Ήταν κάπου εκεί, γύρω στο 86', όταν όλο το γήπεδο άρχισε να τραγουδάει τον ύμνο της ομάδας. Από την αρχή, ολόκληρο. Χωρίς ταυτόχρονα να τον ακούει από τα μεγάφωνα του γηπέδου, χωρίς να σκεπάζει η μουσική τις φωνές των φιλάθλων.

Ήταν ο ύμνος του Ολυμπιακού όπως δεν έχει ακουστεί ποτέ ξανά στην ιστορία του. Κι ας είναι χιλιάδες οι φορές που έχει τραγουδηθεί σ'αυτήν, την ίδια γωνιά του πλανήτη. Δεν ήταν ποτέ έτσι όπως ήταν λίγα λεπτά πριν το φινάλε του αγώνα με την Άστον Βίλα.

Ευρωπαϊκός ημιτελικός, ρεβάνς στο γήπεδό σου. Στα δικά σου άγια χώματα. Από το ποδηλατοδρόμιο, στα τσιμέντα του παλιού Σταδίου, τώρα στο δικό σου γήπεδο. Στην ίδια θέση, έστω και με άλλη "κλίση" στο κτίσμα.

Στα δικά σου άγια χώματα, "στου Καραϊσκάκη". Λίγα λεπτά πριν τη λήξη. Χωρίς αγωνία, χωρίς κάτι να παίζεται πια. Με την πρόκριση τελειωμένη, με το σκορ να λέει πως ο Ολυμπιακός θα παίξει σε ευρωπαϊκό τελικό για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Με δύο νίκες, απέναντι σε ιστορική αγγλική ομάδα, που είναι φέτος 4η στην Premier League και ανήκει στο κλειστό κλαμπ των συλλόγων που έχουν πάρει το μεγάλο, το τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά.

Σε 99 χρόνια ιστορίας, δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλο τέτοιο πεντάλεπτο για τον Ολυμπιακό. Ποτέ, ό,τι κι αν έχει συμβεί στο μπάσκετ, ας με συγχωρέσει ο Μπαρτζώκας και οι υπόλοιποι του μπασκετικού τμήματος, αλλά όχι: δεν λένε τίποτα οι επιτυχίες στο μπάσκετ ή σε οποιοδήποτε άλλο τμήμα μπροστά σε έναν ευρωπαϊκό τελικό στο ποδόσφαιρο.

Καμία βραδιά του Ολυμπιακού δεν ήταν σαν τη χθεσινή. Ποτέ ο ύμνος δεν ακούστηκε, δεν τραγουδήθηκε με αυτόν τον τρόπο. Ποτέ αυτό το γήπεδο δεν έζησε τέτοια γιορτή, όσες φιέστες κι αν έχουν γίνει, όσες νίκες κι αν έχουν πανηγυριστεί σε ντέρμπι και σε ευρωπαϊκά ματς.

Ποτέ ξανά δεν είχε τέτοιο νόημα το "δόξα στα παιδιά σου, Ολυμπιακέ". Δόξα ανεπανάληπτη, σε παιδιά που είναι ήδη θρύλοι.

Στον Τζολάκη που είναι 21. Στον Τζολάκη, τον ήρωα της Πόλης, που έσβησε την πληγή του Κόντε και του Ελευθερόπουλου. Στον Τζολάκη, που και χθες ήταν εκπληκτικός, ο καλύτερος του γηπέδου μετά τον Ελ Κααμπί.

Στον Ρέτσο. Σ'αυτόν που οι ανθρωποφάγοι των social media σπεύδουν από χθες να ζητήσουν συγγνώμη για όσα απάνθρωπα, ηλίθια του έχουν γράψει φέτος. Στον Ρέτσο που με όλες του τις ατέλειες έχει δώσει το είναι του στη φετινή πορεία Στον Ρέτσο, που επειδή έφυγε μικρός, ο κόσμος ξεχνάει ότι είναι 25, ότι τώρα μπαίνει στα καλύτερα χρόνια της καριέρας του.

Στον Φορτούνη. Στον αρχηγό που κάποτε του πήραν και περιβραχιόνιο και αριθμό στη φανέλα. Σ'αυτόν που δεν είναι πια παιδί, σ'αυτόν που είναι 31, με δύο χιαστούς στην πλάτη. Στον Φορτούνη που έτρεξε να ανέβει στην κερκίδα για να πάρει στα χέρια του τον γιο του.

Να τον κρατάει την ώρα που κάνει δηλώσεις για να μη γίνει για πάντα αυτή η εικόνα στην ιστορία, για να έχουν οι δυο τους τα πλάνα και τις φωτογραφίες συντροφιά στα χρόνια που έρχονται μετά το ποδόσφαιρο.

Στον Μασούρα. Που δεν ανήκει στους πρωταγωνιστές των τελευταίων αγώνων, αλλά δεν είναι έξω από τη συνολική εικόνα αυτής της ανεπανάληπτης πορείας. Που κι αυτός έχει να ακούει τόσα χρόνια το δικό του ρεφρέν, το "που πάμε με τον Μασούρα, σ'αυτή τη θέση θέλουμε παιχταράδες".

Ναι, προφανώς και δεν έστειλαν μόνο Έλληνες τον Ολυμπιακό στον τελικό. Όμως αυτοί είναι "τα παιδιά του".

Αυτοί, περισσότερο από τον Κάρμο που ήρθε να δώσει αυτό που έλειπε στο κέντρο της άμυνας, τον Ροντινέι που από πέρυσι ανεβοκατεβαίνει σαν έμβολο στα δεξιά, τον Κίνι που έδωσε την αξέχαστη ασίστ, τον Ιμπόρα που έγινε ο απόλυτος "σύρτης", τον Έσε που τρώει το γήπεδο, τον Τσικίνιο που έγραψε ιστορία με τα τακουνάκια στο Μπέρμινχαμ, τον Ποντένσε που κάνει σε κάθε ματς το καθοριστικό στην επίθεση και τον Ελ Κααμπί, τον τύπο που βάλθηκε να κάνει τον Ελ Αραμπί, τον Κοβάσεβιτς, τον Μήτρογλου και τον Αναστόπουλο να μοιάζουν χασογκόληδες.

Δόξα σε όλους, δόξα στον απόλυτο ηγέτη Μεντιλίμπαρ, αλλά μεγαλύτερη σ'αυτό που προστάζει ο ίδιος ο ύμνος. Στα παιδιά του Ολυμπιακού και τα παιδιά δεν μπορεί παρά να είναι Έλληνες.

΄Όχι γιατι έχουμε κάτι με τους ξένους, αλλά γιατί ο Τζόλακης, ο Ρέτσος, ο Φορτούνης, ο Μασούρας είναι Ολυμπιακοί. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει η χθεσινή βραδιά για όσους αγαπάνε αυτήν την ομάδα, γιατί μόνο αυτοί μπορούν να νιώσουν πως ενώθηκαν σε ένα βράδυ 99 χρόνια ιστορίας.

Κι ας είναι παιδιά. Ξέρουν καλα ότι αυτό το "δόξα στα παιδιά σου, Ολυμπιακέ", εκεί, στο 88ο λεπτό του ημιτελικού με τη Βίλα είναι η φορά που ύμνος της ομάδας συγκέντρωσε σε μία φράση, σε μερικά λεπτά, έναν ολόκληρο σύλλογο.