Η 100η διοργάνωση του Γύρου της Γαλλίας ξεκινάει το Σάββατο (29/6) από το Πόρτο Βέκιο της Κορσικής.

Το Sport24.gr σας παρουσιάζει την ιστορία του μέσα από 24+1 φωτογραφικά κλικ που ξεκινούν από το 1903 και φτάνουν μέχρι σήμερα.

Συμπληρώνονται φέτος 110 χρόνια ζωής του Γύρου της Γαλλίας, τα οποία συμπίπτουν με την 100η διοργάνωση του σημαντικότερου ποδηλατικού αγώνα στον κόσμο. Από το μακρινό 1903 και τον Ανρί Ντεσγκράνζ, τον εμπνευστή του Tour de France, μέχρι και σήμερα, είναι πάρα πολλά αυτά που έχουν αλλάξει στη φυσιογνωμία του αγώνα. Τότε, στην παρθενική διοργάνωση, οι αθλητές έτρεχαν σε 6 επικά από κάθε πλευράς ετάπ, μήκους περίπου 400 χιλιομέτρων το καθένα, με μία έως τρεις μέρες ξεκούρασης ανάμεσα στο καθένα από αυτά. Ο κάθε ποδηλάτης ήταν υπεύθυνος για το σέρβις και την τροφή του, η τεχνολογία των ποδηλάτων ήταν ανύπαρκτη και η διαδρομή περνούσε στην πλειοψηφία της από χωματόδρομους γεμάτους χαλίκια και λάσπες.

Αντίθετα σήμερα οι αθλητές χρησιμοποιούν υψηλής τεχνολογίας ποδήλατα-«μηχανές», ανήκουν σε ομάδες οι οποίες τους παρέχουν τα πάντα (μηχανική υποστήριξη, ανταλλακτικά, τροφοδοσία, μασάζ, ανάλυση τακτικής και στρατηγικής, ξεκούραστες μετακινήσεις, ξενοδοχεία κλπ), καλύπτουν σχεδόν τη διπλάσια απόσταση σε χιλιόμετρα και παίρνουν μέρος σε έναν άρτια οργανωμένο από κάθε πλευράς αγώνα που μετακινείται στις 23 μέρες που διαρκεί, σε ολόκληρη τη Γαλλία και τα γειτονικά κράτη.

Η επίσημη αφίσα της 100ης διοργάνωσης του Γύρου Γαλλίας. Δεσπόζουν οι 4 ποδηλάτες που έχουν κερδίσει το Tour από 5 φορές: Ανκετίλ, Μερξ, Ιντουράιν και Ινό.

Σε αυτή την πορεία των 110 χρόνων, μόνο οι δυο Παγκόσμιοι πόλεμοι έχουν καταφέρει να σταματήσουν τον Γύρο της Γαλλίας. Οι αριθμοί που συνοδεύουν στις μέρες μας το Tour, είναι πραγματικά απίστευτοι. Η κάλυψη, η τηλεθέαση, το διαδίκτυο, αλλά και το πλήθος που συνωστίζεται σε κάθε ετάπ στο πλάι του δρόμου και στους τερματισμούς, για να παρακολουθήσει το καραβάνι και τους αθλητές, δημιουργούν νούμερα εξωπραγματικά, που αποδεικνύουν περίτρανα ότι το Tour de France είναι ένα από τα σημαντικότερα ετήσια αθλητικά ραντεβού στον κόσμο.

Με αφορμή τη συμπλήρωση φέτος 100 διοργανώσεων, το Sport24.gr έφτιαξε ένα λεύκωμα με 24+1 φωτογραφικά κλικ, μέσα από τα οποία σας παρουσιάζει την ιστορία του Γύρου της Γαλλίας. Οι μορφές, οι μονομαχίες, οι ανηφόρες, τα δράματα, οι επιτυχίες, τα ρεκόρ, τα σκάνδαλα και οι μεγάλες στιγμές από το 1903 μέχρι και σήμερα. Με άλλα λόγια, vive le Tour!

1. ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΠΡΙΝ 110 ΧΡΟΝΙΑ

Ο Γάλλος Maurice Garin ήταν ο νικητής του πρώτου Tour de France το 1903. Ο Μορίς είχε κερδίσει ήδη δυο φορές το Paris-Roubaix (1897 & 1898), ενώ ήρθε πρώτος και στον δεύτερο Γύρο της Γαλλίας το 1904, όμως ακυρώθηκε από τους κριτές, αφού δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες είχαν καταθέσει ενόρκως ότι τον είχαν δει να ανεβαίνει σε τρένο μαζί με το ποδήλατό του για να κερδίσει ξεκούραστα χρόνο από τους αντιπάλους του!

2. «ΕΙΣΤΕ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!»

Οι μεγάλες ανηφόρες έκαναν για πρώτη φορά την παρουσία τους στον Γύρο της Γαλλίας του 1910 με την είσοδο των Πυρηναίων στη διαδρομή. Η άθλια κατάσταση των περισσότερων δρόμων στα ψηλά βουνά πολλαπλασίασε τη δυσκολία του αγώνα, με αποτέλεσμα οι αθλητές να ανεβαίνουν πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια κουβαλώντας τα ποδήλατά τους. Στη φωτογραφία, ο νικητής εκείνης της διοργάνωσης, Octave Lapize, λίγο πριν την κορυφή του Col d’Aubisque, όπου φώναξε στους διοργανωτές το ιστορικό πλέον «είστε δολοφόνοι»! Ένα χρόνο αργότερα, το 1911, ήταν η σειρά των Άλπεων να εμφανιστούν στο Tour, για να συμπληρωθεί έτσι το ορεινό δίδυμο που από τότε δεσπόζει στον αγώνα.

3. ΤΖΙΝΟ ΜΠΑΡΤΑΛΙ, Ο ΠΡΩΤΟΣ «ΜΕΓΑΛΟΣ»

Ο Ιταλός Τζίνο Μπάρταλι (1914-2000) υπήρξε ο πρώτος ποδηλάτης στην ιστορία του Tour που κέρδισε 3 διοργανώσεις. Ο «Πίο» (όπως ήταν ευρύτερα γνωστός) από τη Φλωρεντία ήταν ένας εκπληκτικός ανηφορίστας και κατέχει μέχρι σήμερα ένα τρομερό ρεκόρ, αυτό της μεγαλύτερης χρονικής απόστασης ανάμεσα σε δυο κερδισμένα Tour. Από την πρώτη του νίκη το 1938 μεσολάβησαν 10 ολόκληρα χρόνια μέχρι τη δεύτερη το 1948! Ο Μπάρταλι, ο οποίος στην καριέρα του κέρδισε και 3 Γύρους Ιταλίας, υπήρξε ο μεγάλος αντίπαλος του Φάουστο Κόπι. Εδώ τον βλέπουμε να ανεβαίνει το Tourmalet στο Tour του 1948, ενώ τον ακολουθεί ο Γάλλος Jean Robic (νικητής του Γύρου Γαλλίας το 1947).

4. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΤΖΙΝΟ!

Ένα χρόνο μετά τη νίκη του Μπάρταλι το 1948, ήταν η σειρά του Φάουστο Κόπι να κερδίσει το πρώτο του Tour. Ο «Campionissimo», όπως ήταν το παρατσούκλι του, έδωσε φοβερές μάχες με τον Μπάρταλι στα βουνά, όμως η τελική μονομαχία ήρθε στις Άλπεις. Στο 16ο ετάπ (από όπου και η φωτογραφία), από τις Κάνες στην Μπριανσόν, οι δυο Ιταλοί έφτασαν μαζί στον τερματισμό, όμως ο Κόπι ιπποτικά δεν διεκδίκησε τη νίκη στο σπριντ, αφού εκείνη τη μέρα ο Μπάρταλι γιόρταζε τα 35α του γενέθλια! Την επόμενη μέρα ο πρωτοπόρος στη γενική Μπάρταλι είχε μια πτώση και γύρισε τον αστράγαλό του, είπε στον Κόπι να φύγει μπροστά και έτσι ο Φάουστο έφτασε πρώτος στην ιταλική Αόστα, πήρε την κίτρινη φανέλα και την κράτησε μέχρι το Παρίσι. Ο Κόπι κέρδισε συνολικά 2 Γύρους Γαλλίας (1949 & 1952) και 5 Γύρους Ιταλίας.

5. BAHAMONTES, Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΤΟΛΕΔΟ

Ο Φεδερίκο Μαρτίν Μπααμόντες υπήρξε ο μεγαλύτερος ανηφορίστας στην ιστορία του Γύρου της Γαλλίας και ένας από τους κορυφαίους στην παγκόσμια ποδηλασία. Ο «αετός του Τολέδο» (el águila de Toledo), όπως ήταν το προσωνύμιό του, έχει κερδίσει στην καριέρα του τη φανέλα των βουνών και στους 3 μεγάλους Γύρους, ενώ έγινε και ο πρώτος Ισπανός που έφτασε με την κίτρινη φανέλα στο Παρίσι (1959). Ο Μπααμόντες ήρθε 6 φορές πρώτος στη βαθμολογία των βουνών του Γύρου της Γαλλίας, ένα ρεκόρ που κατέρριψε πολλά χρόνια αργότερα ο Γάλλος Ρισάρ Βιράνκ. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε να περνάει από την κορυφή του Tourmalet στο Tour του 1954.

6. JACQUES ANQUETIL, Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ

Ο Γάλλος Ζακ Ανκετίλ (1934-1987) υπήρξε ο πρώτος ποδηλάτης που κέρδισε 5 Tour de France (1957, 1961-64), αλλά και ο πρώτος που κέρδισε και τους τρεις μεγάλους Γύρους. Ήταν εκπληκτικός στο χρονόμετρο (μαζί με τον Μιγκέλ Ιντουράιν, σίγουρα οι κορυφαίοι στην ιστορία του Tour de France) και η ικανότητά του αυτή του έδωσε το προσωνύμιο «Monsieur Chrono» (κύριος χρονόμετρο). Στη διοργάνωση του 1961 πήρε την κίτρινη φανέλα την πρώτη μέρα του αγώνα και την κράτησε μέχρι και την τελευταία. Συνολικά φόρεσε τα κίτρινα 50 αγωνιστικές ημέρες και κέρδισε 16 ετάπ. Κέρδισε επίσης 2 Γύρους Ιταλίας και ένα Γύρο Ισπανίας, ενώ το 1956 έσπασε το ρεκόρ της ώρας του Φάουστο Κόπι που κρατούσε 14 ολόκληρα χρόνια, καλύπτοντας 46,159 χιλιόμετρα σε 60 λεπτά. Ο Ανκετίλ πέθανε το 1987 από καρκίνο στο στομάχι.

7. Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΣΤΟ PUY DE DOME

Στην ιστορία του Tour ξεχωριστή θέση έχουν οι επικές μονομαχίες του Ανκετίλ με τον επίσης Γάλλο Ρειμόντ Πουλιντόρ, τον γνωστό και ως «αιώνιο δεύτερο», αφού δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει το Tour, έχοντας 3 δεύτερες και 5 τρίτες θέσεις στην καριέρα του! Στον Γύρο του 1964, στο 20ο ετάπ με τερματισμό στο θρυλικό Πουί ντε Ντομ, ο «Πουπού» επιτέθηκε στον Ανκετίλ, τον άφησε πίσω, αλλά τελικά δεν κατάφερε να του πάρει την κίτρινη φανέλα. Στο χρονόμετρο της επόμενης και τελευταίας μέρας του αγώνα, ο Ανκετίλ μεγάλωσε ξανά τη διαφορά του από τον Πουλιντόρ, κερδίζοντας έτσι τον πέμπτο Γύρο Γαλλίας της καριέρας του. Εδώ, η ιστορική φωτογραφία με τους Ανκετίλ (αριστερά) και Πουλιντόρ στην ανάβαση του Puy de Dome.

8. ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΣΙΜΠΣΟΝ

Ο όγκος του Μον Βαντού δεσπόζει στην επαρχία Προβάνς στη νοτιοανατολική Γαλλία. Η κορφή του βρίσκεται στα 1912 μέτρα, η ανάβαση έχει μήκος 23 χιλιόμετρα με μέση κλίση 7.1%. Το Βαντού είναι γνωστό για τους σφοδρούς ανέμους που φυσάνε στην κορυφή του και φτάνουν μέχρι τα 320χλμ/ω. Ένα από τα μεγαλύτερα δράματα στην ιστορία του Tour συνέβη ένα περίπου χιλιόμετρο πριν το τέλος της ανάβασης στις 13 Ιουλίου 1967, όταν ο Άγγλος ποδηλάτης Τομ Σίμπσον άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακή ανακοπή που οφειλόταν σε αμφεταμίνες, αλκοόλ και εξάντληση. Στη φωτογραφία, οι γιατροί της διοργάνωσης προσπαθούν να επαναφέρουν τον άτυχο ποδηλάτη στη ζωή. Στο σημείο εκείνο υπάρχει σήμερα ένα μνημείο αφιερωμένο στη μνήμη του Σίμπσον. Ο ίδιος ο μεγάλος Έντι Μέρξ, φτάνοντας τρία χρόνια αργότερα, το 1970, στην κορυφή, κατέρρευσε και χρειάστηκε να του παρασχεθεί οξυγόνο για να συνέλθει, να συνεχίσει και τελικά να κερδίσει το Tour.

9. ΕΝΤΙ ΜΕΡΧ, Ο «ΚΑΝΙΒΑΛΟΣ»

Με τεράστια διαφορά ο Βέλγος Έντι Μερξ είναι ο μεγαλύτερος ποδηλάτης όλων των εποχών. Τα κατορθώματά του υπήρξαν αξεπέραστα στο παρελθόν και σίγουρα έτσι θα μείνουν και στο μέλλον. Ο ποδηλάτης που ήθελε να τα κερδίζει όλα χωρίς να υπακούει σε τακτικές, απέκτησε το προσωνύμιο «ο κανίβαλος»! Ο Μερξ κατέκτησε συνολικά 525 νίκες στην καριέρα του, αριθμός ιλιγγιώδης όπως κι αν το σκεφτεί κανείς. Κέρδισε 5 Γύρους Γαλλίας (1969-72,1974), 5 Γύρους Ιταλίας και 1 Γύρο Ισπανίας. Φόρεσε την κίτρινη φανέλα 96 φορές και πήρε την πρωτιά σε 34 ετάπ του Tour (ρεκόρ ακατάρριπτα μέχρι σήμερα). Είναι ο μόνος που έχει κερδίσει την ίδια χρονιά και τις τρεις φανέλες, την κίτρινη της γενικής, την πράσινη των πόντων και την πουά των βουνών (1969). Έχει κερδίσει όλες τις κλασικές διαδρομές και τα παγκόσμια πρωταθλήματα, έχει σπάσει το ρεκόρ της ώρας (1972) και έχει πάρει μέρος σε 1582 επίσημους αγώνες, περισσότερους από οποιονδήποτε άλλο ποδηλάτη. Σήμερα διατηρεί εργοστάσιο κατασκευής αγωνιστικών ποδηλάτων και ασχολείται με το σχολιασμό αγώνων. Ένας σταθμός του μετρό των Βρυξελλών έχει το όνομά του και εκεί εκτίθεται το ποδήλατο με το οποίο κατέρριψε το ρεκόρ της ώρας. Στη φωτογραφία, ο Μερξ ανεβαίνει το Tourmalet στο Tour του 1969.

10. Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΤΙΛΗΣ

Το 1975, ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του 5ου του Tour, ο Έντι Μερξ πήγε για το απόλυτο ρεκόρ. Να γίνει ο πρώτος ποδηλάτης με 6 κερδισμένους Γύρους Γαλλίας. Στο 15ο ετάπ με τερματισμό στον χιονοδρομικό σταθμό του Pra Loup, ο «κανίβαλος» επιτέθηκε από νωρίς αφήνοντας πίσω όλους τους αντιπάλους του. Όμως στην τελευταία ανηφόρα, 3 χιλιόμετρα πριν το τέλος του ετάπ, έπαθε κρίση, με αποτέλεσμα να τον φτάσει και να τον περάσει ο Γάλλος Μπερνάρ Τεβενέτ (ο οποίος στη συνέχεια κέρδισε τον αγώνα στον πρώτο τερματισμό της ιστορίας του Tour στα Ηλύσια Πεδία). Χαρακτηριστική στην κορυφή του Pra Loup ήταν η παρουσία μιας νεαρής γυναίκας με μπικίνι, η οποία κρατούσε ένα πανό όπου είχε γράψει «ο Μερξ νικήθηκε, η Βαστίλη έπεσε»! Στη φωτογραφία, η στιγμή που ο Τεβενέτ πιάνει τον εξαντλημένο Μερξ στην ανηφόρα.

11. ΜΠΕΡΝΑΡ ΙΝΟ, «ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ»

Ο Γάλλος Μπερνάρ Ινό είναι ο τρίτος ποδηλάτης που κατάφερε να κατακτήσει 5 φορές το Γύρο της Γαλλίας (1978-79, 1981-82, 1985). Φόρεσε τα κίτρινα 75 φορές και κέρδισε 28 ετάπ. Είναι ο μόνος που έχει κερδίσει τον καθένα από τους τρεις μεγάλους γύρους πάνω από μια φορά (3 Γύροι Ιταλίας και 2 Ισπανίας). Η πολύ έντονη προσωπικότητα του Ινό, του έδωσε το προσωνύμιο «le Patron» («το αφεντικό»). Ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω στο πελοτόν και πολλές φορές δημιούργησε προβλήματα στους διοργανωτές, υπερασπιζόμενος συμφέροντα των συναθλητών του. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε να οδηγεί το πελοτόν στο Tourmalet, στο Tour του 1981.

12. «ΟΣΟ ΑΝΑΠΝΕΩ, ΕΠΙΤΙΘΕΜΑΙ»

Ο Μπερνάρ Ινό ήταν απίστευτα εγωιστής και εκδικητικός, αν υποψιαζόταν πως κάποιος αντίπαλος δεν ήταν με το μέρος του, δεν δίσταζε να τον περιμένει για να τον ταπεινώσει στον αγώνα. Πραγματικό «σκυλί» στην ανηφόρα, δεν τα έβαζε ποτέ κάτω. «Όσο αναπνέω, επιτίθεμαι», συνήθιζε να λέει. Όταν κάποτε ένας δημοσιογράφος του είπε ότι θα πρέπει να προσέχει τη δημόσια εικόνα του και να ασχολείται περισσότερο με τους φίλαθλους, ο Ινό του απάντησε «Τρέχω για να κερδίζω, όχι για να είμαι ευχάριστος στον κόσμο»! Σήμερα πάντως ανήκει στην οργανωτική επιτροπή του Tour de France, κάνοντας αυτό ακριβώς το οποίο απέφευγε ως ποδηλάτης, δηλαδή δημόσιες σχέσεις. Θα τον δείτε μετά από κάθε απονομή να εκτελεί χρέη τελετάρχη.

13. «ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ» ΚΟΝΤΡΑ

Στον Γύρο Γαλλίας του 1986, ο Ινό είχε δεσμευτεί να βοηθήσει τον συναθλητή του, Αμερικανό Γκρεγκ Λεμόντ, να πάρει την πρώτη θέση, για να τον ευχαριστήσει για την πολύτιμη βοήθειά του ένα χρόνο νωρίτερα, στην κατάκτηση του πέμπτου Tour από τον Γάλλο πρωταθλητή. Όμως από το ξεκίνημα του αγώνα, ο Ινό δε σταμάτησε στιγμή να επιτίθεται στον Λεμόντ, ξεχνώντας την υπόσχεση που είχε δώσει και φέρνοντας τους υπεύθυνους της ομάδας (La Vie Claire) σε πολύ δύσκολη θέση. Στο 18ο ετάπ με τερματισμό στο Alpe d’Huez, ο Ινό προσπάθησε και πάλι να φύγει, αλλά ο Λεμόντ κρατήθηκε μαζί του. Οι δυο τους έφτασαν μαζί στον τερματισμό και σε ένδειξη συμφιλίωσης, ο Λεμόντ έδωσε τη νίκη στον Γάλλο. Παρόλα αυτά, ο Ινό συνέχισε τις επιθέσεις, σε έναν αγώνα που αποδείχτηκε μια συνεχής κόντρα ανάμεσα σε δυο αθλητές της ίδιας ομάδας. Τελικά ο Λεμόντ πήρε τη νίκη, την πρώτη για έναν αμερικανό ποδηλάτη στην ιστορία του Tour (ακολούθησαν 2 ακόμα, το 1989 και το 1990). Στη φωτογραφία ο Λεμόντ (αριστερά) και ο Ινό στην ανάβαση του Alpe d’Huez.

14. ΓΙΑ ΟΧΤΩ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ

Σε μια από τις μεγαλύτερες μονομαχίες στην ιστορία του Γύρου της Γαλλίας, δυο αθλητές μας χάρισαν ίσως τις πιο δραματικές αγωνιστικές στιγμές των τελευταίων 50 χρόνων. Ο Αμερικανός Γκρεγκ Λεμόντ και ο Γάλλος Λοράν Φινιόν ήταν οι πρωταγωνιστές σε ένα απίστευτο σενάριο στο Tour του 1989. Πέντε φορές άλλαξε η κίτρινη φανέλα μεταξύ τους με τη διαφορά να μην ξεπερνάει ποτέ το λεπτό. Μετά από επικές μάχες σε όλα τα τερέν, οι δυο τους έφτασαν στο τελευταίο ετάπ με τον Φινιόν να προηγείται 50 δεύτερα. Στην ατομική χρονομέτρηση, όπου ο Λεμόντ ήταν σαφώς καλύτερος, ο διοπτροφόρος Γάλλος με τη χαρακτηριστική κοτσίδα τα έδωσε όλα, όταν όμως έφτασε στη γραμμή του τερματισμού, είδε ότι είχε χάσει τη νίκη για μόλις 8 δευτερόλεπτα, τη μικρότερη διαφορά που έχει υπάρξει ποτέ στον Γύρο της Γαλλίας ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο της γενικής. Στη φωτογραφία βλέπουμε τον Φινιόν, ο οποίος έχει καταρρεύσει αμέσως μετά την ολοκλήρωση του χρονομέτρου από την υπερπροσπάθεια και την απογοήτευση.

15. ΜΙΓΚΕΛ ΙΝΤΟΥΡΑΙΝ, Ο «ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ»

Ο Ισπανός Μιγκέλ Ιντουράιν υπήρξε ο μεγαλύτερος σπεσιαλίστας στο χρονόμετρο στην ιστορία του Γύρου της Γαλλίας. Είναι ο μόνος ποδηλάτης που «καθάρισε» ένα Tour στην ατομική χρονομέτρηση πριν καν αρχίσουν τα βουνά (1992, Λουξεμβούργο). Η εξωπραγματική του απόδοση σε εκείνο το ετάπ του έδωσε το προσωνύμιο «εξωγήινος». Ο Ιντουράιν κέρδισε 5 Γύρους Γαλλίας (1991-95) και είναι ο πρώτος που το έκανε συνεχόμενα. Φόρεσε την κίτρινη φανέλα 60 φορές και ήρθε πρώτος σε 12 ετάπ. Επίσης πήρε 2 Γύρους Ιταλίας και παγκόσμια πρωταθλήματα στο χρονόμετρο. Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο ατομικής χρονομέτρησης το 1996 στην Ατλάντα, στην πρώτη Ολυμπιάδα που επιτράπηκε η συμμετοχή επαγγελματιών ποδηλατών. Το 1994 κατέρριψε το ρεκόρ της ώρας χρησιμοποιώντας ένα ειδικά κατασκευασμένο ποδήλατο, την «Espada» (σπαθί), προκαλώντας την παγκόσμια έκπληξη, επειδή η σωματική του κατασκευή (πανύψηλος και γεροδεμένος) δεν τον βοηθούσε καθόλου στην αεροδυναμική που απαιτείται μέσα στο ποδηλατοδρόμιο. Κι όμως, έτρεξε 53,040 χιλιόμετρα σε μια ώρα. Ο Ιντουράιν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο πελοτόν λόγω της γενναιοδωρίας του στη διάρκεια του αγώνα και της μετριοφροσύνης του απέναντι στα ΜΜΕ. Σήμερα είναι μέλος της Ισπανικής Ολυμπιακής Επιτροπής.

16. ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ

Πέρα από την ικανότητά του στο χρονόμετρο, ο Μιγκέλ Ιντουράιν ήταν αξεπέραστος και στα βουνά. Λίγες φορές απαντούσε στις επιθέσεις των αντιπάλων του, αντίθετα διατηρούσε τον δικό του ρυθμό, με τον οποίο κάλυπτε οποιαδήποτε διαφορά. Στα πέντε χρόνια της κυριαρχίας του «διέλυσε» τις φιλοδοξίες ποδηλατών όπως ο Κιαπούτσι, ο Μπούνιο, ο Ουγκρουμόφ και ο Ρόμινγκερ (με τον οποίο τον βλέπουμε στη φωτογραφία να ανεβαίνει το Col du Galibier στον Γύρο του 1993), ενώ υπέκυψε μόνο απέναντι στον Μπιάρνε Ρίις στο Tour του 1996, στην προσπάθειά του να κάνει το ρεκόρ των 6 νικών. Δέκα χρόνια αργότερα ο Δανός παραδέχτηκε ότι ήταν ντοπαρισμένος όταν κέρδισε τον μεγάλο Ισπανό. Πέρα από τα χρονόμετρα, ένα από τα μεγαλύτερα highlights του Ιντουράιν ήταν το 7ο ετάπ του 1995, από το Σαρλερουά στη Λιέγη. Εξαπολύοντας μια επική επίθεση, άφησε τους πάντες (εκτός από τον Γιόχαν Μπρουινέλ) πίσω του, προσφέροντας εκπληκτικό θέαμα στους λόφους του Βελγίου.

17. ΜΕ 88 ΧΛΜ/Ω ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Στις 18 Ιουλίου του 1995, στη διάρκεια του 15ου ετάπ, μερικοί ποδηλάτες που είχαν σχηματίσει ένα γκρουπάκι και κατέβαιναν το Col de Portet d’Aspet στα Πυρηναία, έπεσαν μετά από έναν κακό υπολογισμό. Ένας από αυτούς, ο Ιταλός Φάμπιο Καζαρτέλι της Motorola, χτύπησε με το κεφάλι πάνω σε ένα τσιμεντένιο κολονάκι που βρισκόταν στην άκρη του δρόμου. Παρά το γεγονός ότι οι γιατροί του αγώνα έφτασαν δίπλα στον άτυχο αθλητή μετά από δέκα δευτερόλεπτα, τα τραύματα ήταν τόσο σοβαρά που ο Καζαρτέλι άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο ελικόπτερο που τον μετέφερε εσπευσμένα στο τοπικό νοσοκομείο. Ο 25χρονος ποδηλάτης, που ήταν χρυσός Ολυμπιονίκης στο αγώνισμα της αντοχής το 1992 στη Βαρκελώνη, δεν φορούσε κράνος (η χρήση του τότε δεν ήταν ακόμα υποχρεωτική) και η ταχύτητά του την ώρα της πτώσης πλησίαζε τα 90 χιλιόμετρα την ώρα. Τρεις μέρες αργότερα, ο Λανς Άρμστρονγκ, αρχηγός τότε της Motorola, πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού στο Λιμόζ, σηκώνοντας ψηλά τα χέρια του και δείχνοντας τον ουρανό, σε μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές των τελευταίων δεκαετιών στο Tour de France. Στη φωτογραφία βλέπουμε το μνημείο που υπάρχει σήμερα στο σημείο του δυστυχήματος.

18. ΟΥΛΡΙΧ, ΕΝΑ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΤΑΛΕΝΤΟ

Το 1996, τη χρονιά που ο Ρίις κέρδισε τον Γύρο της Γαλλίας, ένας συναθλητής του στην Telekom, ο Γιάν Ούλριχ, έκανε για πρώτη φορά αισθητή την παρουσία του στο πελοτόν, βοηθώντας τον Δανό να πάρει την κίτρινη φανέλα, τερματίζοντας δεύτερος στη γενική και κερδίζοντας τη λευκή φανέλα του καλύτερου νέου αθλητή. Ο 22χρονος Γερμανός φαινόταν ότι ήταν προορισμένος για μεγάλα πράγματα και η απόλυτη επιβεβαίωση ήρθε την επόμενη χρονιά, το 1997, εκεί όπου ο Γιάν φόρεσε την κίτρινη φανέλα στα Ηλύσια Πεδία στον πρώτο αλλά και τελευταίο τίτλο της καριέρας του. Ο Ούλριχ μπορεί να παρασύρθηκε στη συνέχεια από διάφορους επικίνδυνους πειρασμούς (ναρκωτικά, ντόπινγκ κλπ), όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι στο ξεκίνημα της καριέρας του υπήρξε το πιο χαρισματικό και αυθεντικό ποδηλατικό ταλέντο των τελευταίων δεκαετιών. Εκπληκτικός τόσο στο χρονόμετρο όσο και στα βουνά, δυστυχώς σπατάλησε πολύ άδικα για τον ίδιο το ταλέντο του, καταστρέφοντας μια καριέρα η οποία το 1996 και το 1997 προδιαγραφόταν λαμπρή. Ο Ούλριχ ήρθε 4 φορές δεύτερος στο Tour, κέρδισε 3 λευκές φανέλες και έναν Γύρο Ισπανίας το 1999 και έτρεξε για τελευταία φορά το 2006. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε να επιτίθεται στην ανηφόρα του Ax 3 Domaines το 2003, αφήνοντας πίσω τον Λανς Άρμστρονγκ.

19. Ο ΠΕΙΡΑΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

Τον πρωτομάθαμε στον Γύρο Ιταλίας του 1994, στο επικό εκείνο ετάπ του Μορτιρόλο, όπου «έσκασε» τον Ιντουράιν και τον Μπερζίν και στο μοναδικό στιλ με το οποίο έκανε επιθέσεις στα βουνά, βρήκαμε τον διάδοχο των Κλαούντιο Κιαπούτσι και Περίκο Ντελγάδο μαζί. Ο «πειρατής» υπήρξε ο μεγαλύτερος ανηφορίστας της γενιάς του και σίγουρα ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών. Έγινε ο πρώτος ποδηλάτης μετά τον Μιγκέλ Ιντουράιν (και ο τελευταίος μέχρι σήμερα) που πέτυχε το double κερδίζοντας το 1998 τους Γύρους της Ιταλίας και της Γαλλίας. Έναν χρόνο αργότερα, αποβλήθηκε από το Giro, όντας πρωτοπόρος της γενικής, λόγω αυξημένου αιματοκρίτη. Επέστρεψε το 2000, όμως ποτέ δεν έφτασε στα επίπεδα που τον είχαμε συνηθίσει. Παρόλα αυτά μας χάρισε μερικές ακόμα αξέχαστες εμφανίσεις στα βουνά, πριν εγκαταλείψει οριστικά την ενεργό δράση το 2003. Τον Φεβρουάριο του 2004 βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση κοκαΐνης. Η κατάθλιψη ήταν αυτή που τελικά οδήγησε τον Μάρκο Παντάνι στο θάνατο. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε να τερματίζει νικητής στην κορυφή του Les Deux Alpes. Εκείνη την ημέρα πήρε την κίτρινη φανέλα από τον Ούλριχ και στη συνέχεια κέρδισε το Tour του 1998.

20. ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ FESTINA

Ο Γύρος Γαλλίας του 1998, εκείνος που κέρδισε ο Παντάνι, σημαδεύτηκε από το μεγαλύτερο ποδηλατικό σκάνδαλο στην ιστορία του Tour. Όλα ξεκίνησαν με τη σύλληψη του Willy Voet, ενός βοηθού της γαλλικής ομάδας Festina, στις αποσκευές του οποίου βρέθηκαν μεγάλες ποσότητες απαγορευμένων ουσιών. Ακολούθησαν γενικευμένες έρευνες στα ξενοδοχεία όλων των ομάδων, ενώ ολόκληρη η Festina αποβλήθηκε από τον αγώνα. Οι αθλητές της ανακρίθηκαν στη συνέχεια και οι περισσότεροι από αυτούς βρέθηκαν ένοχοι σε χρήση ντόπινγκ. Οι ισπανικές ομάδες αποσύρθηκαν εντελώς από τη συνέχεια του Γύρου, ενώ οι ποδηλάτες, διαμαρτυρόμενοι για τη γενικότερη συμπεριφορά των γαλλικών αστυνομικών αρχών απέναντί τους, αρνήθηκαν να αγωνιστούν στο 17ο ετάπ. Στη φωτογραφία βλέπουμε την καθιστική διαμαρτυρία του πελοτόν με τον Μάρκο Παντάνι σε πρώτο πλάνο.

21. ΡΙΣΑΡ ΒΙΡΑΝΚ, Ο «ΒΑΣΙΛΙΑΣ» ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ

Ο Ρισάρ Βιράνκ υπήρξε καταπληκτικός ανηφορίστας. Όχι τόσο μεγάλος όσο ο Μπααμόντες, αλλά σίγουρα πολύ έξυπνος στο να επιλέγει τα σωστά ξεκολλήματα και να μαζεύει τους πόντους που χρειάζονταν ώστε να φοράει την πουά φανέλα στα Ηλύσια Πεδία. Ο συμπαθέστατος Γάλλος ανέβηκε δυο συνεχόμενες φορές στο βάθρο του Tour (3ος το 1996, 2ος το 1997), όμως βρέθηκε μέσα στη δίνη του σκανδάλου Festina στον Γύρο του 1998. Αρχικά αρνήθηκε ότι είχε ντοπαριστεί, στη συνέχεια το παραδέχτηκε, λέγοντας όμως ότι είχε γίνει ενάντια στη θέλησή του. Τιμωρήθηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Επέστρεψε στο πελοτόν και το 2004 κατάφερε τελικά να κερδίσει την έβδομη πουά φανέλα της καριέρας του, καταρρίπτοντας έτσι το ρεκόρ των Bahamontes και Van Impe. Ανάμεσα στα 7 ετάπ βουνών που κέρδισε στον Γύρο Γαλλίας, αξέχαστο είναι το 15ο του 1995, εκείνο στο οποίο σκοτώθηκε ο Καζαρτέλι. Ο Βιράνκ είχε εξαπολύσει μια φοβερή επίθεση και πλησιάζοντας μόνος πρώτος στον τερματισμό του Cauterets άρχισε να πανηγυρίζει. Ο τιμ μάνατζερ τον ενημέρωσε από το αυτοκίνητο για το τι είχε συμβεί και με μιας το πρόσωπο του Γάλλου άλλαξε. Τον θυμόμαστε να χτυπάει οργισμένος το τιμόνι του ποδηλάτου του και να τερματίζει με δάκρυα στα μάτια…

22. ΕΡΙΚ ΤΣΑΜΠΕΛ, Ο «ΒΑΣΙΛΙΑΣ» ΤΩΝ ΠΟΝΤΩΝ

Ανάλογη περίπτωση με τον Βιράνκ, αλλά στα σπριντ, υπήρξε ο Έρικ Τσάμπελ. Ο Γερμανός ήταν ένας πολύ καλός σπρίντερ, αλλά σίγουρα όχι ο κορυφαίος. Όμως η σταθερότητά του, η αγωνιστικότητα και η ικανότητά του να περνάει τα βουνά και να φτάνει πάντοτε στο Παρίσι, του έδωσαν την ευκαιρία να γίνει ο απόλυτος ρέκορντμαν της πράσινης φανέλας, την οποία κέρδισε έξι φορές στην καριέρα του (άλλες τρεις στον Γύρο της Ισπανίας). Ακόμα έξι φορές τερμάτισε μέσα στην πρώτη τριάδα αυτής της βαθμολογίας στον Γύρο Γαλλίας, πράγμα που αποδεικνύει το ότι υπήρξε ο πιο σταθερός σπρίντερ στην ιστορία του αγώνα. Κέρδισε 12 ετάπ στο Tour και άλλα 8 στη Vuelta. Σήμερα είναι προπονητής των σπρίντερ στην Katusha.

23. ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΚΟΝΤΑΔΟΡ, Ο «ΠΙΣΤΟΛΕΡΟ»

Ο Ισπανός είναι σίγουρα τα τελευταία χρόνια ο κορυφαίος ποδηλάτης στον κόσμο σε ότι αφορά τους μεγάλους Γύρους. Έχει κερδίσει πέντε από αυτούς (2 Tour, 1 Giro και 2 Vuelta), ενώ του έχουν αφαιρεθεί ακόμα δυο (το Tour του 2010 και το Giro του 2011) λόγω της γνωστής υπόθεσης της κλενμπουτερόλης στον Γύρο Γαλλίας του 2010. Είναι ένας από τους μόλις 5 ποδηλάτες στην ιστορία που έχουν στο παλμαρέ τους και τους τρεις μεγάλους Γύρους. Ο Κονταδόρ είναι ένας εκπληκτικός ανηφορίστας, αλλά και αρκετά καλός στο χρονόμετρο. Επίσης είναι σίγουρα ο πιο επιθετικός ποδηλάτης του πελοτόν από την εποχή του Μάρκο Παντάνι. Αθλητής ο οποίος υπακούει στο ένστικτό του και δεν παραδίνεται ποτέ, μας έχει χαρίσει απλόχερα θέαμα και συγκινήσεις από το 2007 που έκανε την εμφάνισή του στο προσκήνιο. Πέρυσι ήταν τιμωρημένος μέχρι τον Αύγουστο, όμως στη συνέχεια επανήλθε κερδίζοντας τη Vuelta με έναν επικό τρόπο. Αυτή τη στιγμή είναι μάλλον ο μοναδικός ποδηλάτης που μπορεί να απειλήσει την κυριαρχία του Φρουμ και της Sky.

24. ANTY & ΑΛΜΠΕΡΤΟ, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΔΥΜΟ

Ο Άντι Σλεκ είναι (ή τουλάχιστον, υπήρξε τα προηγούμενα χρόνια) το αντίπαλο δέος του Κονταδόρ. Ο αθλητής από το Λουξεμβούργο κέρδισε 3 συνεχόμενες χρονιές τη λευκή φανέλα του καλύτερου νέου αθλητή (ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Ούλριχ) και πήρε την κίτρινη φανέλα του 2010 μετά την τιμωρία του Ισπανού. Καταπληκτικός ανηφορίστας και αυτός, μας έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές στα βουνά του Tour. Ο μικρός Σλεκ μαζί με τον Κονταδόρ είναι το τελευταίο μεγάλο δίδυμο που έχουμε δει στον Γύρο Γαλλίας και το αποκορύφωμα των μονομαχιών τους δεν είναι άλλο από το ετάπ του 2010 που τελείωνε στην ανηφόρα του Tourmalet, εκεί όπου ο Άντι προσπάθησε ατελείωτες φορές να ξεκολλήσει από τον Ισπανό, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Σλεκ πήρε τελικά τη νίκη (η φωτογραφία είναι από εκείνον τον τερματισμό), όμως το απόλυτο highlight της καριέρας του ήρθε έναν χρόνο αργότερα, στην επική επίθεση που εξαπέλυσε αλά Μερξ, 60 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, φτάνοντας μόνος πρώτος στην κορυφή του Col du Galibier. Ο τραυματισμός του στο περσινό Dauphine τον έχει φέρει πίσω, αλλά θα είναι παρών στο φετινό Tour (όπως και ο καλός του φίλος, Κονταδόρ). Οι δυο τους είναι ικανοί – αν βρεθούν σε καλή κατάσταση – να κάνουν άνω κάτω τα ετάπ των βουνών της 100ης διοργάνωσης.

24 + 1. ΜΕΙΟΝ 7 ΓΥΡΟΙ ΓΑΛΛΙΑΣ

Λανς Άρμστρονγκ, ο άνθρωπος που νίκησε τον καρκίνο, αλλά νικήθηκε από τον ίδιο του τον εαυτό. Χωρίς κανένα άλλο σχόλιο.

Βίντεο: Τζίνο Μπάρταλι και Φάουστο Κόπι στο Tour de France.

Βίντεο: Highlights από την καριέρα του Έντι Μερξ

Βίντεο: Highlights από την καριέρα του Μιγκέλ Ιντουράιν

Βίντεο: Σλεκ vs Κονταδόρ (Τουρμαλέ, 2010)