Εθνική: Κάτι σαν φλασάκι

Πρεμιέρα προκριματικών Euro 2020 εκτός έδρας με το Λιχτενστάιν αφήνει δύο επιλογές. Ή κακή είδηση ή καθόλου είδηση. Η νίκη δεν λέει τίποτα σε κανέναν, η γκέλα είναι αιτία για κριτική, ξεσπάσματα, πρωτοσέλιδα, κλικ και χλευαστικά post στα social.

Η Εθνική είχε μόνο να χάσει και ευτυχώς νίκησε. Ο αντίπαλος μπορεί να έκανε τη νίκη να μοιάζει δεδομένη, αλλά δεν την πήραμε στα δύο τελευταία προκριματικά. Για το Euro του 2012 ξεκινήσαμε με ισοπαλία εντός με τη Γεωργία, ενώ για αυτό του 2016 ξεκινήσαμε με ήττα εντός από τη Ρουμανία. Θυμάστε, τότε που τελικά τερματίσαμε τελευταία, πίσω κι απ'τα Φερόε.

Αυτή τη φορά ξεκινήσαμε με το δεξί. Αυτή είναι η είδηση, τα υπόλοιπα είναι σημειώσεις. Σημειώσεις γιατί αντίπαλος σαν το Λιχτενστάιν δεν σου δίνει το δικαίωμα για συμπεράσματα. Το ποιοι είμαστε και το ποιοι θα γίνουμε θα μας το πει η συνέχεια των προκριματικών. Θέλουμε πρόκριση και για να τη βρούμε θέλουμε νίκες, χαρακτήρα νικητή, ικανότητα για αποτέλεσμα ανεξαρτήτου εμφάνισης.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΙΣΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΒΙΑΣΥΝΗ

Αυτά θα τα τεστάρουμε στην πορεία. Στο Βαντούζ ξέραμε πως θα πάμε σε παιχνίδι μισού γηπέδου. Εμείς την μπάλα, οι αντίπαλοι στα χαρακώματα, δηλαδή στην περιοχή. Το πρώτο που πέτυχε η Εθνική ήταν το να φροντίσει το ματς να είναι ακριβώς τέτοιο, μισού γηπέδου. Πιέσαμε, κλέβαμε, δεν τους αφήσαμε να βγουν, να πλησιάσουν.

Το δεύτερο ήταν να ελέγξουμε χωρίς βιασύνη. Αρκετές φορές τα τελευταία άσχημα χρόνια η Εθνική έπαιζε απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους με ένταση που έμοιαζε περισσότερο με τσαπατσουλιά παρά με σωστή επιλογή. Σαν ο μοναδικός τρόπος να δείξουν οι διεθνείς πως δεν είναι Εθνική Μυκόνου είναι να βιάζονται και παίζουν στις 6.000 στροφές, τάχα πως πιέζουν και προσπαθούν για ευκαιρία.

Η Εθνική στο Λιχτενστάιν είχε ηρεμία. Και την είχε πριν έρθει το γκολ, όχι όταν βρήκε το προβάδισμα. Ηρεμία στο χτίσιμο πριν το 0-1, ένταση μετά απ'αυτό, ώστε να έρθει και το 2ο και να μην πιστέψουν ποτέ οι φιλοξενούμενοι ότι μπορούν να μας βρουν επαναπαυμένους και να ψάξουν την ισοφάριση.

Πιο εύκολα πηγαίναμε σε τελική μετά το 0-1 παρά στο 0-0. Δεν λέει τίποτα το να καταγράφεις διαρκώς τελικές αν είναι καταδικασμένες, δεν λέει τίποτα το να βγάζεις σέντρα σε κάθε ευκαιρία αν αυτή είναι τυφλή. Ελέγξαμε, πλησιάσαμε και ψάχναμε με σχετική υπομονή.

Δεν γίναμε Σίτι, ούτε θα γίνουμε ποτέ. Αλλά σ'αυτά τα must-win παιχνίδια το καθαρό μυαλό ίσως και να είναι πιο σημαντικό από τη δημιουργία: οι εκτελέσεις και οι τελικές θα έρθουν, το θέμα είναι να είσαι σωστός σε αυτές.

ΤΑΙΡΙΑΣΤΟ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΕΙ Ο ΦΟΡΤΟΥΝΗΣ

Η έξοδος του Μήτρογλου μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε λίγο πως σκέφτεται το πράγμα ο Άγγελος, αφού ο Αναστασιάδης διάλεξε τον Δώνη και όχι την πιο προφανή επιλογή, τον Κουλούρη. Είναι σαφές πως ο ομοσπονδιακός ήθελε κίνηση στους χώρους στην πλάτη της άμυνας, όχι target-man στην περιοχή.

Ακόμα και ο Μήτρογλου στο λίγο που έπαιξε ήταν πολύ συχνά εκτός περιοχής, στις συνεργασίες, στην προσπάθεια να πάρει στόπερ μαζί του, να ανοίξει χώρο για άλλους στο "κουτί".

Σ'αυτόν τον χώρο σημάδεψε το σήκωμα του Κουρμπέλη, εκεί κινήθηκε κι ο Φορτούνης. Δεν είναι απλή εκτέλεση, αλλά την έκανε. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού πετάει φέτος, ήταν απολύτως ταιριαστό να είναι αυτός που θα βάλει το πρώτο γκολ στην προσπάθεια της Εθνικής να βρεθεί ξανά σε τελική φάση διοργάνωσης.

Ο ΜΑΣΟΥΡΑΣ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΤΟ ΚΕΝΟ

Στα καλά νέα της Εθνικής ήταν ένας άλλος του Ολυμπιακού, ο Μασούρας. Δεν σκόραρε, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως έκανε αυτό περιμένεις όταν τον χρησιμοποιείς: βρήκε τελικές εντός περιοχής. Καλές και πολλές. Η Εθνική για αρκετό καιρό έψαχνε μεσοεπιθετικό που θα πάει στην εκτέλεση και όχι στη δημιουργία.

Στα χρόνια που ήμασταν καλοί, πάντα είχαμε δύο παίκτες στην απειλή. Είχαμε μαζί Βρύζα και Χαριστέα όταν γράψαμε ιστορία, είχαμε πάντα τον Σαλπιγγίδη στο ένα άκρο ως παρτενέρ του Χαριστέα, του Γκέκα, του Μήτρογλου στα χρόνια που ακολούθησαν. Προφανώς και ο στόχος είναι τα πιο δύσκολα ματς που θα έρθουν, αλλά ο Μασούρας μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό, ειδικά αν στο άλλο άκρο ψάξουμε ταχύτητα και ρήγμα στο πρόσωπο του Δώνη.

ΤΟ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΔΩΝΗ

Ο τελευταίος είναι κι αυτός στα καλά νέα της βραδιάς, είναι πολύ σημαντικό που πέτυχε το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Εθνικής. Κίνηση επιθετικού που ξέρει που να πάει, κατέβασμα με το στήθος, φοβερή εκτέλεση. Όταν είναι καλά ο Μήτρογλου, είναι μακράν ο πιο κλασάτος φορ που έχουμε, αλλά η Εθνική έχει υποφέρει στα διαστήματα που ο Κώστας είναι ντεφορμέ.

Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να συνεχίσει έτσι ο Δώνης στη Γερμανία, αλλά και ο Κουλούρης στα δικά μας γήπεδα.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ

Εστιάζουμε στο γκολ γιατί αντίπαλος σαν το Λιχτενστάιν δεν προσφέρεται για να κριθεί η αμυντική γραμμή, οι καλύψεις, το transition, κτλ. Είναι θετική η άνοδος της καριέρας του Σάμαρη που παίζει και λάμπει στην Μπενφίκα, αλλά το δίδυμο με τον Ζέκα θα το κρίνουμε στα πιο δύσκολα.

Τα προκριματικά δεν έχουν μόνο ντέρμπι και δυσκολίες, έχουν και τα εύκολα, αυτά που δεν έχουν είδηση, παρά μόνο στην γκέλα. Σ'αυτά θέλεις γκολ, σκοράρισμα. Κάποτε στο δρόμο για το πρώτο Μουντιάλ μας το 2010 ο Γκέκας είχε βάλει δέκα γκολ στην προκριματικη φάση. Ναι, με τα Λουξεμβούργα, της Λετονίες και τις Μολδαβίες.

ΜΟΝΟ ΚΑΤΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕς ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΔΕΣ

Κάποιος πρέπει να τα βάλει, κάπως πρέπει να έρθουν κι αυτές οι νίκες στα ματς που είδηση είναι μόνο η γκέλα. Τέτοια ματς έχουμε και τώρα, δεν έχουμε μόνο τους Ιταλούς και τους Βόσνιους. Και στο φινάλε, πριν δούμε τι θα κάνουμε με αυτούς, ας επιστρέψουμε σταθερά στην εποχή που τα ματς με μικρομεσαίους και αδύναμους δεν είχαν ποτέ είδηση.

Μόνο κάτι επαγγελματίες γκρινιάρηδες που πονούσαν τα μάτια τους στα social, γιατί από το Λιχτενστάιν - Ελλάδα περίμεναν να χορτάσουν ποδόσφαιρο και θέαμα.