Ο Ολυμπιακός σου μιλούσε, στο έλεγε. Ημίχρονο με το ημίχρονο, αγώνα με τον αγώνα στα προκριματικά. Σε αυτά τα ματς δεν πήρε μόνο την πρόκριση, το εισιτήριο για την επιστροφή στο μεγάλο πάρτι των ομίλων του Champions League. Σου έστελνε ταυτόχρονα το μήνυμα πως θα είναι ξανά αντάξιος της περίστασης, όπως παλιά.

Το έβλεπες πως φέτος μπορεί να είναι ανταγωνιστικός, πως θα σταθεί όπως πρέπει.

Αυτή τη φορά δεν θα πήγαινε με σαγιονάρες στα Όσκαρ, όπως λέγαμε πως έκανε στην τελευταία του παρουσία στους ομίλους, όταν και τελείωσε με έναν βαθμό, χωρίς ποτέ να σε πείσει πως μπορεί να είναι ανταγωνιστικός σε αυτό το επίπεδο. Αυτή τη φορά θα ήταν καλός.

ΑΠΛΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ, ΜΕ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ

Και δεν ήταν απλώς καλός, ήταν εξαιρετικός απέναντι στην Τότεναμ. Δεν ήταν τυχερός, ούτε παθιασμένος, ούτε σκληροτράχηλος κι άλλα τέτοια περίεργα. Ήταν απλά εξαιρετικός.

Ναι, σε αυτό το γήπεδο έχει πετύχει μεγάλες νίκες, αλλά δεν είναι λιγότερο δύσκολο να επιστρέφεις από 0-2 απέναντι σε αγγλική ομάδα. Ναι, σε αυτό το γήπεδο έχει βρει μαγικά διαστήματα, αλλά δεν είναι λίγο να μπορείς να έχεις σταθερή απόδοση σε τέτοια ένταση για 90 λεπτά.

Η ομάδα του Μαρτίνς δεν είχε πχ τα ξεσπάσματα που είχε ο Ολυμπιακός του Μίτσελ όταν πετύχαινε μεγάλες νίκες, αλλά απέναντι στην Τότεναμ είχε πολύ μεγαλύτερη διάρκεια, σχεδόν πρωτοφανή.

ΧΩΡΙΣ ΡΕΝΤΑ 'Η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

Επιπλέον, οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν καν τη ρέντα, τις λεπτομέρειες που λέμε πως χρειάζεσαι σε τέτοιες βραδιές.

Οι πρώτες ευκαιρίες δεν έγιναν γκολ, ο Γκερέρο βρήκε το δοκάρι, ο Μασούρας εκτέλεσε άτσαλα. Στην άλλη πλευρά η Τότεναμ βρήκε δύο γκολ χωρίς να κάνει πολλά, με τον Ποκετίνο να ξέρει πολύ καλά τι λέει όταν δήλωσε “δεν μου άρεσε η εικόνα στο πρώτο ημίχρονο παρά τα δυο γκολ, η εμφάνιση δεν ήταν καλή”.

Ούτε ρέντα, ούτε “εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες του”, ούτε “χτύπησε όταν έπρεπε”. Σχεδόν τίποτα δεν του πήγε δεξιά, τίποτα δεν του έγινε εύκολο κι όμως, ο Ολυμπιακός στάθηκε χωρίς αυτά και δεν έχασε, παρότι βρέθηκε στο 0-2.

Οι ευκαιρίες ήταν σχεδόν τέλεια ισορροπημένες, η ομάδα του Μαρτίνς πήρε ένα απολύτως δίκαιο 2-2, που το άξιζε, απέναντι στην περσινή φιναλίστ του Champions League και μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.

ΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΤΕΛΕΙΟ ΜΑΤΣ

Για να το πετύχει έκανε ένα σχεδόν τέλειο ματς. Ναι, καταλαβαίνω πως ξενίζει η λέξη τέλειο όταν πχ η πίεση έφερε το κλέψιμο και το γκολ του Μούρα, όταν η ωραία εναλλαγή κινήσεων έφερε τον Κέιν στο 1vs1 με τον Μεριά στη φάση του πέναλτι.

Όμως, αυτά θα στα κάνει η Τότεναμ ο,τι κι αν κάνεις. Το θέμα είναι να τα ελαχιστοποιήσεις.

Ναι, οι Άγγλοι βρήκαν γκολ από κλέψιμο, αλλά ποιος μπορεί να πει πως είδε τον Ολυμπιακό να υποφέρει από το πρες, να μην μπορεί να περάσει τη σέντρα, να πανικοβάλλεται και να πελαγοδρομεί; Ναι, έφτιαξαν 1-2 καλές συνεργασίες στην επίθεση οι φιλοξενούμενοι, αλλά ποιος μπορεί να πει πως είδε κακή αμυντική λειτουργία από τον Ολυμπιακό, πως είδε πχ τον Σα να αναγκάζεται να κάνει ηρωικό ματς όπως κάποια του Ρομπέρτο;

ΠΕΤΥΧΕ Ο,ΤΙ ΗΘΕΛΕ

Η Τότεναμ στην ουσία πέτυχε ελάχιστα, απλώς κατάφερε να πάρει πολλά από αυτά. Ο,τι θέλησε να πετύχει στο γήπεδο ο Ολυμπιακός το πέτυχε και με το παραπάνω.

Γιατί ήταν μια ομάδα εξαιρετικά δουλεμένη, με φοβερό χαρακτήρα, που κατάφερε να έχει σχεδόν ανεπηρέαστη, σταθερή απόδοση σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Καλή οργάνωση πίσω από την μπάλα, θάρρος στην έξοδο από την άμυνα, στόχευση και ποιότητα στην επίθεση.

Η Τότεναμ βοήθησε με τους ακραίους μπακ εκτός, με το “βαρύ” δίδυμο των Ντέιβις-Σάντσες στα άκρα. Αλλά δεν υπάρχουν “βοήθειες” αν εσύ δεν μπορείς πρώτα να σταθείς στο επίπεδο του αγώνα και μετά να κοιτάξεις πως θα τις εκμεταλλευτείς.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΠΟΝΤΕΝΣΕ - ΒΑΛΜΠΟΥΕΝΑ

Ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που έπρεπε και είχε και τα απαιτούμενα όπλα. Τον Βαλμπουενά σε βραδιά πιστοποίησης κλάσης και τον Ποντένσε σε εμφάνιση καριέρας. Τους βάζουμε μαζί, γιατί βοήθησαν ο ένας τον άλλον και γιατί είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον πολυτιμότερο.

Οι αριθμοί ζαλίζουν περισσότερο κι από την εικόνα τους στο χορτάρι. Ο Βαλμπουενά είχε 17/18 εύστοχες πάσες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, ο Ποντένσε είχε 18/20 κι οι δύο μαζί είχαν 35/38 εύστοχες πάσες ψηλά στην επίθεση!

Ο Γάλλος έφτιαξε τρεις ευκαιρίες (τόσες είχε κι ο Έρικσεν), έδωσε την ασίστ για το πρώτο γκολ, κέρδισε το πέναλτι για το 2ο, την ώρα που ο Πορτογάλος ήταν ο πρώτος ντριμπλέρ του αγώνα με 5/7 πετυχημένες ντρίμπλες. Απίστευτα πράγματα.

Η ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ ΦΑΣΗ

Οι δυο τους έδειξαν οξυδέρκεια και θάρρος στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα, στο 1-2 πριν λήξει το πρώτο ημίχρονο. Οι αλλαγές στις θέσεις έφεραν τον Κέιν να καλύπτει την αριστερή πλευρά της Τότεναμ. Ο Ολυμπιακός πέρασε τη σέντρα και φάνηκε πως ο Άγγλος δεν είχε διάθεση να βοηθήσει, να καλύψει στην άμυνα.

Ποντένσε - Βαλμπουενά μύρισαν αίμα, το πλασέ ήταν ακόμα πιο άψογο από το “ένα-δύο”, ο Ολυμπιακός είχε το γκολ που δικαιούταν: αν η Τότεναμ είχε δύο με τόσο ισχνή παρουσία ψηλά, οι ερυθρόλευκοι έπρεπε να έχουν τουλάχιστον ένα. Το βρήκαν χάρις στο φοβερό δίδυμο της επίθεσης και με αυτό το γκολ όλοι όσοι έβλεπαν τον αγώνα πήραν το μήνυμα πως η βραδιά δεν τελείωσε στο 0-2, το ματς θα έχει δρόμο.

ΤΟ ΠΡΕΣ ΤΟΥ ΜΠΟΥΧΑΛΑΚΗ

Είχε. Ο Ολυμπιακός συνέχισε να μην απειλείται, συνέχισε να έχει θάρρος στη δική του επίθεση, να μην αφήνει τους Άγγλους να έχουν την ήσυχη κι άνετη βραδιά που ονειρεύτηκαν στο 0-2. Κι ήταν απολύτως δίκαιο η ισοφάριση να έρθει από μια φάση που "καθρέφτισε" την πρόοδο του Ολυμπιακού.

Τη δυνατότητα που έχει να πιέζει για αρκετή ώρα, να το κάνει και ψηλά αν μπορεί, χωρίς να φοβάται πως θα εκτεθεί. Φοβερό το πρες του Μπουχαλάκη, η μπάλα κερδήθηκε εκεί που πρέπει, έξω από τη μεγάλη περιοχή, άτσαλος ο Φερτόνχεν στον Βαλμπουενά κι ο Γάλλος δεν έκανε λάθος απέναντι στον Γιορίς.

ΦΟΒΕΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΝΖΙΑ

Η έξοδος του "κοντού" από το γήπεδο δημιούργησε την ανησυχία πως ίσως ο Ολυμπιακός πληγωθεί από την απουσία του ηγέτη του. Κι όμως, οι ερυθρόλευκοι τη βρήκαν την άκρη, γιατί ο Μπενζία του βοήθησε απίστευτα.

Κρατήματα μπάλας, θετικές και σωστές αποφάσεις, καθαρή σκέψη, μυαλωμένο ματς. Υποδέχθηκε την μπάλα 15 φορές, κέρδισε τέσσερα φάουλ, πρόλαβε να κάνει τρία τάκλινγκ, αλλά και να έχει και την πιο επικίνδυνη τελική του Ολυμπιακού μετά το 2-2.

Εμφάνιση που ανοίγει την όρεξη για το μέλλον.

ΜΙΛΑΝΕ ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ

Το τελικό 2-2 γέμισε με ευφορία τον κόσμο του Ολυμπιακό και καλώς έγινε αυτό. Οι ερυθρόλευκοι θα μπορούσαν να χάσουν το ματς, με ρέντα ίσως να το έπαιρναν, αλλά στο τέλος έμεινε περισσότερο η εικόνα. Αυτή που είχαν χρόνια να δουν οι φίλοι τους σε αγώνα Champions League: ανταγωνιστική ομάδα, με σχέδιο και θάρρος, που στέκεται σ'αυτό το τόσο απαιτητικό επίπεδο.

Μιλάνε από μόνες τους και οι αλλαγές. Μπενζιά, Ελ Αραμπί, Ραντζέλοβιτς. Ούτε Καμαρά, ούτε τρίτος στόπερ, ούτε τίποτα. Ο Ολυμπιακός ούτε χρειαζόταν τέτοια κίνηση, ούτε ήθελε να την κάνει.

ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΡΤΟΥΝΗ

Το μέλλον θα δείξει ποια θα είναι η φετινή παρουσία. Τα δύσκολα είναι μπροστά: Βελιγράδι, δυο ματς με Μπάγερν, Λονδίνο. Ο,τι κι αν συμβεί, το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε καιρό να δει ομάδα στον όμιλο του Champions League να περιμένει τα ματς για να παίξει κι όχι για να κοιτάει το ρολόι και να λέει "πέρασε κι αυτο το δεκάλεπτο, ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα". Ομάδα που θα δείξει κάτι διαφορετικό από αυτά της περσινής ΑΕΚ και του προπέρσινου Ολυμπιακού.

Επιτέλους τα είδαμε. Και κλείνουμε μια σκέψη. Τί άλλο θα μπορούσε να φτιάξει ο χθεσινός Ολυμπιακός αν μαζί με Ποντένσε - Βαλμπουενά είχε και τον Φορτούνη, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο;