Με ρωτούσε πριν λίγες μέρες στα γραφεία του Sport24.gr ένας καλός φίλος και συνάδελφος, "γιατί δεν τιμωρήθηκε η Βαλένθια με κεκλεισμένων των θυρών για το μπουκάλι που πετάχτηκε στο ματς με την Μπαρτσελόνα, αλλά μόνο με χρηματικό πρόστιμο". Κάποιοι ακόμα συνάδελφοι που ήταν παρόντες, συμφώνησαν μαζί του, θεωρώντας δεδομένο πως οι "νυχτερίδες" έπεσαν στα μαλακά από την αντίστοιχη πειθαρχική επιτροπή που επιβάλλει τις ποινές στις ομάδες της Πριμέρα Ντιβισιόν. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως, για μια ακόμα φορά, προσπαθούμε να εξισώσουμε τα άγρια με τα ήμερα, χωρίς πρώτα να εξετάσουμε τις ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα σε γεγονότα που μπορεί να μοιάζουν ίδια εκ πρώτης όψεως, καμία όμως σχέση δεν έχουν μεταξύ τους;

Καταρχήν να πούμε ότι το παιχνίδι ανάμεσα στους "τσε" και τους "μπλαουγκράνα" έγινε το Σάββατο, 22 Οκτωβρίου. Αμέσως μετά τη λήξη, η διοίκηση της Βαλένθια, με επίσημη ανακοίνωσή της, καταδίκασε το επεισόδιο με το μπουκάλι και δεσμεύτηκε να αναζητήσει τον ένοχο. Μέχρι εδώ καλά. Είναι ό,τι ακριβώς έκανε και ο ΠΑΟΚ με την φωτοβολίδα στο πρόσφατο ΠΑΟΚ-ΑΕΚ. Είναι ακριβώς ό,τι έχουν κάνει στο παρελθόν και άλλοι ελληνικοί σύλλογοι, μετά από παρόμοια συμβάντα. Από εκεί και μετά ξεκινούν οι διαφορές. Οι άνθρωποι της Βαλένθια, σε συνεργασία με την αστυνομία, εξέτασαν εξονυχιστικά επί δύο μέρες τις εικόνες από τις κάμερες ασφαλείας του γηπέδου, αλλά και από την τηλεοπτική μετάδοση και την Δευτέρα το μεσημέρι γνώριζαν πλέον ποιος ήταν ο δράστης, το πρόσωπο του οποίου είχαν εντοπίσει.

Και στην Ισπανία ανάβουν καπνογόνα. Έξω όμως από το γήπεδο (Σαν Μαμές), για να υποδεχτούν την αποστολή της ομάδας

Απέμενε μόνο η ταυτοποίηση, να μάθουν δηλαδή τα στοιχεία του, ώστε να προχωρήσουν στην τιμωρία του. Την Τρίτη το πρωί (και ενώ από το προηγούμενο βράδυ ήταν γνωστή στην ασφάλεια του "Μεστάγια" και η ταυτότητα του δράστη), παρουσιάστηκε στα γραφεία της Βαλένθια ο πατέρας του νεαρού, παραδεχόμενος την ενοχή του γιου του και ζητώντας την επιείκεια της διοίκησης. Οι αρμόδιοι της Βαλένθια ακύρωσαν το διαρκείας του 17χρονου δράστη και τον τιμώρησαν με επ' αόριστον αποκλεισμό από τους αγώνες της ομάδας. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να του επιτρέψουν να επιστρέψει στο "Μεστάγια" του χρόνου, σε δυο χρόνια ή και ποτέ. Επίσης, επειδή ο νεαρός είναι ανήλικος, απαγορεύτηκε από την αστυνομία η δημοσίευση είτε του ονόματός του, είτε της φωτογραφίας του από οποιοδήποτε μέσο και για οποιονδήποτε λόγο.

Το μεσημέρι της Τρίτης, ο 17χρονος παρουσιάστηκε με τον πατέρα του στο τοπικό ραδιόφωνο της πόλης, Valencia Radio 99.9 και διάβασε στον αέρα μια επιστολή, με την οποία εκδήλωσε την μεταμέλειά του για το συμβάν. Ανάμεσα σε άλλα, είπε: "Εγώ είμαι ο φίλαθλος που πέταξε το μπουκάλι στους παίκτες της Μπαρτσελόνα. Από τη στιγμή που έφυγε από τα χέρια μου, ήξερα ότι είχα κάνει λάθος, αλλά επίσης είδα και τον Νεϊμάρ που πρόσβαλλε και προκάλεσε την κερκίδα του Μεστάγια. Ένα μπουκάλι το οποίο παρότι ήταν σχεδόν άδειο, έκανε όχι έναν, αλλά πέντε παίκτες να προσποιηθούν ότι χτύπησαν, πέφτοντας κάτω. Από την άλλη βέβαια, αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο, είναι το γεγονός ότι αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την Βαλένθια και γνωρίζω πως αυτή η πράξη μου δεν εκπροσωπεί ούτε τον φίλαθλο κόσμο της, αλλά ούτε και τις αξίες του συλλόγου μας. Κλείνοντας, θέλω να ζητήσω συγνώμη από την Μπαρτσελόνα και κυρίως από την ομάδα της ζωής μου".

Μέσα στο γήπεδο (Σαν Μαμές) η εικόνα είναι αυτή. Κασκόλ, πανό, σημαίες και τραγούδια. Και ας σκεφτεί όποιος θέλει να τους αποκαλέσει ξενέρωτους

Σε λιγότερο από 72 ώρες όλα είχαν τακτοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με έναν τρόπο που ποτέ δεν έχουμε δει στην Ελλάδα. Οπότε η πρώτη απόπειρα σύγκρισης και εξομοίωσης πέφτει στο κενό. Να πω εδώ, ότι στην Ισπανία τα μέλη των πειθαρχικών επιτροπών δεν είναι τίποτα χαβαλέδες. Ούτε άγονται και φέρονται από τις ορέξεις των ομάδων, ούτε επηρεάζονται στο παραμικρό από το "μέγεθος" ενός συλλόγου. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι σύλλογοι έχουν σαν προτεραιότητά τους να περιφρουρήσουν το άθλημα και να φροντίσουν για την ασφάλεια των παικτών, των προπονητών, των διαιτητών και φυσικά των φιλάθλων. Και αυτό γίνεται με κάθε δυνατό τρόπο. Όχι μόνο με την παρουσία της αστυνομίας και των σεκιουριτάδων. Όχι μόνο με τους έλεγχους και τις κάμερες ασφαλείας. Όχι μόνο με την τεχνογνωσία, την οποία θα σας αναλύσω λίγο πιο κάτω και θα πάθετε πλάκα.

Αλλά και με ένα σωρό εκδηλώσεις, που σαν στόχο έχουν την διαπαιδαγώγηση του φίλαθλου, από την πιο μικρή μέχρι και την πιο μεγάλη ηλικία. Εκδηλώσεις μέσα από τις οποίες ο φίλαθλος μαθαίνει πώς να σέβεται την αντίπαλη ομάδα, πώς να συνυπάρχει με τον φίλαθλο της αντίπαλης ομάδας, πώς να δέχεται την ήττα σαν μια φυσιολογική πιθανότητα και πώς να τη διαχειρίζεται μέσα του, είτε αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα του αντιπάλου, είτε αποδεχόμενος "συνθήκες" όπως η ατυχία, η κακή απόδοση, η ψυχολογική συγκυρία κλπ. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ισπανών φιλάθλων διαθέτει αυτή την παιδεία και η μειοψηφία κάποιων κάφρων (γιατί αυτοί υπάρχουν παντού) είναι τόσο περιθωριοποιημένη αλλά και ελεγχόμενη, που σπάνια μπορεί να κάνει τα δικά της. Γνωρίζοντας όμως, ότι πολύ δύσκολα θα την γλυτώσει, αν τολμήσει το οτιδήποτε, ειδικά μέσα στο γήπεδο. Αυτό είναι το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο κινείται το ποδόσφαιρο στην Ισπανία.

Ακόμα και η διαμαρτυρία μπορεί να είναι κόσμια και πολιτισμένη, όταν ο φίλαθλος σέβεται τον εαυτό του, την ομάδα του και την περιουσία της ομάδας του

Αυτοί λοιπόν που καλούνται να πάρουν μια απόφαση μετά από γεγονότα, όπως το πρόσφατο στο "Μεστάγια" και να τιμωρήσουν έναν σύλλογο, τα λαμβάνουν όλα αυτά υπόψη τους. Και επειδή όπως είπα και πιο πάνω, οι άνθρωποι δεν είναι χαβαλέδες ούτε φερέφωνα, αλλά λειτουργούν με σωστά κριτήρια, αντιλαμβάνονται πότε ένας σύλλογος φέρει ευθύνη για κάτι και πότε όχι. Η Βαλένθια λοιπόν, όπως και κάθε "Βαλένθια" στην Ισπανία, είναι υπόλογη για την λάθος συμπεριφορά των φιλάθλων της, αλλά η ποινή είναι ανάλογη και όχι δυσανάλογη. Η ποινή είναι δίκαιη και όχι παράλογη. Διότι κανένας άνθρωπος του συλλόγου, από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο φύλακα ή τον κηπουρό του γηπέδου, δεν έχει σκεφτεί ποτέ του να αφήσει το παραμικρό περιθώριο σε οποιονδήποτε μπει μέσα στο "Μεστάγια", να περάσει οποιοδήποτε αντικείμενο που έχει σχέση είτε με τη βία, είτε γενικότερα με οποιαδήποτε παραβατική συμπεριφορά.

Όταν λοιπός κάποιος αποφασίσει να παραβεί τους κανονισμούς, ο σύλλογος κάνει τα πάντα για να τον ανακαλύψει και να τον εκδιώξει από αυτό που στην Ισπανία ονομάζεται "πολιτισμένο περιβάλλον". Πολλές φορές, δεν χρειάζεται καν να γίνει αυτό, γιατί οι ίδιοι οι φίλαθλοι φροντίζουν να "δώσουν στεγνά" τον παραβάτη. Κάτι που εκεί θεωρείται αυτονόητο, σε αντίθεση με εδώ που χαρακτηρίζεται ρουφιανιά. Άρα λοιπόν, δεν θα είχε καμία λογική, η πειθαρχική επιτροπή να κλείσει το "Μεστάγια". Όπως δεν έχει και κανένα νόημα να συγκρίνουμε τις δυο πραγματικότητες, πολύ περισσότερο δε, να εξισώνουμε τους εκεί με τους εδώ. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι τα δικά μας πέταλα είναι τίγκα στις φωτοβολίδες και τα καπνογόνα, λόγω έλλειψης αστυνόμευσης (είτε της αστυνομίας, είτε της ασφάλειας των ίδιων των γηπέδων). Όχι. Αντίθετα, είναι τίγκα με αυτά και με πολλά άλλα, ακριβώς επειδή οι διοικήσεις των ομάδων το ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ. Με κεφαλαία γράμματα.

Ελεύθερος σκοπευτής - Παίκτης 0-0, στην πρώτη προσπάθεια τουλάχιστον...

Και όταν γράφω ότι το επιτρέπουν, οι ερμηνείες μπορεί να διαφέρουν, το αποτέλεσμα όμως είναι πάντα το ίδιο, όπως και η ευθύνη. Κάποιοι το γουστάρουν, άλλοι το ανέχονται, υπάρχουν και εκείνοι που το πριμοδοτούν. Κανείς τους όμως δεν κάνει το παραμικρό για να το σταματήσει, επειδή όλους τους βολεύει. Μέσα στον παραλογισμό του ελληνικού ποδοσφαίρου, ποιος άραγε από τους μεγαλοπαράγοντες και ιδιοκτήτες (ειδικά των μεγάλων ομάδων), θα ήθελε να "μείνει πίσω"; Ποιος θα ήθελε να "κακοχαρακτηριστεί" από τους ούγκανους, τους οποίους μάλιστα οι περισσότεροι πρόεδροι έχουν αναγάγει σε ισότιμους συνομιλητές; Γιατί, μη μου πείτε ότι αν ήθελαν πραγματικά να απαλλαγούν από όλα αυτά, δεν θα μπορούσαν. Η τρανότερη απόδειξη είναι τα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Εκεί, επειδή η UEFA δεν αστειεύεται, ο κάθε πρόεδρος το ξεκαθαρίζει: "Κάντε την παραμικρή μαλακία και τελειώσατε". Και τότε όλοι περιορίζονται στα εντυπωσιακά κορεό, χωρίς την ελάχιστη υποψία καπνού.

Στις εγχώριες όμως διοργανώσεις, εδώ που ο καθένας κάνει ότι του καπνίσει μέσα στο σπίτι του, ο κάθε τελειωμένος επιδίδεται στον γνωστό διαγωνισμό. Ποιος θα ανάψει τα περισσότερα καπνογόνα; Ποιος θα ρίξει τις περισσότερες φωτοβολίδες; Ποιος θα πετύχει αντίπαλο παίκτη; Ποιος θα τρομοκρατήσει περισσότερο κάθε φουκαρά που έχει την ατυχία να παίζει μπάλα στην Ελλάδα; Ποιος θα διακόψει περισσότερες φορές το παιχνίδι; Και όλα αυτά με τους καθιερωμένους έπαινους τόσο από τους ίδιους τους συλλόγους, όσο και από τον Τύπο. Οι πύρινες ατμόσφαιρες, οι υπέροχοι λαοί, ο δωδέκατος παίκτης μας, η θεία μου η χορεύτρια. Και τώρα βρήκαμε καινούργιο χαβά. Αν ο κανονισμός είναι έτσι, αν είναι αλλιώς, αν άλλαξε, αν πρέπει να διακοπεί οριστικά το παιχνίδι, αν ο διαιτητής αυτό, αν ο παρατηρητής εκείνο. Και πάνω απ' όλα, αν η φωτοβολίδα είναι ευθείας βολής, αν κάνει καμπύλη τροχιά, αν βγει στο διάστημα και αρχίσει να γυρίζει γύρω από τη σελήνη.

Ο πιο εύκολος τρόπος για να καταλάβεις αν πρόκειται για ευρωπαϊκό παιχνίδι ή όχι

Το ζήτημα δεν είναι με ποιον τρόπο περιγράφεται ένα αντικείμενο. Ο παίκτης που βρίσκεται μέσα στο γήπεδο και είτε κάνει ζέσταμα, είτε παίζει, δεκάρα δεν δίνει για το πώς θα έρθει αυτό που θα τον χτυπήσει. Δεν τον απασχολεί αν η φωτοβολίδα, το μπουκάλι, ο αναπτήρας και οι λοιπές "δημοκρατικές δυνάμεις" θα έρθουν σε επαφή μαζί του από το έδαφος ή από τον ουρανό. Τον απασχολεί να μην τον απασχολούν τέτοιου είδους τεχνολογικές αναζητήσεις. Άρα η βλακεία βρίσκεται στη ρίζα και από εκεί πρέπει να κοπεί. Όταν το πέταλό σου είναι γεμάτο στα καπνογόνα, αναγκάζοντας τον διαιτητή να διακόψει τρεις φορές το παιχνίδι, δεν αποτελεί δικαιολογία (προφανώς ούτε και επιχείρημα) ότι οι "άλλοι" είχαν κρύψει πέρυσι τον ουρανό σε ολόκληρο το γήπεδό τους. Όταν ρίξεις μια φωτοβολίδα μέσα στο γήπεδο, δεν αποτελεί δικαιολογία το ότι δεν πέτυχες κανέναν ή το ότι "έλα μωρέ, μόνο μια ήταν". Ο "νομοθέτης", εκείνος που έφτιαξε τον κανονισμό, εκεί δηλαδή που βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος, τουλάχιστον σε ότι αφορά την αντιμετώπισή του, τον έπαιζε προφανέστατα και με τα δυο χέρια.

Γιατί πώς γίνεται να "κατηγορείς", να "ποινικοποιείς", να τιμωρείς σε τελική ανάλυση μια φωτοβολίδα, μόνο αν αυτή τραυματίσει παίκτη; Ο "νομοθέτης" μήπως τελικά θέλει να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον ελεύθερο σκοπευτή; Φούλη μου, αστόχησες με την πρώτη; Δεν τρέχει. Ξαναγεμίζεις, οπλίζεις και όποιον πάρει ο χάρος. Και δεν είναι μόνο αυτός που άλλαξε τον κανονισμό, αποποινικοποιώντας την πρώτη φωτοβολίδα. Είναι και ποιος του ζήτησε να το κάνει. Οι ίδιες οι ομάδες! Δηλαδή οι ιδιοκτήτες και οι πρόεδροι. Οι μεγαλύτεροι υποκριτές στο μπάομπαμπ του αυνανισμού και της εγκληματικής διαχείρισης του περίφημου ποδοσφαιρικού "προϊόντος". Οι ίδιοι που όχι, δεν είναι ανίκανοι να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ας είμαστε ειλικρινείς. Απρόθυμοι είναι και τελείως αδιάφοροι απέναντι στην προοπτική να καθίσουν σε ένα τραπέζι, όπου θα συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ πλαίσιο σωστής, τίμιας και σοβαρής συλλογικής λειτουργίας. Το μοναδικό που τους απασχολεί, είναι να μην πληρώνουν πρόστιμα, να μην κλείνουν τα γήπεδά τους και να βρεθεί ο καθένας τους πάνω από τους υπόλοιπους. Με οποιοδήποτε τρόπο και αδιάφορο το κόστος.

Παίζει να έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι από πότε έχουν να επέμβουν μέσα σε γήπεδο σε αγώνα της Πριμέρα Ντιβισιόν

Γι' αυτό δεν πρόκειται ποτέ να δούμε αυτό που έγινε στη Βαλένθια. Γι' αυτό δεν πρόκειται ποτέ να πιαστεί το κάθε ρετάλι που σουλατσάρει ανενόχλητο στην κάθε κερκίδα, στο κάθε πέταλο ή ακόμα και δίπλα στον αγωνιστικό χώρο. Γι' αυτό δεν έχει κανείς μας το δικαίωμα να "ανακατεύεται" και να κρίνει αυτά που κάνουν οι Ισπανοί. Γιατί ποτέ μας δεν έχουμε δει - ούτε και πρόκειται να δούμε - παιχνίδι της Πριμέρα Ντιβισιόν να διακόπτεται τρεις και τέσσερις φορές επειδή ο κάθε δεκαπεντάβλακας αποφάσισε να κάνει την καύλα του "παράσταση". Ποτέ δεν πρόκειται να δούμε δυο διαφορετικές "απόψεις", την εγχώρια και την ευρωπαϊκή. Γιατί στο "Σαν Μαμές", αυτό που τόσο πολύ ζηλεύουμε και θαυμάζουμε, δεν πρόκειται ποτέ να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα με κάτι άλλο πέρα από τα απλωμένα κασκόλ και τα τραγούδια υπέρ της Αθλέτικ. Γιατί, σε τελική ανάλυση, κανένας πρόεδρος ή ιδιοκτήτης δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσει από την πειθαρχική επιτροπή να αλλάξει τον κανονισμό περί φωτοβολίδων. Αντίθετα, θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην περάσουν ποτέ μέσα στο γήπεδό του οι Αυστραλοπίθηκοι με τις φωτοβολίδες. Και πιστέψτε με, θα το πετύχει.

Ξέρετε, πέρα από θέμα παιδείας, είναι και θέμα αισθητικής. Και αν έχουμε μια φορά πρόβλημα στην παιδεία, την αισθητική απλά δεν την έχουμε καθόλου. Μερικά δείγματα που προσπάθησαν δειλά να χρωματίσουν την γκρίζα πραγματικότητα του ποδοσφαίρου μας, όπως ο Εργοτέλης πριν λίγα χρόνια, αντιμετωπίστηκαν σχεδόν συνολικά ως γραφικά και έγιναν αντικείμενα χαβαλέ. Και αυτό γιατί εδώ, ο μάγκας είναι αυτός που θα μπει στα αποδυτήρια της ομάδας του και θα απειλήσει ευθέως τους παίκτες μετά από μια ήττα ή εκείνος που θα κηρύξει ιερούς πολέμους στην Αθήνα και το κατεστημένο της. Επίσης ο τάδε που θα συναντηθεί με τον υπουργό για διάφορα ζητήματα και με την ευκαιρία θα του πει "έλα μωρέ, άνοιξε τη θύρα των φανατικών των αντιπάλων μας, δεν πειράζει, μη μείνουν χωρίς πανηγύρι τα παιδιά". Ο (πρώην πλέον) υπουργός φυσικά, που θα του κάνει το χατήρι και που λίγες μέρες μετά θα παρακολουθεί το παιχνίδι και θα παρακαλάει από μέσα του να μην πέσει και δεύτερη φωτοβολίδα, γιατί θα γίνει τσιμπούκι διεθνώς. 'Η ο δείνα που είναι παντελώς ανίκανος να περιφρουρήσει την ασφάλεια του γηπέδου του από μερικές εκατοντάδες αφιονισμένα κωλόπαιδα, αλλά αποφασίζει σε ντέρμπι να κλείσει τις τουαλέτες των δημοσιογραφικών για λόγους... ασφαλείας!

Εκεί δεν μπαίνουν φωτοβολίδες μέσα. Όχι επειδή ψάχνουν οι σεκιουριτάδες, αλλά επειδή ο φίλαθλος δεν καταδέχεται ούτε να το σκεφτεί

Και να ήταν μόνο αυτά, καλά θα ήταν. Τα παραδείγματα είναι άπειρα και το ένα χειρότερο από το άλλο. Όμως εμείς παραμονεύουμε με την καραμπίνα στο χέρι και τα δάχτυλα έτοιμα πάνω στο πληκτρολόγιο για να "συλλάβουμε" τους πολιτισμένους να υποπίπτουν σε λάθη. Και αμέσως μετά, με απίστευτα αντανακλαστικά, πυροβολούμε. Χωρίς να σκεφτούμε, πρώτα την κυριολεκτική και σε κάθε επίπεδο δυστυχία στην οποία μας έχουν καταδικάσει οι εδώ διοικήσεις και οι πρακτικές τους και αμέσως μετά το πόσο τυχεροί είναι όσοι ασχολούνται εκεί με το ποδόσφαιρο. Και φυσικά δεν είναι μόνο οι διοικήσεις, μην τρελαθούμε. Ο Τύπος, το κράτος, η αστυνομία, όλοι είναι συνυπεύθυνοι σε αυτό το αίσχος που ζούμε και θα συνεχίσουμε να ζούμε, επειδή έτσι αποφάσισαν κάποιοι. Και αυτοί οι κάποιοι έχουν τον ατελείωτο, αλλά και μια ανεξήγητα μαζική ανοχή από όσους πηγαίνουν στο γήπεδο. Μια ανοχή που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, απευθύνεται στους ιδιοκτήτες, σε μια εντυπωσιακή έκρηξη μπερλουσκονισμού.

Δίνεις λεφτά και υποσχέσεις; Τσαμπουκαλεύεσαι δημόσια και σε κάθε ευκαιρία; Απειλείς τους πάντες και τα πάντα; Κινείσαι στο παρασκήνιο με την ίδια επιτυχία που το κάνεις και στο προσκήνιο; Επιτρέπεις στον πύρινο κόσμο να κάνει ό,τι γουστάρει; Είσαι δικός μας, είσαι ο άνθρωπός μας, είσαι ακόμα και ο θεός μας. Και μέσα σε αυτόν τον κύκλο, όχι μόνο τον φαύλο, αλλά και της φαυλότητας, περιμένουμε να δούμε προκοπή. "Απολαμβάνοντας" διαμάντια αισθητικής από όλες τις πλευρές. Προέδρους συλλόγων που αποθεώνουν την παρανομία, γραφεία τύπου που στοχοποιούν δημοσιογράφους, γόνους προέδρων που βρωμίζουν ακόμα περισσότερο το ποδόσφαιρο με τις δημόσιες "τοποθετήσεις" τους. Με την ευκαιρία, ας μου πει κάποιος αν γνωρίζει έστω και έναν γιο προέδρου συλλόγου της Πριμέρα Ντιβισιόν. Όχι που να βωμολοχεί ασύστολα σε κάθε ευκαιρία, αλλά που να ξέρετε έστω το όνομά του. Οι χαμηλοί τόνοι στη χώρα μας, είναι - βλέπετε - δείγμα αδυναμίας. Και οι "δυνατοί" είναι αλλεργικοί σε αυτούς.

Η αίθουσα ελέγχου του UCO στο "Μπερναμπέου" πριν 15 χρόνια. Το θέμα δεν είναι να μείνετε με το στόμα ανοιχτό βλέποντας πώς είναι η τωρινή, αλλά να βρείτε έστω και μια σημερινή σε ελληνικό γήπεδο, που να μοιάζει με αυτήν στη φωτογραφία και να λειτουργεί

Αλλά - για να κλείσω το σημερινό κείμενο - είναι αλλεργικοί και σε οτιδήποτε θα εξαφάνιζε από το τοπίο τους εγκληματίες. Αν δεν ήταν, αντί να κλείνουν το μάτι αυτάρεσκα στον καθρέφτη, κάνοντας ονειρώξεις για θυγατρικές και διαιτητές, θα υιοθετούσαν το μοναδικό ισπανικό μοντέλο που θα πρόσφερε πραγματικά κάτι χρήσιμο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτό των UCO (Unidades de Control Organizativo). Τι είναι οι "Ούκο"; Είναι οι μονάδες ελέγχου που λειτουργούν εδώ και είκοσι χρόνια (από το 1996) στα γήπεδα της Πριμέρα και της Σεγούντα Ντιβισιόν, ένα πρότζεκτ που η LFP (η αντίστοιχη δική μας Super League) εξέταζε και σχεδίαζε από το 1989. Για όσους δεν το κατάλαβαν, να το ξαναπώ. Δεν το επέβαλλε το κράτος, αλλά ο συνεταιρισμός των ομάδων, για να διασφαλίσει από μόνος του τον έλεγχο στα γήπεδα των επαγγελματικών κατηγοριών. Για να ζαλιστείτε λίγο από τους αριθμούς, οι UCO διαθέτουν συνολικά περίπου 3.000 σταθερές κάμερες μέσα στα γήπεδα, χίλιες ακόμα που ανάλογα με τη σημασία του αγώνα, μετακινούνται από στάδιο σε στάδιο και άλλες χίλιες που κάνουν ζουμ στις κερκίδες.

Σήμερα κάθε ισπανικό γήπεδο της Πριμέρα Ντιβισιόν, διαθέτει κατά μέσο όρο 100 σταθερές κάμερες ασφαλείας (550 το "Μπερναμπέου" και 280 το "Καμπ Νόου"). Η αρχική συνολική επένδυση της LFP ξεπέρασε τα 200 εκατομμύρια ευρώ! Κάθε γήπεδο έχει τη δική του αίθουσα ελέγχου, ενώ όλες μαζί συνδέονται με το αντίστοιχο Κέντρο διαχείρισης υλικού της αστυνομίας στη Μαδρίτη. Έτσι, όποτε συμβεί κάτι στις κερκίδες, αν δεν γίνει άμεσα αντιληπτό, τότε ξεκινάει η έρευνα από τις κάμερες και με ένα συντριπτικό ποσοστό επιτυχίας, εντοπίζεται ο δράστης (ή οι δράστες). Απλά πράγματα από έναν σοβαρό συνεταιρισμό επαγγελματικών ομάδων, οι διοικήσεις των οποίων έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια τους κάφρους και τους κυνηγούν ανηλεώς, όποτε χρειαστεί. Την επόμενη φορά λοιπόν που συμβεί κάτι στην Ισπανία σαν το περιστατικό του μπουκαλιού στη Βαλένθια, πριν γράψει ο οποιοσδήποτε αυτό το ειρωνικό "κι εγώ που νόμιζα ότι αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα", ας αναλογιστεί πρώτα πόσες φορές αυτό που έχει γίνει εδώ, είχε την ίδια κατάληξη με εκεί. Γιατί, τελικά, τα καφριλίκια στην Ισπανία είναι η εξαίρεση, ενώ εδώ ο κανόνας. Η λύση όμως του προβλήματος, εδώ μπορεί να είναι ανύπαρκτη, εκεί όμως είναι ο κανόνας. Γιατί, άλλο τα Ούκο και άλλο τα Ούφο.