Γεια σας. Το μεσημέρι της Κυριακής δολοφονήθηκε ένας οπαδός των Riazor Blues της Ντεπορτίβο από οπαδούς του Frente Atlético της Ατλέτικο δίπλα στον ποταμό Μανθανάρες στη Μαδρίτη. Περίπου 200 "λουλούδια" και από τις δυο πλευρές είχαν δώσει ραντεβού για να πλακωθούν στο ξύλο. Το ραντεβού είχε δοθεί, λέει, μέσω μηνυμάτων από κινητά, ενώ δεν είχε αναφερθεί το παραμικρό σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης για να μην πάρει χαμπάρι η αστυνομία, η οποία ξέρει ότι αυτά συμβαίνουν και τους παρακολουθεί για να μπορεί να ενημερώνεται έγκαιρα και να τους προλαβαίνει. Επίσης, οι Blues ναύλωσαν πούλμαν εκτός της επαρχίας της Κορούνια, για να κρατήσουν ακόμα πιο μυστική τη μετακίνησή τους. Ανακεφαλαιώνοντας δηλαδή, 200 βλαμμένοι ήθελαν να ξεσπάσουν και είπαν να βρεθούν μπονόρα κυριακάτικα για να ανοίξουν μερικά κεφάλια εκατέρωθεν.

Βέβαια το πράγμα ξέφυγε από τα συνηθισμένα και ξαφνικά, καμιά 40ριά από τους Φρέντε βρέθηκαν να δοκιμάζουν τις μπότες τους πάνω στο κεφάλι και γενικότερα στο σώμα του άτυχου Τζίμι, ο οποίος ήταν κλινικά νεκρός από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και ρήξη σπλήνας πριν πέσει (ή τον πετάξουν) μέσα στα παγωμένα νερά του ποταμού. Η αστυνομία λέγεται ότι άργησε να επέμβει, ενώ λίγο αργότερα, ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ Ατλέτικο και Ντέπορ διεξήχθη κανονικά, αφού οι υπεύθυνοι της LFP (η ένωση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου) δεν μπόρεσαν να βρουν κανέναν άνθρωπο της RFFE, της ισπανικής ομοσπονδίας, που ήταν και η μοναδική αρμόδια να αποφασίσει αναβολή του παιχνιδιού.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

Είναι γνωστό ότι οι μεν Frente είναι ακροδεξιά φασισταριά, οι δε Blues φανατικοί ακροαριστεροί, οπότε μπήκε στη μέση και το ιδεολογικό παύλα πολιτικό στοιχείο για να έρθει και να δέσει το γλυκό. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, πάντα υπάρχει η συμπάθεια απέναντι σε έναν νεκρό, είναι τελείως ανθρώπινο. Κανείς μας δεν νομίζω ότι θα ήθελε να τελειώσει η ιστορία αυτή με δολοφονία. Ούτε στην Ισπανία ούτε πουθενά αλλού. Από εκεί και πέρα όμως, προσπαθώ να "αξιολογήσω " μερικά πράγματα που συνέβησαν στο συγκεκριμένο επεισόδιο. Πρώτον, ότι αν είσαι πατέρας δυο παιδιών, δεν ταξιδεύεις για να πας να πλακωθείς στις μάπες, γνωρίζοντας μάλιστα ότι αυτό μπορεί να ξεπεράσει τα όρια και να γίνει τελείως ανεξέλεγκτο. Πολύ περισσότερο δε, που δεν είσαι κανένας πιτσιρικάς, αλλά 43 ετών.

Δεύτερον, δεν με αγγίζει καθόλου το γεγονός ότι το παρεάκι από την Κορούνια ήταν (ακρο)αριστεροί. Αν θέλεις να θεωρείσαι αριστερός, αυτό το δείχνεις στη δουλειά σου, στη διαδήλωση, στην απεργία, στον γενικότερο τρόπο ζωής σου. Και οπωσδήποτε, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, δεν είσαι οιασδήποτε μορφής αριστερός αν έχεις συλληφθεί 9 φορές την τελευταία δεκαετία λόγω κακομεταχείρισης της γυναίκας σου και απειλών με χειροδικίες σε τρίτους (αφήνω εκτός το βαποριλίκι και τις κλοπές). Αν είσαι αριστερός, δεν χρησιμοποιείς το ποδόσφαιρο για να κλείνεις ραντεβού θανάτου. Βασικά, αν είσαι στα καλά σου, δεν το κάνεις. Τρίτον, για μένα είσαι ψυχοπαθής και βαθιά αντικοινωνικός αν αποδέχεσαι προκλήσεις - προσκλήσεις, οι οποίες έρχονται από τη μεριά του "αντιπάλου" με μηνύματα του στιλ "στοίχημα ότι δεν έχετε τα αρχίδια να συναντηθούμε για να πλακωθούμε".

Οι Riazor Blues (στην κεντρική φωτογραφία το Frente Atlético)

Γιατί έτσι ακριβώς κλείστηκε το ραντεβού, όπως άλλωστε και τα περισσότερα μεταξύ εκτός εαυτού οπαδών. Πολλές, πάμπολλες φορές έχω "υμνήσει" τον ποδοσφαιρικό, τον αθλητικό συνολικότερα πολιτισμό της Ισπανίας και το θλιβερό γεγονός της Κυριακής δεν πρόκειται να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Αυτό που δεν σταματά να με εντυπωσιάζει, είναι ότι οι δικοί μας περιμένουν κάθε φορά στη γωνία την εξαίρεση των προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών για να βρουν άλλοθι για το δικό μας χάλι. Η γνωστή ατάκα ότι "τελικά αυτά γίνονται παντού", κυριαρχεί σαν σχόλιο τις τελευταίες ώρες είτε στο διαδίκτυο είτε κάτω από τα σχετικά κείμενα των αθλητικών ιστοσελίδων. Στολισμένη με πολλή ειρωνεία και χολή. Όπως είχε γίνει και παλιότερα με το περιστατικό στο Βιγιαρεάλ, στη Σεβίλλη και πάει λέγοντας.

ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ. ΟΧΙ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ

Πόσο βέβαια πιο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν αντί για την εξαίρεση, κοιτούσαμε και προσπαθούσαμε να αντιγράψουμε τον κανόνα. Όπως φαίνεται όμως, ο κανόνας δεν μας απασχολεί. Δεν είναι ότι έχουμε συνειδητοποιήσει πως δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τα σωστά παραδείγματα. Όχι. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι έχουμε αποφασίσει πως το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί το ποδόσφαιρο στην Ισπανία, στην Αγγλία κλπ, δεν μας ενδιαφέρει. Κάποιες φορές το θαυμάζουμε, ανοίγουμε το στόμα σα χάνοι αποθεώνοντας συμπεριφορές που εδώ δεν έχουν εφαρμογή και πολύ απλά όταν έρθει η κρίσιμη ώρα, κλεινόμαστε ερμητικά μέσα στο δικό μας "οχυρό" και τα κάνουμε όλα πουτάνα. Μέσα στο γήπεδο, στην κερκίδα, έξω από το γήπεδο, παντού.

Σύμφωνοι, το περιστατικό της Μαδρίτης ήταν απαράδεκτο και τραγικό. Σύμφωνοι, η αστυνομία πιάστηκε απροετοίμαστη και στο καπάκι άργησε να επέμβει. Σύμφωνοι, το παιχνίδι δεν θα έπρεπε να έχει διεξαχθεί κάτω από τέτοιες συνθήκες. Σύμφωνοι, δεν είναι δυνατόν να μην μπορεί να βρεθεί έστω ένας υπάλληλος της Ομοσπονδίας για να αποφασίσει την αναβολή ή όχι. Σύμφωνοι, δεν γίνεται να υπάρχουν τόσοι πολλοί σύνδεσμοι φανατικών (ultras) διασκορπισμένοι σε όλη την Ισπανία, γεμάτοι με εν δυνάμει δολοφόνους. Σύμφωνοι, δεν γίνεται όλα αυτά τα ρεμάλια να μετατρέπουν τους δρόμους σε αρένα, μόνο και μόνο για να εκτονώσουν τα τρελαμένα τους ένστικτα. Σύμφωνοι σε όλα αυτά. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά, μια αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς και σε μας. Ποια είναι αυτή;

Ότι εκεί στην Ισπανία, μπορεί να αιφνιδιάστηκαν, όμως τα όσα διαβάσαμε τα τελευταία 24ωρα από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, δεν θα μείνουν στα λόγια. Έχω βαρεθεί να τα γράφω, έχετε βαρεθεί να τα διαβάζετε. Είναι μέσα στο DNA του Ισπανού να θέλει να προστατεύσει το "προϊόν" του, αλλά και τη διασκέδασή του, αφού εκεί για την συντριπτική πλειοψηφία το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ κλπ είναι φιέστα και όχι κωλοχανείο. Είναι αλήθεια ότι τους έχω συνηθίσει να λειτουργούν προληπτικά, κάτι που δεν έγινε στο συγκεκριμένο περιστατικό. Όπως είναι αλήθεια ότι η δολοφονία του Τζίμι αποτέλεσε πραγματικό σοκ για όλους. Οι δηλώσεις από όλες τις πλευρές είναι συνεχόμενες, μπορεί και να θυμίζουν τις υποσχέσεις των δικών μας μετά από παρόμοια συμβάντα.

Την έχω ανεβάσει και σε παλαιότερο κείμενο, είναι απόλυτα ενδεικτική του τί σημαίνει ασφάλεια στα ισπανικά γήπεδα.

Αλλά όταν ακούω τους Ισπανούς να λένε ότι θα βάλουν τέλος στους Ultras, τους πιστεύω. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα δείγματα που έχουν δώσει στο παρελθόν σε ανάλογες ή διαφορετικές, οπωσδήποτε όμως προβληματικές καταστάσεις, είναι τέτοια που δεν μου αφήνουν πολλά περιθώρια να τους αμφισβητήσω. Σε βάθος τουλάχιστον δυο δεκαετιών πορεύονται με ζηλευτή συνέπεια στην αντιμετώπιση της βίας, σε αντίθεση με μας που τα έχουμε όλα γραμμένα εκεί που δε πιάνει μελάνι. Αν θέλετε, μπορούμε να βάλουμε και στοίχημα. Και να περιμένουμε λίγους μήνες για να ξανασυζητήσουμε το θέμα. Και αν είμαι τόσο αβέρτος στην εμπιστοσύνη που τους έχω, αυτό πηγάζει από τα όσα έχουν κάνει μέχρι σήμερα, τα οποία δεν είναι καθόλου λίγα ούτε και εύκολα. Αλλά σίγουρα είναι απαραίτητα για να λειτουργεί φυσιολογικά - και όχι παρά φύση - το ποδόσφαιρο.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ;

Ας δούμε μερικά από αυτά και ας τα συγκρίνουμε με τα δικά μας, μήπως και καταλάβουμε ότι δεν έχει νόημα να τους περιμένουμε στη γωνία, αλλά να τους ακολουθήσουμε από πίσω, όχι από περιέργεια, αλλά από ανάγκη να τους αντιγράψουμε. Θα το ξαναπώ, ξεχάστε την εξαίρεση και συγκεντρωθείτε στον κανόνα. Γιατί είναι αυτός και μόνο αυτός που οριοθετεί το συνολικό πλαίσιο.

Ο Ισπανός αισθάνεται ασφάλεια μέσα στο γήπεδο. Είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής, είτε ως φίλαθλος, είτε ως φιλοξενούμενος. Η συνύπαρξη με τον αντίπαλο οπαδό είναι στη συντριπτική πλειοψηφία κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Και αυτό πηγάζει απευθείας από την αθλητική παιδεία. Ξεχάστε τις θύρες των φανατικών και πείτε μου ποιοι φίλαθλοι στις υπόλοιπες κερκίδες εδώ στην Ελλάδα θα ανέχονταν δίπλα τους αντίπαλο φίλαθλο με κασκόλ, ο οποίος θα χειροκροτούσε και θα πανηγύριζε γκολ της ομάδας του.

Πείτε μου σε ποιο γήπεδο της Ισπανίας ακούγονται επί 90 λεπτά συνθήματα βόθροι, τα οποία περιγράφουν με τόση γλαφυρότητα το μίσος που νιώθουν αυτοί που τα φωνάζουν, ανίκανοι να σεβαστούν τον αντίπαλο ποδοσφαιριστή και να του αναγνωρίσουν το δικαίωμα στη νίκη. Οι ίδιοι οι ινστρούχτορες των ομάδων είναι αυτοί που καλλιεργούν και συγχρόνως συντηρούν αυτό το οπαδικό μίσος, το οποίο μεταφράζεται σε συγκεκριμένες "γραμμές" και παράλογες λογικές.

Ασχολίαστο...

Πείτε μου πού στην Ισπανία είδατε τους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας να καταστρέφουν το ίδιο τους το γήπεδο, όταν οι ίδιοι κρίνουν ότι αδικήθηκαν. Ή όταν δεν αντέξουν μια ήττα επειδή κανείς δεν φρόντισε να τους μάθει ότι η ομαδάρα τους δεν μπορεί να είναι αιωνίως και τουμπανίως αήττητη. Πείτε μου σε ποιο ισπανικό γήπεδο είδατε να γίνεται ο διαχωρισμός ανάμεσα σε ευρωπαϊκά και μη παιχνίδια. Όπου στα μεν ευρωπαϊκά δεν κουνιέται φύλλο σε ότι αφορά την καφρίλα, αλλά στα ελληνικά υποδεχόμαστε τον αντίπαλο με φωτοβολίδες, καπνογόνα, κροτίδες και οτιδήποτε άλλο πρόχειρο βρεθεί, γράφοντας στα παπάρια μας την πιθανότητα να τραυματιστεί κάποιος παίκτης, είτε δικός μας είτε αντίπαλος.

Πείτε μου πότε είδατε σε ισπανικό γήπεδο τους φιλοξενούμενους να κάνουν ζέσταμα προσπαθώντας παράλληλα να αποφύγουν κάθε πιθανό ιπτάμενο αντικείμενο. Και πείτε μου πώς γίνεται κάθε φορά που χρειαστεί, οι θύρες των φανατικών να μετατρέπονται σε οπλοστάσια με την πλήρη ανοχή των διοικήσεών τους. Οι οποίες διοικήσεις μετά, αποθεώνουν τον υπέροχο κόσμο τους, αντιμετωπίζοντας από μόνες τους την αλητεία ως κάτι καλοδεχούμενο, φυσιολογικό και απαραίτητο. Βρείτε μου μία έστω διοίκηση ισπανικού συλλόγου που να έχει ανεχτεί τη ρίψη οποιουδήποτε αντικειμένου μέσα στο γήπεδο. Που να μην έχει αντιδράσει εξαντλώντας κάθε μέσο ώστε να ανακαλύψει και να εξοστρακίσει από το ποδόσφαιρο κάθε πιθανό υπεύθυνο.

Διαλέξτε όποιο ντέρμπι θέλετε στην Ελλάδα, είτε τοπικό είτε από τα μεγάλα και πείτε μου πότε οι δυο αντίπαλοι πρόεδροι είτε έχουν δώσει κοινή συνέντευξη Τύπου, είτε έχουν γευματίσει μαζί, είτε έχουν παρακολουθήσει δίπλα-δίπλα από το πάλκο των επισήμων τον αγώνα. Όχι επειδή το απαιτεί κάποια συγκυριακή "συμμαχία", αλλά επειδή αυτό είναι το σωστό, επειδή αυτό είναι το παράδειγμα που πρέπει να δοθεί σε όλους τους υπόλοιπους. Πείτε μου πότε υπήρξε σε ένα ελληνικό ντέρμπι ανάμεσα στους επίσημους, πολιτισμός, χιούμορ, καλή διάθεση, ιπποτική αναγνώριση της ανωτερότητας από τον ένα πρόεδρο στον άλλο.

Πείτε μου σε ποιο ισπανικό γήπεδο έχετε δει ντου από οποιουσδήποτε φανατικούς σε αντίπαλους ποδοσφαιριστές μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και αν γινόταν ποτέ, σκεφτείτε πόσο μηδενική θα ήταν η ανοχή. Οι τρελοί του Frente και των Blues που συνελήφθηκαν, δεν θα ξαναπατήσουν το πόδι τους σε γήπεδο στον αιώνα τον άπαντα. Άραγε πόσοι από τους συμμετέχοντες στο περιστατικό της Λαυρίου - για να δώσουμε ένα παράδειγμα - συνεχίζουν να "κοσμούν" με την παρουσία τους τα δικά μας γήπεδα; Εδώ έχουμε συνηθίσει να χαϊδεύουμε τον κάθε βλαμμένο που πιστεύει (γιατί έτσι τον έμαθαν) ότι το γήπεδο είναι τσιφλίκι του και ότι η ομάδα του τον έχει ανάγκη.

Ο ΤΥΠΟΣ, Ο ΕΔΩ ΚΑΙ Ο ΕΚΕΙ

Βρείτε μου έστω ένα πρωτοσέλιδο στον ισπανικό αθλητικό Τύπο που θα έχει τίτλο ασάλιωτο, με φόρα, πηδήξτε τους και λοιπά τρυφερά που δεν συγκινούν κανέναν, αντίθετα προκαλούν ενθουσιασμό στις τάξεις όχι μόνο των κάφρων αλλά και σε μεγάλο ποσοστό των υπόλοιπων. Είδατε ποτέ να υπάρχει σοβαρή τιμωρία σε κάποια από αυτές τις φυλλάδες; Και δεν μιλάω για πρόστιμα της πλάκας, αλλά κανονικό τσεκούρι. Είδατε ποτέ, έστω και σε μια ισπανική αθλητική εφημερίδα να υπάρχει ο ηλίθιος διαχωρισμός οπαδικού και μη Τύπου; Είδατε ποτέ την φόλα Ρεάλ Marca να βγάζει στην πρώτη της σελίδα τον Μέσι να παίζει κλαρίνο μετά από νίκη των "μερένγκες" σε ντέρμπι;

Οι Ultras Sur στο πέταλο του "Μπερναμπέου"

Και μια και φτάσαμε στον Τύπο, βρείτε μου πόσοι Ισπανοί αθλητικογράφοι βρίσκονται πάνω από το facebook και το twitter, έτοιμοι να στάξουν τη χολή τους για οτιδήποτε στραβό μπορεί να συμβαίνει στον αντίπαλο, αλλά ποτέ για κάτι αρνητικό που μπορεί να συμβαίνει στη δική τους ομάδα. Μια ηλίθια όσο και επικίνδυνη πρακτική, η οποία "σέρνει" πίσω της όλους τους ανεγκέφαλους που αφορμή ψάχνουν είτε να νομιμοποιηθούν είτε να δικαιωθούν. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, το συνάφι μας έχει μετατρέψει τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης σε έναν "αγώνα" δρόμου για το ποιος θα προσβάλλει, θα ειρωνευτεί, θα εμπαίξει τους αντίπαλους με τον χειρότερο τρόπο, διαμορφώνοντας έτσι με άμεσο τρόπο κοινή γνώμη του χειρίστου είδους. Και φυσικά προσφέροντας "εκδούλευση" σε εκείνους με τους οποίους θέλει να τα έχει καλά.

Πείτε μου μια ισπανική αθλητική εκπομπή στο ραδιόφωνο, η οποία να έχει τηλεφωνική επικοινωνία με κόσμο. Άλλη κατάρα αυτή. Ο κάθε γελοίος, άθλιος, στερημένος και καθυστερημένος έχει βήμα για να πει τη μαλακία του, με τον εκάστοτε ραδιοφωνάνθρωπο να πιάνει σοβαρή τάχα μου συζήτηση μαζί του και παρέα να αναλύουν αυτό για το οποίο είναι αμφότεροι πεπεισμένοι. Ότι δηλαδή τα ξέρουν όλα. Αυτοί έχουν όλες τις απαντήσεις, είναι συγχρόνως παίκτες, προπονητές, γυμναστές, γιατροί, μάνατζερ, πρόεδροι. Και βέβαια, είτε έχουν παίξει όλοι ποδόσφαιρο, είτε έχουν κάποιο γνωστό "μέσα", από τον οποίο τα μαθαίνουν όλα.

Πείτε μου σε ποιανού ισπανικού γηπέδου τα δημοσιογραφικά κάνουν ντου οι κάφροι για να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς. Βρείτε μου την τελευταία περίπτωση όπου ένας Ισπανός δημοσιογράφος τις άρπαξε από γορίλλες είτε μέσα είτε έξω από το γήπεδο. Και από την άλλη, βρείτε μου εμετικά οπαδικά κείμενα από Ισπανούς αθλητικογράφους στις εφημερίδες ή στις ιστοσελίδες τους που όχι μόνο να έχουν μείνει ατιμώρητα, αλλά και να έχουν εισπράξει επαίνους. Βρείτε μου έστω έναν Ισπανό αθλητικογράφο που θα αντίκριζε το αίσχος της περσινής Τούμπας και θα είχε το θράσος να το αποκαλέσει - όπως έγινε από πολλούς δικούς μας - "εκπληκτική ατμόσφαιρα", τη στιγμή που τα καπνογόνα και οι κροτίδες σφύριζαν γύρω από τον Μίτσελ και τον φλεγόμενο πάγκο του Ολυμπιακού. Πείτε μου σε ποιο ισπανικό γήπεδο και με την ανοχή ποίου, θα ξεκινούσε το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Αυτό κι αν είναι ασχολίαστο...

Πείτε μου ποιος Ισπανός διαιτητής έχει υποστεί επίθεση είτε ο ίδιος μέσα στο γήπεδο από διοικητικούς παράγοντες ομάδας, είτε η περιουσία του έξω από αυτό. Πείτε μου ποιος Ισπανός παράγοντας διανοήθηκε να τηλεφωνήσει και να απειλήσει διαιτητή μένοντας ατιμώρητος στη συνέχεια. Πείτε μου ποια διοίκηση ή ποιος προπονητής διανοήθηκε όχι να χειροδικήσει, αλλά έστω να απειλήσει δημοσιογράφο χωρίς να γίνει της πουτάνας το κάγκελο. Θυμηθείτε το επεισόδιο με τον δημοσιογράφο της Marca, Αντόν Μεάνα, τον οποίο σκυλόβρισε ο βοηθός του Μουρίνιο σε μια αίθουσα του "Μερναμπέου", παρουσία του special one (χωρίς φυσικά να υπάρξει σωματική επαφή), κατηγορώντας τον για τις αποκαλύψεις μέσα από τα αποδυτήρια της Ρεάλ.

Την επόμενη μέρα η εφημερίδα κυκλοφόρησε με βασικό θέμα στο πρωτοσέλιδό της το περιστατικό, περνώντας γενεές δεκατέσσερις τον Μουρίνιο, τη Ρεάλ, το Τσαμαρτίν όλο, συνεχίζοντας το κράξιμο για καμιά εβδομάδα, χωρίς να σκεφτεί ή να υπολογίσει ότι μπορεί να έπεφτε στη δυσμένεια του συλλόγου και να έμενε εκτός ρεπορτάζ. Με αποτέλεσμα - φυσιολογικό για την Ισπανία - να εισπράξει τη δημόσια συγνώμη των "μερένγκες". Φαινόμενο το οποίο είναι απόλυτα σύνηθες και φυσιολογικό σε μας. Δεν σε γουστάρω επειδή έγραψες το τάδε ή το δείνα; Είσαι εχθρός μου και θα το μετανιώσεις. Και έτσι, μοιραία, τα μέσα μας κάνουν τουμπεκί ή αν τολμήσουν και εκδηλωθούν, αντιμετωπίζουν καταρχήν "ενημερωτικά" τηλεφωνήματα και στη συνέχεια αποκλεισμό και απειλές.

ΒΛΑΚΕΣ ΛΑΠΟΡΤΑ & ΦΛΟΡΕΝΤΙΝΟ;

Πείτε μου πόσες φορές έχετε διαβάσει εμπρηστικές δημόσιες δηλώσεις Ισπανών προέδρων με ύβρεις και εκφράσεις πεζοδρομίου, απειλές και τσαμπουκάδες. Σε ποια ισπανική ομάδα έχετε δει παράγοντες να ξεφτιλίζονται με διαρκείς ανακοινώσεις βλακομετρικού επιπέδου και συνεχόμενες παρεμβάσεις στον Τύπο γεμάτες διαμαρτυρίες με τις οποίες γελάει κάθε νοήμων άνθρωπος; Τους κάφρους όμως δεν τους αγγίζουν, όχι γιατί κάνει τζιζ, αλλά γιατί τους χρειάζονται. Και επειδή πολλοί θα θυμηθούν ότι το κείμενο αυτό γράφεται με αφορμή τους Ισπανούς κάφρους, αφήστε με να σας δώσω δυο παραδείγματα στο κορυφαίο επίπεδο.

Πείτε μου πόσο βλάκας μπορεί να ήταν κατά τη γνώμη σας ο Λαπόρτα που έδιωξε μέσα από το "Καμπ Νόου" τα ρεμάλια των Boixos Nois, μην υπολογίζοντας τίποτα, ούτε καν τις απειλές εναντίον της οικογένειάς του από τους σκίνχεντς, καθαρίζοντας έτσι από τα παράσιτα το γήπεδο της Μπαρτσελόνα; Και αν κάποιοι συνεχίζετε να πιστεύετε ότι κάτι τέτοιοι χρειάζονται γιατί είναι αυτοί που υποστηρίζουν με τη μεγαλύτερη θέρμη την ομάδα τους και δημιουργούν την "κολασμένη" ατμόσφαιρα, διαβάστε αυτό. Την πρώτη χρονιά που τα φασιστοειδή ξεκουμπίστηκαν από το "Καμπ Νόου", οι "μπλαουγκράνα" κέρδισαν 6 τίτλους.

Η άδεια κερκίδα των Ultras Sur στο πέταλο του "Μπερναμπέου"

Καμία έλλειψη λοιπόν. Όπως ακριβώς το ίδιο συμβαίνει πλέον και στο "Μπερναμπέου", όπου ο Φλορεντίνο αποφάσισε ότι οι Ultras Sur του ζάλισαν αρκετά τα παπάρια με τις εσωτερικές μαλακίες τους και τους ξαπέστειλε από εκεί που ήρθαν. Και η Ρεάλ χωρίς αυτούς κέρδισε το δέκατο Πρωταθλητριών. Ποιος δικός μας πρόεδρος θα ήταν τόσο μάγκας ώστε να σουτάρει τους κάφρους από το γήπεδο της δικής του ομάδας, έχοντας την κερκίδα τους επιδεικτικά άδεια; Δείτε τη φωτογραφία που ακολουθεί και θυμηθείτε τί άκουσε ο Ντέμης πριν κάτι χρόνια, όχι μόνο από τους Original, αλλά από δημοσιογράφους και εφημερίδες, επειδή προσπάθησε να καθαρίσει το τοπίο.

Πείτε μου ποιος Ισπανός δημοσιογράφος έχει βγάλει στη σέντρα συνάδελφό του, μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται σε αντίπαλα "στρατόπεδα". Βρείτε μου μια ισπανική εφημερίδα ή ένα ισπανικό σάιτ που να έχουν φιλοξενήσει κείμενο δημοσιογράφου τους, το οποίο να δίνει βορά στα θηρία, ψυχρά, ακόμα και με φωτογραφίες, άλλον δημοσιογράφο, ο οποίος τόλμησε να γράψει κάτι εναντίον κάποιας συγκεκριμένης ομάδας. Είτε αυτό που έχει γραφτεί είναι εμετός, είτε όχι. Δεν είναι εκεί το θέμα. Αλλά μπροστά στον βωμό της "εξυπηρέτησης", της "εκδούλευσης", της δημοσιογραφικής εκπόρνευσης, όλα φαντάζουν νορμάλ.

ΜΙΤΣΕΛ & ΒΑΛΒΕΡΔΕ

Πείτε μου σε ποια ελληνική ομάδα θα έστεκε το εξής χωρίς να γίνει το έλα να δεις: Ο Μίτσελ μικρός, ήταν μέλος της Ατλέτικο και είχε διαρκείας με το οποίο πήγαινε στο "Βιθέντε Καλντερόν". Πριν λίγα χρόνια δώρισε το διαρκείας του στο μουσείο της Ατλέτικο, όπου και εκτίθεται. Πράγμα που βρήκαν τελείως φυσιολογικό τόσο ο τεχνικός των "ερυθρόλευκων" όσο και οι άνθρωποι της Ατλέτικο. Φανταστείτε τώρα κάποια μεγάλη δόξα είτε του Παναθηναϊκού είτε του Ολυμπιακού ή του ΠΑΟΚ και του Άρη (για να τηρήσουμε σωστά τις αναλογίες), να είχε παρόμοιο παρελθόν. Και να χάριζε το διαρκείας του στο μουσείο του αντιπάλου. Πρώτον, θα είχε μαζέψει κατάρες (αν όχι φάπες) για δέκα γενιές. Δεύτερον, σιγά μην έπαιρνε η αντίπαλη ομάδα το διαρκείας για να το βάλει στο μουσείο της. Τρίτον, ο παρίας θα έχανε και τις δυο "στέγες" και θα χαρακτηριζόταν στο επιεικέστερο, προδότης. Μήπως αμφιβάλλει κανείς σας;

Το διαρκείας του Μίτσελ που εκτίθεται στο μουσείο της Ατλέτικο.

Και μια και αναφέρθηκα στον Μίτσελ, να προσθέσω κάτι. Ξεχάστε όλους τους υπόλοιπους και ας επικεντρωθούμε μόνο σε δυο ονόματα, αυτά των Βαλβέρδε και Μίτσελ. Αυτοί οι δυο υπέροχοι τύποι είναι οι αυθεντικοί εκπρόσωποι του ισπανικού ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Πρώτα ο Ερνέστο και τώρα ο Μίτσελ, κοσμούν με την παρουσία και το ήθος τους αυτό το απέραντο κωλοχανείο που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο. Πόσα αμέτρητα παραδείγματα σωστής συμπεριφοράς και σκέψης μπορεί να μας έχουν δώσει όλα αυτά τα τελευταία χρόνια; Και πόσα από αυτά αντιγράψαμε στην πραγματικότητα; Για σκεφτείτε το. Όλοι. Δημοσιογράφοι, φίλαθλοι, παράγοντες, προπονητές, παίκτες.

Για να μη σας πρήξω περισσότερο, να σταματήσω τις ερωτήσεις και να ολοκληρώσω το κείμενο. Λέγοντας ότι οι Ισπανοί δεν πρόλαβαν τη δολοφονία του φουκαρά του Τζίμι, αλλά έχουν από πίσω τους και παράδοση και παρακαταθήκες ώστε να κερδίσουν και αυτό το στοίχημα. Είμαι σίγουρος ότι θα ποντάρουν σωστά, γιατί είναι πραγματικά αποφασισμένοι. Με το δικό μας "στοίχημα" δεν ξέρω τί ακριβώς μπορεί να γίνει. Σίγουρα λείπουν και άλλες απορίες από το πρόχειρο ερωτηματολόγιό μου, όμως αν μπορούσαμε να βρούμε τις σωστές απαντήσεις στις μισές έστω από αυτές που έθεσα και να δουλέψουμε πάνω τους, ίσως να σταματούσαμε να αρμενίζουμε στραβά. Γιατί πιστέψτε με, ο γιαλός μια χαρά είναι. Το ποδόσφαιρο δεν μας φταίει σε τίποτα. Εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε πάρει λάθος πορεία.

Και όσο και αν κοιταζόμαστε αυτάρεσκα στον καθρέφτη περιμένοντας να κερδηθεί το οποιοδήποτε στοίχημα από μόνο του, εκείνος δεν θα σταματήσει να απαντάει μονότονα στην όποια ερώτησή μας, ότι "είμαστε άξιοι της μοίρας μας, των επιλογών μας και της ανικανότητάς μας". Στοιχηματίζει κανείς για το αντίθετο;