Ο Κάρλος Ζέκα λοιπόν κλήθηκε στην Εθνική, θα ταξιδέψει στο Βέλγιο λίγες εβδομάδες αφού απέκτησε και επίσημα την ελληνική υπηκοότητα. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ήθελε να παίξει, ο Σκίμπε τον ήθελε στην ομάδα, η διαδικασία είχε δρομολογηθεί εδώ και καιρό και πλέον ο Πορτογάλος είναι λίγες μέρες μακριά απ’τον πρώτο του αγώνα με το εθνόσημο στο στήθος.

Θα είναι χρήσιμος; Ναι, γιατί όχι. Απ’το 2008 και μετά η Εθνική έπαιρνε και και την τελευταία σταγόνα από Καραγκούνη-Κατσουράνη, ενώ ταυτόχρονα έψαχνε και δεν έβρισκε σταθερές λύσεις. Τζιόλης, Μανιάτης έδωσαν ο,τι είχαν, αλλά πάντα ως συμπληρωματικοί των τελευταίων μεγάλων και όταν αποχώρησαν κι αυτοί, η κλωστή ξήλωσε όλο το ύφασμα. Σάμαρης, Ταχτσίδης, Κονέ “χάθηκαν” στο χάος των προκριματικών του Euro 2016 και ο Σκίμπε “ψάχνεται” από τότε που ανέλαβε.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ή ΚΑΤΑΓΩΓΗ Ή ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Ο Ζέκα μπορεί να προσφέρει και γι’αυτό καλείται. Νόμιμα και σωστά. Αλλά όχι σύμφωνα με το πως έχω τα πράγματα στο μυαλό μου. Ο “κανόνας” είναι πολύ απλός. Χρειάζεται ή καταγωγή ή διαδικασία. Μέλος των εθνικών ομάδων ταιριάζει να είναι όποιος έχει ελληνική καταγωγή ή όποιος είναι προϊόν του ελληνικού αθλητισμού. Προσοχή στο ρήμα: όχι “πρέπει” να είναι, ταιριάζει να είναι.

Δεν θέλω να υποδείξω σε κανέναν το σωστό, ούτε να απαγορεύσω κάτι. Εκφράζω αυτό που μου ταιριάζει καλύτερα.

ΑΛΛΟ ΓΚΑΛΗΣ ΚΙ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ, ΑΛΛΟ ΖΕΚΑ

Μου ταιριάζει ο Γκάλης. Προϊόν του αμερικανικού αθλητισμού, αλλά ελληνικής καταγωγής. Ο Αντετοκούνμπο, Νιγηριανός, αλλά προϊόν του ελληνικού αθλητισμού. Ο καθένας τους “τικάρει” ένα απ’τα δύο κουτιά. Κανένα δεν “τίκαραν” και ήταν εκτός “πλαισίου” ο Λέντκοφ που έγινε με το ζόρι Τσακαλίδης, όπως παλιότερα είχε γίνει Στεργάκος ο Νέλσον.

Εύκολα ο καθένας μπορεί να εφαρμόσει τον “κανόνα” σε όποιο άθλημα θέλει και σε όποια περίπτωση μπορεί να θυμηθεί. Άλλο Βαλέριος Λεωνίδης, άλλο Κάχι Καχιασβίλι.

100% ΠΟΡΤΟΓΑΛΟΣ, ΠΡΟΪΟΝ ΤΟΥ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Ο Ζέκα δεν έχει ούτε την καταγωγή ούτε τη διαδικασία. Είναι 100% Πορτογάλος και 100% προϊόν του πορτογαλικού ποδοσφαίρου. Μπορώ με ασφάλεια να εικάσω πως αρκετοί από εσάς έχετε ήδη σκεφτεί το “σιγά, όλοι το κάνουν”. Κι αμέσως μετά το “καλά, τη Γερμανία δεν την έχεις δει, που παίζουν όλοι αυτοί οι ξένοι;” Ναι, την έχω δει. Και δεν έχω βρει κάτι εκτός του κανόνα. Η Γερμανία είναι γεμάτοι από “ξένους”, μόνο που όλοι τους είναι εντός του “πλαισίου”: είτε έχουν τη γερμανική καταγωγή, είτε είναι προϊόντα του γερμανικού ποδοσφαίρου.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΖΕΚΑ

Θέλετε να τους δούμε έναν-έναν; Ο Οζίλ και ο Εμρέ Τζαν γεννήθηκαν από Τούρκους γονείς (ο ένας στο Γκιζελνκίρχεν και ο άλλος στη Φρανκφούρτη), ενώ ο Μουστάφι από Αλβανούς στο Μπαντ Χέρσφελντ. Μη γερμανική καταγωγή, αλλά 100% προϊόντα του γερμανικού ποδοσφαίρου, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στη χώρα.

Ο Ποντόλσκι γεννήθηκε στην Πολωνία από Πολωνούς γονείς, που τον πήραν και πήγαν στη Γερμανία όταν ήταν δύο ετών, ενώ το ίδιο συνέβη στον Κλόζε σε ηλικία οκτώ χρόνων και στον Τροχόφσκι στα πέντε. Μη γερμανική καταγωγή και τόπος γέννησης, αλλά 100% προϊόντα του γερμανικού ποδοσφαίρου.

(AP Photo/Martin Meissner)

Ο “Ιβοριανός” Ζονατάν Τα, ο “Ισπανός” Μάριο Γκόμες, ο “Γάλλος” Λιρόι Σανέ, ο “Τυνήσιος” Σάμι Κεντίρα και ο “Γκανέζος” Ζερόμ Μπόατενγκ έχουν όλοι γεννηθεί-μεγαλώσει στη Γερμανία και έχουν γερμανίδα μητέρα. Και γερμανική καταγωγή και 100% προϊόντα του γερμανικού ποδοσφαίρου. Σε κάποια απ’τις παραπάνω περιπτώσεις ανήκουν και παλαιότεροι, όπως ο Ασαμόα, ο Οντόνκορ, ενώ οι Βραζιλιάνοι Κουράνι και Κακάου πήγαν στη Γερμανία πιο αργά απ’όλους, στα 15 και 18 αντίστοιχα.

Οπότε, όχι, δεν το κάνουν όλοι και σίγουρα δεν το κάνουν οι Γερμανοί, μια μεγάλη, παραδοσιακή δύναμη. Μήπως το κάνουν άλλες, πιο αδύναμες εθνικές, που στο φινάλε είναι και πιο εύκολο να μπουν στον πειρασμό για να “δυναμώσουν” μ’ αυτόν τον τρόπο; Να ρίξουμε μια ματιά στην Ελβετία, εθνική που πάντα προκαλεί το σχόλιο “παίζουν πολλοί ξένοι”.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΒΕΤΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΖΕΚΑ

Ο Ντζουρού γεννήθηκε στην Ακτή Ελεφαντοστού και πήγε στην Ελβετία βρέφος 17 μηνών. Ο Μουμπαντζέ γεννήθηκε στο Καμερούν από Καμερουνέζους γονείς που τον πήραν μαζί τους στην Ελβετία όταν ήταν οκτώ χρόνων.

Ο Μπεχράμι γεννήθηκε στο Κόσοβο από Αλβανούς γονείς που τον πήραν μαζί τους στην Ελβετία όταν ήταν πέντε χρόνων, την ίδια ηλικία που είχε και ο Ζελσόν Φερναντές όταν η οικογένεια ήρθε στην Ευρώπη απ’το Κάπο Βέρντε. Ο ξάδερφός του, Εντμίλσον Φερναντές, δεν έκανε το ταξίδι, γεννήθηκε στην Ελβετία, στη Σιόν. Για τον Μπλερίμ Τζεμαϊλί, επίσης Αλβανικής καταγωγής, το ταξίδι έγινε όταν ήταν τεσσάρων, για τον Σακίρι έγινε όταν ήταν ενός έτους και για τον Αντμίρ Μεχμεντί έγινε στα δύο του χρόνια. Μη ελβετική καταγωγή και τόπος γέννησης, αλλά 100% προϊόντα του ελβετικού ποδοσφαίρου.

(AP Photo/Dolores Ochoa)

O Γκρανίτ Τζάκα γεννήθηκε από Αλβανούς γονείς στην Βασιλεία, ο Ντερτιγιόκ στην ίδια πόλη από Τούρκους γονείς. Ο Ζακαρία γεννήθηκε στη Γενεύη από γονείς με καταγωγή απ’το Νότιο Σουδάν και το Ζαϊρ, ο Ρικάρντο Ροντρίγκεζ στην Ζυρίχη από Ισπανό πατέρα και Χιλιανή μητέρα. Ο Σεφέροβιτς γεννήθηκε στη Σούρσι των 10.000 κατοίκων από Βόσνιους και ο τερματοφύλακας Εμβογκό από Καμερουνέζους στο Μαρλί των 8.000 κατοίκων. Όλοι τους χωρίς ελβετική καταγωγή, αλλά 100% προϊόντα του ελβετικού ποδοσφαίρου, γεννημένοι και αναθρεμμένοι στην χώρα.

“Ζέκα” δεν έχουν κάνει ούτε οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές Γερμανοί, ούτε οι Ελβετοί που μπορούμε να πούμε πως έχουν κοινούς στόχους μ’εμάς. Καμία απ’τις δύο ευρωπαϊκές Εθνικές που έρχονται πρώτες στο μυαλό δημοσιογράφων και φιλάθλων όταν μπαίνει το θέμα “ξένοι” στην Εθνική. Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη το "όλοι το κάνουν".

ΝΤΙΕΓΚΟ ΚΟΣΤΑ ΚΑΙ ΝΤΕΚΟ

Ποιοι το έχουν κάνει; Οι Ισπανοί, που για κάποιο λόγο αποφάσισαν πως είναι καλή ιδέα να κάνουν μέλος της Εθνικής τους τον Βραζιλιάνο Ντιέγκο Κόστα στα 25-26 του. Μια χώρα με τη δική τους δεξαμενή ταλέντου έκανε Ισπανό έναν παίκτη χωρίς ισπανική καταγωγή, που πήγε στη χώρα τους στα 19. Και το πιο ταιριαστό παράδειγμα “Ζέκα” έρχεται απ’την ίδια τη χώρα του Πορτογάλου.

(AP Photo/Armando Franca)

Δεν είναι άλλος απ’τον Ντέκο. Ο Βραζιλιάνος πήγε στην Πορτογαλία στα 20 και αφού δεν “χωρούσε” στη εθνική της χώρας του, “τρύπωσε” στην Πορτογαλία στα 25-26, ένα χρόνο πριν το Euro του 2004. Ο κόσμος ήταν διχασμένος, ο Ντέκο (τι σύμπτωση) φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Πορτογαλίας σε φιλικό εναντίον της “μαμάς” Βραζιλίας, πέτυχε το νικητήριο γκολ και μονομιάς, οι αγκαλιές άνοιξαν.

ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΣΟΒΑΡΟΣ

Αν εύχομαι να γίνει το ίδιο και με τον Ζέκα; Με τα μπούνια. Μακάρι στο ντεμπούτο του να είναι ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου, μακάρι η πρώτη του φορά να συνδυαστεί με ένα πολύτιμο αποτέλεσμα στο Βέλγιο. Μακάρι να τον δούμε να ψιθυρίζει τον Εθνικό ύμνο στα γήπεδα της Ρωσίας το καλοκαίρι του 2018. Ως δηλωμένος, φανατικός υποστηρικτής της Εθνικής, δεν θα σταματήσω να θέλω το καλύτερο, και απ’τα πόδια του Ζέκα.

Θα τον κρίνω όπως και τους υπόλοιπους, χωρίς προκατάληψη, χωρίς να επανέλθω στο "έπρεπε, δεν έπρεπε". Αλλά να, κάπου εδώ, την ώρα που στην οθόνη γράφονται οι τίτλοι αρχής στο “Ο Ζέκα στην Εθνική”, λίγο πριν αρχίσει το έργο, θέλησα να εκφράσω τις σκέψεις μου. Ο Πορτογάλος είναι εκτός “πλαισίου”. Είτε πάει καλά με τα γαλανόλευκα, είτε όχι.

Δεν θα τα φορέσει λόγω καταγωγής, δεν θα τα φορέσει επειδή έμαθε ποδόσφαιρο στη χώρα μας, αλλά γιατί ήρθε στα 23 να παίξει μπάλα στον Παναθηναϊκό και έμεινε για έξι χρόνια. Στα μάτια μου, αυτός δεν είναι λόγος σοβαρός, που έλεγαν κι οι Φατμέ.

Photo credits: Eurokinissi