Αυτή η ομάδα, η κορυφαία του 21ου αιώνα, τα έχει αποδείξει όλα. Πρώτα απ' όλα έχει διδάξει ποδόσφαιρο και φυσικά έχει σαρώσει τους τίτλους. Πρωταθλήματα, Κύπελλα, Σούπερ Κύπελλα, Champions League, νταμπλ, τρεμπλ, καρέ, πενταρέ, εξαρέ, τα πάντα. Αυτό που της έλειπε, ίσως το μοναδικό, και ήταν κάτι που συζητούσαν μεταξύ τους οι παίκτες της Μπάρτσα στις προπονήσεις αυτές τις τελευταίες μέρες πριν τον χθεσινοβραδινό αγώνα, ήταν μια μεγάλη ευρωπαϊκή ανατροπή. Μια ανατροπή, όχι ας πούμε όπως εκείνη απέναντι στη Μίλαν, όπου μετέτρεψαν το 2-0 του "Σαν Σίρο" σε 4-0 στο "Καμπ Νόου", αλλά κάτι που θα έμενε στην ιστορία. Και η αλήθεια είναι ότι χθες όχι μόνο έγραψαν ιστορία, αλλά καθόρισαν εκ νέου τα όρια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Κατάργησαν τη λογική, μαζί της και επιστήμες όπως τα μαθηματικά και τη στατιστική, και μας χάρισαν μια εποποιία, από αυτές που προορίζονται όχι για τους μεγάλους, αλλά για τους πραγματικά μοναδικούς.

Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε την Μπαρτσελόνα να παίζει με τόση ψυχή, τους παίκτες να ξεχνάνε σε πολλές στιγμές τεχνικές, συστήματα και στρατηγικές, μένοντας όμως προσηλωμένοι στον στόχο για τον οποίο κυριολεκτικά τα έδωσαν όλα μέσα στο γήπεδο: την περίφημη remuntada, δηλαδή την ανατροπή. Μίλησαν άλλα πράγματα χθες βράδυ στο χορτάρι του "Καμπ Νόου", με την πίστη να έχει τον πρώτο λόγο. Όλοι οι ουδέτεροι θεωρούσαν το 4-0 του πρώτου αγώνα καταδικαστικό, έτσι κι αλλιώς η ιστορία των ευρωπαϊκών κυπέλλων δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο. Ποτέ δεν είχε ανατραπεί στο παρελθόν ένα 4-0. Ποτέ και σε καμία διοργάνωση. Και για να είμαστε ειλικρινείς, οι "μπλαουγκράνα" δεν είχαν απέναντί τους καμιά ομάδα της πλάκας. Πριν τρεις εβδομάδες, η Παρί στραγγάλισε τους culés παίζοντας μπαλάρα. Οι τίτλοι σε εφημερίδες και σάιτ την επόμενη ημέρα, ήταν εντυπωσιακά ευρηματικοί και με το δίκιο τους.

Αυτό όμως που ξένισε, τουλάχιστον εμένα, ήταν η ευκολία, με την οποία, ακόμα και στον ισπανικό αλλά και τον καταλανικό Τύπο, έβαλαν ταφόπετρα στην Μπαρτσελόνα, θεωρώντας δεδομένο το τέλος του κύκλου. Ενός κύκλου, που δεν είναι η πρώτη φορά που "κλείνει", γιατί τα προηγούμενα χρόνια, από την αναχώρηση του Πεπ και μετά, το έχουμε ζήσει δυο τρεις φορές ακόμα. Οι παίκτες που έχουν κορεστεί, που έχουν μεγαλώσει, που δεν έχουν πλέον κίνητρο και αρκετά "που" ακόμη. Το θέμα δεν είναι αν αυτή η ομάδα θα προσθέσει ένα ακόμα Champions League στη συλλογή της στο τέλος της σεζόν ή αν θα πάρει ένα ακόμα πρωτάθλημα στην Ισπανία. Το θέμα είναι ότι αυτή η ομάδα χθες το βράδυ απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι έχει την μεγαλύτερη σε βάθος χρόνου ποδοσφαιρική κυριαρχία από τη μεγάλη Μίλαν των Ολλανδών και μετά. Και για να το αποδείξει αυτό, έκανε κάτι πραγματικά εξωφρενικό. Από αυτά, που όσο και αν θέλεις να αισιοδοξείς ότι μπορεί να συμβούν, αδερφέ, ΔΕΝ τα πιστεύεις.

Αν κάτι κάνει ακόμα πιο εξωφρενικό και απίστευτο αυτό που είδαμε χθες, ήταν το γκολ του Καβάνι στο 62'. Μέχρι τότε, το 3-0 έδινε ελπίδες και πολύ βάσιμες μάλιστα, ότι η Μπάρτσα θα μπορούσε να φτάσει σε ένα τουλάχιστον ακόμα γκολ και να οδηγήσει το ματς στην παράταση. Όταν όμως έγινε το 3-1, απέμενε μισή ώρα και οι παίκτες του Λούτσο χρειάζονταν τρία ακόμα τέρματα. Ήταν φανερό ότι επηρεάστηκαν ψυχολογικά, όμως, παρά το γεγονός ότι έχασαν τη συγκέντρωση και αρκετό μέρος της ελπίδας, δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να τρέχουν και να αγωνίζονται σαν σκυλιά του πολέμου. Ήταν φανερό ότι αυτό το ματς δεν θα το εγκατέλειπαν με τίποτα. Ο ποδοσφαιρικός εγωισμός τους, βγήκε με τέτοια ένταση στο χορτάρι, ώστε όσοι τους παρακολουθούσαν είτε από την κερκίδα, είτε από την τηλεόραση, ακόμα και όταν το ρολόι έδειχνε το 70' ή το 80', δεν απέκλειαν τίποτα. Κατάφεραν να μας έχουν όλους στην πρίζα, μέχρι που ο κορυφαίος (μαζί με τον Μαστσεράνο) του γηπέδου, Νεϊμάρ, αποφάσισε να κερδίσει το στοίχημα που είχε βάλει με τους συμπαίκτες του, να πετύχει δηλαδή δυο γκολ.

Και το έκανε, όταν πλέον είχαμε βγει όλοι από την πρίζα. Γιατί, πείτε μου αλήθεια, ποιος είχε απομείνει να πιστεύει εκεί γύρω στο 85', ότι οι "μπλαουγκράνα" θα έφταναν στο 6-1; Ο Νέι σκόραρε δις και είναι παγερά αδιάφορο το γεγονός ότι το πέναλτι που του έγινε, δεν του έγινε ποτέ. Γιατί όποιος μετά από τέτοιο έπος, θέλει να σταθεί σε αυτό το σφύριγμα, είναι μάλλον αδύνατο να νιώσει τη μαγεία του ποδοσφαίρου στον απόλυτα υπερθετικό βαθμό. Ας ανατρέξει, αν θέλει, στη δήλωση του Μάρκο Βεράτι μετά τη λήξη: "Δεν αποκλειστήκαμε εξαιτίας του διαιτητή. Εμείς φταίμε". Επίσης, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε ένα "Καμπ Νόου" να είναι πραγματική έδρα επί ενενήντα λεπτά. Αν θυμάμαι καλά, από το 1-0 με την Ίντερ του Μουρίνιο, εκεί όπου δεν ολοκληρώθηκε η remuntada. Οι φίλαθλοι εκστασιάστηκαν από το γρήγορο 3-0, πάγωσαν για λίγο μετά το 3-1, όμως επανήλθαν απόλυτα ικανοποιημένοι, αναγνωρίζοντας την υπερπροσπάθεια των παικτών. Και βέβαια, όταν ο Σέρτζι Ρομπέρτο έκανε στο 95' το μυθικό 6-1, το ντελίριο εξαπλώθηκε σε όλη τη Βαρκελώνη, σε όλη την Καταλονία, σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν culés!

Αν θυμηθούμε ανάλογες επικές στιγμές της Μπαρτσελόνα, ξεκινώντας από το γκολ στο 90' του Χοσέ Μάρι Μπακέρο απέναντι στην Καϊζερσλάουτερν, που έδωσε πρόκριση και οδήγησε στο τρόπαιο του 1992, περνώντας από το γκολ του Μπελέτι στο 80' στον τελικό του 2006 επί της Άρσεναλ και καταλήγοντας στην οβίδα του Ινιέστα στο 93' μέσα στο Στάμφορντ Μπριτζ το 2009, δεν νομίζω ότι κάποια από αυτές μπορεί να συγκριθεί με αυτό που ζήσαμε χθες βράδυ. Διότι - παρά το γεγονός ότι όλα εκείνα τα γκολ κατέληξαν στην κατάκτηση του τροπαίου - αυτό έχει ξαναγίνει και μάλιστα με πιο εντυπωσιακά παραδείγματα, όπως της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999 και της Λίβερπουλ το 2005. Τον άθλο όμως που πέτυχαν οι "μπλαουγκράνα", δεν θα μπορούσε να τον πετύχει κανείς άλλος, ούτε αγωνιστικά ούτε ψυχικά. Και όσο και αν οι haters επιμένουν να στέκονται στο δικό τους διαιτητικό "άλλοθι", η φρίκη που πέρασαν στο 95', όταν ένα παιδί της Μασία (αλήθεια, πόσο υπέροχος συμβολισμός) κάρφωσε τα δίχτυα του Τραπ, ισοπεδώνει εύκολα κάθε τους επιχείρημα, αφήνοντάς τους έρμαια του αντιποδοσφαιρικού τους φανατισμού.

Δεν νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερα λόγια για αυτό που έκανε η Μπαρτσελόνα. Ήμασταν τυχεροί όσοι το παρακολουθήσαμε ζωντανό από την τηλεόραση, ήταν ευλογημένοι όσοι βρέθηκαν στις κερκίδες του "Καμπ Νόου". Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες παραστάσεις στην ιστορία του αθλήματος, όπου οι ίδιες οι λέξεις αποδεικνύονται φτωχές για να περιγράψουν την εναλλαγή των συναισθημάτων και κυρίως εκείνο το τελευταίο επτάλεπτο με το κρεσέντο της αγωνίας να σπάει καρδιές στις καθυστερήσεις. Το είπα και στην αρχή, η πρόκριση αυτή, μια υπόθεση ρουτίνας για τους "μπλαουγκράνα", αφού έφτασαν στους "8" της διοργάνωσης για δέκατη συνεχόμενη χρονιά, δεν εγγυάται το έκτο τρόπαιο. Όμως σφραγίζει ένα ακόμα κατόρθωμα από εκείνα που οι εραστές του ποδοσφαίρου θα διηγούνται στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ο Παουλίνιο Αλκάνταρα, ο Κουμπάλα, ο Κρόιφ, θα ένιωσαν ευτυχισμένοι εκεί ψηλά, το ίδιο και οι σύγχρονοι θρύλοι Γουαρδιόλα, Τσάβι και Πουγιόλ, βλέποντας ότι αυτή η ομάδα ξέρει να αντιστέκεται, να εντυπωσιάζει, να εκπλήσσει και να βρίσκει κίνητρο, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κυριαρχίας.

Εκείνος που δεν πρέπει να είδε και τα καλύτερα όνειρα, μάλλον ήταν ο Σέρχιο Ράμος, ο οποίος είχε δηλώσει - αποφεύγοντας προς τιμήν του το politically correct σενάριο - ότι αν αποκλειόταν η Μπαρτσελόνα, θα κοιμόταν πιο ήσυχος. Και με την ευκαιρία, κλείνοντας, αν η ιστορία χρωστούσε στους "μπλαουγκράνα" μια μεγάλη ανατροπή, τότε σίγουρα χρωστάει και στους ποδοσφαιρόφιλους όλου του κόσμου έναν τελικό clásico στο Champions League. Μακάρι να τον δούμε φέτος!

ΥΓ. Για όλους τους στραβωμένους από τη διαιτησία, τους γνωστούς και μη εξαιρετέους που ασχολούνται με πέναλτι και στημένα παιχνίδια, είναι εξαιρετικά αφιερωμένο το επόμενο βίντεο. Λίνεκερ, Τζέραρντ, Φέρντιναντ και ο πρώην παίκτης της Ρεάλ, Όουεν, πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά το γκολ του Σέρτζι Ρομπέρτο. Όπως έγραψε και ένας φίλος, "όταν απολαμβάνεις το ποδόσφαιρο χωρίς να σέρνεις τα σύνδρομά σου σαν βαρίδια. Από εδώ μέχρι εκεί, πάνω από 100 χρόνια..."