Δεν κάναμε λάθη, απλώς δεν ήμασταν ομάδα

Λάθος του Καρνέζη στο πρώτο γκολ, χάνει το κοντρόλ και κάνει το πέναλτι. Λάθος των Σωκράτη-Κυριάκου στο δεύτερο γκολ, με τον Κάλινιτς να περιμένει ανενόχλητος και στατικός (!) την μπάλα στην μικρή περιοχή για να σκοράρει.

Στο τρίτο γκολ λάθος από Τζαβέλλα-Σταφυλίδη, αφού κανείς τους δεν είναι πάνω στον Βρσάλκο, λάθος του Καρνέζη που δεν ελέγχει τη σέντρα, λάθος του Μανιάτη που έχει χάσει τον Πέρισιτς που μπαίνει με την μπάλα στα δίχτυα. Στο τέταρτο γκολ ο Σταφυλίδης γυρίζει λανθασμένα την μπάλα με το στήθος, τσιμπάει ο Βρσάλκο, ταπ-ιν ο Κράμαριτς.

ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΛΑΘΗ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ

Παιχνίδι λαθών, σου λέει, το ποδόσφαιρο. Ναι, αλλά όχι. Όταν μαζεύονται τόσα λάθη, όταν σκοράρουν και οι τέσσερις αντίπαλοι που παίζουν μπροστά από Μπρόζοβιτς-Ράκιτιτς, τότε δεν μπορείς πια να μιλάς για λάθη. Τον φακό τον εστιάζεις και “φωτογραφίζεις” όταν αυτά είναι 2-3, από 1-2 παίκτες. Όταν σε κάθε φάση βλέπεις “λάθη”, όταν αυτά τα κάνουν περισσότεροι από 1-2 παίκτες, όταν οι φάσεις δεν περιορίζονται μόνο στα γκολ, αλλά και σε μεγάλες ευκαιρίες (διπλή εκτέλεση από Κράμαριτς-Κάλινιτς στο 44’), τότε τον φακό τον ανοίγεις και κοιτάς το σύνολο.

ΔΕΝ ΠΑΙΞΑΜΕ ΩΣ ΟΜΑΔΑ

Ο τίτλος δεν μπορεί να είναι “κάναμε λάθη”. Ο τίτλος δυστυχώς είναι πως "δεν παίξαμε ως ομάδα”. Όχι, δεν εννοώ πως λέει ψέμματα ο Σωκράτης, που μετά το τέλος του αγώνα είπε η Εθνική είναι ομάδα και δεν θα το χαλάσει αυτό η συντριβή στο Ζάγκρεμπ. Εκείνος ξέρει καλύτερα το κλίμα και δεν έχω κανέναν λόγο να μην τον πιστέψω, να πω πως η Εθνική δεν είναι ομάδα εκτός γηπέδου. Στο Μάξιμιρ όμως δεν έπαιξε ως σύνολο. Όταν χάνεις το μέτρημα στα λάθη, τότε παύεις να κοιτάς τα πρόσωπα και συνειδητοποιείς πως το πρόβλημα ήταν στο σύνολο.

ΚΑΙ Η ΑΜΥΝΑ ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΟ

Δυστυχώς δεν αγωνιστήκαμε ως τέτοιο. Είτε με το αρχικό 3-5-2, είτε με το 4-4-1-1, η Εθνική δεν είχε συνοχή, συνολική σκέψη, ομαδική λειτουργία. Κάποιοι πίεζαν, κάποιοι οπισθοχωρούσαν. Κάποτε έβγαιναν μαζί στον ίδιο χώρο, κάποτε δεν πήγαινε κανείς. Κάποιοι ήθελαν να κρατήσουν την μπάλα, κάποιοι έπαιζαν γρήγορα. Η περίφημη άμυνα που παίζουμε δεν είναι απλώς μια απόφαση τύπου “όλοι πίσω, πάμε”. Θέλει κι αυτή σχέδιο, ομοιογένεια, δουλειά. Αυτοματισμοί δεν λέγονται μόνο τα τρίγωνα στην επίθεση, αλλά και οι περιστροφές στην άμυνα, οι καλύψεις, τα μπες-βγες στην περιοχή. Οτιδήποτε μπορεί κάποιος να ονομάσει “συνολική λειτουργία”.

ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Η δική μας δεν ήταν συνολική και μοιραία δεν ήταν και λειτουργία, σε τίποτα. Δεν μιλάμε για λάθος διατάξεις, δεν μιλάμε για παραλογισμούς τύπου Ρανιέρι, αλλά μιλάμε για 11 παίκτες χωρίς συνοχή, που μπορεί να έχουν μια χαρά σχέσεις μεταξύ τους, μπορεί να έκαναν ό,τι μπορούσαν, αλλά δεν είχαν εικόνα συνόλου. Λες και ήταν το πρώτο παιχνίδι με έναν νέο προπονητή και όχι το ενδέκατο σε μια διαδρομή που ξεκίνησε πολλούς μήνες πίσω. Και ναι, σημαντικές οι απουσίες του Μανωλά και του Τοροσίδη, “εγκληματική” η παραγνώριση του Μπακάκη, δεν βγήκε η επιλογή του Μανιάτη, αλλά αυτά τα συζητάμε όταν υπάρχει εικόνα συνόλου. Όταν προδίδεσαι από 1-2 πράγματα, όχι σχεδόν απ’ όλα.

ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΑΜΕ ΤΗΝ ΚΡΟΑΤΙΑ

Ο Γιάσμινκο Βέλιτς το είπε τέλεια στο τηλεοπτικό post-game. “Η Ελλάδα διευκόλυνε την Κροατία”. Πόσο πιο κομψά να πει κανείς πως τους αφήσαμε να κάνουν ο,τι θέλουν, ό,τι τους αρέσει στο παιχνίδι τους. Είπε και κάτι άλλο ο Βέλιτς, πως τη συνοχή στη δίνουν οι αποστάσεις των γραμμών, όποια κι αν είναι η διάταξη, και η Εθνική δεν είχε ευδιάκριτη συνοχή. Υποθέτω πως off the record θα τα έλεγε πιο χύμα και τσουβαλάτα.

Ο ΣΚΙΜΠΕ ΧΡΕΩΝΕΤΑΙ ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Προσωπικά, δεν θα κατηγορήσω τον Σκίμπε για τις επιλογές των παικτών (που είναι διαχρονική κουβέντα με αυτόν στον πάγκο), αλλά θα του χρεώσω την συνολική εικόνα, που δεν ήταν εικόνα συνόλου. Δεν μπορεί δύο απουσίες να χαλάνε σχεδόν τα πάντα, να μην μπορούμε να έχουμε μια στοιχειωδώς στιβαρή εικόνα πίσω απ’την μπάλα. Δεν αφορά 1-2 παίκτες για να μιλήσουμε για λανθασμένες επιλογές: και τον Κίμιχ να είχαμε δεξί μπακ μαζί με τον Μπόατενγκ στόπερ, τέσσερα θα τρώγαμε.

ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΑ Η ΡΩΣΙΑ

Οι διεθνείς οφείλουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να σταθούν αξιοπρεπώς το βράδυ της Κυριακής. Όχι για να σώσει ο καθένας τον εαυτό του, αλλά για να αποχαιρετίσουν τα προκριματικά ως σύνολο, για να μην αδικήσει το φινάλε την προσπάθεια που έκαναν για να σηκωθούν απ’τον πάτο που βρέθηκαν στα προκριματικά του προηγούμενου Euro. Γιατί, να είμαστε ρεαλιστές, θα ήταν μεγάλο άλμα να βρεθούμε στο Μουντιάλ απ’την τελευταία θέση ομίλου με Β. Ιρλανδία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Φινλανδία και Φερόε. Συνήθως δεν γίνεται έτσι, δεν πας απ΄το μηδέν στον απόλυτο στόχο.

ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΟΥΣΑΜΕ, ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ

Ακόμα και στα μπαράζ, δεν βρεθήκαμε με ευκολία, αλλά αφού πρώτα χάσαμε τη θέση μετά το 0-0 με την Εσθονία και περιμέναμε απ’το αδιάφορο Βέλγιο να κερδίσει τη Βοσνία. Ακόμα και στην κλήρωση, δεν ήμασταν στους ισχυρούς, αλλά στους ανίσχυρους. Καμία σχέση με τις συνθήκες με τις οποίας μπήκαμε σ’εκείνα τα μπαράζ του 2009 που μας έστειλαν στο Μουντιάλ της Αφρικής και σ’αυτά του 2013 που μας έστειλαν στη Βραζιλία.

Δεν παίξαμε με τη Ρουμανία επειδή ήμασταν τυχεροί, αλλά επειδή ήμασταν πιο ισχυροί από τώρα. Δεν τους περάσαμε επειδή δεν κάναμε λάθη (τους χαρίσαμε το 1-1 στο Φάληρο, το θυμάστε;), αλλά επειδή ήμασταν πολύ καλύτεροι από τώρα.

Τώρα, καλώς ή κακώς, δεν είμαστε για Μουντιάλ. Ας αρκεστούμε στο γεγονός πως φτάσαμε να παίζουμε στα μπαράζ την πρόκριση σε αυτό και δεν είμαστε πια με τα κιάλια απ’την τελευταία θέση του ομίλου. Κι ας κοιτάξουμε μπροστά, με ή χωρίς τον Σκίμπε.

Photo credits: AP Photo/Darko Bandic