Έτσι μάλιστα. Αυτό ήταν ποδοσφαιρικό σχέδιο με θάρρος. Αυτό ήταν “παίζω για τη νίκη” και όχι “παίζω για το 0-0 και για να περάσει η ώρα”. Αυτή τη φορά η ΑΕΚ αντιμετώπισε το ζευγάρι των ευρωπαϊκών αγώνων όπως πρέπει.

Και καθόλου τυχαία, πήρε την πρόκριση που τόσο ήθελε και την πήρε εμφατικά. Καθαρή νίκη επί της Μπριζ, 3-0, πρωταγωνιστές, χαμόγελα στο γήπεδο και στον κόσμο στις κερκίδες του “Σπύρος Λούης”.

Πέρασαν ακριβώς 30 μέρες απ’την επομένη του εντός έδρα αγώνα με την ΤΣΣΚΑ. Στο τότε κείμενο ήμουν επικριτικός, ίσως και σκληρός με την ΑΕΚ και το πρόσωπο που παρουσίασε στο πρώτο επίσημο ματς της σεζόν. Και όχι, δεν με είχε ενοχλήσει το αποτέλεσμα, η ήττα με 0-2.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΓΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ

Με είχε ενοχλήσει και πάντα θα με ενοχλεί να βλέπω ομάδες να αγωνίζονται χωρίς θάρρος, να μην παίζουν. Τι λέγαμε τότε; Ρίξτε μια ματιά. Σε τρία μεγάλα περσινά ματς (ημιτελικοί και τελικός Κυπέλλου) και ένα φετινό (προκριματικός με ΤΣΣΚΑ) το έργο του Μανόλο είναι ίδιο: όλοι μαρκάρουμε να μην το φάμε, πίσω να κρατήσουμε, αντεπιθέσεις με σχεδόν μηδενικό θάρρος (άρα ουσιαστικά ανύπαρκτες), ο φορ με κοντινότερο παίκτη στα 25 μέτρα κι ό,τι βγει.

Δεν λέω πως με διαφορετικό σχέδιο η ΑΕΚ θα είχε τη νίκη ή την πρόκριση στο τσεπάκι. Μπορεί ο,τι κι αν έκανε, να μην της έφταναν τα όπλα που έχει στη φαρέτρα. Όμως, δεν είναι και σχέδιο αυτό που έχει, γιατί καταλήγει πάντα στην ίδια αφήγηση: "Κάτι έγινε και χάσαμε/αποκλειστήκαμε”.

Η ΑΕΚ υπηρέτησε το ίδιο σχέδιο στον επαναληπτικό με τον Ολυμπιακό, έχασε και το δοκάρι τη γλίτωσε απ' τον αποκλεισμό. Για το 0-1 έφταιγε το λάθος του Μάνταλου και αν γινόταν το 0-2 στην κεφαλιά του Καρντόσο θα έφταιγαν οι στόπερ που δεν πήραν την κεφαλιά.

Στον τελικό του Κυπέλλου, πάλι με το ίδιο ελάχιστο θάρρος και επιθετικό σχέδιο, έφταιγε ο επόπτης που μέτρησε το γκολ του ΠΑΟΚ. Τώρα με την ΤΣΣΚΑ έφταιγαν τα στημένα, οι αντίπαλοι που ήταν ψηλοί, οι παίκτες που δεν έκαναν αυτά όσα τους είπε ο Χιμένεθ, ο Ανέστης, κτλ.

Δεν πάει έτσι. Δεν μπορείς να μην παράγεις τίποτα, να παίζεις τόσο, μα τόσο παθητικά και να περιμένεις αυτό που θα πάει στραβά (γιατί θα πάει) για να το δείξεις με το δάχτυλο και να πεις "αυτό φταίει".

ΘΑΡΡΟΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ

Κάποιοι φίλοι της ΑΕΚ μου έλεγαν τότε πως δεν υπολογίζω τη δυναμική του αντιπάλου. Πως δεν μπορεί η Ένωση ξαφνικά να γίνει ομάδα κυριαρχίας, που θα πάρει την κατοχή για να παίξει μπαλάρα και να πάρει έτσι μια τόσο δύσκολη πρόκριση.

Παρανόηση. Θάρρος δεν συνεπάγεται σώνει και ντε μεγάλη κατοχή, ρόλος κυριαρχίας, ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας ή διάταξη που τάχα είναι επιθετική. Θάρρος και διαρκή απειλή μπορείς να έχεις ακόμα κι όταν περιμένεις τον αντίπαλο χαμηλά, όταν του αφήνεις την μπάλα, όταν προσέχεις πρώτα τα μετόπισθεν.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ, ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΧΘΕΣ

Αλλά γιατί εξηγώ; Θα πρέπει να σας είναι αρκετή η εικόνα της ΑΕΚ στα δύο παιχνίδια με την Μπριζ. Όταν πήγε στο Βέλγιο για να παίξει, για να βγάλει παίκτες μπροστά, για να απειλήσει, να τρέξει στον χώρο. Δεν τις κάθισαν οι φάσεις, δεν βρήκε το γκολ που έψαχνε και με παίκτη λιγότερο αναγκάστηκε να υιοθετήσει παθητικό ρόλο για να πάρει το 0-0.

Αλλά ήδη η εικόνα της δεν είχε την παραμικρή σχέση με την εικόνα απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Και το έργο ολοκληρώθηκε υπέροχα στην έδρα της και στο χθεσινό 3-0 με το οποίο η ΑΕΚ πέρασε εμφατικά στους ομίλους του Europa League για πρώτη φορά μετά τη σεζόν 2011-12.

ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ 5-3- 2

Το ωραίο είναι πως θεωρητικά η Ένωση πήγε ακόμα πιο συντηρητικά απέναντι στην Μπριζ. Αυτό θα έλεγαν όσοι κρίνουν τις διαθέσεις μιας ομάδας απ’τη διάταξη. “Παίζει με τρεις στόπερ, 5-3- 2, πάει φουλ αμυντικά”. Χαζομάρες. Τη φιλοσοφία και τη διάθεση δεν την κάνει η διάταξη, αλλά το τι έχεις κατέβει να κάνεις, τα πρόσωπα που επιλέγεις και, πάνω απ’όλα, ο χαρακτήρας του παιχνιδιού σου.

Στο “Σπύρος Λούης” η Ένωση φόρεσε ξανά αυτό το 5-3- 2. Με Σιμόες-Γαλανόπουλο-Μάνταλο στον άξονα, μια τριάδα με τρεξίματα που δεν έχει σχέση με το Σιμόες-Γιόχανσον-Αϊντάρεβιτς, και την ταχύτητα του Λάζαρου με τον Κλωναρίδη στην επίθεση. Δεν πήγε να πάρει την μπάλα και να παίξει φουλ επίθεση, δεν είχε πρόβλημα να την αφήσει στην Μπριζ και να προσέξει την άμυνα, αλλά όλα έγιναν με θάρρος και διάθεση για διαρκή απειλή.

ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΛΑ ΣΙΜΟΕΣ ΚΑΙ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Αρκεί κανείς να θυμηθεί τις κούρσες και τα ανεβάσματα του Μπακάκη και κυρίως του Λόπες. Βασικά αρκεί κανείς να κοιτάξει τον Σιμόες: το 6 της ομάδας, ο κατεξοχήν τρεχαλατζής κόφτης, ο “καταστροφέας”. Πατάει περιοχή βαθιά και τσιμπάει την μπάλα στην κάθετη του Λάζαρου για να κερδίσει το πέναλτι.

Βρίσκεται στην μικρή περιοχή για να πάρει το ριμπάουντ και να κάνει το 2-0, να στείλει σε όλους το μήνυμα “απόψε περνάμε”. Και το κάνει ξανά στο φινάλε, για να γράψει το 3-0 και να δώσει πανηγυρικό τόνο στη βραδιά.

Τρεις καθοριστικές παρουσίες του κόφτη στην αντίπαλη περιοχή. Αυτό είναι θάρρος, είναι “παίζουμε άμυνα για να κερδίσουμε”, όχι “παίζουμε άμυνα για την άμυνα”. Προσθέστε τώρα σ’αυτά που έκανε ο Σιμόες και τις φορές που είδατε τον Γαλανόπουλο στην αντίπαλη περιοχή, άσχετα αν ο μικρός τα χάλασε στα τελειώματα.

ΕΤΣΙ ΣΚΟΡΑΡΕΙΣ, ΕΤΣΙ ΠΕΡΝΑΣ

Έτσι δεν αφήνεις μόνους τους επιθετικούς να κυνηγάνε μακρινές μπαλιές λες και είναι receivers στο NFL, έτσι φτιάχνεις φάσεις, έτσι σκοράρεις, έτσι περνάς. Έτσι δεν σου φταίει η ατυχία, οι χαμένες ευκαιρίες στο Βέλγιο, η κόκκινη του Λιβάγια, το δοκάρι του Κλωναρίδη και το άσχημο τελείωμα του Λόπες στο ριμπάουντ, έτσι δεν φτάνεις να μουρμουράς για άμυνα στα στημένα, εξόδους Ανέστη, κτλ.

Έτσι αυτά που δεν πήγαν καλά, όχι μόνο δεν κοστίζουν, αλλά ξεχνιούνται, ούτε καν τα θυμάσαι. Ενώ όταν δεν παίζεις, το ματς τελειώνει και το μόνο που σου μένει είναι το τάδε λάθος του επόπτη, τα δύο λάθη στα στημένα, κτλ.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΡΑΟΥΧΟ

Έτσι γεμίζεις τον κόσμο σου, όχι μόνο με το αποτέλεσμα, αλλά και μ’αυτό που βλέπει στο γήπεδο. Έστω πως η ΑΕΚ έπαιζε ξανά όπως και με την ΤΣΣΚΑ και περνούσε την Μπριζ με 1-0, χάρις σε ένα γκολ από στημένη φάση. Αγχωτικά και με ιδρώτα μέχρι το 93’ για να μείνει το 1-0.

Ο κόσμος μπορεί και σ’αυτό το σενάριο να φώναζε το όνομα του Αραούχο. Αλλά θα το έκανε με άλλη διάθεση. Θα ήταν “φέρτε τον μπας και δούμε λίγο καλύτερη μπάλα”. Τώρα το σύνθημα ακούστηκε αλλιώς. Ήταν “φέρτε τον για να γίνουμε καλύτεροι, γιατί μας έφτιαξε αυτό που είδαμε”.

ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΜΙΛΟΥΣ

Αυτή πρέπει να είναι η ΑΕΚ και στους ομίλους. Και ναι, απέναντι σε καλύτερους αντιπάλους μπορεί και να μην είναι αρκετό για θετικό αποτέλεσμα. Αλλά με λίγη τύχη (και κάποιες μεταγραφές) μπορεί και να είναι. Για να το μάθει η Ένωση θα πρέπει να μην έχει ξανά την παθητικότητα που είχε με τους Ρώσους, αλλά το θάρρος και την πίστη που είχε με την Μπριζ.

Ο κόσμος καταλαβαίνει. Θα δει ποτέ χάνεις επειδή κάνεις ο,τι μπορείς αλλά δεν είναι αρκετό και πότε χάνεις γιατί φοβάσαι να παίξεις. Συνέβη στον Παναθηναϊκό: σωστό σχέδιο και νοοτροπία ήταν αρκετά για να περάσει την Γκαμπάλα, παρά τις απουσίες και τα προβλήματα. Κόντρα στην Μπιλμπάο, η πράξη δεν βγήκε, τα κουκιά ήταν λίγα.

ΥΓ. Μετά τον πρώτο αγώνα του ΠΑΟΚ με την Ολίμπικ εκτός έδρας έγραψα για λανθασμένη νοοτροπία, για ομάδα που έκανε αγγαρεία και κοιτούσε το ρολόι με ύφος ντεμέκ ανωτερότητας. Μετά το χαστούκι και τον αποκλεισμό απ’την Έστερσουντ, πρέπει να ανακαλέσω.

Όχι γιατί ήταν λάθος όλα αυτά, αλλά γιατί αποδείχθηκε πως το πρόβλημα στον ΠΑΟΚ είναι πολύ βαθύτερο.

Photo Credits: Eurokinissi