Εθνική κηδεία: Κερί και λιβάνι

Κάθε κινηματογραφικό είδος έχει και το δικό του φινάλε. Στο γουέστερν το άλογο βαδίζει αργά στο ηλιοβασίλεμα, στην κωμωδία υπάρχει χώρος για ένα τελευταίο αστείο, στην ασπρόμαυρη ελληνική ταινία το ζευγάρι φιλιέται μπροστά στην εκκλησία, κτλ.

Στις ταινίες του Άγγελου Αναστασιάδη, το τέλος βρίσκει τον ήρωα προπονητή να υιοθετεί την πιο βραχνιασμένη φωνή που μπορεί. Οι ατάκες είναι κλασικές: δεν λέει ποτέ ψέμματα, δεν φεύγει, αλλά μόνο τον διώχνουν, τα κάστρα πέφτουν από μέσα, ο Θεός είναι μεγάλος, η Παναγιά ακόμα μεγαλύτερη.

Ο ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ

Την ίδια ώρα οι παίκτες έχουν ήδη χωριστεί σε καλούς και κακούς. Παλιά ήταν μισθοφόροι και παλικάρια, ξένοι και greek mafia, Σόουζα και Κουτσουρέδες. Τώρα είναι οι προδότες που δεν πιστεύουν και οι μαχητές που πιστεύουν. Την ίδια ώρα κόσμος και Τύπος είναι σε απέναντι στρατόπεδα, στα κάγκελα για τον Άγγελο.

Το τέλος είναι πάντα το ίδιο, ένας εμφύλιος. Η διχόνοια που πάντοτε ακολουθεί τον Αναστασιάδη, στα καλά και στα κακά, σαν εκείνο τον Ζιζανιούς, τον ήρωα του Αστερίξ. Ο Άγγελος δεν διχάζει μόνο γιατί έχει φανατικούς εχθρούς ή φίλους, διχάζει γιατί έτσι του άρεσε πάντα να "διοικεί" τις ομάδες.

ΜΙΑ ΜΠΟΥΛΝΤΟΖΑ ΝΑ ΤΟ ΡΙΞΕΙ

Παλιά, πριν το φινάλε τουλάχιστον, είχαν έρθει και επιτυχίες. Οι υπερβάσεις ήταν κι αυτές μέσα στο κλισέ της ταινίας, γι’αυτό τον έπαιρνες τον Άγγελο, κάτι προλάβαινε να πετύχει πριν έρθει το Κούγκι.

Τώρα μάλλον πήγαμε κατευθείαν στο φινάλε. Ο Άγγελος να παριστάνει τον αδικημένο απ’τον Θεό και τους ανθρώπους, να υποδύεται τον κατατρεγμένο και όλα γύρω του να θέλουν σπίρτο και φωτιά.

Μπουλντόζα, πως το λένε. Ένα λυτρωτικό γκρέμισμα, από τον Γιώργο Αρμένη, όχι την την Αρμενία, ένα "Άγγελε, ρίχτο". Να τελειώνουμε, να το αφήσουμε πίσω μας, να μην τσακωνόμαστε άλλο πια. Φαινόμαστε και χαζοί στα μάτια του κόσμου, ότι δήθεν διαφωνούμε για το τι φταίει.

ΔΙΟΙΚΕΙΤΑΙ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΑ, ΠΡΟΠΟΝΕΙΤΑΙ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΑ

Δεν χρειάζεται διαφωνία. Αποκλείεται να μην φταίει ο προπονητής, αποκλείεται να μην φταίει η Ομοσπονδία που τον έφερε, αποκλείεται να μην φταίνε και οι παίκτες. Όποιος υποστηρίζει πως φταίει μόνο ένα από τα τρία, είναι αφελής ή εξυπηρετεί κάποιο συμφέρον, γιατί όπως ξέρετε η ματιά απέναντι στην Εθνική σπανίως δεν είναι οπαδική.

Στο SPORT 24 δεν έχουμε τέτοιο συμφέρον. Δεν θα διαλέξουμε στρατόπεδο, αλλά ούτε και θα πούμε ένα "φταίνε όλοι το ίδιο". Δεν γίνεται να ειπωθεί κάτι τέτοιο μπροστά στο φάσμα του αποκλεισμού από δεύτερο συνεχόμενο Euro: διοργάνωση που πλέον έχει τελική φάση 24 ομάδων.

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί, είναι πως η Εθνική διοικείται ερασιτεχνικά, προπονείται ερασιτεχνικά, προετοιμάζεται ερασιτεχνικά και εντέλει αγωνίζεται με αυτόν τον τρόπο. Αυτή είναι η πυραμίδα, αυτή και η σειρά των ευθυνών.

Ο ΠΑΤΟΣ ΤΟΥ ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑΤΟΣ

Κάθε φορά ανακαλύπτουμε και ένα νέο πάτο. Με Ρανιέρι, Μαρκαριάν και Τσάνα ανακαλύψαμε τον αγωνιστικό πάτο, βγήκαμε τελευταίοι σε όμιλο πίσω από Ουγγαρία, Φινλανδία και Φερόε. Με Σκίμπε φτάσαμε τον πάτο του "δεν βαριέσαι" όταν δεν καταλάβαμε και πολύ καλά πόσο σημαντικό είναι το Nations League.

Με τον Αναστασιάδη βρήκαμε τον πάτο του δημοσίου ξεκατινιάσματος.

ΚΕΡΙ ΚΑΙ ΛΙΒΑΝΙ

Ο Σωκράτης να λέει αμέτρητες φορές μπροστά στην κάμερα πως "πρέπει να υπάρχουν εξελίξεις" γιατί δεν θέλει να πει "διώξτε τον". Ο Αναστασιάδης να απαντάει λίγα λεπτά αργότερα και να λέει "αν ο κύριος Παπασταθόπουλος δεν το πιστεύει, δεν μπορεί να είναι εδώ". 


Κερί και λιβάνι, Άγγελε. Αν ο παίκτης σου γίνεται ξαφνικά "ο κύριος Παπασταθόπουλος", τότε η απάντηση είναι "κερί και λιβάνι". Άναψέ τα, κράτα από ένα σε κάθε χέρι κι άμε στο καλό.

Πήγαινε κάπου άλλου, να εφαρμόζεις αυτό το σχέδιο αυτοκτονίας που είδαμε απέναντι στην Ιταλία, με την πίεση της Λίβερπουλ και της Σίτι. Κάπου αλλού να υποδύεσαι τον απαρηγόρητο, γιατί τάχα μάς αδίκησε ο Θεός, λες και δεν αξίζαμε να χάσουμε από την Αρμενία, λες και είναι μαγική εικόνα η ήττα μας.

Κάπου αλλού να παρουσιάζεις ομάδα που τρώει δύο γκολ σε κάθε ξεκίνημα και μετά τρέχει να ανέβει Γολγοθά.

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΜΠΑΣΙΝΑ

Από διπλα κι ο άλλος Άγγελος, ο λατρεμένος Μπασινάς του 2004, που έβαλε κοστούμι κι έγινε παράγοντας, τα ξέχασε τα σορτσάκια. Δεν θέλει να ακούσει τις δηλώσεις του Σωκράτη. Δεν είναι, λέει, θέμα προπονητή, αν οι παίκτες δεν είναι συγκεντρωμένοι από το πρώτο λεπτό, αλλά δεν είναι και θέμα παικτών, γιατί το πρόβλημα είναι η προσέγγιση.

Μάλλον είναι μάτι, σίγουρα είναι συζήτηση καφενείου και όχι δηλώσεις διοικητικού παράγοντα μπροστά στις κάμερες.

Η ΝΥΧΤΑ ΕΝΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΜΕ ΝΥΧΤΑ

Σύγχυση, πανικός, ερασιτεχνισμός, ο καθένας για τον εαυτό του. Μια συνταγή αποτυχίας, με υλικά αποτυχίας.

Γιατί αυτό είναι και οι παίκτες, υλικά αποτυχίας. Ρανιέρι, Μαρκαριάν, Τσάνας, Σκίμπε, Αναστασιάδης. "Η νύχτα εναλλάσσεται με νυχτα", που έλεγε κι ο Σαββόπουλος στον Αγγελο - εξάγγελο. Αν οι παίκτες δεν φταίνε, τότε είναι οι πιο άτυχοι αθλητές στην ιστορία, αυτοί που καταδικάστηκαν στην αποτυχία από ένα σερί άχρηστων προπονητών.

ΣΤΑΘΕΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΗΧΗ

Δεν είναι έτσι. Οι κληρονόμοι της χρυσής εποχής του 2001-2014 δεν αποδείχθηκαν ποτέ αντάξιοι της αποστολής. Όχι γιατί δεν έφεραν τις ίδιες επιτυχίες, αλλά γιατί δεν έπεισαν ποτέ πως μπορούν σταθερά να είναι το ελάχιστο: αυτοί που πρέπει. Στον μέσο όρο τους, στη βάση, στο "τόσο μπορούμε".

Πέντε χρόνια περνούν σταθερά από κάτω. Όλοι τους. Οι τελευταίοι εναπομείναντες από τη Βραζιλία, οι αστέρες της Εθνικής Μυκόνου, οι με τατουάζ, οι χωρίς, όλοι σταθερά κατώτεροι από τον πήχη.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

Ακόμα κι οι κλασάτοι, μας απογοήτευσαν. Και αγαπημένε Σωκράτη, τι συνεπάγεται στην πράξη το "αναλαμβάνω την ευθύνη, εγώ είμαι ο υπεύθυνος";

Δεν θες να σταματήσεις μόνος σου, παρότι είχες πει πως θα το κάνεις αν δεν περάσει η Εθνική στο Euro.

Και να σε σταματήσουν, δεν μπορούν. Γιατί αυτό θα συνιστούσε στρατηγική απόφαση, χάραξη πολιτικής, άσκηση διοίκησης. Αν υπήρχαν αυτά, η Εθνική δεν θα έπαιζε στο ΟΑΚΑ, δεν θα είχε προπονητή τον Αναστασιάδη, δεν θα είχε νικήσει μόνο το Λιχτενστάιν.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ

Αυτά χρειάζονται διοίκηση. Και δυστυχώς, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, η Εθνική δεν είναι η πρώτη δουλειά της Ομοσπονδίας. Γιατί πρώτη και κύρια είναι η διαιτησία. Και γι' αυτούς που εκλέγουν και γι'αυτούς που εκλέγονται και για σένα που διαβάζεις τώρα αυτές τις γραμμές.

Έλα, μην κρύβεσαι. Πάνω απ'όλα σε νοιάζει η ΕΠΟ και η ΕΟΚ να μην κοντράρουν την ομάδα σου. Δεν θα διάλεγες ποτέ την Εθνική αντί για τη διαιτησία, σωστά;

Ε, το ίδιο κάνουν και στην ομοσπονδία.