4-4-Fucked Up-2
Η διάταξη του Ολυμπιακού που θύμιζε εποχές Κόλλια και Πολυχρονίου, το 4-4-2 που δεν είχε καμία σχέση με αυτό του Μίτσελ. Ο φετινός Ολυμπιακός είναι σαν να σου δίνουν να επισκευάσεις αεροπλάνο στον αέρα. Ο Θέμης Καίσαρης αναλύει.
Έγκλημα και τιμωρία. Κλισέ, αλλά έτσι ήρθε η πρώτη ήττα του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα, η πρώτη των τεσσάρων μεγάλων στη φετινή σεζόν. Έγκλημα από πλευράς Ολυμπιακού, που βρήκε μια ομάδα, την ΑΕΛ, 100% έτοιμη και ικανή να το τιμωρήσει.
Εποχές Κόλλια-Πολυχρονίου
Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε με μια διάταξη και μία στελέχωση βγαλμένη απ’τις εποχές του Κόλλια και του Πολυχρονίου. Εκεί θα πρέπει να επιστρέψει κανείς για να βρει Ολυμπιακό σαν αυτόν της Κυριακής. Πάμε να τα δούμε αναλυτικά.
ΤΟ 4-4-2 ΣΤΗΝ ΚΟΝΤΡΑ
Το 4-4-2 έχει πάψει εδώ και δεκαετίες να αποτελεί την κυρίαρχη ποδοσφαιρική διάταξη. Αυτό δεν σημαίνει πως έχει εξαφανιστεί εντελώς. Εδώ και 3-4 σεζόν το συναντά κανείς σε ομάδες που το χρησιμοποιούν με reactive προσανατολισμό. Για να αμυνθούν με δύο τετράδες χαμηλά και να παίξουν στην κόντρα με τους δύο επιθετικούς που αφήνουν ψηλά στο γήπεδο.
Η Ατλέτικο του Σιμεόνε είναι το καλύτερο παράδειγμα τέτοιου 4-4-2, που μάλιστα παρουσίασε κάτι καινούργιο βάζοντας στα άκρα 8άρια (Κόκε) και 10άρια (Τουράν. Η Ρεάλ του Αντσελότι το 2014 πήρε Κύπελλο Ισπανίας και Champions League με 4-4-2 στην κόντρα, και τον Ρονάλντο κοντά στον Μπενζεμά. Στην Ισπανία Ντέπορ και Βιγιαρεάλ έπαιζαν πέρσι τέτοιο 4-4-2 (αμφότερες με λίγο πάνω από 47%), ενώ προφανώς και γνωρίζετε πως με ένα τέτοιο σφιχτό, reactive 4-4-2 η Λέστερ πέρσι έφτασε στο θαύμα της κατάκτησης της Premier League.
Είναι όμως δύσκολο να βρεις ομάδα πρωτοβουλίας που να παίζει σταθερά 4-4-2 ως τη διάταξη με την οποία θα πάρει την κατοχή και θα ανοίξει οργανωμένες άμυνες.
ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ 4-4-2 ΤΟΥ ΜΙΤΣΕΛ
Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ έπαιξε πολύ 4-4-2 πριν δύο χρόνια. Αλλά με τι παίχτες. Το δίδυμο στην επίθεση ήταν Μήτρογλου-Σαβιόλα, καμία σχέση με Καρντόσο-Ίντεγε: ψηλός-κοντός, δύο παίκτες με διαρκή κίνηση, ένας φίνισερ των μικρών χώρων και ένας all around φορ, που έκανε τα πάντα, έπαιζε και με πρόσωπο στην εστία και δημιουργούσε και για τον εαυτό του. Στα άκρα, Κάμπελ και Βάις: ντρίμπλα, ταχύτητα, ρήγμα, δημιουργία, απειλή.
Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός πετούσε φωτιές και “άντεχε” να έχει στο κέντρο σκληρά και “αντί-παραγωγικά” δίδυμα, χωρίς δεκάρι, όπως το Μανιάτης-Σάμαρης ή το Εντινγκά-Σάμαρης. Ένα άλλο παράδειγμα 4-4-2 πρωτοβουλίας είναι αυτό που έπαιζε κατά καιρούς η Σίτι του Πελεγκρίνι: Με δίδυμο Τζέκο-Αγουέρο (πάλι ψηλός-κοντός, με all around φορ), με τον Νταβίντ Σίλβα ή τον Νασρί να έρχονται ως δεκάρια απ’το πλάι.
ΚΑΡΝΤΟΣΟ-ΙΝΤΕΓΕ, ΟΠΩΣ ΣΑΜΣΟΝ-ΟΛΑΖΟΥΟΝ
Ε, τι σχέση έχουν αυτά τα 4-4-2 με αυτό που έπαιξε ο Ολυμπιακός την Κυριακή; Με αυτό το δίδυμο φορ που παραπέμπει σε δίδυμους πύργους: το Ιντέγε-Καρντόσο είναι ο,τι πιο κοντινό στο δίδυμο Ράλφ Σάμσον-Ακίμ Ολάζουον που είχαν οι Χιούστον Ρόκετς στα 80’s.
Για να πάρεις τα ριμπάουντ και να έχεις διπλή απειλή στο low post, για μπάσκετ. Να παίξεις σύγχρονο ποδόσφαιρο με δύο φορ που κανείς τους δεν μπορεί να βγει με άνεση απ’την περιοχή, δεν έχει ντρίμπλα ή παιχνίδι με πρόσωπο και ατομική ενέργεια, δεν γίνεται.
ΔΙΑΤΑΞΗ ΚΑΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Γίνεται μόνο να τους ταΐσεις με αλλεπάλληλες σέντρες και να περιμένεις το λάθος της άμυνας. Γιατί αν στους δίδυμους πύργους προσθέσεις και Σεμπά-Ελγιουνούσι, δηλαδή παίκτες χωρίς μεγάλη ικανότητα στο ένας μ’έναν, στο ρήγμα και στη δημιουργία, τότε καταλαβαίνεις πως μιλάμε για μια διάταξη και μια στελέχωση που κατεβαίνει στο γήπεδο χωρίς επιλογές.
Να έχει πολλά ρήγματα δεν μπορεί, να έχει κάθετο παιχνίδι δεν μπορεί, τι θα έχει; Σέντρες και σηκώματα από πίσω, αυτό δηλαδή που έκανε διαρκώς ο έρμος ο Καμπιάσο. Να έχει την μπάλα χαμηλά στο γήπεδο, να σηκώνει το κεφάλι και να σημαδεύει την περιοχή, μπας και πιαστεί η άμυνα στο μπες-βγες απ’το “κουτί” και βρεθεί κανένας με λίγο χώρο.
Αυτό δεν ήταν καν το θρυλικό 4-4-fucking-2 που έπαιξε κάποτε ο επικός Μάικ Μπάσετ, αυτό ήταν 4-4-fucked up-2.
Ο Άγγελος μελέτησε και πήρε άριστα
Στο χαμηλό επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος θα μπορούσε να λειτουργήσει, δηλαδή να φέρει γκολ και ο Ολυμπιακός να πάρει τη νίκη. Δεν λειτούργησε γιατί ο Αναστασιάδης παρουσίασε μια ΑΕΛ έτοιμη για όλα. Προφανώς γιατί μελέτησε όσο έπρεπε τον αγώνα του Ολυμπιακού με τον Ηρακλή.
ΤΡΕΞΙΜΟ ΚΑΙ 5-3-2
Τι προβλημάτισε εκεί τον Ολυμπιακό; Το αδιάκοπο τρέξιμο και η πίεση των παικτών του Ηρακλή. Τι τον βοήθησε; Το γεγονός πως η αντίσταση κράτησε μόνο ένα ημίχρονο και όταν οι γηπεδούχοι κλείστηκαν στην περιοχή τους, δεν είχαν απάντηση στην είσοδο του Ιντέγε στο πλάι του Καρντόσο. (εκεί, για ένα μικρό διάστημα, με τον αντίπαλο κουρασμένο στην περιοχή, έχουν νόημα οι δίδυμοι πύργοι)
Ο Άγγελος μελέτησε και παρουσίασε μια ΑΕΛ που πήρε άριστα. Έπαιξε 5-3-2 απ’την αρχή, γιατί κατάλαβε πως δεν πρέπει ούτε λεπτό να αφήσει τον Ολυμπιακό να πάει στο 2vs2 στην περιοχή. Με τρεις χαφ στο κέντρο είχε υπεροπλία απέναντι σε Μιλιβόγεβιτς και Καμπιάσο, με τον Αναστασόπουλο να θυμίζει τον Πέπε του Μουρίνιο, να παίζει κάθετα για να πιέζει τους πάντες και να βγαίνει ακόμα και στην επίθεση.
“ΒΡΑΧΟΙ” ΣΤΑ ΑΚΡΑ
Το σχέδιο του 5-3-2 απέναντι σε 4-4-2 τον έβγαζε παντού κερδισμένο, εκτός απ’τα άκρα. Εκεί, στη θεωρία, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόβλημα. Αλλά πως να το κάνει με Τσίμικα-Σεμπα και Φιγκέιρας-Ελγιουνούσι, όταν Ρέντζας-Κοντό ήταν “βράχοι” και είχαν διαρκώς βοήθεια από τους μέσους ή/και από έναν εκ των Ναζλίδη-Αβραάμ.
Η ΑΕΛ είχε το παιχνίδι εκεί που το ήθελε, απ’την αρχή μέχρι το τέλος. Μόνο ερωτηματικό, το αν η ΑΕΛ θα είχε κουράγια μέχρι τέλους και το πως θα προσπαθούσε να αλλάξει την εικόνα ο Μπέντο μετά το 60’.
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΠΑΝΑΞΙΑ ΝΙΚΗ
Η ομάδα του Αναστασιάδη τα είχε τα κουράγια και ο Ολυμπιακός δεν της έβαλε δύσκολα: ένας φορ στη θέση άλλου (Πασιέντσα αντί Καρντόσο), ο Φορτούνης στη θέση του Σεμπά, σε ρόλο Ελ Σιντ για να δώσει λύση στα πρώτα του λεπτά στο πρωτάθλημα, παίζοντας για πρώτη φορά μετά από ακριβώς ένα μήνα και ο Μάρτινς στη θέση του αποκαμωμένου Καμπιάσο.
Η ΑΕΛ κράτησε κι αν είχε ένα παίκτη τύπου Μπεν στο δίδυμο της επίθεσης είναι μάλλον βέβαιο πως θα ήταν ακόμα περισσότερο απειλητική. Ο,τι της έλειψε στην κόντρα, το βρήκε στα στημένα και τα δυνατά πλάγια και εκεί βρήκε και τη στιγμή που της έδωσε μια μεγάλη και πανάξια νίκη.
Επισκευή αεροπλάνου στον αέρα
Επιστρέφουμε στον Ολυμπιακό. Αναγνωρίζω στο 100% την πολύ μεγάλη δυσκολία της αποστολής που έχει αναλάβει ο Μπέντο. Του δόθηκε μια ομάδα στις αρχές Αυγούστου, μετά από έναν οδυνηρό αποκλεισμό, με υποχρέωση πρόκρισης στα επόμενα νοκ-άουτ και ένα ρόστερ υπό διαμόρφωση.
Είναι σαν να σου δίνουν να επισκευάσεις ένα αεροπλάνο, αλλά να πρέπει να το κάνεις ενώ αυτό είναι στον αέρα. Επισκευή εν πτήσει, με ταυτόχρονη πίεση να μην υπάρξουν ποτέ αναταράξεις. Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που δεν ξέρω αν τα κάνουν στην Ινδία, όπως έλεγαν οι Κατσιμιχαίοι, αλλά δύσκολα τα κάνουν στην Πορτογαλία ή όπου αλλού παίζεται ποδόσφαιρο.
ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ
Υπ’αυτές τις συνθήκες, είναι δύσκολο το ροτέισον, είναι δύσκολο το να δουλέψεις μια ομάδα ώστε να αρχίζει να παίζει όπως θες, είναι δύσκολο ακόμα και να μάθεις το ρόστερ σου ή τις ιδιαιτερότητες του πρωταθλήματος. Όμως, όλα αυτά μαζί αποτελούν έναν λόγο παραπάνω να μην κάνεις επιλογές που είναι πεπερασμένης ποδοσφαιρικής λογικής.
Το 4-4-2 είναι δύσκολο για ομάδα πρωτοβουλίας. Γίνεται 100 φορές πιο δύσκολο όταν εφαρμόζεται από ομάδα που δεν το έχει δουλέψει όσο χρειάζεται, με παίκτες που δεν ταιριάζουν σε μια τόσο δύσκολη αποστολή, απέναντι σε αντίπαλο που παρουσιάζεται έτοιμος γι’αυτό. Και γίνεται ακόμα πιο αταίριαστο όταν το παίζει μια ομάδα που για δύο σερί σεζόν έχει μάθει να εξαρτάται δημιουργικά από ένα δεκάρι που τα κάνει όλα (2014-15: Τσόρι, 2015-16: Φορτούνης) και που ακόμα δεν έχει ενσωματώσει τον παίκτη που πήρε για να βοηθήσει στο κομμάτι της δημιουργίας, τον Μάριν.
ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΣΕΝΤΡΕΣ ΤΣΙΑΝΤΑΚΗ
Θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να περάσει απ’τη Λάρισα. Θα κρατούσε αυτό το 4-4-2 και στη διάρκεια της σεζόν; Τι θα τους κάνει Φορτούνη, Μάριν και Τσόρι; Και πόσο θελκτικό θα είναι για τον κόσμο του Ολυμπιακού να βλέπει το 2016 ποδοσφαιρικές λογικές που παραπέμπουν σε δίδυμο Τάσου Μητρόπουλου και Αλέκου Κακλαμάνου, που θα εκμεταλλευτούν τις σέντρες του Τσιαντάκη;
Το Σάββατο η Λίβερπουλ έβαλε πέντε γκολ απέναντι σε μια αδύναμη Χαλ και είχε ευκαιρίες για πολλά περισσότερα: στην ενδεκάδα δεν είχε καθαρό σέντερ φορ και κανέναν καθαρό αμυντικό χαφ. Την Κυριακή ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο ποδόσφαιρο των δίδυμων πύργων, της σέντρας και των αμυντικών χαφ που γεμίζουν από πίσω, λες κι είναι quarterbacks του NFL.
ΕΠΑΙΞΕ ΚΑΝΕΙΣ ΕΤΣΙ;
Θα μπορούσε έστω κι έτσι να νικήσει. Αλήθεια, θα ήταν αυτός λόγος να δούμε ξανά τέτοιο ποδόσφαιρο; Στο φινάλε, το Σαββατοκύριακο δεν νίκησαν ούτε ο Παναθηναϊκός, ούτε ο ΠΑΟΚ. Όμως, προσπάθησε κανείς τους να παίξει έτσι;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
