Γεια σας. Εδώ και χρόνια οι διευθυντές μου, προσπαθούν να με πείσουν ότι η αρθρογραφία είναι συνώνυμο της επικαιρότητας. Ή την γράφεις αμέσως μετά το γεγονός, είτε δεν την γράφεις καθόλου. Εγώ, από την άλλη, προτιμώ να περάσουν μερικές μέρες για να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός. Μου αρέσει να διαβάζω - ενίοτε με ενδιαφέρον - τα όσα γράφουν οι συνάδελφοι, με εισαγωγικά και χωρίς, και κατόπιν κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο. Το κάνω σπάνια, μια-δυο φορές το χρόνο, κυρίως όταν συσσωρεύεται τόση αηδία μέσα μου που νιώθω την ανάγκη να απαλλαγώ από αυτήν και με την ευκαιρία, να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας. Πιστεύω δε, ότι είναι χάσιμο χρόνου να προσπαθεί κάποιος - όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις του - να βάλει όλα αυτά που συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο μέσα σε ένα λογικό πλαίσιο, ώστε στη συνέχεια να τα εξηγήσει και να μπορέσει να προτείνει λύσεις ή έστω να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα χάριν ενός φανταστικού διαλόγου που ίσως να αποδεικνυόταν χρήσιμος σε ότι αφορά μια πορεία βελτίωσης του αθλήματος ή του "προϊόντος", όπως πολύ άστοχα συνηθίζουμε να ονομάζουμε το ποδόσφαιρο, κάθε φορά που - υποτίθεται - ενδιαφερόμαστε για τα στραβά του και θα θέλαμε να τα αλλάξουμε.

Όλα αυτά θα είχαν κάποιο νόημα, αν δεν βρισκόμασταν βυθισμένοι - κυριολεκτικά - μέσα σε έναν σουρεαλισμό που αναδεικνύει εδώ και χρόνια σε όλη της την μεγαλοπρέπεια μια ακαταμάχητη όσο και αχαλιναγώγητη αυνανιστική διάθεση, η οποία καταστρατηγεί κάθε ελπίδα να υπάρξει μια κοινή λογική, κυρίως σε ότι αφορά την παραδοχή οποιασδήποτε ευθύνης, ατομικής ή συλλογικής. Γιατί εδώ, στην Ελλάδα, και κατ' επέκταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, φταίνε μονίμως οι άλλοι. Ποτέ εμείς. Πάντα εσείς. Σε καμία περίπτωση εγώ. Μόνο εσύ. Αυτό είναι το αξίωμα πάνω στο οποίο χτίζουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. Και χτίζουμε τόσο γερά αδερφέ, που στο τέλος φτάνουμε στο σημείο να πείσουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας ότι το μαύρο είναι άσπρο και αντίστροφα. Η διαστρέβλωση δικαιώνεται παντού πανηγυρικά, ανατρέποντας με χαρακτηριστική ευκολία κάθε έννοια αυτοκριτικής. Ψιλά γράμματα για να μπορούμε να τα διαβάσουμε. Όχι εδώ, όχι εμείς. Μόνο εκεί και μόνο οι άλλοι.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει για χιλιοστή (μπορεί να λέω και λίγες) φορά στο έρμο το ποδόσφαιρό μας. Τα "όπλα" είναι τα ίδια (με ελάχιστες παραλλαγές) στα χέρια των "αρμόδιων". Οι διοικήσεις, τα γραφεία Τύπου, οι ίδιοι οι πρόεδροι, φυσικά οι ούγκανοι, οι δημοσιογράφοι, τα ΜΜΕ, η αστυνομία, η ΕΠΟ, η κυβέρνηση, ο κακός μας ο καιρός. Αν διαβάσεις τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτές τις μέρες, καταλήγεις για επίσης χιλιοστή φορά στα εξής: Οι πράσινοι είναι μόνιμα αδικημένοι, οι κόκκινοι είναι μόνιμα καλοί και έχουν όλους τους υπόλοιπους απέναντί τους, οι κίτρινοι καταπίνουν αμάσητο το παραμύθι της διαφορετικής φυλής, οι ασπρόμαυροι ζούνε την μόνιμη ονείρωξη της αθηναϊκής τυραννίας. Αν τους ρωτήσετε έναν-έναν, θα έχουν να σας διηγηθούν ιστορίες για αγρίους που πάνε μέχρι και πενήντα χρόνια πίσω. Ο καθένας όμως για τους υπόλοιπους, ποτέ για την πάρτη του. Ιστορίες με κάθε λεπτομέρεια, που ποτέ δεν ξεχάστηκαν, σε αντίθεση με εκείνες που αφορούν τους ίδιους.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΦΤΑΙΝΕ, ΕΜΕΙΣ ΟΧΙ

Η επιλεκτική λήθη είναι η δική μας μέθοδος. Ό,τι (νομίζουμε ότι) μας συμφέρει. Κάπως έτσι ερμηνεύουν όλοι - για μια ακόμα φορά - τα τελευταία γεγονότα. Μηδενός εξαιρουμένου. Ποιος άλλωστε να κοιτάξει τα στραβά του και για ποιο λόγο; Η αυτοκριτική ταιριάζει στους μαλάκες. Έτσι λοιπόν, έχουμε και λέμε. Οι του Παναθηναϊκού ωρύονται ότι είναι οι μοναδικοί που τιμωρήθηκαν. Αυτό, ξέρετε, είναι συνώνυμο του "αδικήθηκαν". Κανένας, βλέπετε, δεν γουστάρει να αδικείται. Αλλά, φυσικά, από την άλλη, ο κάθε ούγκανος δεν έχει κανένα πρόβλημα να διαλύσει το γήπεδο της ομάδας του, να μην αφήσει κολυμπηθρόξυλο όρθιο, επειδή πρέπει ρε παιδί μου, να κάνει την πασαρέλα του κάθε χρόνο. Πόσες φορές κάθε σεζόν, εξαρτάται από τις σηκωμάρες τους και φυσικά από τις "αδικίες" που έχουν υποστεί. Οι οπαδοί, για να ανοίξω μια παρένθεση, (όχι μόνο οι πράσινοι, αλλά όλοι) ξεκινάνε από ένα εξόχως βλακώδες αξίωμα. Ότι δηλαδή, εκείνοι και η ομάδα είναι ένα και το αυτό.

Ντέρμπι αιωνίων. Κάτι σαν το Ρεάλ - Μπαρτσελόνα. Έτσι δεν το παρομοιάζουμε κάθε φορά που ζυγώνει;

Και η παράνοια πάει ακόμα παραπέρα. Οι τύποι αυτοί που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να διαλύσουν την περιουσία του συλλόγου και πολλές φορές τους στόχους και τα όνειρα των ίδιων των αθλητών τους, είναι πεπεισμένοι ότι τους χρειάζεται η ομάδα, ότι είναι απαραίτητη η παρουσία τους, η ύπαρξή τους, αλλιώς το θέμα δεν προχωράει. Θα μου πείτε, έχει βρεθεί κανείς να τους βάλει στη θέση τους; Να τους εξηγήσει ότι ο κάθε σύλλογος έχει από μόνος του ύπαρξη, ιστορία, σημασία, στόχους, σκοπούς, φιλοδοξίες; Και πως ο κάθε σύλλογος είναι εκείνος που προσφέρει στον κάθε φίλαθλο την ευκαιρία και τη δυνατότητα να περάσει όμορφα, είτε διαλέγοντας να συμμετάσχει ως αθλητής, είτε επιλέγοντας να καθίσει σε μια κερκίδα για να διασκεδάσει, να θαυμάσει, να χειροκροτήσει, να στηρίξει, να αποθεώσει, να γκρινιάξει, ακόμα και να αποδοκιμάσει μέσα σε φυσιολογικά πλαίσια. Ο φίλαθλος μπορεί να ταυτιστεί με τον σύλλογο που αγαπάει, σε μια σχέση όμως υγιή και πολιτισμένη. Και το "ταυτίζομαι" με μια ομάδα, ΔΕΝ πρέπει να σημαίνει κυρίως δυο πράγματα: πρώτον, ότι "μου χρωστάει αυτή η ομάδα" και δεύτερον, ότι θα μισώ τις υπόλοιπες.

Κλείνοντας την παρένθεση, επανέρχομαι στους "πράσινους". Υποτίθεται ότι τα παραπάνω, που δεν μπορεί ή δεν θέλει να καταλάβει ο κάθε ούγκανος, θα έπρεπε να τα εξηγήσει ή να τα υπερασπιστεί η εκάστοτε διοίκηση του κάθε συλλόγου. Αμ δε. Ο πρόεδρος του ΠΑΟ, μετά την καταστροφή της Λεωφόρου πριν λίγους μήνες, αυτό που κατάλαβε ήταν όχι να εξαφανίσει από προσώπου γης τους κάφρους, αλλά να συρρικνώσει τις υπόλοιπες θύρες, ώστε να μεταφερθούν εκεί οι στρατιές των πραιτωριανών, νομίζοντας (;) ότι με αυτόν τον τρόπο πρόσφερε έργο στον περίφημο "πύρινο κόσμο". Και σα να μην έφτανε αυτό, πριν λίγες μέρες στήθηκε μπροστά στα μικρόφωνα και τις κάμερες, λέγοντας ανερυθρίαστα ότι αν ήταν στη θέση των ούγκανων, θα έμπαινε και αυτός μέσα στο γήπεδο. Όταν πέφτει σε αυτό το επίπεδο η δημόσια τοποθέτηση ενός ανώτατου διοικητικού παράγοντα μιας από τις ιστορικότερες ομάδες της Ελλάδας, τότε καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα. Γιατί αυτή η δήλωση του Αλαφούζου είναι συνώνυμη του "μπείτε μέσα ρε, μπαρούτι όλα, μην υπολογίσετε τίποτα". Όχι μόνο άφεση αμαρτιών, αλλά και ξεκάθαρη προτροπή για επανάληψη.

ΦΛΟΡΕΝΤΙΝΟ ΠΕΡΕΘ: "HIJOS DE PUTA, OS MATO"

Από την άλλη, οι ΑΕΚτζήδες προβάλλουν το παραμύθι της διαφορετικότητας, μαζί με μια "καθαρότητα" που μόνο οι ίδιοι μπορούν να ερμηνεύσουν. Γιατί πώς γίνεται να τα υποστηρίζεις αυτά, όταν πριν μόλις μερικές μέρες, το ίδιο το "σύμβολο" της αναγέννησής σου, την πέφτει απροκάλυπτα στον παρατηρητή Κύρκο, απειλώντας θεούς, δαίμονες και πολλά άλλα, πιο ακραία και επικίνδυνα, με φράσεις και διαθέσεις που σαφέστατα δεν ταιριάζουν στην υποτιθέμενη κάθαρση του ποδοσφαίρου; Μπορεί κανείς να φανταστεί τον Φλορεντίνο Πέρεθ να κάνει ντου στη διάρκεια του clásico στον Ισπανό παρατηρητή και να του λέει "Hijo de puta, me cago en tu puta madre, te voy a matar cabrón, no saldrás vivo de aqui, sé donde vives, que te den por culo"; Η διαφορά των εκεί με τους εδώ έχει να κάνει με το πώς έχει μάθει ο καθένας, με το πώς έχει συνηθίσει. Ο Πέρεθ - για να τον χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα - είναι και αυτός επιχειρηματίας, είναι διαπλεκόμενος, δεν πηγαίνει πουθενά με τον σταυρό στο χέρι.

Είναι άραγε αυτή η διαφορετικότητα;

Όμως έχει αποδεχτεί - όπως και όλοι οι φορείς, από την ομοσπονδία και τις διοικήσεις των ομάδων μέχρι τους συνδέσμους και τους απλούς φίλαθλους - μια σειρά κανόνων, με τους οποίους λειτουργεί εκεί το ποδόσφαιρο, θεσμικά, οργανωτικά, ακόμα και ηθικά. Η βία, οι προσβολές, οι απειλές, η αλητεία, δεν χωράνε μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της κόσμιας συμπεριφοράς που διέπει το άθλημα. Και οι εξαιρέσεις - (ό)που υπάρχουν - διώκονται, τιμωρούνται, εξαφανίζονται από τον χάρτη. Αν λοιπόν, δεν αποφασίσεις ότι θα κινείσαι μέσα σε αυτά τα όρια, πρωτίστως επειδή έτσι σε έχουν διδάξει και δευτερευόντως επειδή γνωρίζεις πολύ καλά ότι οι νόμοι και οι κανόνες δεν αστειεύονται, τότε δεν αξίζεις να είσαι ούτε πρόεδρος, ούτε παράγοντας, ούτε τίποτα. Πέρα από αυτό όμως, κάποια στιγμή όλοι θα πρέπει να αποδεχτούν την κοινωνική πραγματικότητα που λέει το εξής: Δεν υπάρχουν αδερφέ διαφορετικές "φυλές" στο ποδόσφαιρο, ακριβώς επειδή κάτι τέτοιο δεν υπάρχει πουθενά. Κάθε κοινωνική ομάδα αποτελείται από καλούς, κακούς, χειρότερους και τρις χειρότερους. Στο σχολείο, στη δουλειά, στην πόλη, στο χωριό, στο βουνό, στον κάμπο, παντού.

Και το γήπεδο δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση. Δεν γίνεται η κάθε κερκίδα να αποτελείται μόνο από ωραίους φίλαθλους. Όχι, τελεία και παύλα. Όπως υπάρχουν οι καλοί και φυσιολογικοί, έτσι υπάρχουν και οι άλλοι, οι επικίνδυνοι, του σκοινιού και του παλουκιού, οι αληταράδες που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα, όπως οι "κίτρινοι" ούγκανοι (μιας και μιλάμε για την ΑΕΚ) που πλακώθηκαν στις μάπες με τους αντίστοιχους του Περιστερίου και μετατράπηκαν σε μαχαιροβγάλτες. Έχει "μαλλιάσει" το πληκτρολόγιο να το επαναλαμβάνω. Και εδώ, την μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι πρόεδροι. Γιατί αυτοί - με την ανοχή τους ή ακόμα και με την προτροπή τους - βάζουν στα χέρια του κάθε ηλίθιου το μπαϊράκι της δήθεν μαγκιάς και της αχαρακτήριστα βλακώδους "υπεράσπισης" της ομάδας, από τις αδικίες τις οποίες αυτή τάχα μου υφίσταται. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει κάποια σωστά βήματα στο όλο θέμα, δεν μπορώ παρά να του το αναγνωρίσω. Όμως και αυτός συνεχίζει να υπερασπίζεται την "παλικαριά" της δικής του φυλής, η οποία τα έχει όλα σωστά καμωμένα. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά με τους ξένους, την οποία αρνούμαστε να καταλάβουμε.

ΟΧΙ ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΦΟΒΟ

Το ότι το πέταλο της "7" (μιας και μιλάμε για τους "ερυθρόλευκους") είναι εκκλησία στους αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν είναι αποτέλεσμα συνειδητοποιημένης στάσης των ίδιων των οπαδών, αλλά κάτι που επιβλήθηκε (και σωστά) από τη διοίκηση, γιατί η UEFA, σε αντίθεση με τα δικά μας μαμούχαλα, δεν αστειεύεται. Με την παραμικρή κόνξα, σε στέλνει αδιάβαστο σπίτι σου. Και τότε, αντίο σεντόνια, αντίο μεγαλεία και πάνω απ' όλα, αντίο μπαγιόκο. Και με αυτά δεν παίζει κανείς. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η τεράστια διαφορά. Στο "Καμπ Νόου" ή στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" δεν χρειάζεται να πει κανείς στον κόσμο να μην κάνει μαλακίες, γιατί είναι ο ίδιος ο κόσμος που συνειδητοποιημένα, από πάρτη του, δεν θα κάνει το παραμικρό που θα μπορούσε να βλάψει την ομάδα του. Η περιφρούρηση είναι πάντοτε διακριτική, αλλά σπάνια χρειάζεται να επέμβει. Όταν όμως χρειαστεί, δεν χαρίζει ούτε κομματάκι κάστανο. Σε παίρνει ο διάολος και σε σηκώνει και όπου και αν καταλήξεις, το σίγουρο είναι ότι θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που έκανες τον καμπόσο. Και για να επιστρέψω στον Ολυμπιακό (και δεν είναι η πρώτη φορά που το γράφω), δεν πρέπει να ξεχνούν (όσο και αν το προσπαθούν), ότι το πλοίο μπορεί εύκολα να εξοκείλει στην πρώτη στραβή.

Όχι, δεν πανηγυρίζουν ακριβώς

Στη σημαντικότερη ήττα της τελευταίας διετίας - σε ότι αφορά το θυμικό των οπαδών του - εκείνο το 0-3 του 2014 από τον Παναθηναϊκό μέσα στο "Καραϊσκάκης", τα σπασμένα καθίσματα από την Θύρα 7 προσγειώνονταν δίπλα από τους ανθρώπους του συλλόγου που είχαν πάει μέχρι εκεί για να ηρεμήσουν τους έξαλλους οπαδούς. Και γιατί ήταν έξαλλοι; Μα γιατί δεν έχουν μάθει να χάνουν. Και πιστέψτε με, σε αυτό, δεν έχουν αυτοί την ευθύνη. Την ευθύνη έχουν αποκλειστικά όλοι εκείνοι που τους "δίδαξαν" ότι "εμείς μόνο νικάμε, γιατί πάντα είμαστε οι καλύτεροι". Τους το έκαναν για πολλά χρόνια πλύση εγκεφάλου, με αποτέλεσμα, όταν συμβαίνει το αντίθετο, να παθαίνουν εγκεφαλική ναυτία, να χάνουν κάθε έλεγχο και να ξεσπάνε όπως και όπου τους καπνίσει. Θυμηθείτε απλά τις κερκίδες του "Μπερναμπέου" πριν λίγους μήνες, μετά το 0-4 από την Μπαρτσελόνα. Είναι τόσο κρυστάλλινη η διαφορά και οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι εκεί ξέρουν να χάνουν, ξέρουν να αναγνωρίσουν πότε ο αντίπαλος είναι ανώτερος και έχουν διδαχθεί ότι ακόμα και σε τέτοιες βραδιές η βία είναι κάτι που δεν έχει καμία θέση στο ποδόσφαιρο. Οπωσδήποτε όχι στο δικό τους ποδόσφαιρο.

Επίσης, εκεί, οι διοικήσεις των συλλόγων, έχουν μάθει και κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό. Να παίρνουν αποστάσεις από τους ούγκανους και να μην διστάζουν σε καμία περίπτωση και για κανέναν λόγο να καταδικάσουν οποιαδήποτε καφρίλα, όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός γηπέδου, αν αυτή αφορά δικούς τους οπαδούς. Γιατί το αναφέρω αυτό; Γιατί θα περίμενα μια δήλωση έστω, για τους εγκληματίες που έδωσαν ραντεβού θανάτου έξω από το "Καραϊσκάκης" το βράδυ της ρεβάνς με την Άντερλεχτ, αναγκάζοντας τους αστυνομικούς να τραβήξουν τα περίστροφά τους και να πυροβολήσουν στον αέρα για να σώσουν τη ζωή τους. Καταδικάζοντας απερίφραστα τέτοιες ενέργειες, αποδεικνύεις ότι είσαι πράγματι ο κορυφαίος σύλλογος της χώρας, όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά καλύπτοντας κάθε παράμετρο που δεν συνάδει με τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Και για να ανέβω στη Βόρεια Ελλάδα, θέλει πραγματικά προσπάθεια να θυμηθεί κανείς τον συνολικό αριθμό που οι ούγκανοι του ΠΑΟΚ έχουν καταφέρει να διακόψουν παιχνίδι της ομάδας τους, προκαλώντας τιμωρίες, πρόστιμα, καταστροφές και μια εικόνα ενός τελείως ανυπεράσπιστου συλλόγου που συνεχίζει να αποτελεί έρμαιο στις διαθέσεις των "οργανωμένων".

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ "ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙΣΜΟΣ"

Ο Σαββίδης ακολουθεί και αυτός το "παράδειγμα" των προκατόχων. Ένα βήμα μπροστά, δυο πίσω. Ξέρετε, είναι πολύ εύκολο να ρίχνεις την ευθύνη των επεισοδίων στην αστυνομία. Η οποία δεν είναι άμοιρη ευθυνών σε μια συνολική εικόνα των τελευταίων δεκαετιών, αλλά αδερφέ, αν εσύ δεν είσαι ικανός να ξεμπερδέψεις με μερικές εκατοντάδες (έστω χιλιάδες) αλήτες εφαρμόζοντας απλές τακτικές που πετυχαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, τότε τρία είναι τα τινά: ή είσαι ανίκανος, ή είσαι άβουλος, ή πολύ απλά τους νταντεύεις γιατί έτσι σε βολεύει, έτσι σε συμφέρει, έτσι γουστάρεις, εσύ βάζεις τα λεφτά στην τελική και δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Δεν γνωρίζω αν πράγματι ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ επαίνεσε τον Μακ για τη ροχάλα και τα μπινελίκια στον τέταρτο στο πρόσφατο ντέρμπι, αλλά αν ισχύει, τότε τα σχόλια περιττεύουν. Όπως περιττεύει κάθε σχόλιο για όσα επιεικώς αχαρακτήριστα και προσβλητικά είπε στην επίσης πρόσφατη συνεδρίαση της Σούπερ Λιγκ. Αλλά θα το επαναλάβω για πολλοστή φορά, έτσι έχουν μάθει, ή μάλλον πιο σωστά, ή έχεις παιδεία ή δεν έχεις. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ποδοσφαιρική, αλλά συνολικά. Και μην πέσει κανείς στην παγίδα της μόρφωσης, γιατί άλλο είναι το ένα και άλλο είναι το άλλο. Η παιδεία δεν είναι μόνο να γνωρίζεις ότι ένα και ένα κάνουν δύο, αλλά να διαθέτεις και την αισθητική για να το παρουσιάσεις σωστά στον συνομιλητή σου.

Οι πρόεδροι των συλλόγων (αρκετοί από αυτούς), τα τελευταία χρόνια, έχουν εξελιχθεί σε μια πληγή που όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά κακοφορμίζει όλο και περισσότερο. Ο "μπερλουσκονισμός" καταπατά τα πάντα στο πέρασμά του, αδιαφορώντας για έννοιες όπως ο σεβασμός στον αντίπαλο, η ευγενής άμιλλα, ο υγιής ανταγωνισμός, η διεξαγωγή των πρωταθλημάτων με ίσους όρους. Είναι σίγουρα κοινωνικό φαινόμενο η άνευ όρων παράδοση της πλειοψηφίας των φιλάθλων στις "προεδράρες" που ξέρουν το τί και πάνω απ' όλα το πώς. Από τη στιγμή που γνωρίζουν πώς να κινηθούν παρασκηνιακά, να εξασφαλίσουν το παραπάνω σφύριγμα, να εγγυηθούν το παρόν, ακόμα και το μέλλον (κυρίως οικονομικό) του συλλόγου, να ανεχθούν και τις παραβατικές συμπεριφορές των ούγκανων, τότε όλα είναι εντάξει. Και είναι αδιάφορο αν οι ίδιοι αυτοί πρόεδροι είναι μαθημένοι σε μαφιόζικες τακτικές, σε αλήτικες συμπεριφορές, σε επαγγελματικές απάτες ολκής και κατ' εξακολούθηση, σε συνεχόμενες αντιπαραθέσεις με τη δικαιοσύνη, σε καταδίκες, σε τσαμπουκάδες, σε οτιδήποτε δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Χωρίς μάλιστα να επιλέγουν να κινηθούν στο παρασκήνιο, αλλά να επιζητούν ανοιχτά την επιβεβαίωση από το "κοινό" τους.

Ρε σεις μιλάτε σοβαρά; Και συζητάμε για ποδόσφαιρο;

Και την οποία επιβεβαίωση την κερδίζουν αφειδώς μαζί με το χειροκρότημα και την λεκτική αποθέωση από μια παράλογα μεγάλη πλειοψηφία. Όταν λοιπόν χτίζονται τέτοιου είδους σχέσεις μεταξύ φιλάθλων και προέδρων, τότε είναι φυσιολογικό οι δεύτεροι, απολαμβάνοντας τέτοιας έκτασης στήριξη, να αποθρασύνονται ακόμα περισσότερο, να ξεφεύγουν από οποιονδήποτε έλεγχο και να ξεπερνούν κάθε πιθανό όριο, προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους, εξασφαλίζοντας παράλληλα έναν ακόμα μεγαλύτερο αποχαυνωμένο θαυμασμό από το "κοινό" τους, που παραπέμπει σε κερκίδα ρωμαϊκής αρένας. Και όταν καταφέρεις να μετατρέψεις τους σκεπτόμενους φίλαθλους σε άφρονες οπαδούς, τότε εύκολα μπορείς να εφαρμόσεις την δική σου τρομοκρατία, όπως και αν την αντιλαμβάνεσαι αυτή. Τρόποι υπάρχουν πολλοί, τους ξέρουμε όλοι: payrolls, non papers, απειλές και επιθέσεις σε δημοσιογράφους, "απαγόρευση" σε φυσιολογικούς ανθρώπους να εκφράσουν τον θαυμασμό τους σε μια ωραία προσπάθεια του αντίπαλου, ξυλοφόρτωμα από σκοτεινούς φύλακες που περιφέρονται στις κερκίδες σε οποιονδήποτε εκφραστεί εναντίον του προέδρου ή κάποιας διοικητικής απόφασης, πλήρης ασυλία σε σιχαμερά πανό που βρωμίζουν τα γήπεδα, πλήρης προστασία σε κάθε ούγκανο που θέλει να βολτάρει μέσα στο γήπεδο απειλώντας αντίπαλους παίκτες και προπονητές.

Οι διοικήσεις, μέσω των γραφείων Τύπου, προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους γραμμή, αδιαφορώντας για την "ανεξαρτησία" της δημοσιογραφίας. Αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι απέναντί μας, είναι ένα πολύ συνηθισμένο μότο. Πολύ συχνά, όταν κάποιο κείμενο ή ρεπορτάζ δεν είναι της αρεσκείας ενός συλλόγου, ακολουθεί τηλεφώνημα στο μέσο. Και εκεί, ανάλογα με τη σοβαρότητα της καταγγελίας ή της παρουσίασης κάποιου γεγονότος, είναι και το περιεχόμενο της συζήτησης. Μόνιμη επωδός είναι εκείνο το "δεν θέλετε το καλό της ομάδας" ή το "αυτό που γράψατε δεν κάνει καλό στην ομάδα". Λες και είναι υποχρεωμένοι οι δημοσιογράφοι να γράφουν μόνο για τα καλά και εκείνα που συμφέρουν την κάθε διοίκηση. Όταν η είδηση είναι διασταυρωμένη, όταν η αρθρογραφία είναι τεκμηριωμένη, όταν οι πηγές είναι εξακριβωμένες, όταν συμβαίνουν πράγματι όλα αυτά, συγχωρέστε με, αλλά χεστήκαμε κι η βάρκα έγειρε για το αν το δημοσίευμα θα κάνει καλό ή κακό στην κάθε ομάδα. Φαντάζεστε το γραφείο Τύπου της Ρεάλ Μαδρίτης να παίρνει τη Marca για να βάλει χέρι ότι η εφημερίδα και τα όσα γράφει, κάνουν κακό στην ηρεμία των "μερένγκες"; Πρωτοσέλιδο θα το κάνουν την άλλη μέρα οι Ισπανοί, κουδούνια θα της κρεμάσουν της Ρεάλ.

ΤΑ ΝΤΕΣΙΜΠΕΛ ΤΗΣ ΒΡΩΜΙΑΣ

Με την ευκαιρία της αναφοράς για μια ακόμα φορά στους Ισπανούς, να συμπληρώσω κάτι ακόμα. Διαβάζω πολύ συχνά για την φανταστική ατμόσφαιρα που ξέρουν να δημιουργούν οι δικοί μας στα ελληνικά γήπεδα, κυρίως σε εκείνα των μεγάλων ομάδων. Έχω πάει αρκετές φορές σε αγώνες εδώ στην Ελλάδα, πολύ περισσότερες σε παιχνίδια στην Ισπανία. Δεν θα διαφωνήσω ότι δεν υπάρχει η παραμικρή σύγκριση στα ντεσιμπέλ που παράγουν οι εδώ με τους εκεί. Υπάρχουν αρκετοί εκεί που ζηλεύουν αυτόν τον ενθουσιασμό, τον παλμό και το πάθος με το οποίο ζουν οι δικοί μας ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Δεν θα ζήλευε κανείς τους όμως οτιδήποτε από αυτή την ατμόσφαιρα, αν γνώριζε το περιεχόμενο των συνθημάτων που δονούν τα γήπεδά μας και είναι άμεση πρόσκληση για ξέρασμα. Οι ύβρεις, οι προσβολές, τα μπινελίκια για να το πω λαϊκά, είναι σίγουρο ότι παράγονται και προετοιμάζονται στους βόθρους των "συνδέσμων", για να μεταφερθούν στη συνέχεια στην εκάστοτε κερκίδα. Δεν θέλω να είμαι άδικος, δεν αποτελούνται όλοι οι σύνδεσμοι από σκύβαλα. Ούτε η έννοια του οργανωμένου παραπέμπει ντε και καλά σε αλήτη και ούγκανο. Όμως είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο και εξακριβωμένο, πως ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των συνδέσμων, είναι κέντρα υπόθαλψης εγκληματιών.

Δεν θα σταματήσω να την ανεβάζω αυτή τη φωτογραφία. Ο Πέρεθ όχι μόνο τους εξαφάνισε από το πέταλο, αλλά άφησε και την εξέδρα επιδεικτικά άδεια για να τους κάνει να αφρίσουν επί τρία

Τι να τα κάνω λοιπόν τα 200, τα 400, τα 1000 ντεσιμπέλ, όταν αυτό που βγάζουν στην ατμόσφαιρα είναι βρωμιά και δυσωδία; Τι να τον κάνω τον παλμό και το πάθος, όταν "εμπνέονται" από μάνες, οικογένειες, μικρά παιδιά, άρρωστες βρισιές και κατάρες που ως μοναδικό αποτέλεσμα έχουν την προβολή μιας άθλιας αντίληψης για το τί σημαίνει για όλους αυτούς το ποδόσφαιρο; Το έχω ξαναγράψει και στο παρελθόν, έχουμε φτάσει στο σημείο, οι δήθεν φίλαθλοι, να μισούν περισσότερο τον αντίπαλο απ' όσο αγαπούν την ομάδα τους. Και αυτό δεν είναι αθλητισμός, αλλά η τραγική κατάντια μιας πορείας που η "εξέλιξή" της εξερευνά κάθε σπιθαμή μιας απέραντης χωματερής, στην οποία ζει και αναπνέει το δύστυχο ποδόσφαιρο. Το δικό μας ποδόσφαιρο. Και αυτό είναι κάτι που το έχουμε αποδεχθεί. Στην αρχή σιωπηρά, πλέον με επαίνους. Πόσες φορές δεν έχετε διαβάσει ή ακούσει τα τελευταία χρόνια, γραμμένο και ειπωμένο μάλιστα και από δημοσιογράφους, ότι "εντάξει, ακούστηκαν άσχημα συνθήματα, αλλά δεν είχαμε επεισόδια, οπότε μια χαρά"; Ποιος αφαίρεσε με τόση ευκολία και θράσος την έννοια της βίας από τον οχετό που είναι υποχρεωμένος ο κάθε ποδοσφαιριστής, διαιτητής ή παράγοντας να ακούει στη διάρκεια ενός παιχνιδιού; Ποιος ανέλαβε αλήθεια την ευθύνη να εξισώσει τη βρωμιά που ξερνάει κάθε άρρωστο μυαλό με "την ασφαλή τέλεση και ολοκλήρωση ενός αγώνα";

Μην το ψάχνετε, η ευθύνη είναι συλλογική. Φταίνε όλοι και σφυρίζουν αδιάφορα, χωρίς καν να κρύβονται. Λες και τους νοιάζει. Οι πρόεδροι απολαμβάνουν τον λαό τους, τα γραφεία Τύπου αποθεώνουν τον πύρινο κόσμο τους, οι δημοσιογράφοι προβάλλουν σαφώς ικανοποιημένοι την απουσία επεισοδίων, οι ίδιοι οι κάφροι φτάνουν σε απανωτούς οργασμούς κάθε φορά που πηδάνε τη μάνα, τον πατέρα, την αδερφή ή το παιδί του εκάστοτε στοχοποιημένου "θύματος" και κάπως έτσι τραβάμε όλοι μαζί προς τη δόξα. Μια δόξα που μετριέται με ένα ντέρμπι το οποίο δεν ξεκίνησε ποτέ και ένα ακόμα που διακόπηκε, επειδή και στα δύο έτσι αποφάσισαν οι ούγκανοι, παίρνοντας στη συνέχεια όλοι μαζί πλήρη άφεση αμαρτιών από τους αφεντάδες τους, αφού στη μεν Λεωφόρο θα έμπαινε μέσα και ο Αλαφούζος, ενώ στην Τούμπα, σύμφωνα με τον Σαββίδη, έφταιγε για όλα η αστυνομία. Αλλά, σε τελική ανάλυση, αυτή η "δόξα" είναι που μας αξίζει. Και μας αξίζουν και όσοι μας της επέβαλλαν. Γιατί φτάσαμε να χαμογελάμε αυτάρεσκα κάθε φορά που δεν χύνεται αίμα και απλά ανασηκώνουμε επιτιμητικά το φρύδι όταν κάποιος καταλήξει μαχαιρωμένος στο νοσοκομείο. Και όλα αυτά, μέχρι τον επόμενο Κώστα Κατσούλη, όπου τότε ναι, θα αφήσουμε και ένα υποκριτικό δάκρυ να κυλήσει μέσα στα κείμενα που θα γράψουμε, ξεκινώντας με το απαραίτητο "σοκαρισμένοι".

ΟΙ ΝΤΑΛΤΟΝ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ

Υπάρχουν πολλά ακόμα, για τα οποία θα μπορούσα να γράφω για ώρες, αλλά δε μου φταίτε σε τίποτα. Για τη δική μου "φάρα", τα έγραψα πρόσφατα , λίγες μέρες μετά το μη ντέρμπι των αιωνίων. Για την χωρίς έλεος μάχη για τα κλικ και τις δήθεν πρωτιές και αποκλειστικότητες που μοιάζουν να ξορκίζουν κάθε παράλειψη, λάθος ή ανακρίβεια. Για τους "δημοσιογράφους" που ξεπουλήθηκαν στη στρατευμένη υποτέλεια του προέδρου της αρεσκείας τους για να εισπράξουν το εύκολο μπαγιόκο, βγάζοντας τελείως ανερυθρίαστα στη σέντρα τους συναδέλφους τους. Για τα εμετικά πρωτοσέλιδα των οπαδικών φυλλάδων που κυριολεκτικά καλλιεργούν κόπρανα μέσα από την πιο άρρωστη "φωτοσύνθεση" που βλασταίνει στο όνομα ενός αλλοπρόσαλλου φανατισμού με στόχο να πουλήσουν καμιά δεκαριά φύλλα ακόμα. Για τα ραδιόφωνα που δίνουν βήμα στους "βασικά εγώ για μένα", σε μια πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία που βάζει σε δοκιμασία τα νεύρα και τις αντοχές παραγωγών και (νορμάλ) ακροατών. Αλλά και για όλους εκείνους που δεν έμαθαν να σκύβουν το κεφάλι και τιμούν το επάγγελμα, οάσεις μέσα στην έρημο της καφρίλας και της άνευ όρων υποταγής στο κάθε λογής κατεστημένο. Και φυσικά για όλα εκείνα τα νεαρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που ξεκινούν με όνειρα και φιλοδοξίες τη δημοσιογραφία, για να βρεθούν πολύ γρήγορα στο σταυροδρόμι του σκληρού διλήμματος, καλούμενα να διαλέξουν κάτι για το οποίο ελάχιστοι τα είχαν προειδοποιήσει.

Άντε τώρα να συνεννοηθούν όλοι αυτοί...

Για τους άλλους καλύτερα μη με ρωτήσετε. Για την ΕΠΟ, την ΚΕΔ, την Σούπερ Λιγκ και τους λοιπούς συγγενείς, δεν έχω ιδέα. Έχω την τύχη να μην ασχολούμαι, όμως μέσα από αυτό το κείμενο στέλνω όλη μου τη συμπάθεια σε όσους είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τα σχετικά ρεπορτάζ. Όλο το κύκλωμα είναι τόσο σάπιο και διαβρωμένο, από την κορυφή της πυραμίδας, που θα ήταν επιεικώς σουρεαλιστική φιλοδοξία να ελπίζει ο οποιοσδήποτε ότι μπορεί να βγει άκρη. Πιο εύκολα θα βάλετε καμπύλες στον κυβισμό, παρά θα κάτσουν όλοι αυτοί σε ένα τραπέζι για να συνεννοηθούν. Ένα (ακόμα) σχετικό δείγμα πήρατε πριν λίγες μέρες, όταν συγκεντρώθηκαν τα 2/4 της θρυλικής τετράδας και παρέλασε ο Καρνάβαλος με όσα φαιδρά και τραγικά ειπώθηκαν. Πάρτε το απόφαση. Εδώ ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του. Με βολεύει; Το ψηφίζω. Δεν με βολεύει; Το γράφω κανονικά και κάνω και σαματά για τα γούστα. Πέταξε ο άλλος τον αναπτήρα; Πηδήξτε τον. Πέταξε ο δικός μου τον τσιμεντόλιθο; Έλα μωρέ, μικρά παιδιά είναι, έπαιζαν τα μήλα. Και κάπου μέσα σε όλο αυτόν τον χαβαλέ, ανακαλύψαμε και τις τροχιές. Φωτοβολίδα ευθείας βολής και η άλλη, της καμπύλης τροχιάς. Μιλάμε για άλλο επίπεδο. Αστρονομική η μαλακία μας αδερφέ. Και το θεώρημα των φωστήρων του αυνανισμού ολοκληρώνεται με τον εξής αλγόριθμο: η ευθείας βολής τιμωρείται πολύ, η άλλη λιγότερο. Οπότε μην πιάνεστε κορόιδα, στείλτε χίλιες μαζί - πάντα καμπύλης τροχιάς - να γουστάρουμε παρέα. Και εμείς και οι παίκτες που δεν θα κινδυνεύουν, αφού η καμπύλη είναι φιλική στο περιβάλλον, με οικολογικές ευαισθησίες.

Και έχει μείνει μόνος του ο Λούκυ Λουκ να προσπαθεί να σώσει τα άσωστα. Με τη μόνη διαφορά ότι ο δικός μας Λούκυ δεν πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά του και οι δικοί μας Ντάλτον δεν είναι τίποτα γκασμάδες σαν τον Άβερελ. Αναρωτιέστε, φαντάζομαι, πού και πώς θα καταλήξει όλο αυτό. Πουθενά, είναι η προσωπική μου εκτίμηση. Θέλετε να υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα "κόζα" και οι σημερινοί "αδικημένοι" θα είναι εκείνοι που θα αδικούν τους άλλους; Ε και; Κύκλος είναι και πάνω του κινούνται χωρίς κανέναν ορθολογισμό όλοι τους. Σε τροχιά να βρισκόμαστε και βλέπουμε. Μέχρι να έρθει η σειρά τους, θα επιδεικνύουν τα πιστόλια τους σε κάθε ευκαιρία. Και όταν έρθουν στην από πάνω, θα αρχίσουν το δικό τους πάρτυ. Σφίγγοντας τη θηλιά στον λαιμό του άμοιρου του ποδοσφαίρου μας όλο και πιο σφιχτά. Όχι μόνοι τους. Αλλά όλοι τους. Χωρίς καμία εξαίρεση. Γιατί και τις λίγες εξαιρέσεις θα έχουν φροντίσει να τις αφανίσουν. Και νομοτελειακά, κάποτε θα έρθει η στιγμή που κάποιος τους, θα σπρώξει την καρέκλα. Μεταξύ μας, η Βενετιά δεν θα χάσει βελόνι. Το παιχνίδι έχει χαθεί εδώ και καιρό. Γιατί έπαψε να είναι παιχνίδι. Έπαψε να είναι διασκέδαση. Έπαψε να είναι ποδόσφαιρο. Και μαζί με τον Λούκυ Λουκ που θα ανέβει στην Ντόλυ και θα απομακρυνθεί σφυρίζοντας "είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου μπόυ", θα κλείσει και το δικό μας τεύχος. Μιά και καλή.