Έντεκα χρόνια απ’το 2006-07. Την τελευταία φορά που ο Ολυμπιακός έμεινε τελευταίος σε όμιλο του Champions League στον πάγκο του ήταν ο Σόλιντ και η ενδεκάδα ήταν Νικοπολίδης, Ντομί, Ζεβλάκοφ, Σέζαρ, Πάντος, Στολτίδης, Μάριτς, Ριβάλντο, Τζόρτζεβιτς, Μπαμπαγκίτα, Καστίγιο.

ΜΕ ΜΠΟΡΧΑ

Αντίπαλος στον τελευταίο αγώνα στον όμιλο ήταν η Σαχτάρ, που είχε προπονητή τον μπαμπά Λουτσέσκου, φορ τον Μπραντάο, βασικούς τον Φερναντίνιο και τον Ρατς, ενώ αλλαγή στο ματς είχε μπει για τον Ολυμπιακό ο Κωνσταντίνου και ο θρυλικός Μπόρχα. Κανονικά εννιάρια.

Βέβαια, τότε ο Ολυμπιακός δεν είχε μείνει τελευταίος απ’την 5η αγωνιστική. Στο τελευταίο ματς υποδέχθηκε τη Σαχτάρ. Με νίκη την έβαζε από κάτω και έβγαινε τρίτος, αλλά έμεινε στο 1-1 και την τελευταία θέση.

ΕΠΙ “ΚΑΤΑΡΑΣ”

Στα έντεκα χρόνια που μεσολάβησαν, ο Ολυμπιακός πανηγύρισε τρεις προκρίσεις στους 16 (2008 με Τσέλσι, 2010 με Μπορντό, 2014 με Γιουνάιτεντ) και όσες φορές μπήκε στον όμιλο είχε τουλάχιστον συνέχεια στο Europa League. Δεν έπαιξε στην Ευρώπη στο δεύτερο μισό της σεζόν μόνο τις χρονιές που δεν έπαιξε ούτε στο πρώτο, γιατί αποκλείστηκε στα προκριματικά.

Για να καταλάβει κανείς πόσο παλιά είναι η τελευταία φορά που ο Ολυμπιακός έχει μείνει στην τελευταία θέση, αρκεί να σκεφτεί πως αυτό έγινε την εποχή που δεν είχε ακόμα διπλό στη διοργάνωση. Ναι, τόσο παλιά, επί “κατάρας”.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΧΕΔΟΝ ΑΠ’ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΤΣ

Θα μου πείτε “μα αυτό δεν το μάθαμε χθες. Στην ουσία ο Ολυμπιακός πήγε καρφί για τελευταίος απ’τη στιγμή που έχασε απ’την Σπόρτινγκ στην πρεμιέρα με 2-3. Από εκεί και πέρα έψαχνε θαύματα για να αποφύγει την τέταρτη θέση”. Σωστό, πάνω-κάτω το ξέραμε, το ματς στην Πορτογαλία το περιμέναμε για την επικύρωση.

Όμως, θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να μείνει τελευταίος, αλλά να πάρει ισοπαλία στη Λισαβόνα ή ακόμα και μια νίκη, που θα τον άφηνε 4ο στην ισοβαθμία. Θα μπορούσε να μείνει τελευταίος με ήττα, αλλά σε αγώνα που θα είχε παλέψει. Τότε θα ξεκινούσαμε την κουβέντα απ’το ματς, απ’αυτά που είδαμε.

ΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΡΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ

Τώρα, πως να μην ξεκινήσουμε με αναδρομή στην τελευταία φορά που ο Ολυμπιακός έμεινε τελευταίος. Τι να συζητήσεις για ένα ματς στο οποίο οι επιλογές, αλλά και οι δηλώσεις του προπονητή μετά τη λήξη, σου δείχνουν πως φοβάται τόσο πολύ την ομάδα του που προτιμά να κατέβει χωρίς δυνατότητα απειλής προκειμένου να θωρακιστεί όσο μπορεί;

Ο Ολυμπιακός στην Λισαβόνα ήταν σαν την κουβέρτα απ’το ποίημα του Ίθαν Χοκ στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών. Όσο κι αν την τραβάς, δεν φτάνει, αφήνει κάτι απ’έξω. Οι ερυθρόλευκοι κατεβαίνουν με τρία αμυντικά χαφ και χωρίς φορ για να αμυνθούν όσο καλύτερα γίνεται, θυσιάζοντας την επιθετική απειλή. Ε, και καταλήγουν στο να μην μπορούν τελικά ούτε να αμυνθούν, ούτε να απειλήσουν.

ΤΑ ΕΙΧΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ

Τρία αμυντικά χαφ, τσεκ. Χαμηλά και κοντά οι γραμμές, τσεκ. Διάθεση για προσοχή και αλληλοκαλύψεις, τσεκ. Χαμηλός ρυθμός, τσεκ: ο αγώνας είχε ρυθμό Αυγουστιάτικου φιλικού, παρά αγώνα Champions League. Αντίπαλος που δεν είναι μεγαθήριο, τσεκ: η Σπόρτινγκ είναι καλή ομάδα, αλλά επ’ουδενί αντίπαλος μεγέθους που σε κάνει να λες “ο,τι και να κάνουμε, εδώ μέσα θα φάμε τρία στο χαλαρό”.

Όλα τσεκ, αλλά ο Ολυμπιακός τα έφαγε τα τρία και η Σπόρτινγκ είχε 14 τελικές εντός περιοχής. Δεκαέξι είχαν οι ερυθρόλευκοι απέναντι στον Λεβαδειακό, δικαίως χειροκροτήθηκαν γι’αυτήν την εικόνα και την παραγωγικότητα, αλλά για να το πετύχουν είχαν διαρκώς το πόδι κολλημένο στο γκάζι, απ’το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο.

ΤΟΝ ΕΠΑΙΞΑΝ ΣΤΟ ΡΕΛΑΝΤΙ

Οι Πορτογάλοι έπαιξαν στο ρελαντί, σχεδόν έκαναν αγγαρεία μετά το 60’ και βρήκαν τελικές με όλους τους τρόπους: από παιχνίδι στα άκρα πάνω στον Κούτρη (πιο αναμενόμενο κι από μελτέμι στη Μύκονο), από κάθετες “μπούκες” του Φερνάντες, από στημένες φάσεις χαμηλά, από στημένες φάσεις ψηλά, από πίεση πάνω στους αμυντικούς.

Ο,τι ήθελαν έκαναν επιθετικά, χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Και αμυντικά, ΟΚ, μόνο τις αλλαγές παιχνιδιού προς τον Πάρντο έπρεπε να προσέχουν. Πιο άνετα έβγαλαν το ματς ο Πίντο με τον Ματιέ κόντρα στον Ολυμπιακό, παρά ο Μποτία με τον Σισέ κόντρα στον Λεβαδειακό.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΘΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΛΕΜΟΝΗ

Κόντρα στην Μπαρτσελόνα η έδρα και η ιστορική συγκυρία του να υποδέχεσαι τους Καταλανούς και τον Μέσι ώθησαν τον Ολυμπιακό να δείξει λίγο θάρρος παραπάνω. Λέγαμε τότε πως έκανε ένα βήμα μπροστά, αλλά στη Λισαβόνα γύρισε πάλι πίσω, στη λογική του “να φύγει κι αυτό το ματς κι ας μην το παίξουμε καν”.

Η πρώτη ευρωπαϊκή παρουσία του Λεμονή με τον Ολυμπιακό είχε τίτλο “πήγε να παίξει στην Ευρώπη όπως στην Ελλάδα και έφαγε τα μούτρα του”. Η δεύτερη είχε τίτλο “έμαθε απ’τα στραπάτσα της πρώτης, έπαιξε στην κόντρα και δικαιώθηκε με πρόκριση και δύο διπλά”.

Η τρίτη θα περάσει στην ιστορία ως “τότε που ο Ολυμπιακός δεν έπαιζε τα ματς, απλώς έκρυβε αδυναμίες και περίμενε να περάσει η ώρα να τελειώσει ο αγώνας για να ετοιμαστεί για την Κέρκυρα”. Για να μην τον αδικώ, ο Λεμονής ανέβηκε στο πλοίο μεσοπέλαγα, δεν το ναυπήγησε αυτός, αλλά η εικόνα αυτή είναι.

ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ

Παρόλα αυτά, έστω την τελευταία αγωνιστική κόντρα στη Γιουβέντους, ο Ολυμπιακός οφείλει να κάνει κάτι διαφορετικό. Όχι μόνο για να αποφύγει να τελειώσει τον όμιλο με έναν βαθμό, αλλά κυρίως από σεβασμό στον κόσμο του.

Μια ακόμη επανάληψη του ίδιου έργου δεν έχει νόημα να την παρακολουθήσει κανένας φίλος του Ολυμπιακού, ούτε από κοντά, ούτε απ’την τηλεόραση. Ακόμα και επί “κατάρας”, τη μία και μοναδική νίκη στον όμιλο την κυνηγούσε με νύχια και με δόντια ο Ολυμπιακός, ακόμα κι αν δεν τον έβγαζε απ’την τελευταία θέση.