Αγαπητές ελληνικές ομάδες, τέλος το 50-50 για το ρατσισμό

Ωραία. Η φριχτή δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από την τετράδα των αστυνομικών έγινε η αφορμή για να περάσει, επιτέλους, στο σύνολό του ο επαγγελματικός αθλητισμός τον Ρουβικώνα. Ή μάλλον, για να το θέσουμε ορθότερα και να μην το ξεχνάμε, το βίντεο ήταν αυτό που τα ξεκίνησε όλα, όχι ο φόνος.

Χωρίς το βίντεο θα υπήρχε δολοφονία, αλλά την ιστορία θα την έγραφαν οι θύτες, θα την έλεγαν όπως ήθελαν εκείνοι. Ο Φλόιντ θα ήταν νεκρός, αλλά η ζωή θα συνεχιζόταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα το αξιοσημείωτο. Πώς το είπε πριν μερικά χρόνια ο Γουίλ Σμιθ; “Ο ρατσισμός δεν χειροτερεύει, απλώς πλέον βιντεοσκοπείται”.

Το βίντεο της σοκαριστικής εν ψυχρώ δολοφονίας έκανε πράξη το στίχο του Μπόουι, έγινε η βενζίνη που ρίχτηκε στη φωτιά και προφανώς δεν τη σβήνει. Μια φωτιά ασίγαστη, γιατί πώς μπορεί να είναι σβηστή για τους μαύρους κατοίκους των ΗΠΑ, όταν πρέπει να ζουν την κάθε τους μέρα, γνωρίζοντας πως στο τιμόνι της χώρας τους βρίσκεται ένας αμετανόητος και απροκάλυπτος ρατσιστής.

ΤΕΛΟΣ ΤΑ "SHUT UP AND DRIBBLE" ΚΑΙ "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ"

Ο φόνος, λοιπόν, έδωσε μια σπρωξιά στον επαγγελματικό αθλητισμό και τον ανάγκασε να βγει από το comfort zone του “εμείς κάνουμε τη δουλειά μας”. Τους έβγαλε όλους από τη μέση της απόστασης, τους ανάγκασε να πάρουν θέση. Οι ισοποστάκηδες δεν είναι πια πλειοψηφία.

Μέσα σε μερικές μέρες, η αντίδραση, η τοποθέτηση, η κινητοποίηση έγινε μαζικό φαινόμενο. Έφυγε από τα χέρια των λίγων, των ακτιβιστών. Οι ειδήσεις πλέον δεν κάνουν λόγο για τον “αθλητή/προπονητή που είναι γνωστός για την κοινωνική του δράση, που αρέσκεται να τοποθετείται σε θέματα ρατσισμού”, τα φώτα δεν πέφτουν στους Κάπερνικ αυτού του κόσμου, αλλά σε όλους.

Οι φωνές ενώθηκαν, έγιναν μαζικές. Πλήθος αθλητών, προπονητών, αμέτρητες ομάδες, σε όλο το φάσμα των αθλημάτων. Πλέον είναι είδηση η ομάδα που σιώπησε, όπως πχ οι Νικς, ο αθλητής που επανέλαβε πάλι τα “ναι μεν, αλλά”.

Πολύ ωραία. Ο Φλόιντ δεν θα επανέλθει στη ζωή, ο ρατσισμός δεν θα σταματήσει, αλλά μπορεί να τελειώσει εδώ το "shut up and dribble" από την πλευρά των απ’έξω και το "δεν είναι η δουλειά μας" των εντός του αθλητισμού.

ΟΧΙ ΠΑΛΙ Η ΙΔΙΑ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ

Και τώρα πλέον όλοι θα κριθούν αλλιώς. Παίκτες, προπονητές, ομάδες και, ναι γιατί όχι, τα ΜΜΕ. Όλοι όσοι συμμετείχαν, και καλώς το έκαναν, στην καμπάνια του BlackLivesMatter, όλοι όσοι πόσταραν στο #BlackOutTuesday, όλοι όσοι φωτογραφήθηκαν στο ένα γόνατο, όλοι όσοι γέμισαν τα σόσιαλ με το I can’t breathe, που θα μας στοιχειώνει για πάντα.

Όλοι όσοι πέρασαν τη γραμμή δεν δικαιούνται να επιστρέψουν στο "ναι, αλλά". Και όχι, δεν είμαστε όσο αφελείς, ώστε να απαιτήσουμε από τις ομάδες να εξαφανίσουν άπαξ και διαπαντός τον ρατσισμό από τα γήπεδά τους. Αλλά έχουμε πλέον, περισσότερο από ποτέ, το δικαίωμα να τους κουνήσουμε το δάχτυλο, αν τον αντιμετωπίσουν ξανά με την ελαφρότητα που το έχουν κάνει στο παρελθόν.

ΟΥΤΕ ΠΟΝΤΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ

Η αγαπημένη μου Λίβερπουλ θα πρέπει να το σκεφτεί διπλά και τριπλά αν, ο μη γένοιτο, συμβεί κάτι αντίστοιχο με το Σουάρες-Εβρά του 2011. Η αλήθεια είναι πως τον Ιανουάριο μάθαμε πως ο CEO της Λίβερπουλ, Πίτερ Μουρ, έστειλε γράμμα στον Εβρά με το οποίο του ζητούσε συγγνώμη για τον τότε χειρισμό των Κόκκινων, που είχαν στηρίξει αναφανδόν τον Σουάρες.

Όμως, αυτή η κίνηση δεν έγινε ποτέ δημόσια. Η Λίβερπουλ ήταν πρωτοπόρος αυτήν την εβδομάδα, η δική της φωτογραφία με όλη την ομάδα στο ένα γόνατο ήταν αυτή που κινητοποίησε δεκάδες άλλες ομάδες και πλέον ο πήχης είναι εκεί, ούτε πόντο πιο κάτω.

Ο ΒΛΑΚΑΣ Ο ΜΠΟΝΟΥΤΣΙ

Η Γιουβέντους συμμετείχε κι αυτή. Τον περσινό Απρίλιο ο Μόιζε Κεν σκόραρε στο Κάλιαρι και στάθηκε με ανοιχτά τα χέρια μπροστά στους αντίπαλους οπαδούς που έκαναν ήχους μαϊμούδων. Ο συμπαίκτης του ο Μπονούτσι έτρεξε προς το μέρος του και αντί να τον αγκαλιάσει, τον έσπρωξε για να φύγει από εκεί.

Μετά το τέλος του αγώνα έβαλε χέρι στον συμπαίκτη του και είπε πως η ευθύνη είναι 50-50, ενώ και ο Αλέγκρι προσέθεσε το "δεν έπρεπε να πανηγυρίσει έτσι". Ο Ιταλός αμυντικός που ήταν το θέμα στο περσινό "Βλάκα Μπονούτσι, κάτσε και σκέψου" δεν μπορεί πλέον να ξανακάνει. Ούτε αυτός, ούτε ο Αλέγκρι, ούτε η Γιουβέντους, ούτε κανένας άλλος στην Ιταλία.

Πέρυσι έγραφα πως δεν πρέπει να υπάρχει 50-50 για κανένα θύμα και πλέον οι ομάδες έχουν "δεσμευτεί" πως δεν θα το επαναλάβουν. Δεν μπορούν να επιστρέψουν σ’αυτήν την τραγική αντιμετώπιση των θυμάτων του ρατσισμού, μόνο και μόνο επειδή οι ίδιοι είναι πολύ λευκοί και πολύ χαζοί για να καταλάβουν.

ΖΟΥΓΚΛΕΣ, ΜΠΑΝΑΝΕΣ, ΠΙΘΗΚΟΙ, ΚΑΡΟΤΣΑΚΙΑ

Τα ίδια ισχύουν και για τις δικές μας ομάδες. Τα ποσταρίσματα και οι φωτό είναι εύκολες και ανέξοδες κινήσεις όταν αφορούν κάτι που έγινε στην άλλη άκρη της γης. Το θέμα είναι τι θα κάνουν από εδώ και πέρα όταν το περιστατικό θα έχει τα δικά τους χρώματα, θα συμβαίνει στις δικές τους κερκίδες, εντός ή εκτός έδρας.

Αν πχ ακουστεί ξανά σε γήπεδο το "τάδε ζούμε στη ζούγκλα να σε δούμε", αν γίνουν μιμήσεις ζώων με ήχους και κινήσεις. Αν είναι εντός έδρας θα πρέπει να γίνει σύσταση από τα μεγάφωνα, εκείνη τη στιγμή. Αν είναι εκτός έδρας, θα πρέπει να βγει ανακοίνωση της ομάδας. Χωρίς "ναι, αλλά", χωρίς αναφορά στο τι έκαναν άλλοι και παράλλοι.

Το ίδιο αν πέσει καμιά μπανάνα στον αγωνιστικό χώρο. Ας μην πουν πάλι οι δικηγόροι της ΠΑΕ στην απολογία πως ο κόσμος την πέταξε στον παίκτη για να τη φάει. Ας μην σταθούν στο τι έκανε, αν προκάλεσε και πώς. Ο παίκτης κάνει ο,τι γουστάρει και τιμωρείται γι'αυτό με βάση τους κανονισμούς. Δεν νομιμοποιείται καμία αντίδραση της κερκίδας και πλέον οι ομάδες πρέπει να την καταδικάζουν. Κανονικά, όσο ξάστερα τοποθετήθηκαν και τώρα.

Το ίδιο αν πει μια κουβέντα παραπάνω καμιά τηλεοπτική περσόνα. Ας του εξηγήσουν πως έκανε λάθος. Όχι να μας πουν πόσο καλό παιδί είναι, όχι άλλη υπέρασπιση με το "δεν είμαι/είναι ρατσιστής". Αν κάποιος έχει ρατσιστική συμπεριφορά, δεν σημαίνει πως είναι ρατσιστής, οπότε δεν υπάρχει λόγος να το επαναλαμβάνει ως επιχείρημα: το θέμα είναι αυτό που έκανε/είπε και γι'αυτό πρέπει να απολογηθεί.

Το αυτό αν κάποιος αθλητής έχει παραπάνω κιλά, αν κάποιος οπαδός είναι σε καροτσάκι.

ΤΕΡΜΑ Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟ "ΝΑΙ, ΑΛΛΑ"

Δεν είμαστε τόσο παράλογοι ώστε να απαιτήσουμε από τις ομάδες να μην έχουν κρούσματα ρατσισμού από τους οπαδούς τους. Ούτε βρισκόμαστε εδώ για να κουνήσουμε το δάχτυλο για όσα έγιναν ή δεν έγιναν στο παρελθόν. Πάνε, πέρασαν.

Όμως, πάντα είχαμε το δικαίωμα να τους ζητάμε να έχουν τη στάση που πρέπει μετά από τέτοια περιστατικά. και πλέον το δικαίωμα αυτό γίνεται απαίτηση. Τέρμα η σιωπή, η αδιαφορία, το πέταγμα της μπάλας στην κερκίδα, το "ναι, αλλά".

ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΒΕΡΟ

Κύριοι, ποστάρατε μηνύματα, βάλατε μαύρο φόντο, σταθήκατε στο ένα γόνατο, πήρατε θέση. Μείνετε σε αυτήν ακόμα κι όταν οι θύτες είναι στη δική σας πλευρά. Είναι το σημαντικότερο που μπορείτε να κάνετε στην επόμενη μέρα. Ο,τι πάνω από αυτό θα είναι προφανώς ευπρόσδεκτο.

Οτιδήποτε κάτω από αυτό θα είναι θλιβερό, γιατί θα αποδεικνύει πως η τωρινή στάση δεν είναι τίποτα παραπάνω από αντανακλαστική συμπεριφορά, ένα μαζικό "να καβαλήσουμε κι εμείς το κύμα για να μην έχουν να λένε πως δεν είπαμε τίποτα".