Ένα γκολ-σφραγίδα
Ο Μπέιλ ήρθε απ’τον πάγκο για να βάλει ένα εκπληκτικό γκολ που έκρινε τον τελικό και περιέγραψε τι είναι η Ρεάλ. Ο Θέμης Καίσαρης σχολιάζει την ξεχωριστή Βασίλισσα και τα δάκρυα της Λίβερπουλ.
Η Ρεάλ έβαλε τη σφραγίδα της και έγραψε ξανά ιστορία. Αφού πέρυσι έγινε η πρώτη η ομάδα που κατακτά το Champions League δυο σερί χρονιές, έγινε φέτος η πρώτη που κάνει treble μετά την Μπάγερν του 1976.
Κι η ομάδα του Ζιντάν πήρε το 3ο σερί με ένα γκολ-σφραγίδα του ποια είναι. Όταν μετά από χρονιά ο κόσμος θα ανατρέχει στο παρελθόν και θα αναρωτιέται "τι έκανε και ποια ήταν εκείνη η Ρεάλ που πήρε τρία σερί Champions League" ίσως να αρκεί το γκολ του Μπέιλ.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΑΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΣΗ
Αυτή είναι η Ρεάλ. Η ομάδα που έχει έναν world-class παίκτη σε κάθε θέση. Που κάνει τα απολύτως απλά στον αγωνιστικό χώρο, αλλά έχει έναν εκπληκτικό ποδοσφαιριστή σε κάθε σημείο της φάσης: στην πρώτη πάσα, στη σέντρα, στην εκτέλεση.
Η ομάδα που μπορεί να έχει στον πάγκο σε δύο συνεχόμενους τελικούς Champions League τον Γκάρεθ Μπέιλ, τον άνθρωπο για τον οποίο πριν από πέντε χρόνια έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ της πιο ακριβής μεταγραφής. Αυτόν που μπήκε στο ματς και δύο λεπτά αργότερα το έκρινε, με μια εκπληκτική εκτέλεση.
Πόσο εκπληκτική; Ας πούμε πως ίσως το γκολ του Ουαλού να είναι καλύτερο ακόμα κι απ’αυτό, το διάσημο γκολ του Ζιντάν. Απ’τον Ρομπέρτο Κάρλος στον Μαρσέλο, απ’τον Ζιντάν στον Μπέιλ.
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΚΑΛΙΜΠΕΡ
Πέρυσι λέγαμε πως το μυστικό των δύο back-to-back Champions League της Ρεάλ είναι στην ουσία η ίδια της η ύπαρξη. Δεν υπάρχει κάτι να αντιγράψεις, να διδαχθείς.
Δεν μπορείς να κοπιάρεις τη Ρεάλ, το Champions League για εκείνη είναι το Εξκάλιμπερ, καρφωμένο στο βράχο. Η ίδια μπορεί να το βγάλει και να το σηκώσει, όχι επειδή κάνει κάτι ξεχωριστό, αλλά γιατί η ίδια είναι ξεχωριστή.
Δεν άλλαξε τίποτε από τότε, ούτε συνέβη κάτι διαφορετικό στο Κίεβο. Χωρίς πώς και γιατί, η Ρεάλ έριξε στο γήπεδο έναν (ακόμα) εκπληκτικό ποδοσφαιριστή: έβγαλε δημιουργό για να έχει τρίτον εκτελεστή και γέμισε την μπάλα. Ο Μπέιλ φρόντισε ώστε ο τελικός να κριθεί από ένα εκπληκτικό γκολ.
ΣΚΗΝΙΚΟ ΗΤΤΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΘΡΙΑΜΒΟ
Τη μοναδικότητα της Ρεάλ μπορεί κανείς να τη διακρίνει ακόμα και στα μεθεόρτια. Δηλώσεις αποχώρησης, κουβέντες για ατζέντηδες και συμβόλαια, μοναχικά ποσταρίσματα στα σόσιαλ και όχι ομαδικές πανηγυρικές φωτογραφίες στα αποδυτήρια.
Ο Ζιντάν στη συνέντευξη Τύπου να απαντάει για Ρονάλντο και Μπέιλ, αντί για το πώς έχει πάρει τρία Champions League σε 2,5 σεζόν. Ο Πέρεθ να απαντάει στον Κριστιάνο και να λέει πως είναι ώρα χαράς και πανηγυρισμών, ενώ ο Πορτογάλος έδειχνε πέντε δάχτυλα στην ομαδική φωτογραφία στο χορτάρι μπροστά απ’το τέρμα.
Κάποια απ’όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν γίνει σε περίπτωση ήττας. Στη Ρεάλ γίνονται μετά από νίκη σε τελικό Champions League που ήταν η τρίτη συνεχόμενη.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΝΙΚΗΣΕ ΜΕ ΓΚΙΝΙΑ
Η μεγάλη ηττημένη Λίβερπουλ κατάφερε με έναν περίεργο τρόπο να "πρωταγωνιστήσει" περισσότερο απ’την δίκαιη νικήτρια. Το φινάλε βρήκε τους Κόκκινους ηττημένους και τον Κλοπ να το λέει απλά: "Στους τελικούς θέλεις τύχη και εμείς όχι μόνο δεν είχαμε τύχη, αλλά είχαμε κακή τύχη".
Κανείς δεν νίκησε με γκίνια. Και δεν θα ήταν η Λίβερπουλ αυτή που θα το κατάφερνε απέναντι σε αυτήν τη Ρεάλ. Όχι με τον Σαλάχ στο γήπεδο μόνο για 30 λεπτά. Με αυτόν στο γήπεδο, η Λίβερπουλ είχε την εικόνα που ήθελε.
ΟΠΩΣ ΗΘΕΛΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΛΑΧ
Έκλεβε μπάλες, έφτιαχνε συνδυασμούς, πατούσε συχνά την περιοχή της Ρεάλ, ενώ ταυτόχρονα την κρατούσε πολύ μακριά απ’τη δική της. Κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν αν ο Σαλάχ έμενε μέχρι το τέλος του αγώνα, αλλά ξέρουμε τι είδαμε με αυτόν στο χορτάρι.
Μέχρι το 31’ η Λίβερπουλ είχε 111 επαφές πάνω απ’τη σέντρα και η Ρεάλ 57. Μετά το 31’, η Ρεάλ είχε 149 και η Λίβερπουλ 7.
ΕΧΑΣΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΙΣ ΜΙΣΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ
Στη θέση του Σαλάχ η Λίβερπουλ δεν είχε να βάλει τον Μπέιλ, αλλά τον Λαλάνα, που τους τελευταίους πέντε μήνες μόνο σε ένα ματς έχει αγωνιστεί για πάνω από μισή ώρα. Οι Κόκκινοι δεν μπορούσαν πια να υπηρετήσουν το σχέδιο τους.
Ανεξάρτητα από το πόσες πιθανότητες έδινε ο καθένας στη Λίβερπουλ για να κατακτήσει το τρόπαιο, δύσκολα κάποιος θα αφαίρεσε κάτω από 50% απ’αυτές τις πιθανότητες όταν ο Σαλάχ αποχώρησε απ’το γήπεδο.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΜΥΝΑ
Είτε οι ελπίδες χάθηκαν στο “κλείδωμα” του Ράμος, είτε όχι, η Λίβερπουλ δεν μπορούσε να παίξει όπως θα ήθελε χωρίς τον Σαλάχ, δεν μπορούσε να επιτεθεί. Και για ομάδα που δεν μπορούσε να επιτεθεί, η ομάδα του Κλοπ παίρνει εξαιρετικό βαθμό για το πως αμύνθηκε.
Ούτε βομβαρδισμό δέχθηκε, ούτε έφτασε στη μικρή περιοχή, ούτε έζησε στιγμές πανικού. Και οι μέσοι προστάτευσαν την άμυνα και η τετράδα της άμυνας τα πήγε ξανά εξαιρετικά.
Σπουδαία εμφάνιση απέναντι σε τόσο ταλαντούχους παίκτες, από μια τετράδα που έχει για ακραίους μπακ τον 19χρονο Αλεξάντερ-Άρνολντ και τον 24χρονο Ρόμπερτσον, που πέρυσι έπαιζε στη Χαλ που υποβιβάστηκε.
ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ
Στο τέλος της ημέρας, θα μείνει η αντίδραση μετά το 1-0, τα δάκρυα του Σαλάχ κι αυτά του Κάριους, που έζησε έναν ζωντανό εφιάλτη. Αυτά απ’τον τελικό.
Γιατί απ’όλη τη χρονιά και την πορεία προς αυτήν θα μείνει μια ομάδα που σε μόλις 2,5 σεζόν με τον Κλοπ στον πάγκο έχει ξαναβρεί την καρδιά της, έχει φτιάξει μια ενδεκάδα που μπορεί να νικήσει την οποιαδήποτε ομάδα και πλέον δουλεύει για να προσθέσει τις λύσεις που δεν είχε φέτος.
Όλα αυτά ενώ τα τελευταία δύο χρόνια με τον Γερμανό στον πάγκο έχει δώσει 250 εκατομμύρια για μεταγραφές και έχει εισπράξει 255 από πωλήσεις.
Photo Credits: AP Photo/Sergei Grits
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: