Άλισον Μπέκερ, το τέλος του κόσμου

Τελικά το ποδοσφαιρικό 2018 είναι και με τη βούλα το τέλος των βεβαιοτήτων. Η Γερμανία αποκλείεται απ’τον όμιλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Ιταλία δεν πηγαίνει καν σε αυτό, το Βέλγιο αποκλείει τη Βραζιλία, η Αγγλία προκρίνεται στα πέναλτι και η Λίβερπουλ αποκτά world class ποδοσφαιριστές που ήθελαν κι άλλες μεγάλες ομάδες.

It’s the end of the world as we know it. Μέσα στο 2018 η Λίβερπουλ έκανε τον Φαν Ντάικ (που τον ήθελε η Σίτι) τον πιο ακριβό στόπερ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, πήρε τον Κεϊτά (που τον ήθελε η Μπαρτσελόνα), τον Φαμπίνιο (που προηγουμένως ήταν στόχος της Γιουνάιτεντ) και πλέον το τερμάτισε.

Από χθες (19/7) ο Άλισον Μπέκερ είναι παίκτης της Λίβερπουλ: ο τερματοφύλακας της Βραζιλίας, που τον ήθελε η Ρεάλ (πριν στραφεί στον Κουρτουά) και η Τσέλσι (αφού χάνει τον Κουρτουά). Κόστισε 62.5 εκατομμύρια ευρώ (συν 10 σε μελλοντικά μπόνους), ποσό που τον κάνει πλέον τον πιο ακριβό τερματοφύλακα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Τι ζούμε; Πως έγιναν όλα αυτά και τι σημαίνουν; Πάμε να τα δούμε.

"ΚΑΤΣΕ, ΕΝΑ-ΕΝΑ, ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ ΑΥΤΟΣ;"

Ναι, είναι. Δύσκολα θα βρεις κάποιον να σου πει πως αυτή τη στιγμή ο Άλισον είναι σίγουρα ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο, αλλά εξίσου δύσκολα θα βρεις και κάποιον να σου πει πως δεν είναι μέσα στους κορυφαίους.

“Τα βγάζει;” Ναι, ο Άλισον φέτος στη Ρόμα απέκρουσε το 81% των σουτ που αντιμετώπισε (εκτός των πέναλτι): ήταν ο πρώτος στην Ιταλία και 3ος ανάμεσα σε όλους τους τερματοφύλακες των πέντε μεγάλων πρωταθλημάτων, πίσω μόνο από Ομπλάκ και Τερ Στέγκεν, λίγο πάνω από Ντε Χέα.

"ΔΗΛΑΔΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΟΤΙ ΤΑ ΒΓΑΖΕΙ, ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΛΕΣ;"

Ναι, Βίρνα, αυτό σου λέω. Τα σουτ που αντιμετώπισε φέτος στην Serie Α ήταν για να δεχθεί 36 γκολ και ο Άλισον δέχθηκε 28. “Γλίτωσε” τη Ρόμα από οκτώ γκολ και ο Βραζιλιάνος έχει σταθερά συνεχόμενες σεζόν που τρώει λιγότερα απ’αυτά που πρέπει.

Στις δύο τελευταίες χρονιές του στη Βραζιλία έφαγε έξι λιγότερα απ’αυτά που έπρεπε.

"ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ;"

Όχι, δεν είναι. Βασικά πέρσι στη Ρόμα δεν έκανε ούτε ένα λάθος απ’αυτά που οδηγούν σε γκολ. Κάποια στιγμή θα κάνει κι αυτός, αλλά δεν το συνηθίζει. Ο Μπουφόν κάποτε είπε “για μένα καλή σεζόν είναι 1-2 λάθη, όχι περισσότερα”.

Ο Άλισον παίζει με τα πόδια, πασάρει, άμα λάχει κάνει και καμιά ντρίμπλα, αλλά αυτά τα κάνουν όλοι πλέον και οι προπονητές ξέρουν πως 1-2 λάθη δεν λένε τίποτα. Ο Βραζιλιάνος είναι κλάση. Έχει μια χαρακτηριστική επιθετικότητα στις επεμβάσεις του, γρήγορα πόδια, πολύ δυνατά χέρια και τεχνική στις μεταβιβάσεις του.

Τι σημαίνει “επιθετικότητα στις επεμβάσεις του”; Δείτε.

Η Πρέμιερ σίγουρα θα τον δοκιμάσει στις σέντρες και στα δυνατά κορμιά στην περιοχή, αλλά αυτό είναι κάτι που το περνάνε όλοι. Θυμηθείτε τις πρώτες χρονιές του Ντε Χέα στο Ολντ Τράφορντ, ακόμα και το σώμα του Ισπανού στο αρχικό του διάστημα στη Γιουνάιτεντ.

"ΩΡΑΙΑ, ΑΛΛΑ ΑΚΡΙΒΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;"

Όλοι είναι ακριβοί στο ποδόσφαιρο. Και μετά από (πολύ) λίγο είναι φτηνοί. Θα το έχετε παρατηρήσει, αλλά (παρά την παγκόσμια κρίση) οι τιμές στο ποδόσφαιρο πάνε μόνο προς τα πάνω.

Η αρχική τιμή της Ρόμα ήταν τα 90 εκατομμύρια, προφανώς γιατί ήθελαν να βγάλουν κάτι παραπάνω, αφού κατάλαβαν πως ήταν λίγα τα 42 που πήραν πέρυσι για τον Σαλάχ. Η Λίβερπουλ ξεκίνησε την προσφορά απ’τα 50 και η απόσταση ήταν μεγάλη για να συνεχιστούν οι συζητήσεις.

"ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΚΛΕΙΣΕ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ;"

Ο Μόντσι πίστευε πως το ενδιαφέρον της Ρεάλ θα είναι καταλυτικό ώστε να πουλήσει τον Άλισον ακριβά. Ο ίδιος ο Βραζιλιάνος είχε τη Βασίλισσα ως Νο1 προτεραιότητα στο μυαλό του και την Τσέλσι ως εναλλακτική, αφού η φίλη του θα προτιμούσε να μείνει στο Λονδίνο απ’το Λίβερπουλ.

Το έργο χάλασε όταν η Ρεάλ αποφάσισε να στραφεί προς τον Κουρτουά. Ο Βέλγος ήθελε απεγνωσμένα να γυρίσει στην Ισπανία για οικογενειακούς λόγους και ταυτόχρονα είχε δύο χρόνια ακόμα στο συμβόλαιό του με την Τσέλσι. Ο συνδυασμός “γυάλισε” στη Ρεάλ, που είναι έτοιμη να τον πάρει με συνοπτικές διαδικασίες και φτηνά.

Η Ρεάλ αποσύρθηκε και η Λίβερπουλ άρπαξε την ευκαιρία. Η κουβέντα με τον Άλισον έγινε πριν το Μουντιάλ, στο φιλικό Βραζιλία-Κροατία που έγινε στο Άνφιλντ. Οι Κόκκινοι δεν έχασαν χρόνο μετά το τέλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τα βρήκαν με Ρόμα-παίκτη πριν προλάβει να κινηθεί η Τσέλσι.

"ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΑΚΡΙΒΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;"

Ναι και όχι. Ναι γιατί δεν είναι λίγα τα 62.5 εκατομμύρια, όχι γιατί είναι λιγότερα απ’όσα θα κόστιζαν ο Ομπλάκ ή ο Ντε Χέα, αν έβγαιναν στην αγορά. Ο Έντερσον πέρσι κόστισε 40 στη Σίτι και η μεταγραφή έγινε πριν την πώληση του Νεϊμάρ στην Παρί.

Ξέρετε, το ντιλ των 225 εκατομμυρίων, που εκτόξευσε τα πάντα. Από τότε οι μεταγραφές άνω των 100 εκατομμυρίων είναι ρουτίνα, τα 70-80 είναι λογική τιμή για επιθετικούς και τα 50-60 είναι απλώς οκ.

"ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ"

Ακριβώς. Και οι τερματοφύλακες δύσκολα πωλούνται κι όταν αυτό συμβαίνει, πωλούνται ακριβά. Καμία ομάδα δεν θέλει να αποχωριστεί έναν πραγματικά καλό τερματοφύλακα και οι ίδιοι δεν έχουν τη διάθεση των άλλων παικτών για διαρκείς μετακινήσεις: το τέρμα θέλει να νιώθει καλά και σταθερά.

Κάπως έτσι ο Μπουφόν κοστίζει στη Γιουβέντους 50 εκατομμύρια το 2001 (ποσό που σε σημερινά ποδοσφαιρικά λεφτά είναι 200 εκατομμύρια) και μένει στο Τορίνο όλη του τη ζωή και το ρεκόρ σπάει 17 χρόνια μετά. Κάπως έτσι έμειναν όσο ήθελαν οι ομάδες τους και ο Σμάιχελ, ο Κασίγιας, ο Τσεχ, θα μείνει ο Ντε Χέα, ο Ομπλάκ, ο Νόιερ, ο Τερ Στέγκεν.

Όλους μπορείς κάποια στιγμή να τους πουλήσεις, αλλά τον τερματοφύλακα όχι.

"ΣΩΣΤΑ, ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠ’ΤΟ ΝΟ1"

Ναι, αλλά όχι γιατί “δίνουν βαθμούς”, όπως λέει και το κλισέ. Βαθμούς δίνουν όλοι οι παίκτες, αλλά πωλούνται. Οι τερματοφύλακες μένουν γιατί δίνουν κάτι παραπάνω. Τι είναι αυτό; Το να μην υπάρχει κουβέντα γύρω απ’τη θέση.

Όλοι οι παίκτες έχουν τα πάνω και τα κάτω τους, για όλους μπορεί να ξεκινήσει η κουβέντα “χρειάζεται κάτι καλύτερο”. Όμως, ο επιθετικός που τα έχασε, θα τα βάλει στο επόμενο ματς και η κουβέντα σταματάει. Κι αντέχεις να παίζεις με αυτόν που τα χάνει μέχρι να έρθει το καλοκαίρι και να πάρεις καλύτερο.

Δύο είναι οι θέσεις που δεν σηκώνουν κουβέντα. Ο τερματοφύλακας και ο στόπερ. Εκεί χρειάζεσαι παίκτες που τελειώνουν την κουβέντα ακόμα κι όταν κάνουν λάθη. Παίκτες που κανείς δεν λέει “να φάνε πάγκο” όταν κάνουν άσχημο ματς, γιατί έχουν το ειδικό βάρος να είναι πάνω απ’την άσχημη εμφάνιση.

Ο Ντε Χέα είναι ο καλύτερος στον κόσμο και γι’αυτό κανείς στη Γιουνάιτεντ δεν ίδρωσε όταν τον είδε να τα πνίγει στη Ρωσία. Είναι κλάση και γι’αυτό δεν έγινε τίποτα όταν δυσκολευόταν στις πρώτες σεζόν του. Πάμπολλα κατά καιρούς τα λάθη του Νόιερ, αλλά καμία κουβέντα στην Μπάγερν, ενώ το ίδιο ίσχυε για χρόνια και για τον Κασίγιας.

Οι μεγάλοι τερματοφύλακες δεν προσφέρουν βαθμούς. Προσφέρουν την ηρεμία της ομάδας, δίνουν το “ό,τι κι αν γίνει, αυτός είναι, προχωράμε”. Το ίδιο κάνουν και οι μεγάλοι στόπερ: κι αυτοί κάνουν λάθη, αλλά η ομάδα συνεχίζει με αυτούς, δεν μπαίνει στο “που πας με αυτήν την άμυνα”.

Ο Άλισον δεν χρειάζεται να κάνει όργια για να βγει στη Λίβερπουλ η μεταγραφή του. Αρκεί που στα 25 του θα είναι ο βασικός της τερματοφύλακας για πολύ καιρό. Αρκεί που τελειώνει την κουβέντα, την ανασφάλεια, τη μουρμούρα. Θα έχει πάνω, θα έχει κάτω, αλλά αυτός θα είναι και η κουβέντα τελειώνει εκεί.

"ΝΑΙ, ΑΛΛΑ Ο ΚΛΟΠ ΕΛΕΓΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΞΟΔΕΥΕΙ"

Ναι, το έλεγε. Μόνο που όταν το έλεγε σχολίαζε τη μεταγραφή του Πογκμπά για 105 εκατομμύρια. Από τότε ο Νεϊμάρ πήγε στην Παρί για 225 και η μπάλα χάθηκε. Τα ποσά πάντα κρίνονται με βάση το ρεκόρ. Τα 80 για τον Φαν Ντάικ δεν τα έδωσε η Λίβερπουλ όταν το ρεκόρ ήταν 105, αλλά όταν το ταβάνι είχε πάει στα 225 και το ίδιο ισχύει για τα 60 του Κεϊτά.

Πριν το “Neymar effect” η Λίβερπουλ έδινε από 42 για να πάρει Μανέ και Σαλάχ, δεν έδινε 45 για τον Μάτιτς ή 76 για τον Ντε Μπρόινε ή 64 για τον Στέρλινγκ. Απ’τη στιγμή που η αγορά δίνει στη Λίβερπουλ 125 εκατομμύρια για τον Κουτίνιο και το ποσό είναι κοινώς αποδεκτό ως “λογικό”, τότε λογικό είναι να μοιράσει τα 125 σε δύο παίκτες και να πάρει πχ Κεϊτά-Άλισον για 122 εκατομμύρια.

"ΝΑΙ, ΑΛΛΑ Η ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΞΟΔΕΥΕΙ"

Ή και όχι. Στις τελευταίες δύο σεζόν με τον Κλοπ στον πάγκο η Λίβερπουλ έχει δώσει για αγορές 248 εκατομμύρια ευρώ. Στο ίδιο διάστημα έχει εισπράξει από τις πωλήσεις 259 εκατομμύρια: όχι μόνο δεν ξόδεψε αυτά τα χρόνια, αλλά έβγαλε και 11 εκατομμύρια.

Οπότε ναι, μετά από δύο χρόνια στο “ίσα βάρκα-ίσα πανιά”, δικαιούται ένα καλοκαίρι να ξοδέψει. Κι αν το τελικό ταμείο του καλοκαιριού τη φέρει να δίνει πχ 150 εκατομμύρια για αγορές, τότε μιλάμε για μέσο όρο ένα πενηντάρικο κάθε σεζόν τη τελευταία τριετία.

Στο ίδιο διάστημα η Σίτι πλησιάζει τα 400 εκατομμύρια καθαρά έξοδα αγορών και η Γιουνάιτεντ τα 300. Τα λεφτά που ξοδεύει η Λίβερπουλ δεν είναι με τίποτα πολλά, ούτε λεφτά από “ξένες τσέπες”, όπως αυτά της Σίτι και της Παρί.

"ΟΚ, ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;"

Ναι. Σημαντικότερο όλων δεν είναι τα ποσά, ούτε οι παίκτες που έρχονται. Το σημαντικότερο όλων είναι πως για χρόνια η Λίβερπουλ ήταν η ομάδα που τα μεγάλα ποσά αφορούσαν αυτούς που φεύγουν. Τον Αλόνσο, τον Μασεράνο, τον Τόρες, τον Σουάρες, τον Στέρλινγκ, τον Κουτίνιο.

Έφευγαν γιατί η Λίβερπουλ ήταν selling club και γιατί δεν ήθελαν να μείνουν άλλο. Τώρα οι Κόκκινοι δεν πούλησαν κανέναν και τώρα τα ποσά δίνονται για παίκτες που θέλουν να έρθουν στο Άνφιλντ.

Και η αλλαγή στη ροή δεν ήρθε μέσα από κάποια κατάκτηση. Η Λίβερπουλ δεν έχει κερδίσει κάτι με τον Κλοπ στον πάγκο και παρόλα αυτά έχει γίνει προορισμός, την προτιμούν παίκτες που έχουν κι άλλες σούπερ επιλογές. Ποια, η ομάδα που έκλεινε παίκτες και τελικά τους έπαιρνε όποιος εμφανιζόταν, όπως έγινε κάποτε με τους “κλεισμένους” Μιχιταριάν, Σαλάχ, Γουϊλιαν.

Η μεταμόρφωση που πέτυχε ο Κλοπ μέσα σε μόνο δύο γεμάτες σεζόν, χωρίς να ξοδέψει λεφτά για αγορές, χρησιμοποιώντας μόνο τα έσοδα των πωλήσεων, είναι για βιβλίο, για ταινία.

"ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΜΕ ΤΟΝ ΦΕΚΙΡ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;"

Φίλε, μιλάμε πολλή ώρα, πρέπει να κλείσουμε να πάμε στον επόμενο, σ’ευχαριστώ πολύ.