Ας εξηγηθούμε απ’την αρχή, για να μην παρεξηγούμαστε. Όχι, δεν είμαι τρελός, δεν θεωρώ καλούς αμυντικούς τον Μποτία και τον Ντα Κόστα. Από πέρσι έχω γράψει πως το μεγαλύτερό τους προσόν είναι ότι “δεν είναι Σαντάνα”.

Ήρθε πρόπερσι ο Βραζιλιάνος με την κιθάρα και τους έκανε όλους να μοιάζουν καλύτερους. Κι επειδή ο Ολυμπιακός δεν έχει διάθεση να πάρει καλύτερους στόπερ, το δίδυμο Μποτία-Ντα Κόστα έμεινε, γιατί “είναι μια χαρά”.

(μικρή παρένθεση: εννιά φορές στις δέκα αυτό που ακούτε πως είναι “μια χαρά” απέχει πολύ απ’το να είναι όντως μια χαρά)

Δεν είναι αξιόλογοι στόπερ ο Μποτία με τον Ντα Κόστα. Ο Ισπανός έχει τον σπάνιο συνδυασμό να μην είναι καλός ούτε έξω ούτε μέσα στην περιοχή και είναι ο Ανατολάκης του 2010: άμυνα γι’αυτόν είναι η επαφή με τον επιθετικό την ώρα που παίρνει την μπάλα με πλάτη. Ή τον κόβει με φάουλ ή, καμιά φορά, βγαίνει πρώτος. Αυτά τα δύο ξέρει να κάνει, άλλο ουδέν. Ο Ντα Κόστα απ’την άλλη είναι το σίγουρο στοίχημα: αν ο αντίπαλος επιθετικός δεν είναι οφσάιντ, τότε κατά 90% ο Ντα Κόστα είναι αυτός που τον καλύπτει.

Η ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠ'ΤΟΥΣ ΣΤΟΠΕΡ

Κακοί οι στόπερ, αλλά όχι κάκιστοι. Κάκιστος είναι ο τρόπος με τον οποίο αμύνεται ο Ολυμπιακός. Η πρώτη φορά που το σημειώσαμε ήταν μετά τον εντός έδρας αγώνας με τη Γιουνγκ Μπόις.

"Η τετράδα βρίσκεται πολύ ψηλά στο γήπεδο, χωρίς όμως ταυτόχρονα να υπάρχει η απαραίτητη πίεση στην μπάλα απ’τους μέσους. Είναι γνωστό πως αυτά πάνε μαζί: δεν γίνεται να έχεις ψηλά την άμυνα αν δεν πιέζεις αυτόν που έχει την μπάλα και δεν έχει νόημα να πιέζεις στην μπάλα, αν η τετράδα της άμυνας δεν είναι ψηλά για να κλείνει τους χώρους.

Και προφανώς χρειάζεσαι γρήγορους στόπερ, αλλά αυτό αφορά τη στελέχωση, το ρόστερ. Όποιους στόπερ κι αν έχεις, η άμυνα ψηλά χρειάζεται πίεση στην μπάλα. Αλλιώς λες στον αντίπαλο σημάδεψε σωστά για το τετ-α-τετ".

Το είπαμε μετά την Γιουνγκ Μπόις, το επαναλάβαμε μετά το 0-0 με την Κέρκυρα. Ήρθε η ώρα να το δούμε στην πράξη. Κι αφού δεν μας επιτρέπεται η χρήση βίντεο ή έστω τα gif, θα το δούμε με δύο απλές εικόνες απ’τον αγώνα στα Γιάννενα.

Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΖΟΡΩΝΗ

Υποθέτω πως θα θυμάστε όλοι τη μεγάλη ευκαιρία του ΠΑΣ. Στο 4ο λεπτό ο Κοζορώνης ανοίγει στον χώρο στον Μαμπουλού, τον καλύπτει (φυσικά) ο Ντα Κόστα, ο επιθετικός του ΠΑΣ βγαίνει φάτσα με τον Λεάλι και στέλνει την μπάλα απελπιστικά άουτ. Ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού εκτελεί το ελεύθερο, οι ερυθρόλευκοι προσπαθούν να επιτεθούν και η μπάλα απομακρύνεται απ’την περιοχή του ΠΑΣ και φτάνει στον Κοζορώνη.

Ο μέσος του ΠΑΣ γίνεται κάτοχος της μπάλας λίγο πριν τη γραμμή της σέντρας. Κατεβάζει με το στήθος και βλέπει το γήπεδο. Δεν υπάρχει κανένας ερυθρόλευκος κοντά του. Η τριάδα Μιλιβόγεβιτς-Μάρτινς-Ρέτσος απέχει πάνω από δέκα μέτρα απ’την μπάλα, την ώρα που στο βάθος ο Μαμπουλού “μαζεύεται” για να βρεθεί εντός θέσης και να ψάξει νέο τετ-α-τετ.

Δεν έχουν περάσει ούτε δύο λεπτά απ’το τετ-α-τετ που έχει δεχθεί ο Ολυμπιακός απ’αυτούς τους δύο παίκτες. Η λογική (;) λέει πως δεν θα αφήσουν τον Κοζορώνη να κάνει το ίδιο. Αποκλείεται να παραμείνουν απαθείς, πρέπει να τον πιέσουν και μάλιστα γρήγορα, πριν κοιτάξει το γήπεδο. Κι όμως, όχι μόνο δεν το κάνουν, αλλά δεν προσπαθούν καν.

Ο Κοζορώνης κάνει παρέλαση, κάνει ανενόχλητος δέκα μέτρα με την μπάλα, την ώρα που ο Μάρτινς κάνει πίσω βήματα, λες και μαρκάρει τον Μπακατσιά στο τρίποντο. Άρχοντας ο Κοζορώνης, σημαδεύει τον Μαμπουλού. Το λάθος είναι πως ο επιθετικός του ΠΑΣ έκοψε κεντρικά, ενώ ο συμπαίκτης του πάσαρε διαγώνια κι έτσι μπάλα και παίκτης δεν συναντήθηκαν.

Δείτε τον κενό χώρο στον οποίο κινείται ο Μαμπουλού, την άνεση που έχει ο Κοζορώνης και τα έχετε όλα μπροστά σας. Η αποτύπωση του γιατί δεν γίνεται να έχεις την άμυνα ψηλά χωρίς να πιέζεις την μπάλα, η εικόνα του να λες στον αντίπαλο "σημάδεψε σωστά για το τετ-α-τετ".

ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΝΕ ΣΤΟ 6ο ΛΕΠΤΟ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ

Προσέξτε, βρισκόμαστε στο 6ο λεπτό, δεν μιλάμε για φάση στο 80’, όταν κάποιος μπορεί να έχει κουραστεί, να μην λειτουργήσει όπως πρέπει. Μιλάμε για φάση στο 0-0, όχι στο 3-0, όταν και μπορεί να υπάρχει επανάπαυση. Μιλάμε για δύο παίκτες που στην ακριβώς προηγούμενη κατοχή του αντιπάλου έχουν φτιάξει τετ-α-τετ, δεν είναι πως οι ερυθρόλευκοι είναι ανυποψίαστοι. Παρόλα αυτά, ο Ολυμπιακός κοιτάει. Κοιτάει αυτόν που έχει την μπάλα να πασάρει και προσεύχεται είτε να είναι οφσάιντ ο επιθετικός, είτε να μην δει καλά ο επόπτης, είτε να χαθεί το τετ-α-τετ.

Όπως χάθηκαν αυτά του Λέτο, του Κάμπος, του Στόιτσεφ, του Τουράμ, του Γιακουμάκη και όποιων άλλων μου διαφεύγουν τώρα. Ο Οαρό έβαλε δύο στο “Καραϊσκάκης”, αλλά ευτυχώς για τον Ολυμπιακό μέτρησε το ένα. Σε όλες αυτές τις φάσεις ένας Κοζορώνης πασάρει ανενόχλητος σε έναν Μαμπουλού που τρέχει στον κενό χώρο.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΤΟ MANAGER

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τον Μποτία και τον Ντα Κόστα. Όχι γιατί τους ξέρουμε, αλλά γιατί πολύ απλά δεν είναι αυτοί το θέμα. Είτε έχεις τον Μποτία και τον Ντα Κόστα είτε έχεις τον Πικέ και τον Ράμος, αν τον βάλεις ψηλά χωρίς πίεση στην μπάλα, θα έχεις το ίδιο αποτέλεσμα: θα τρέχει και δεν θα φτάνει. Όποιος κι αν είναι ο στόπερ το “έχω την άμυνα ψηλά χωρίς να πιέζω την μπάλα” είναι αυτοκτονικό, είναι εκτός βιβλίων, δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο.

Ένας φίλος της εκπομπής που έχουμε με τον Τσάρλυ στον Sport24 Radio 103.3 έστειλε email και μου έλεγε πως ακόμα και το Football Manager το ξέρει και το κάνει αυτόματα: αν επιλέξεις ψηλά την άμυνα, αυτομάτως αυξάνεται η πίεση στην μπάλα και το αντίστροφο. Το παιχνίδι δεν σε αφήνει να το κάνεις όπως το κάνει ο Ολυμπιακός.

ΟΥΤΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ, ΟΥΤΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Ο Ολυμπιακός βέβαια το κάνει. Και δέχεται αυτές τις καθαρές ευκαιρίες σε κάθε ματς. Κάποιος θα πει, “οκ, πολλές ομάδες που παίζουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και έχουν το κόστος του να δέχονται φάσεις στην κόντρα”. Προφανώς, μόνο που υπάρχουν δύο μεγάλες διαφορές.

Η πρώτη είναι πως μπορεί να δέχονται φάσεις, αλλά αυτό συμβαίνει όταν ο αντίπαλος σπάει το πρες. Δεν συμβαίνει επειδή ο κάθε Κοζορώνης κάνει παρέλαση μέχρι να βγάλει την ασίστ. Η δεύτερη διαφορά είναι πως αυτό είναι το κόστος που έχουν οι ομάδες πρωτοβουλίας, που παίζουν αυτό το ποδόσφαιρο, που επιτίθενται με πολλούς παίκτες, που έχουν τρόπο και σχέδιο να ανοίξουν οργανωμένες άμυνες. Ομάδα που δέχεται τέτοιες αντεπιθέσεις ενώ η ίδια "επιτίθεται" με σέντρες και μακρινά σουτ, χωρίς να πατάει περιοχή, είναι δύσκολο να βρεις.

Μάλλον όσο δύσκολο να βρεις ομάδα που έχει πρώτο στις τελικές τον αμυντικό της χαφ.