Δεν υπάρχει πιο όμορφο ποδοσφαιρικό "παραμύθι", πιο ρομαντικό, πιο ξεχωριστό, πιο ασυμβίβαστο, πιο γοητευτικό από την Αθλέτικ του Μπιλμπάο. Δεν είναι εύκολο να διατηρείς τις αρχές σου 117 ολόκληρα χρόνια. Αντίθετα, είναι πολύ δύσκολο, να αποφασίζεις ότι δεν θα κάνεις υποχωρήσεις, όποιοι και αν είναι οι "πειρασμοί", όποιες και αν είναι οι "απαιτήσεις" των καιρών. Θα ήταν σχεδόν ακατανόητο για όλους εμάς, αν θα έπρεπε να μείνουμε πιστοί στην παράδοση, "θυσιάζοντας" τρόπαια, τίτλους, ευρωπαϊκές συμμετοχές. Αν θα έπρεπε από πρωταγωνιστές να γίνουμε κομπάρσοι, φτύνοντας αίμα για να διεκδικήσουμε μια στις τόσες μια κούπα. Οι περισσότεροι δεν θα το δέχονταν κι ας βγάζουν το καπέλο στους Βάσκους. Εκεί είναι και η διαφορά που έχει φτιάξει αυτόν τον τεράστιο ποδοσφαιρικό μύθο. Εκείνοι όχι μόνο το δέχονται, αλλά νιώθουν και περήφανοι για την επιλογή τους. Γι' αυτό, κάθε φορά που έρχεται μια διάκριση, την νιώθουν μέσα τους με εκατό φορές μεγαλύτερο πάθος. Την χαίρονται και τη γιορτάζουν με έναν τρόπο που ποτέ δεν θα καταλάβουμε όλοι οι υπόλοιποι.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, σε αυτό δεν χωράει καμία αμφιβολία. Τον ζήσαμε τόσα χρόνια εδώ, τον μάθαμε καλά. Μας έμαθε και εκείνος φυσικά το ίδιο καλά και φρόντισε να πάρει τις αποστάσεις του από όσα δεν του άρεσαν, μη διστάζοντας όμως ποτέ να πει τα πράγματα με το όνομά τους, δημόσια και χωρίς εκπτώσεις. Γι' αυτό χαίρει μιας σπάνιας εκτίμησης από τους Έλληνες φιλάθλους, που αναγνώρισαν την συνέπεια λόγων και έργων του. Τον είδαμε χθες το βράδυ να πανηγυρίζει έξαλλα την κατάκτηση του ισπανικού Σούπερ Καπ, με τρόπο που δεν μας είχε συνηθίσει όσο καθόταν στον πάγκο του Ολυμπιακού. Θα προσθέσω εγώ και στους πάγκους της Εσπανιόλ, της Βιγιαρεάλ και της Βαλένθια. Αρκετοί μάλιστα, φάνηκε να ενοχλήθηκαν από αυτό και το μετέφεραν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάποιοι, είναι αλήθεια, με κόσμιο τρόπο και κάποιοι άλλοι - οι γνωστοί ούγκανοι - βλέποντας παντού τα φαντάσματα της αφόρητης ηλιθιότητας με την οποία έχουν γαλουχηθεί.

Η Αθλέτικ Μπιλμπάο, κάτοχος του ισπανικού Σούπερ Καπ 2015

Αναρωτιέμαι, πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κάποιος το πόσο ξεχωριστό είναι για τον Βαλβέρδε, αυτό που συνέβη χθες βράδυ στο "Καμπ Νόου". Και γιατί θα πρέπει ντε και καλά να προσπαθήσει να το συνδέσει με οτιδήποτε άλλο, εκτός από την Αθλέτικ. Αυτή είναι η ομάδα του, αυτή είναι η καριέρα του, αυτή είναι η πόλη του, η πατρίδα του, η αγάπη του, μια 12ετία από τη ζωή του. Όταν αυτός ο σύλλογος, με τον τρόπο που λειτουργεί, κατακτά έναν τίτλο μετά από 31 ολόκληρα χρόνια και είσαι εσύ αυτός που κάθεται στον πάγκο του, όλα ξεφεύγουν και καλά κάνουν και ξεφεύγουν. Η χαρά συναντάει τη συγκίνηση και ο ενθουσιασμός μετατρέπεται σε έξαλλο πανηγυρισμό. Και όταν αυτό το Κύπελλο το παίρνεις παίζοντας με την εν ενεργεία πρωταθλήτρια και κυπελλούχο Ισπανίας, αλλά και την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, με την κορυφαία ομάδα στον κόσμο, τότε αυτά που νιώθεις πρέπει να είναι πρωτόγνωρα. Ο Βαλβέρδε μπορεί να μην είναι Βάσκος, είναι όμως Αθλέτικ. Ισότιμα με οποιονδήποτε άλλο παίκτη, προπονητή ή φίλαθλο της Euskal Herria.

Η gabarra δεν θα βγει τελικά στην ría του Μπιλμπάο

Και αυτό που πέτυχε χθες με τα "λιοντάρια" του, είναι τεράστιο. Τα τελευταία 24ωρα έχω μιλήσει με αρκετούς Βάσκους δημοσιογράφους, ρωτώντας τους αν στην περίπτωση κατάκτησης του Σούπερ Καπ, θα έβγαινε η gabarra στην ría του Μπιλμπάο. Η gabarra είναι μια φορτηγίδα, στην οποία παραδοσιακά ανεβαίνουν οι παίκτες της Αθλέτικ μετά από την κατάκτηση κάποιου τίτλου και μπαίνουν στον ποταμό Νερβιόν από τις εκβολές του (στο δέλτα που σχηματίζει με τον ποταμό Ιμπαϊθάμπαλ) προς την πόλη. Πολλές βάρκες και πλοιάρια συνηθίζεται να τους συνοδεύουν, ενώ πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στις γέφυρες και τις δυο όχθες, γιορτάζοντας την επιτυχία της ομάδας. Η gabarra έχει να βγει στο ποτάμι από το νταμπλ της περιόδου 1983/84 (κεντρική φωτο), τότε που σχεδόν όλο το Μπιλμπάο είχε μαζευτεί στον Νερβιόν για να αποθεώσει τους νταμπλούχους. Οι συνάδελφοι λοιπόν μου είπαν, ότι οι γνώμες διίστανται. Υπάρχουν αυτοί που υποστηρίζουν ότι η Super Copa δεν είναι κάποιος σημαντικός τίτλος και το μεγαλείο της Αθλέτικ είναι τέτοιο, ώστε να δικαιολογεί την χρήση της φορτηγίδας μόνο αν πρόκειται για κατάκτηση Κυπέλλου, πρωταθλήματος ή ευρωπαϊκού τίτλου.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε στο 4-0 του "Σαν Μαμές"

Και υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν ότι το Σούπερ Καπ είναι επίσημος τίτλος και ως τέτοιος, πρέπει να γιορταστεί σύμφωνα με την παράδοση της Αθλέτικ, δηλαδή με την gabarra στην ría. Προσθέτουν και το επιχείρημα, ότι δεν είναι ένα τρόπαιο που κατακτήθηκε με κάποιο αδιάφορο σκορ, αλλά με έναν θρίαμβο απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Και, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, έχουν δίκιο. Η τελευταία φορά που οι "μπλουγκράνα" έχασαν τίτλο δεχόμενοι 4 τέρματα, ήταν το 1994 στο ΟΑΚΑ από την Μίλαν! Την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, ο πρόεδρος της Αθλέτικ, Γιόσου Ουρούτια, ανακοίνωσε ότι τελικά δεν θα βγει η φορτηγίδα λόγω έλλειψης χρόνου, αφού υπάρχουν αγωνιστικές υποχρεώσεις τόσο στην Ευρώπη (play off του Europa League την Πέμπτη με την Ζίλινα στη Σλοβακία), όσο και στην Ισπανία (την Κυριακή με την Μπαρτσελόνα στο "Σαν Μαμές", αυτή τη φορά για την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος). Οι πανηγυρικές εκδηλώσεις θα περιοριστούν στην επίσκεψη της ομάδας στο Δημαρχείο και στη Νομαρχία. Έτσι κι αλλιώς πάντως, αυτό δεν αλλάζει στο παραμικρό το μέγεθος της επιτυχίας των Βάσκων και του Txingurri.

Η gabarra στο νταμπλ του 1983/84

Ο Ερνέστο, στη δεύτερη θητεία του στον πάγκο των "λεόντων", έχει πετύχει εκπληκτικά πράγματα. Συνεχίζοντας στον δρόμο που χάραξε ο προκάτοχός του, Μαρσέλο Μπιέλσα, αλλά χωρίς να έχει στη διάθεσή του τους δυο σούπερ σταρ που είχε στο δικό του ρόστερ ο "loco", δηλαδή τους Χάβι Μαρτίνεθ και Φερνάντο Γιορέντε (το καλοκαίρι του 2014 έφυγε και το τρίτο αστέρι, ο Άντερ Ερέρα), δημιούργησε ένα ισορροπημένο και πειθαρχημένο σύνολο, εκμεταλλευόμενος όλες τις δυνατότητες των παικτών του, ενώ φρόντισε - με απόλυτη επιτυχία - το κλίμα στα αποδυτήρια να είναι τέτοιο, που να του εξασφαλίζει ηρεμία και καλές σχέσεις ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές. Στις πρώτες δυο σεζόν του, πέτυχε σχεδόν τα πάντα, εκτός από έναν τίτλο, που ήρθε στο ξεκίνημα της τρίτης. Το 2013/14 έβγαλε την ομάδα για πρώτη φορά μετά από 18 χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ, φτάνοντας για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια τις 20 νίκες στην Πριμέρα! Το 2014/15, παρά το κακό ξεκίνημα που έκανε, μπόρεσε να πιάσει και πάλι τους στόχους του, αφού έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου, εξασφαλίζοντας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ευρωπαϊκό εισιτήριο. Και το 2015/16 ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, αφού η Αθλέτικ πήρε τίτλο μετά από 31 χρόνια.

Η χαρά του Ερνέστο Βαλβέρδε

Οι παίκτες του Βαλβέρδε αγωνίζονται στο Μπιλμπάο και δεν θέλουν να φύγουν από εκεί. Η συνέπεια του Txingurri τείνει να γίνει παροιμιώδης. Ακούραστος εργάτης, σοβαρός, ακριβοδίκαιος, με μηδενικά προβλήματα πειθαρχίας και με τα αποδυτήρια να είναι μια γροθιά, ο Ερνέστο αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι είναι μια μεγάλη ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν, η εκτίμηση των παικτών του είναι δεδομένη και χτισμένη πάνω σε γερές βάσεις (θυμηθείτε εκείνους του Ολυμπιακού που με μια μόνο εξαίρεση, δήλωναν δημόσια ότι δεν ήθελαν να φύγει), ο κόσμος πίνει νερό στο όνομά του και η διοίκηση νιώθει ευτυχισμένη που τον έφερε ξανά στην Λεθάμα. Και ο ίδιος; Απολαμβάνει τη δουλειά του και παραμένει πάντα ταπεινός. Υπηρετώντας τις δυο μεγάλες του αγάπες: το ποδόσφαιρο και την Αθλέτικ. Πριν κλείσω αυτή τη μικρή αρθρογραφία, να θυμίσω μόνο πόσο προνομιούχοι πρέπει να νιώθουμε όλοι εμείς που τον ζήσαμε από κοντά, σαν μια όαση μέσα στον παραλογισμό του δικού μας ποδοσφαίρου. Και σίγουρα χαιρόμαστε να τον βλέπουμε να οδηγεί με επιτυχία αυτή την ασυμβίβαστη, περήφανη και ξεχωριστή ομάδα που συνεχίζει να λειτουργεί με τη δική της φιλοσοφία, συντηρώντας το μεγαλείο της 117 ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυσή της. Aupa Athletic! Aupa Txingurri!