"Sunday Bloody Sunday"

Πριν 92 χρόνια, στις 21 Νοεμβρίου του 1920, γράφτηκε μια από τις πιο ματωμένες σελίδες στην ιστορία του αθλητισμού.

Βρετανοί παρακρατικοί δολοφόνοι σκόρπισαν αδιακρίτως το θάνατο μέσα στο γήπεδο «Croke Park» του Δουβλίνου.

Συμπληρώνονται σήμερα 92 χρόνια από τη «Bloody Sunday», τη δεύτερη από τις τέσσερις συνολικά «ματωμένες Κυριακές» που σημάδεψαν το ιρλανδικό ζήτημα και τη μόνη που είχε άμεση σχέση με τον αθλητισμό. Το απόγευμα της 21ης Νοεμβρίου του 1920, οι Βρετανοί αποικιοκράτες με τη μορφή της παρακρατικής τρομοκρατίας και πιστοί στον τυφλό και εκδικητικό παραλογισμό που διέκρινε την Αυτοκρατορία τους για αιώνες, αιματοκύλισαν το γήπεδο «Croke Park» του Δουβλίνου, φέρνοντας αντιμέτωπο τον αθλητισμό με τον θάνατο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

1. ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Η «Ματωμένη Κυριακή» έχει τις ρίζες της στον Ιρλανδικό Πόλεμο για Ανεξαρτησία (1919-1921), ο οποίος ξεκίνησε αμέσως μετά την μονομερή ανακήρυξη της Ιρλανδικής Δημοκρατίας και τη δημιουργία του Κοινοβουλίου (Dail Eireann). Ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (Irish Republican Army), γνωστός ως IRA, λειτουργώντας περισσότερο σαν αντάρτικο παρά σαν τακτικό σώμα, ανέλαβε δράση κατά των Βρετανικών δυνάμεων και του Βασιλικού Ιρλανδικού Σώματος που συνεργαζόταν με τους κατακτητές.

Ιρλανδοί πολίτες διαδηλώνουν απέναντι από Βρετανούς στρατιώτες στο Δουβλίνο (1920)

Σε απάντηση των δραστηριοτήτων του IRA, η Βρετανική κυβέρνηση δημιούργησε δυο παραστρατιωτικές ομάδες, τους «Black and Tans» και τους «Auxiliary Division». Η συμπεριφορά των μελών αυτών των δυο ομάδων γρήγορα προκάλεσε αντιδράσεις σε όλη τη βρετανική επικράτεια. Η ψυχρότητα και ωμότητα των πράξεών τους, η ανεξέλεγκτη βία και η πλήρης απάθειά τους κυρίως σε δολοφονικές πράξεις κατά αθώων, ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών ακόμα και μέσα στους βρετανικούς στρατιωτικούς κύκλους που ήταν συνηθισμένοι σε περισσή σκληρότητα. Ο IRA αναγκάστηκε να προσαρμόσει τη δράση του στα νέα δεδομένα και έτσι η Ιρλανδία μετατράπηκε σε σκηνικό συνεχούς τρόμου με καθημερινά λουτρά αίματος σε όλη τη χώρα.

2. ΤΑ ΠΑΡΑΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΒΡΕΤΑΝΙΚΑ ΤΟΜΑΡΙΑ

Ποιοι αποτελούσαν όμως τις δυο αυτές ομάδες, ποιος τις ίδρυσε και ποιες μεθόδους ακολουθούσαν; Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σε αυτούς που έμελλε να είναι οι θλιβεροί πρωταγωνιστές της «Ματωμένης Κυριακής».

"Black and Tans" - "Οι Μαύροι"

Black and Tans στην Ιρλανδία (1920)

Οι «Black and Tans» δημιουργήθηκαν το 1920 απ’ ευθείας από το Βασιλικό Ιρλανδικό Σώμα, την μόνιμη δηλαδή Βρετανική Δύναμη Κατοχής. Η ονομασία τους οφείλεται στην κατάμαυρη ενδυμασία που φορούσαν. Το σώμα αποτελείτο από πρώην μισθοφόρους, άνεργους, πρώην κατάδικους και αργόσχολους μέθυσους, οι οποίοι είδαν στο κάλεσμα του Βρετανικού Στρατού την τριπλή ευκαιρία για εύκολα – και πολλά για την εποχή – χρήματα (οι «Black and Tans» πληρώνονταν 7 λίρες την εβδομάδα, τα διπλά από όσα έπαιρναν οι απλοί τακτικοί στρατιώτες), δωρεάν κατάλυμα και σίτιση και εξουσία για να ξεσπάσουν τα δολοφονικά τους ένστικτα.

"Auxiliary Division" - "Βοηθητική Μεραρχία"

Auxies στην Ιρλανδία το 1920

Αυτή η δεύτερη παραστρατιωτική ομάδα, αν και υπαγόταν – όπως και η πρώτη – στο Βασιλικό Ιρλανδικό Σώμα, είναι δημιούργημα του γνωστού και μη εξαιρετέου σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ. Ο οποίος το 1920, ως Υπουργός Άμυνας της Βρετανίας, πρότεινε τη σύσταση των «Auxies», όπως χαϊδευτικά ονομάζονταν τα μέλη της ομάδας, για να «βοηθούν» τις τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής των Βρετανών σε έκτακτες περιστάσεις. Η οποία πρόταση του Τσόρτσιλ αρχικά απορρίφθηκε, για να γίνει όμως δεκτή μερικούς μήνες αργότερα. Όσα ρεμάλια δεν είχαν προλάβει να καταταχθούν στους «Black and Tans», βρήκαν καταφύγιο στους «Βοηθητικούς» με τα ίδια ακριβώς προνόμια.

Η μεγάλη διαφορά με τους προηγούμενους όμως, είναι το υπόμνημα που τους έστειλε ο κύριος Τσόρτσιλ και αφορούσε τα δικαιώματά τους σε ώρα υπηρεσίας. Αυτό το χαρτί, το οποίο έφτασε στο Δουβλίνο τον Ιούλιο του 1920, καθιστούσε ύποπτο κάθε Ιρλανδό πολίτη –μέχρι αποδείξεως του εναντίου – και έδινε το δικαίωμα στους «Auxies» να ανοίξουν πυρ αδιακρίτως σε όποιον αυτοί θεωρούσαν πως απειλούσε την τάξη και την ασφάλεια της Μεγάλης Βρετανίας. Έτσι, έχοντας απεριόριστη εξουσία και θράσος, οι δυο αυτές ομάδες μέσα σε ελάχιστο διάστημα έγιναν διάσημες για την αγριότητά τους και τις αναρίθμητες δολοφονικές επιθέσεις τους, κυρίως κατά του άμαχου Ιρλανδικού πληθυσμού.

3. Ο ΚΟΛΙΝΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ

Ο "big Fella" των Ιρλανδών, Μάικλ Κόλινς.

Ο ιστορικός ηγέτης και οραματιστής της ελεύθερης Ιρλανδίας, Μάικλ Κόλινς, υπήρξε από το 1919 Υπουργός Οικονομικών του Ιρλανδικού κράτους, ένα πόστο όμως που χρησίμευε σα βιτρίνα για να καλύπτει τις «ανεπίσημες» δραστηριότητές του. Ο Κόλινς στην πραγματικότητα ήταν αρχηγός της μυστικής Ιρλανδικής Δημοκρατικής Αδελφότητας και επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του IRA. Με αυτές τις ιδιότητες δημιούργησε μια παράνομη ομάδα από μέλη του IRA στο Δουβλίνο, η οποία είχε σαν αποστολή να εκτελεί Βρετανούς αξιωματικούς και προδότες Ιρλανδούς.

Στα τέλη του 1920 η Βρετανική Ιντέλιτζενς είχε εγκαταστήσει στο Δουβλίνο μια ομάδα από 18 υψηλόβαθμους αξιωματικούς, οι οποίοι είχαν αναπτύξει ένα επικίνδυνο δίκτυο κατασκόπων και καταδοτών στην ευρύτερη περιοχή. Η ομάδα αυτή ήταν γνωστή με το συνθηματικό όνομα «Cairo Gang» (η σπείρα του Καΐρου), λόγω του ότι τα μέλη της σύχναζαν στο «Καφέ Κάιρο» της πόλης και επίσης επειδή είχαν υπηρετήσει στην Αίγυπτο στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μέλη της Cairo Gang. Οι περισσότεροι εκτελέστηκαν από τον IRA τα ξημερώματα της 21ης Νοεμβρίου 1920.

Τον Νοέμβριο του 1920 ο Κόλινς διέταξε την εκτέλεση των Βρετανών πρακτόρων, θορυβημένος από τη δράση τους και φοβούμενος την αποδυνάμωση της τοπικής οργάνωσης του IRA. Οι Ιρλανδοί πατριώτες έμαθαν τις διευθύνσεις των Βρετανών από τις σπιτονοικοκυρές τους και προετοίμασαν την επιχείρηση – εκκαθάριση για τη νύχτα της 20ης Νοεμβρίου. Σε αυτήν πήραν μέρος η παράνομη ομάδα του Κόλινς (με το κωδικό όνομα «οι 12 απόστολοι») και μέλη του IRA από την Ταξιαρχία του Δουβλίνου. Οι στόχοι ήταν 20 Βρετανοί πράκτορες σε 8 διαφορετικές συνοικίες της πόλης.

4. BLOODY SUNDAY – ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ – ΔΟΥΒΛΙΝΟ

Αργά τη νύχτα της 20ης προς την 21η άρχισε η επιχείρηση. Μέσα σε τρεις ώρες τα μέλη του IRA έκαναν εφόδους στα σπίτια των στόχων και εκτέλεσαν 13 από αυτούς, ενώ άλλοι 6 τη γλίτωσαν τραυματισμένοι. Λόγω της ώρας, οι εκτελέσεις έγιναν μπροστά στα μάτια των οικογενειών των Βρετανών, σε μερικές μάλιστα από αυτές οι Ιρλανδοί αναγκάστηκαν να σκοτώσουν τα θύματά τους στο κρεβάτι όπου κοιμόντουσαν.

Auxies μαζί με τακτικούς στρατιώτες του Βασιλικού Ιρλανδικού Σώματος (1920)

Από τους 13 νεκρούς, 4 ήταν ανώτεροι αξιωματικοί και άλλοι 4 ανήκαν στην ΜΙ5. Οι άνδρες του Κόλινς δεν είχαν απώλειες. Ο μοναδικός που συνελήφθη ελαφρά τραυματισμένος, κατάφερε να αποδράσει λίγη ώρα μετά. Η επιτυχία της επιχείρησης πανικόβαλλε τους Βρετανούς, οι οποίοι μέσα σε λίγες ώρες διέταξαν δεκάδες πράκτορές τους να εγκαταλείψουν αμέσως το Δουβλίνο, φοβούμενοι συνέχεια των εκτελέσεων.

5. BLOODY SUNDAY – ΜΕΣΗΜΕΡΙ – ΣΤΟ "CROKE PARK"

Το μεσημέρι της ίδιας μέρας – της 21ης Νοεμβρίου – ήταν προγραμματισμένη να διεξαχθεί στο «Croke Park» μια συνάντηση ιρλανδέζικου ποδοσφαίρου (Gaelic football, ένα ιδιόμορφο παιχνίδι με στοιχεία από το ράγκμπι και το ποδόσφαιρο) ανάμεσα στις ομάδες του Δουβλίνου και του Τιπερέιρι. Παρ’ όλη την ανησυχία που επικρατούσε στην πόλη λόγω της εξάπλωσης της είδησης για το νυχτερινό μακελειό, οι συνηθισμένοι στον πόλεμο Ιρλανδοί συνέχισαν την καθημερινότητά τους. Έτσι περίπου 5.000 θεατές βρέθηκαν στις κερκίδες του «Κρόουκ Παρκ» για τον αγώνα, ο οποίος άρχισε με καθυστέρηση μισής ώρας στις 3.15 μ.μ.

Εισιτήριο από τον αγώνα μεταξύ Δουβλίνου και Τιπερέιρι στις 21 Νοεμβρίου 1920 στο Croke Park.

Την ίδια ώρα, έξω από το στάδιο, αναπτύσσονταν με μεγάλη προσοχή βρετανικές στρατιωτικές – και παραστρατιωτικές – δυνάμεις, κυκλώνοντας τον χώρο και σφίγγοντας συνεχώς τον κλοιό. Στρατός, αστυνομία, «Black and Tans» και «Auxies» είχαν εντολή να αποκλείσουν το γήπεδο, να μπουν μέσα και να ανακοινώσουν με ένα μεγάφωνο πως όλοι οι θεατές θα περνούσαν από σωματικό έλεγχο για να βρεθούν τυχόν κρυμμένα όπλα και πως όποιος δοκίμαζε να φύγει, θα τον πυροβολούσαν.

6. BLOODY SUNDAY – ΜΕΣΗΜΕΡΙ – ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ

Βρετανοί παραστρατιωτικοί γύρω από το Croke Park (21/11/1920)

Με την είσοδο όμως των δυνάμεων στο γήπεδο, άρχισαν και οι πυροβολισμοί – αναίτιοι – εναντίον του πλήθους στις 3.25 μ.μ. Ο επικεφαλής της αστυνομίας δήλωσε αργότερα πως μαχητές του IRA επιτέθηκαν πρώτοι, αλλά οι ανταποκριτές των «Manchester Guardian» και «Daily News» διέψευσαν κατηγορηματικά την ύπαρξη οπλισμένων Ιρλανδών μέσα και έξω από το στάδιο. Με την έναρξη των πυροβολισμών δημιουργήθηκε το απόλυτο χάος.

Η ομάδα του Δουβλίνου (21/11/1920)

Οι θεατές έτρεχαν να ξεφύγουν από τις σφαίρες, αλλά τα πυρά διασταυρώνονταν από όλες τις μεριές. Η διαφυγή ήταν αδύνατη. Γύρω από το στάδιο είχαν ακροβολιστεί κλούβες, αύρες και στρατιωτικά καμιόνια και τα πολυβόλα ξερνούσαν το θάνατο προς οποιονδήποτε κατάφερνε να διασπάσει τον κλοιό και να βγει έξω. Το μακελειό διήρκεσε ενενήντα δευτερόλεπτα. Ο επικεφαλής των βρετανικών δυνάμεων παραδέχτηκε αργότερα πως «οι άντρες ήταν ερεθισμένοι και εκτός ελέγχου».

Μόλις έπαυσε το «πυρ», οι Βρετανοί είχαν αδειάσει ήδη 114 δεσμίδες αυτόματων όπλων (45.600 σφαίρες) μέσα στο γήπεδο και 50 δεσμίδες πολυβόλων (32.500 σφαίρες) έξω από αυτό. Επτά Ιρλανδοί ήταν ήδη νεκροί, ενώ άλλοι πέντε υπέκυψαν λίγη ώρα αργότερα στα τραύματά τους. Δυο θεατές ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου από το αφιονισμένο πλήθος. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν η άτυχη Jeannie Boyle, που είχε πάει στον αγώνα με τον αρραβωνιαστικό της, τον οποίο θα παντρευόταν πέντε μέρες αργότερα, καθώς και δυο ανήλικα αγόρια ηλικίας 10 και 11 χρόνων.

Η ομάδα του Τιπερέιρι. Ο αρχηγός της, Μάικλ Χόγκαν, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τους Βρετανούς παραστρατιωτικούς (21/11/1920)

Δυο ποδοσφαιριστές της Τιπερέιρι, ο Michael Hogan και ο Jim Egan, πυροβολήθηκαν επίσης εν ψυχρώ. Ο 24χρονος Χόγκαν σκοτώθηκε, ενώ ο Ίγκαν επέζησε. Οι τραυματίες υπολογίστηκαν σε πάνω από 250. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων έφτασε τους 14. Οι Βρετανικές δυνάμεις δεν είχαν καμία απώλεια. Μόλις καταλάγιασε λίγο ο πανικός, η αστυνομία έκανε έλεγχο για όπλα. Η επίσημη αναφορά παραδέχτηκε πως δεν βρέθηκε ούτε ένα. Οι κάτοικοι του Δουβλίνου, της Ιρλανδίας, αλλά και της Βρετανίας, υποδέχτηκαν με τρόμο την είδηση της σφαγής στο «Croke Park».

7. BLOODY SUNDAY – ΑΠΟΓΕΥΜΑ – ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΣΤΟ ΔΟΥΒΛΙΝΟ

Όπλα που υποτίθεται πως βρέθηκαν στις κερκίδες του Croke Park, αμέσως μετά το μακελειό. Αποδείχτηκε ότι τα είχαν τοποθετήσει εκεί οι Auxies.

Η βρετανική διοίκηση του Δουβλίνου εξέδωσε αμέσως επίσημη ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία δεν υπήρχε η παραμικρή διαταγή για την έναρξη των πυροβολισμών κατά του άοπλου πλήθους. Ο Βρετανός διοικητής του Βασιλικού Ιρλανδικού Σώματος παραιτήθηκε λίγο αργότερα, κατηγορώντας τους «Auxies» για παράβαση καθήκοντος και ρίχνοντας ουσιαστικά σε αυτούς την ευθύνη για όσα συνέβησαν.

Την ίδια μέρα ένας Ιρλανδός προδότης, ο James «Skankers» Ryan, κατέδωσε δυο από τους αγωνιστές του IRA που είχαν πάρει μέρος στο σχεδιασμό των δολοφονιών της «Σπείρας του Καΐρου», τους Dick McKee και Peadar Clancy. Η βρετανική αστυνομία τους έπιασε μαζί με έναν τρίτο, άσχετο με τα γεγονότα, φίλο τους και τους μετέφερε στο Dublin Castle, όπου αφού τους βασάνισε, τους εκτέλεσε εν ψυχρώ με τη δικαιολογία πως προσπάθησαν να δραπετεύσουν. Ο καταδότης δολοφονήθηκε άγρια τον Φεβρουάριο του 1921 από πατριώτες του IRA.

Αναμνηστική πλάκα για τους τρεις αγωνιστές του IRA που δολοφονήθηκαν στο Dublin Castle από τη βρετανική αστυνομία το βράδυ της 21ης Νοεμβρίου 1920.

Δυο στρατοδικεία στήθηκαν για να βρουν και να αποδώσουν ευθύνες, καταλήγοντας στο ομόφωνο συμπέρασμα πως «οι πυροβολισμοί άρχισαν χωρίς να δοθεί ανάλογη διαταγή και ήταν εντελώς αδικαιολόγητοι και αντίθετοι προς τη σωστή αντιμετώπιση της κατάστασης». Τα πορίσματα αυτά κρατήθηκαν μυστικά από την Βρετανική Κυβέρνηση για ολόκληρες δεκαετίες και δόθηκαν στη δημοσιότητα πρόσφατα.

8. BLOODY SUNDAY – Ο ΑΠΟΗΧΟΣ

Απόκομμα από εφημερίδα της εποχής: "Οι Black and Tans εισβάλλουν σε παιχνίδι και σκοτώνουν 30".

Η αθλιότητα των «Auxies» και των «Black and Tans» συσπείρωσε ακόμα περισσότερο τους Ιρλανδούς κατά του «Στέμματος». Αρκετοί Βρετανοί πολιτικοί αλλά και ο ίδιος ο Βασιλιάς δεν έκρυψαν την οργή και τον αποτροπιασμό τους για τα γεγονότα στο «Croke Park». Οι μαζικές δολοφονίες άμαχων αντρών, γυναικών, παιδιών, θεατών και ποδοσφαιριστών, δημιούργησαν διεθνή πρωτοσέλιδα και πλήγωσαν το κύρος της βρετανικής Μοναρχίας. Για να αποσπάσουν την διεθνή προσοχή και κατακραυγή από την «Ματωμένη Κυριακή», οι Βρετανοί έδωσαν μεγάλο βάρος στους νεκρούς αξιωματικούς τους, τις σωρούς των οποίων περιέφεραν στους δρόμους του Λονδίνου, πριν την νεκρώσιμη ακολουθία με έξοδα του κράτους στο Westminster Abbey.

Οι σοροί των νεκρών Βρετανών πρακτόρων φορτώνονται στο πολεμικό πλοίο HMS Seawolf για να μεταφερθούν στην Αγγλία (26/11/1920)

Στην Ιρλανδία, ο συνδυασμός της αποδυνάμωσης του βρετανικού δικτύου κατασκοπείας με την «εκκαθάριση» της «Σπείρας του Καΐρου» και ο καταστροφικός απόηχος που είχε στους Ιρλανδούς η «ματωμένη Κυριακή», τραυμάτισαν θανάσιμα την Βρετανική παρουσία στην Ιρλανδία και αύξησαν την υποστήριξη των κατοίκων στην δημοκρατική κυβέρνηση του Ντε Βαλέρα. Στους επόμενους μήνες οι δυο παραστρατιωτικές ομάδες που πρωταγωνίστησαν στην άνανδρη επίθεση στο Κρόουκ, οι «Auxiliaries» και οι «Black and Tans», καταδιώχτηκαν συστηματικά και αποδεκατίστηκαν από ορκισμένους εκτελεστές του IRA.

Σήμερα τα γεγονότα της 21ης Νοεμβρίου του 1920 διατηρούνται ολοζώντανα στη μνήμη των Ιρλανδών. Η Αθλητική Ομοσπονδία του Gaelic Football έδωσε σε μια από τις κερκίδες του «Croke Park» την ονομασία «Hogan Stand» στη μνήμη του Μάικλ Χόγκαν, του ποδοσφαιριστή που δολοφονήθηκε από τα πυρά των «Auxies». Στα χρόνια που ακολούθησαν, το Κρόουκ Παρκ, εκτός από σύμβολο θυσίας και αντίστασης, έγινε και τόπος συνάντησης των καθολικών Ιρλανδών, ενώ στις εγκαταστάσεις του πολλές φορές βρήκαν καταφύγιο ομάδες του IRA, έπειτα από επικίνδυνες αποστολές.

Πρωτοσέλιδο τοπικής εφημερίδας του Δουβλίνου την επόμενη του μακελειού στο Croke Park.

Ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί αν αληθεύει η φήμη του «νομίσματος». Σύμφωνα με αυτήν, Βρετανοί αξιωματικοί έπαιξαν κορώνα – γράμματα τον τόπο της επίθεσης, ανάμεσα στο «Croke Park» και την Sackville Street (τον κεντρικό εμπορικό δρόμο του Δουβλίνου)…

9. 24 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007 – ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΛΗΘΗ

Μόλις πριν πέντε χρόνια, στις 24 Φεβρουαρίου του 2007, η σύρραξη στο Όλστερ, η πολιτική και ο αθλητισμός έδωσαν ραντεβού στον τόπο του μαρτυρίου, στο «Croke Park», σε μια πράξη εξαγνισμού και συμφιλίωσης. Οι εθνικές ομάδες της Ιρλανδίας και της Αγγλίας συναντήθηκαν στα πλαίσια του τουρνουά ράγκμπι Six Nations στο ίδιο μέρος που είχε λάβει χώρα η δεύτερη «Ματωμένη Κυριακή».

Η κερκίδα "Hogan Stand" στο Croke Park. Ονομάστηκε έτσι για να τιμηθεί η μνήμη του αρχηγού της Τιπερέιρι, Μάικλ Χόγκαν, που δολοφονήθηκε στις 21 Νοεμβρίου του 1920.

Το παιχνίδι είχε προκαλέσει παγκόσμιο ενδιαφέρον – πέρα από τον καθαρά αθλητικό του χαρακτήρα – διότι αμέσως πριν από τον ιρλανδικό εθνικό ύμνο «The soldier’s song», ακούστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία ο αγγλικός εθνικός ύμνος, το «God save the Queen», μέσα στο Κρόουκ Παρκ, το πνευματικό σπίτι του Ιρλανδικού εθνικισμού.

10. "PAIRC AN CHROCAIGH"

Το Κρόουκ Παρκ (ή Croker, όπως το αποκαλούν χαϊδευτικά οι Δουβλινέζοι) είναι το μεγαλύτερο στάδιο της Ιρλανδίας και το τέταρτο πιο μεγάλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με χωρητικότητα 82.300 θεατών. Βρίσκεται στο Δουβλίνο και χτίστηκε το 1884. Ανήκει στην Ιρλανδική Αθλητική Ομοσπονδία του Γκέλικ. Το 2004 ανακαινίστηκε και πήρε τη σημερινή του μορφή. Τα έργα κόστισαν 260 εκατ. ευρώ. Οι διαστάσεις του αγωνιστικού χώρου είναι 144.5μ Χ 88 μ. Τα τελευταία χρόνια στο Κρόουκ Παρκ φιλοξενούνται οι τελικοί των εθνικών πρωταθλημάτων του ράγκμπι, του ποδοσφαίρου, του χέρλινγκ και του γκαέλικ.

Σήμερα το μεσημέρι, όπως κάθε χρόνο, στις 3.15 τοπική ώρα, στο Κρόουκ Παρκ θα δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα ανάμεσα στις ομάδες γκέλικ του Δουβλίνου και του Τιπερέιρι, για να τιμηθεί η μνήμη της «Ματωμένης Κυριακής». Δέκα λεπτά αργότερα, στις 3.25, θα κρατηθεί ενός λεπτού σιγή για να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων.

Πηγές: A war of independence, The history of the Dublin Castle, N.Y. Times, The spying game, Ireland 1912-1985 politics and society, Guerilla days in Ireland, crokepark.ie

Βίντεο: Απόσπασμα από ντοκιμαντέρ του BBC για το Croke Park.

Βίντεο: Το μακελειό στο Croke Park από την κινηματογραφική ταινία "Michael Collins" του Νιλ Τζόρνταν (1996)

Βίντεο: Η ανάκρουση των εθνικών ύμνων της Αγγλίας και της Ιρλανδίας μέσα στο Croke Park για πρώτη φορά 87 χρόνια μετά τη Ματωμένη Κυριακή (24/2/2007)