Τα Tour της αλητείας

Ήταν 10 Οκτωβρίου του 2012 όταν η USADA (ο οργανισμός αντιντόπινγκ των ΗΠΑ) ανακοίνωσε την απόφασή της να αφαιρέσει από τον Λανς Άρμστρονγκ όλες τις νίκες που είχε κατακτήσει από το 1998 και μετά (συμπεριλαμβανομένων των επτά Γύρων Γαλλίας) και να τον αποκλείσει ισόβια από κάθε επίσημη αθλητική δραστηριότητα. Ήταν ένα τεραστίων διαστάσεων σοκ. Το μεγαλύτερο όχι μόνο στην ιστορία της ποδηλασίας, αλλά σε αυτήν του παγκόσμιου αθλητισμού. Δώδεκα μέρες αργότερα, η UCI (παγκόσμια ομοσπονδία ποδηλασίας) υιοθέτησε την απόφαση της USADA, δίνοντας έτσι την χαριστική βολή στην ήδη κατεστραμμένη καριέρα του Τεξανού.

Είναι γνωστό από τις επί μια δεκαετία περίπου περιγραφές μου στο Eurosport, ότι δεν θέλω να αναφέρομαι στον Άρμστρονγκ ούτε ως σχολιαστής, ούτε ως φίλαθλος της ποδηλασίας. Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση για να περιγράψω τί ακριβώς αισθάνομαι για την περίπτωσή του. Πριν όμως από αυτό, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω δυο-τρία πράγματα. Το βασικότερο είναι ότι ποτέ δεν ένιωσα "εισαγγελέας" απέναντι σε κάποιον ποδηλάτη που πιάνεται ντοπαρισμένος. Πρέπει να είσαι αφελής ή υπέρ-απλουστευτικός αν νομίζεις ότι ο αθλητής που θα πάρει ντόπα, φέρει αποκλειστικά την ευθύνη. Η πίεση που δημιουργεί ο πρωταθλητισμός, η "υποχρέωση" για διάκριση, ο φόβος για την απώλεια της θέσης στην ομάδα και πολλά άλλα που εκπορεύονται από μια αλυσίδα που είναι σχεδόν πάντοτε απάνθρωπη και δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια για επιλογές, αναγκάζουν τους αθλητές να υποκύψουν σε αυτό που απαιτεί ο χορηγός, ο ιδιοκτήτης, ο διευθυντής, ο ντιρεκτέρ σπορτίφ, ο γιατρός, ακόμα και ο αρχηγός-συναθλητής.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΞΙΖΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ...

Η φωτογραφία που δημοσίευσε στο προσωπικό του twitter την ημέρα που η USADA ανακοίνωσε την τιμωρία του με την αφαίρεση των 7 Γύρων Γαλλίας (2012)

Κάθε φορά που ανακοινώνεται ότι ο τάδε ή ο δείνα ποδηλάτης έδωσε θετικό δείγμα, το πρώτο που αισθάνομαι είναι λύπη. Καμία οργή, καμία διάθεση για καταδίκη ή διαπόμπευση. Πιστεύω ότι θα ήταν υποκρισία το αντίθετο. Επειδή μιλάμε για την ποδηλασία, θα περιοριστώ σε αυτήν, αν και εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε να κάνει τις αντίστοιχες αναγωγές και στα άλλα αθλήματα. Είναι πολύ δύσκολο, μάλλον αδύνατο στην πράξη, να συνειδητοποιήσουμε τί σημαίνει για παράδειγμα ο Γύρος Γαλλίας. Για τρεις εβδομάδες καλύπτεις καθημερινά κατά μέσο όρο 180 χιλιόμετρα, ενώ στις μισές μέρες πρέπει να ανέβεις αμέτρητα βουνά με απίστευτες κλίσεις, να κατέβεις απερίγραπτα επικίνδυνες κατηφόρες με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και να καταπιείς ατελείωτα χιλιόμετρα στις ευθείες προσέχοντας να μην πέσεις, να μην μείνεις πίσω, να μην χάσεις το όριο χρόνου. Ο ρόλος του κάθε αθλητή στο συνολικό πλαίσιο, δεν παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Είτε δουλεύεις για τον αρχηγό σου, είτε βγαίνεις στην επίθεση διεκδικώντας μια νίκη, είτε είσαι ένα από τα φαβορί, καλείσαι να ξεπεράσεις όλα αυτά τα εμπόδια.

Αν δεν το πετύχεις, την επόμενη φορά δεν θα είσαι στην ομάδα. Κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση σου και εσύ θα βρεθείς να ψάχνεις για ένα συμβόλαιο που όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί. Είναι τόσο απλό, όσο και δραματικό. Αλλά εκτός από αυτά τα δυο, είναι και τραγικά καθοριστικό. Ποιος είναι εκείνος λοιπόν που μπορεί ελαφρά τη καρδία να αποκαλέσει απατεώνα ή κλέφτη έναν αθλητή που πήρε απαγορευμένες ουσίες; Σε ένα από τα κεφάλαια του συγκλονιστικού βιβλίου "ο σκοτεινός αγώνας", που έχει γράψει ο Τάιλερ Χάμιλτον (πρώην συναθλητής του Άρμστρονγκ), διηγείται την δημοσιογραφική "ανάκριση" που υπέστη στην τηλεοπτική εκπομπή "60 Minutes": "Σε ένα σημείο συζητούσαμε για την απόφασή μου να πάρω αναβολικά το 1997. Του εξήγησα (σ.σ. του παρουσιαστή-δημοσιογράφου) πόσο κοντά ήμουν στο να συμμετάσχω στον αγώνα όνειρο, τον Γύρο Γαλλίας. Του εξήγησα πως είχα νιώσει υπερηφάνεια όταν ο γιατρός της ομάδας, μού ζήτησε να ντοπαριστώ, την αίσθηση του 'ή ντοπάρομαι ή παραιτούμαι από το παιχνίδι'. Τον ρώτησα, εσύ τι θα έκανες;"

Δείχνοντας τους εφτά κερδισμένους Γύρους Γαλλίας (2005)

Και καταλήγει ο Χάμιλτον: "Ένιωσα ικανοποίηση που του έκανα αυτή την ερώτηση, επειδή πιστεύω πως όλοι όσοι θέλουν να κατακρίνουν τους ντοπαρισμένους αθλητές, θα πρέπει να την κάνουν στον εαυτό τους. Έστω και για ένα δευτερόλεπτο. Ξοδεύεις όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να φτάσεις κοντά στην επιτυχία και τότε σου δίνεται μια ευκαιρία. Την αρπάζεις ή τα παρατάς όλα και πας σπίτι σου; Εσείς τί θα κάνατε;" Έξω από τον χορό, η απάντηση ίσως είναι εύκολη. Μέσα όμως, καθορίζει όλη σου την πορεία. Γιατί δεν αφορά μόνο το ρίσκο που παίρνεις και το αν πιαστείς ή όχι. Οι αθλητές δεν είναι υπεράνθρωποι κι ας τους αποκαλούμε συχνά έτσι. Οι προσωπικοί δαίμονες, με τους οποίους έχει να παλέψει ο καθένας τους, πρέπει να τους τσακίζουν σωματικά και εγκεφαλικά. Όσοι υποκύπτουν, αλλάζουν το κορμί τους, την διάθεσή τους, ακόμα και τον χαρακτήρα τους. Μου είναι οπωσδήποτε αδύνατο να τα βάλω με κάποιον που αποφασίζει να το κάνει αυτό. Μετά από 23 χρόνια που παρακολουθώ το άθλημα, έχω μάθει να σέβομαι τις επιλογές του καθενός. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις νομιμοποιώ μέσα μου, αλλά σίγουρα δεν καταδικάζω πρόσωπα.

Και επειδή ακριβώς είναι δουλειά άλλων να εξετάσουν, να δικάσουν, να καταδικάσουν και να τιμωρήσουν, όποτε συμβαίνει αυτό, είμαι έτοιμος να δεχτώ πίσω στο πελοτόν οποιονδήποτε "πλήρωσε" για τις επιλογές του. Για μένα, ο Παντάνι ήταν καθαρός στην επιστροφή του, ο Βιράνκ το ίδιο, ο Ούλριχ, ο Βαλβέρδε, ο Κονταδόρ, ο Χάμιλτον, ο Έρας, όλοι. Αφού υπάρχει νομοθεσία, υπάρχει και δεύτερη ευκαιρία. Και την δικαιούνται όλοι. Πολύ περισσότερο δε, γνωρίζοντας (έστω θεωρητικά) μέσα από τί έχουν περάσει, τις συνθήκες υπό τις οποίες πήραν την ντόπα, το τί σημαίνει για όλους αυτούς το να αναγκαστούν να μείνουν εκτός αγώνων για ένα ή για δυο χρόνια. Θέλω να είμαι σαφής. Δεν τους δικαιολογώ, αλλά ούτε τους βάζω στο περιθώριο. Στην γραμμή της εκκίνησης, είναι το ίδιο καθαροί με οποιονδήποτε άλλον. Το αν έμαθαν από την "περιπέτειά" τους, θα φανεί στην πορεία. Πάντα θα υπάρχουν οι αμετανόητοι ή ακόμα και οι αυτοκαταστροφικοί, όπως ο Ρικάρντο Ρικό, που ζει ακόμα από θαύμα. Όμως ο ντοπαρισμένος δεν είναι παρίας. Είναι θύμα. Του οποίου ο θύτης είναι σπάνια ο εαυτός του. Ή τουλάχιστον, όχι μόνο ο εαυτός του. Γι' αυτό και επιμένω, ότι πάντοτε αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Με μια εξαίρεση. Τον Λανς Άρμστρονγκ.

...ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΝΣ ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ

Λανς Άρμστρονγκ, μια σκοτεινή προσωπικότητα

Ο Τεξανός είναι μια τελείως ξεχωριστή περίπτωση, μια κατηγορία από μόνος του. Ένα φαινόμενο πολύπλοκο από τη μια, απλούστατο από την άλλη. Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ αθλητισμό (συνολικά και όχι μόνο ποδηλασία), δεν έχω δει κάτι που έστω να τον συναγωνίζεται. Και εδώ επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω κάτι. Κάθε άνθρωπος που βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ασθένεια τόσο σκληρή και ανελέητη όπως ο καρκίνος, έχει την αμέριστη συμπάθειά μου και τον ανυπόκριτο θαυμασμό μου στην μάχη που δίνει για να νικήσει. Ο Άρμστρονγκ τα κατάφερε και δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας που να μην χάρηκε γι' αυτό. Όμως αυτή είναι μια πτυχή που καμία σχέση δεν έχει με όλα τα υπόλοιπα. Υπάρχουν αρκετοί που λένε πως ο Αμερικανός βγήκε αλλαγμένος από την περιπέτεια της υγείας του και από εκεί και μετά ξεκίνησε ο κατήφορος. Λάθος. Ο Άρμστρονγκ ήταν ντοπαρισμένος πριν τον καρκίνο, από το ξεκίνημα σχεδόν της καριέρας του. Είναι γνωστή η ένορκη μαρτυρία της Μπέτσι Αντρέου, συζύγου του Φράνκι (συναθλητή του Άρμστρονγκ), σύμφωνα με την οποία, ο ίδιος ο Τεξανός, σε σχετική ερώτηση των θεραπόντων ιατρών μετά τις επεμβάσεις για την αφαίρεση των όγκων από το κεφάλι του, είχε παραδεχτεί (παρόντος του ζεύγους Αντρέου) πως έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών από το 1995.

Πρόκειται για την μοναδική κατάθεση μάρτυρα, την οποία έχει αρνηθεί ο Άρμστρονγκ, αφού αν το έκανε, θα έχανε και όλες τις νίκες του πριν το 1998. Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό. Στον κυκεώνα της βρωμιάς, αυτή η λεπτομέρεια είναι ένας κόκκος άμμου. Αν θέλετε να μιλήσουμε για το ντόπινγκ, ο Τεξανός πρόσφερε μόνος του τον εαυτό του και το σώμα του στον Μικέλε Φεράρι, τον σύγχρονο "Μένγκελε" της ποδηλασίας (και όχι μόνο). Ο Ιταλός γιατρός-εγκληματίας μύησε τον πελάτη του στην ΕΠΟ και σε μια σειρά ακόμα "φάρμακα", αλλάζοντας την "λογική" του οργανισμού του Αμερικανού. Ο Άρμστρονγκ ήταν προορισμένος να είναι ένας καλός ποδηλάτης, αξιόλογου επιπέδου, που θα μπορούσε να πάρει κάποιες νίκες σε μονοήμερους αγώνες ή κάποια ετάπ σε εβδομαδιαίους, άντε και σε κάποιον μεγάλο γύρο. Μέχρι εκεί. Δεν ήταν ανηφορίστας, δεν ήταν χρονομετρίστας, δεν ήταν all rounder. Αλλά ήταν υπέρμετρα φιλόδοξος. Και αδίστακτος. Μετά τον καρκίνο, όταν επανήλθε στην ποδηλασία, άρχισε να συμπληρώνει το παζλ. Υπέγραψε στην US Postal, πήρε ως μάνατζερ της ομάδας τον Γιόχαν Μπρουινέλ, έναν Βέλγο που είχε μάθει καλά τις απαγορευμένες μεθόδους ως αθλητής στην ισπανική ONCE του Μανόλο Σάιθ και στη συνέχεια οι δυο τους διάλεξαν τους υπόλοιπους αθλητές. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβε - για μια ακόμη φορά - ο Φεράρι. Εκεί ο Άρμστρονγκ "έκαψε" την δεύτερη ευκαιρία του.

Όταν έβγαινε χαμογελαστός από τους ελέγχους αντιντόπινγκ

Μια ευκαιρία που του παρουσιάστηκε στην καλύτερη δυνατή συγκυρία. Είχε προηγηθεί το Tour de France του 1998 και το περίφημο σκάνδαλο "Festina" που συγκλόνισε το άθλημα. Τότε που ποδηλάτες, μηχανικοί, μάνατζερ και υπεύθυνοι των ομάδων πηδούσαν από τα παράθυρα των ξενοδοχείων τους μέσα στη νύχτα για να μη συλληφθούν από τη γαλλική αστυνομία. Τότε που σύσσωμη η ομάδα της Festina κάθισε στο εδώλιο με ατελείωτες κατηγορίες για χρήση ντόπινγκ και τότε που η υποκρισία των ισπανικών ομάδων τις οδήγησε σε εκούσια αποχώρηση από τον αγώνα, λες και η Kelme ή η ONCE, ευαγγελίζονταν την κάθαρση και την καθαρότητα στην ποδηλασία. Την επόμενη χρονιά, πολλοί (οι περισσότεροι) μίλησαν για την καινούργια εποχή που θα ανέτελλε στο άθλημα και το σενάριο βρήκε στο πρόσωπο του άφθαρτου Άρμστρονγκ (αφού απουσίαζε από τον Γύρο του 1998), τον ιδανικό εκφραστή αυτού του νέου ξεκινήματος. Ο Αμερικανός, που δυο χρόνια πριν είχε ιδρύσει την Livestrong Foundation, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με στόχο την στήριξη ασθενών που πάσχουν από καρκίνο, ήταν ήδη ένας σταρ. Η ιστορία του είχε συγκινήσει όλη την υφήλιο και η Livestrong, με την οικονομική στήριξη της Nike, αλλά και τις εισφορές απλών ανθρώπων από όλον τον κόσμο, συγκέντρωνε τεράστια ποσά στην μάχη εναντίον της ασθένειας.

Εκεί λοιπόν ο Άρμστρονγκ, αντί να μείνει καθαρός και να στείλει σε όλο το άθλημα το μήνυμα μιας διαφορετικής προοπτικής, προτίμησε να μετατρέψει τον εαυτό του σε μια τερατογένεση, διαλύοντας κάθε λογική ερμηνεία στα αγωνιστικά του αποτελέσματα και συμπαρασύροντας όλους τους συναθλητές του σε μια δηλητηριασμένη ρουτίνα. Κερδίζοντας κάποιο ετάπ στον Γύρο Γαλλίας ή κάποιον σημαντικό μονοήμερο, η αποθέωση που θα γνώριζε, θα ξεπερνούσε το φυσιολογικό. Ο κόσμος τον αγαπούσε, οι καρκινοπαθείς έπαιρναν θάρρος και ελπίδα, η αναγνώριση θα ήταν δεδομένη. Αλλά ο Τεξανός που επιβίωσε από τον θάνατο, προτίμησε στη συνέχεια να βιάσει τα πάντα. Ο Λανς Άρμστρονγκ επέλεξε να μεταβληθεί σε έναν Ρόμποκοπ που θα κέρδιζε no matter what. Φτιάχνοντας από το μηδέν, ένα οικοδόμημα που στην πορεία σκέπασε τα πάντα. Την UCI, τους ελέγχους, τους σκεπτικιστές, τους ίδιους τους συναδέλφους του (συναθλητές και μη), τους φίλους του. Ο Άρμστρονγκ όχι μόνο έχασε, σπατάλησε, περιφρόνησε, πέταξε στα σκουπίδια την δική του δεύτερη ευκαιρία, αλλά θέλησε να εξουσιάσει και τις ζωές των άλλων. Και ήταν εκείνο ακριβώς, το κρίσιμο σημείο, που τον πέταξε έξω από τον κανόνα, "απαγορεύοντάς" του - έστω και ως εξαίρεση - να ανήκει πλέον στο πελοτόν.

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ

Μπρουινέλ και Άρμστρονγκ, οι "εγκέφαλοι" του εγκλήματος της διακίνησης απαγορευμένων ουσιών

Γιατί εδώ ακριβώς έγκειται η μεγάλη διαφορά του Άρμστρονγκ από όλους τους υπόλοιπους ποδηλάτες και πιο συγκεκριμένα - αν το προτιμάτε - από εκείνους που πιάστηκαν ντοπαρισμένοι. Ο Τεξανός μαζί με τους Φεράρι και Μπρουινέλ (δυο από τα μεγαλύτερα ρεμάλια στην ιστορία του αθλητισμού), έφτιαξε αυτό που σοκαρισμένη η USADA περιέγραψε ως το πλέον εξελιγμένο, επαγγελματικό και επιτυχημένο πρόγραμμα κατοχής και διακίνησης απαγορευμένων ουσιών στην ιστορία του αθλητισμού. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Διότι ο Άρμστρονγκ δεν διακινούσε απλώς, αλλά υποχρέωνε τους συναθλητές του να παίρνουν τις ουσίες, εκβίαζε φίλους του με την απειλή της εκδίωξης από την ομάδα, να χαπακώνονται, να κάνουν ενέσεις με ΕΠΟ, να κάνουν μεταγγίσεις με δικό τους, αλλά και με ξένο αίμα. Ο Τεξανός δεν δίσταζε μπροστά σε τίποτα και σε κανέναν. Απειλούσε όποιον διατάρασσε την τάξη ή έσπαγε τον νόμο της ομερτά και κατέστρεφε καριέρες αθλητών, όπως του φουκαρά του Κριστόφ Μπασόν που τόλμησε να πει την αλήθεια για το "πάρτι" με την ΕΠΟ ή του Πίπο Σιμεόνι που κατέθεσε εναντίον του Φεράρι.

Εξαφάνιζε από προσώπου γης ό,τι και όποιον τον ενοχλούσε. Απέκλειε δημοσιογράφους, διέλυε τις καριέρες και τις ζωές μηχανικών και μασέρ, μέχρι και τον μεγάλο Γκρεγκ Λεμόντ (νικητή τριών Γύρων Γαλλίας) έθεσε στο περιθώριο για πάνω από μια δεκαετία. Ο Άρμστρονγκ ήταν τελικά μια αρρωστημένη προσωπικότητα. Και δυστυχώς, με τις κατά περιόδους δηλώσεις-παρεμβάσεις του, δείχνει ότι συνεχίζει να έχει πρόβλημα. Αμετανόητος, αλαζονικός, ειρωνικός, προσβλητικός, αλλά ευτυχώς όχι πλέον επικίνδυνος. Όπως όταν είχε φτάσει να ελέγχει όλο το σύστημα, μοιράζοντας επιταγές στην UCI και τον Φερμπρούγκεν για να αποσιωπούν τα "άπλυτά" του, εισπράττοντας πακτωλό εκατομμυρίων σε μπόνους από εταιρείες χορηγούς που δεν τολμούσαν να του αντισταθούν ακόμα και όταν οι βρωμιές που είχαν εξαφανιστεί για χρόνια κάτω από το χαλί, άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Όπως όταν το μόνιμο επιχείρημά του ήταν το "δεν έχω πιαστεί ποτέ θετικός", συσσωρεύοντας τη μια νίκη μετά την άλλη, σε έναν Γύρο Γαλλίας που έδειχνε παραδομένος στις άγριες ορέξεις ενός πειραγμένου ανθρώπου που δεν διέθετε καν την λεπτότητα να κρατήσει κλειστό το στόμα του, όταν άφηνε τον Παντάνι να κερδίσει στο Μον Βαντού. Όχι. Ακόμα και εκεί δεν έπρεπε να μείνει καμία αμφιβολία για το ότι εκείνος ήταν ο κορυφαίος και κανένας άλλος δεν είχε το δικαίωμα να τον αμφισβητήσει.

Λανς Άρμστρονγκ και Φλόιντ Λάντις, όταν ήταν συναθλητές στην US Postal. Ο Λάντις ήταν ο πρώτος που κατέθεσε ενόρκως εναντίον του Τεξανού

Η μεγάλη ειρωνεία στην υπόθεση Άρμστρονγκ, είναι ότι δεν πήγε καρφωτός από κάποιους τρίτους. Τον έδωσαν στεγνά οι ίδιοι οι συναθλητές του. Τον έβγαλαν στη σέντρα ο Λάντις, ο Χάμιλτον, ο Αντρέου, ο Χίνκαπι. Όλοι αυτοί οι τύποι που είχαν δώσει τη ζωή τους για να ανεβαίνει κάθε τέλος Ιουλίου στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στα Ηλύσια Πεδία. Όλοι αυτοί που καρφώθηκαν ατελείωτες φορές με τις σύριγγες, είτε σουτάροντας ΕΠΟ, είτε αλλάζοντας το αίμα τους. Στην αρχή δεν "μάσησε". Συνέχισε το τροπάρι του, θεωρώντας πως ήταν άτρωτος, επειδή όλοι και όλα βρίσκονταν στα πόδια του. Από τον πρόεδρο των ΗΠΑ μέχρι την Nike και από την UCI μέχρι την ίδια τη Δικαιοσύνη. Όμως ούτε η USADA μάσησε. Και έβγαλε όλη την αλητεία του Αμερικανού στη φόρα. Μέχρι τη στιγμή που τον ανάγκασε να υποκύψει. Την ημέρα δηλαδή που ο Άρμστρονγκ δήλωσε πως δεν θα υπερασπιζόταν τον εαυτό του, παραιτούμενος από την διαδικασία. Την ημέρα που στην ουσία τέλειωσαν όλα και μαζί τους και η μεγαλύτερη απάτη που στήθηκε ποτέ στην ποδηλασία. Μην ξεγελαστεί κανείς όμως. Γιατί δεν τελείωσε μόνο η απάτη, αλλά και ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα στην ιστορία του αθλητισμού. Ένα έγκλημα κατά συρροή κατά του ίδιου του αθλήματος και κατά μιας ατελείωτης λίστας ανθρώπων. Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που αν τις διαβάσετε στις 1000 σελίδες της τελικής έκθεσης της USADA, σίγουρα θα έχετε εφιάλτες.

Αν υπάρχει τιμωρία που να μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη για όλα αυτά, δεν το ξέρω. Πλέον αρμόδιοι για να απαντήσουν, είναι όλοι εκείνοι που βρέθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο στόχαστρο του Αμερικανού όλα αυτά τα χρόνια. Η ίδια όμως η αλητεία και η αλαζονεία του Άρμστρονγκ, δέχτηκαν το μεγαλύτερο χτύπημα στα πέντε ξερά "ναι" που αναγκάστηκε να ξεστομίσει στις πέντε πρώτες ερωτήσεις που του υπέβαλλε η Όπρα Γουίνφρεϊ, τον Ιανουάριο του 2013, με εκατοντάδες εκατομμύρια τηλεθεατές από όλο τον κόσμο να παρακολουθούν καρφωμένοι μπροστά στις οθόνες τους.

- Είχες πάρει ποτέ απαγορευμένα σκευάσματα για να αυξήσεις την απόδοσή σου στην ποδηλασία;

- Ναι

- Ήταν ένα από αυτά τα σκευάσματα η ΕΠΟ;

- Ναι

- Είχες κάνει ποτέ αιματολογικό ντόπινγκ ή χρήση μεταγγίσεων για να αυξήσεις την ποδηλατική σου απόδοση;

- Ναι

- Έκανες χρήση άλλων απαγορευμένων σκευασμάτων όπως τεστοστερόνη, κορτιζόνη ή αυξητική ορμόνη;

- Ναι

- Στις 7 νίκες σου στον Γύρο Γαλλίας, πήρες παράνομα σκευάσματα ή έκανες αιματολογικό ντόπινγκ;

- Ναι

* Tyler Hamilton & Daniel Coyle, Ο σκοτεινός αγώνας (απόδοση στα ελληνικά, Νικηφόρος Κουρής / Εκδόσεις Σπυρόπουλου)

Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο, αξίζει να το διαβάσετε