Για να μιλήσω για το Ευρωμπάσκετ δεν πρέπει να γυρίσω στο 1987. Αντί για τη στιγμή του σεισμού, θα μιλήσω για την επιρροή του, για τα τσουνάμι που μοιάζουν σαν να μην σταμάτησαν ποτέ.

Είναι Τετάρτη 23 Ιουνίου 2004. Η Ελλάδα έχει προκριθεί στους 8 του Euro, την Παρασκευή 25 Ιουνίου αντιμετωπίζει τη Γαλλία.

Το ταξίδι έχει κανονιστεί, την Πέμπτη το πρωί φεύγουμε για Πορτογαλία, θα δούμε από κοντά τον προημιτελικό. Το απόγευμα της Τετάρτης πηγαίνω να βρω τον πατέρα μου στα γραφεία του Ελευθέρου Τύπου. Δεν θυμάμαι γιατί, κάτι έπρεπε να κανονίσουμε για το ταξίδι της επόμενης μέρας.

"ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ;"

Ένας συνάδελφος του, ο προϊστάμενος του αθλητικού τμήματος, μου πιάνει την κουβέντα. “Ρε συ, ο πατέρας σου μας έχει φάει. Λέει κάθε μέρα πως εσύ περίμενες πως θα πάμε καλά, πως του έλεγες πως θα είμαστε καλοί, θα παλέψουμε για την είσοδο στην οκτάδα. Αλήθεια λέει;”

“Αλήθεια λέει”, του απάντησα, “ήμουν σίγουρος πως θα πάμε καλά, άσχετα αν θα καταφέρναμε να περάσουμε”. Η απάντηση του δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερη απορία. “Καλά ρε συ, από που κι ως που το πίστευες, θα μας τρελάνεις;”

Είχα πολλές απαντήσεις. Θα μπορούσα να του πω πως πίστευα στην αξία των παικτών που ο Τύπος απαξίωνε. Θα μπορούσα να το πω πως δεν γίνεται ομάδα με τέτοιους κεντρικούς μέσους να μην μπορεί να σταθεί καλά. Θα μπορούσα να του για την τετράδα της άμυνας, για τον Νικοπολίδη, για την τρομερή δουλειά των επιθετικών. Θα μπορούσα να του πω πως πανηγύρισα όταν μας ανέλαβε ο Ρεχάγκελ, γιατί πίστευα πως μ’αυτόν θα είναι δύσκολο να αποτύχουμε.

Τα φίλτραρα όλα στο μυαλό μου, κοίταξα το πρόσωπό του κι αυτομάτως βρήκα την απάντηση που έπρεπε να του δώσω.

"ΕΣΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΣΑΤΕ ΜΕ ΜΙΖΕΡΙΑ, ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΑΛΗ"

“Κι εσύ κι ο πατέρας μου και όλοι οι άνθρωποι της γενιάς σας δεν μπορείτε να το καταλάβετε. Μεγαλώσατε με τις ιστορίες για τις λεπτομέρειες που πάντα πήγαιναν εναντίον μας. Για τους τσακωμούς που μας στερούσαν τις προκρίσεις σε Μουντιάλ, για παίκτες που την κρίσιμη στιγμή ήταν κατώτεροι των περιστάσεων, για τους ξένους που είναι ανίκητοι γιατί έχουν τα πάντα, ενώ οι δικοί μας δεν έχουν τίποτα.

Δεν φταίτε, έτσι μεγαλώσατε, αλλά εγώ μεγάλωσα με τον Γκάλη. Έχουμε καλή ομάδα, έχουμε καλούς παίκτες. Γιατί να μην περιμένω πως θα είμαστε καλοί στο Euro; Επειδή εσείς μεγαλώσατε στη μιζέρια και πιστεύετε πως τίποτα καλό δεν μπορεί να συμβεί; Όχι, εγώ μεγάλωσα με τον Γκάλη, και μετά ήρθε η Πατουλίδου και μετά ο Πύρρος και μετά η Ατλάντα.

Δεν μεγάλωσα με το δεν γίνεται, μεγάλωσα με το μπορούμε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μπορούμε. Γίνεται. Όχι εύκολα, όχι πάντα, αλλά γίνεται. Μεγάλωσα με τον Γκάλη, δεν είμαι μίζερος και δεν υπάρχει ταβάνι σ’αυτά που περιμένω όταν πιστεύω σε κάτι".

Κούνησε το κεφάλι κι αλλάξαμε κουβέντα, πήγαμε στο τι θα γίνει με τη Γαλλία. Το επόμενο πρωί ταξιδέψαμε για την Πορτογαλία και αντί να γυρίσουμε δυο μέρες αργότερα, επιστρέψαμε μετά από 11 μέρες. Πατήσαμε ελληνικό έδαφος τη Δευτέρα 5 Ιουλίου 2004, γυρίσαμε με το αεροπλάνο που μαζί του έφερε τους Πρωταθλητές Ευρώπης και το Κύπελλο.

ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ '87 ΗΤΑΝ

Μεγαλώσαμε με τον Γκάλη και μάθαμε να πιστεύουμε στο “μπορούμε”, ακόμα κι όταν ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια του δυνατού. Και εμείς οι απ’έξω, και αυτοί που το πέτυχαν στο αγωνιστικό χώρο.

Δέκα χρόνων ήταν ο Καραγκούνης το 1987. Λέτε να μην είχε είδωλο τον Γιαννάκη και την τρέλα του για την Εθνική ομάδα, να μην ονειρευόταν πως θα φορέσει το περιβραχιόνιο και θα πετύχει με τα γαλανόλευκα; Ο Νικοπολίδης και ο Ζαγοράκης ήταν 16, ο Τσάρτας ήταν 15, ο Χαριστέας ο Καψής, o Φυσσας κι ο Βρύζας ήταν 14, ο Γιαννακόπουλος ήταν 13, ο Μπασινάς και ο Δέλλας 11, ο Κατσουράνης ήταν οκτώ, o Σεϊταρίδης επτά.

Μεγάλωσαν με τον Γκάλη, ήταν κι αυτοί παιδιά του ‘87. Πήγαν στην Πορτογαλία και στον πρώτο αγώνα πέτυχαν τη μεγαλύτερη νίκη. Μέχρι την επόμενη. Και την επόμενη.

Σαν σήμερα πριν από 30 χρόνια μας δόθηκε το πιο ισχυρό μήνυμα. Μπορούμε. Μακάρι να το είχαμε χρησιμοποιήσει όλοι καλύτερα.