Εκκλησίες κλειστές, μακάρι το καλύτερο Πάσχα της ζωής μας

Ήρθε η ώρα να το ζήσουμε κι αυτό. Πάσχα χωρίς έξοδο στην επαρχία, χωρίς επίσκεψη στο αγαπημένο χωριό των γονιών ή των παππούδων. Πάσχα χωρίς την εξοχή, τις βόλτες, το τραπέζι με τη μαγειρίτσα το βράδυ, χωρίς τη μάζωξη γύρω από τη σούβλα από το πρωί της Κυριακής.

Πάνω από όλα, Πάσχα με τις εκκλησίες κλειστές, χωρίς περιφορές επιταφίου σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό. Πάσχα χωρίς τις πρώτες λαμπάδες που βγαίνουν από το ναό, χωρίς το φως που απλώνεται σταδιακά παντού στον περίβολο.

Για να καταλήξουμε στο τελευταίο βέβαια υπήρξε ξανά η ίδια ταλαιπωρία. Άλλα έλεγε η Ιερά Σύνοδος, άλλα είπε ο Πέτσας, άλλα είπε ο Χαρδαλιάς, που ανέλαβε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

Μέσα σε δύο λεπτά πρέπει να είπε έξι φορές τη φράση “οι εκκλησίες θα είναι κλειστές για τους πιστούς”. Το θέμα έκλεισε, το ίδιο έκαναν και οι πόρτες των ναών και το ερώτημα παραμένει. Τι σόι Πάσχα θα είναι αυτό με τις εκκλησίες κλειστές.

Δεν ξέρω.

ΕΛΠΙΔΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΤΣΙ

Αν πίστευα, θα εκνευριζόμουν αφάνταστα με όλα αυτά τα παρατράγουδα που σπεύδουν στα social media να εκφράσουν την οργή τους που τους “στερούν το Πάσχα”. Αν πίστευα, θα θεωρούσα εχθρούς της πίστης μου όλους όσοι τα βάζουν με την κυβέρνηση, τους μασόνους, τους Ιλουμινάτι, τους Εβραίους και όποιον άλλον μπορούν να “σκεφτούν”.

Αν πίστευα, δεν θα ήθελα να έχω την παραμικρή σχέση με οποιονδήποτε νομίζει πως ο,τι συμβαίνει στη ζωή, είναι μηχανοράφημα και σκευωρία κατά της θρησκείας, αλλά και με όποιον θεωρεί πως η πίστη του είναι επιχείρημα για να κάνει ο,τι γουστάρει, χωρίς να σέβεται τους υπόλοιπους.

Αν πίστευα, θα καταλάβαινα πως δεν γίνεται αλλιώς. Κι αμέσως μετά την κατανόηση, θα είχα λαχτάρα, προσμονή. Θα είχα την ελπίδα πως μπορεί να είναι καλύτερα έτσι.

Η ΠΙΣΤΗ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΕΘΙΜΟ

Αν πίστευα, θα ανυπομονούσα να έρθει αυτό το Πάσχα για να ζήσω μια εμπειρία που θα ξεχωρίσει την πίστη από το έθιμο. Θα χαιρόμουν που, έστω και για πολύ άσχημους λόγους, μου δίνεται η ευκαιρία να ασκήσω την πίστη μου και μόνον αυτήν.

Αν πίστευα, θα έλεγα στον εαυτό μου πως είναι ευκαιρία να προσέξω καλύτερα ο,τι λένε τα λόγια. Θα έβλεπα την καραντίνα ως ευκαιρία για να παρακολουθήσω όλες τις λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας.

ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ

Αν πίστευα, θα ξεκινούσα από τη Μεγάλη Δευτέρα, θα φρόντιζα να μη χάσω λέξη από την (ατελείωτη είναι η αλήθεια) λειτουργια της Μεγάλης Πέμπτης με τα 12 Ευαγγέλια. Αν πίστευα, θα σκεφτόμουν να βάλω στο ράδιο τον σταθμό της εκκλησίας. Αν θες να ακούσεις πραγματικά ένα τραγούδι, δεν βάζεις το βίντεο κλιπ.

Αν πίστευα, ίσως άκουγα φέτος πιο έντονα από ποτέ το “σήμερον κρεμάται επί ξύλου”.

Αν πίστευα, θα σκεφτόμουν πως δεν λέει τίποτα μία ακόμα βόλτα πίσω από τον Επιτάφιο. Την κάνω όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να την κάνω στο μέλλον. Αν πίστευα, θα περίμενα μια μεγάλη Παρασκευή πιο ουσιαστική από ποτέ.

Όχι με το έθιμο της περιφοράς, της βόλτας, όχι με τις μουρμούρες και τις συζητήσεις στο δρόμο, αλλά με την ουσία των στιγμών και των λέξεων. Αν πίστευα, ίσως άκουγα φέτος πιο έντονα από ποτέ το “η ζωή εν τάφω” και το “αι γενεαί πάσαι”.

ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ "ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ" ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Αν πίστευα, θα λαχταρούσα μια Ανάσταση που δεν είναι πανηγύρι. Μια Ανάσταση χωρίς δυναμιτάκια, γουρούνες, πυροτεχνήματα, βεγγαλικά, κόρνες. Μια Ανάσταση που δεν θα είναι το πιο σύντομο πάρτι της χρονιάς, το κλασικό “ντυθήκαμε, πήγαμε, παρκάραμε, ξεπαρκάραμε, επιστρέψαμε”.

Αν πίστευα, θα μου έλειπε πολύ το φως που βγαίνει από το κτίσμα για να ξεχυθεί και να φωτίσει τα πρόσωπα των παρευρισκομένων. Αλλά θα έλεγα δεν πειράζει. Δεν πειράζει, ίσως αυτό το “Χριστός Ανέστη” να είναι το καλύτερο που θα βιώσω ποτέ στη ζωή μου.

Μπορεί να ο ήχος να έρθει από τα κοντινά μπαλκόνια, μπορεί από περαστικούς στο δρόμο. Μπορεί να ακουστεί μόνο από την τηλεόραση ή από το ραδιόφωνο σε ένα κλειστό σαλόνι. Μπορεί να το ψάλλω ή απλώς να το ψιθυρίσω.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΥΠΕΡΟΧΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ, ΒΑΘΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ

Αν πίστευα, θα περίμενα αυτήν την Ανάσταση ως την καλύτερη της ζωής μου. Θα φρόντιζα έτσι ώστε, αφού είναι αναγκαστικά διαφορετική, να γίνει υπέροχα αξέχαστη. Βαθιά θρησκευτική, όχι μόνο γιατί γύρω μας ο κόσμος καταρρέει, αλλά διότι τα πράγματα είναι πάντα καλύτερα χωρίς περιτύλιγμα, χωρίς φασαρία.

Ναι, οι εκκλησίες θα είναι κλειστές, αλλά ταυτόχρονα θα λείψουν όλα τα γύρω-γύρω, ακόμα και οι ρουκετοπόλεμοι, σαϊτοπόλεμοι, ακρωτηριασμοί, όλα αυτά που δεν έχουν καμία σχέση με την πίστη.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ, ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

Δεν πιστεύω, οπότε όλα αυτά δεν με αφορούν και τόσο. Όμως, κατανοώ τον προβληματισμό των πιστών γύρω μου και προφανώς δεν μιλάω για αυτούς που καταστρώνουν καταδρομικά σχέδια για να παραβιάσουν τις οδηγίες,

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν και νιώθουν πως θα τους λείψουν πολλά φέτος, ήδη τους λείπουν. Δεν φτάνουν βέβαια να πηγαίνουν σε ταράτσες ή να συναντάνε παπάδες στην πίσω πόρτα για να μεταλάβουν.

Δεν είναι λιγότερο χριστιανοί, απλώς είναι υπεύθυνοι και σοβαροί άνθρωποι. Με αυτούς στο μυαλό προσπάθησα να φανταστώ πώς θα ένιωθα και τι θα έκανα σε μια Μεγάλη Εβδομάδα με τις εκκλησίες κλειστές.

Δεν θα είναι το Πάσχα που ξέρουμε, αλλά μπορεί να είναι το πιο ουσιαστικό και τελικά αυτό που θα συγκινήσει περισσότερο από όλα. Μπορεί στο σαλόνι, στο μπαλκόνι τα πρόσωπα μόνο των δικών μας ανθρώπων να είναι ο,τι χρειαζόμαστε την Ανάσταση, μπορεί τα τηλεφωνήματα μετά σε όσους είναι μακριά μας να μην είναι διαδικαστικά, αλλά σημαντικότερα από ποτέ.

Δεν πιστεύω, αλλά τα εύχομαι όλα αυτά, θα ήθελα πάρα πολύ να τα δω να συμβαίνουν.

Κάλο Πάσχα σε όλους.