Ευτυχώς ο Ροναλντίνιο ήταν μοναδικός

Σε κάθε τελικό Champions League υπάρχουν οι τουρίστες. Είναι οι τύποι που βλέπουν τον τελικό ως κάτι το φολκλόρ. Συνήθως έχουν εισιτήρια χορηγών και πολλαπλασιάζονται αν η πόλη του τελικού είναι καλός τουριστικός προορισμός, αφού έτσι παίρνουν και τη γυναίκα μαζί ή ακόμα και τα παιδιά για ένα ωραίο τριήμερο με ψώνια κι αξιοθέατα.

Αλίμονό σου να κάτσεις κοντά τους στον τελικό. Είναι οι τύποι που ενθουσιάζονται με το παραμικρό. Είναι αυτοί που αρχίζουν τα "α" και τα "ω" και σκουντιούνται με τον διπλανό τους για το μαγικό που έχουν ζήσει και λένε "τι έκανε ρε φίλε, δεν το έχω ξαναδεί αυτό".

Το μαγικό που δεν έχουν ξαναδεί είναι συνήθως ένα κοντρόλ ή μια απλή ντρίμπλα στο κέντρο του γηπέδου. Το έχουν ξαναδεί εκατοντάδες φορές, αλλά τώρα είναι στον τελικό, τώρα είναι η πρώτη (ίσως και η τελευταία φορά) που βλέπουν από κοντά τελικό και τον παικταρά, οπότε γιατί όχι, αρχίζουν τα επιφωνήματα και το παραλήρημα για το παραμικρό.

Άργησα να καταλάβω την ύπαρξή τους. Έπρεπε να πάω σε πέντε συνεχόμενους τελικούς για να ζήσω στο πετσί μου πόσο αφόρητη μπορεί να γίνει η παρουσία ενός τέτοιου τουρίστα δίπλα σου.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΡΟΝΑΛΝΤΙΝΙΟ

Ήταν το 2006 στο Παρίσι. Ήταν στο Μπαρτσελόνα - Άρσεναλ, ήταν στον τελικό του Ροναλντίνιο. Πριν απ' αυτόν είχα δει τον Ζιντάν στον τελικό του 2002. Μετά απ' αυτόν είδα τον Μέσι με τον Ρονάλντο στον τελικό του 2009, τον Αργεντινό μαζί με τον Νεϊμάρ και τον Σουάρες στον τελικό του 2015.

Κανένας δεν είχε τη δική του αποδοχή απ' τους ουδέτερους του τελικού. Για κανέναν δεν έχω δει τόσο πολύ κόσμο να τρελαίνεται στην ιδέα πως βλέπει αυτόν τον παίκτη ζωντανά στο γήπεδο.

Όλοι οι υπόλοιποι δίχαζαν: είχαν οπαδούς και haters, ακόμα κι οι ουδέτεροι δεν ήταν όλοι με τον Ζιντάν (η Ρεάλ δεν είναι συμπαθής σε όλους), δεν ήταν όλοι με τον Μέσι (αφού ήταν με τον Ρονάλντο), ούτε όλοι νοιάζονται για την επιτυχία του Νεϊμάρ ή του Μπουφόν, θεωρούσαν ιδιοφυΐες τον Ινιέστα με τον Τσάβι.

ΠΕΡΑΣΕ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΟΥΤΕ ΕΥΧΗ

Ο Ροναλντίνιο ήταν ένα φαινόμενο παγκόσμιας αποδοχής. Δεν έπαιζε ρόλο η φανέλα που φορούσε ή σε ποια εθνική αγωνιζόταν. Δεν είχε haters γιατί πέρασε τόσο γρήγορα μπροστά απ' τα μάτια μας που ούτε ευχή δεν προλάβαμε να κάνουμε.

Έσκισε τον ουρανό, φώτισε τη νύχτα και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ο,τι προλάβαμε, προλάβαμε. Τον χαζέψαμε, τον συζητήσαμε, τον αναλύσαμε, τον αποθεώσαμε και όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβε καν να αποκτήσει εχθρούς.

ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΤΕΒΗΚΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

Ο κόσμος πάντα θέλει να δει αυτούς που πατάνε την κορυφή, να πέφτουν απ' αυτήν.

Ο Ροναλντίνιο ανέβηκε πιο γρήγορα και πιο εντυπωσιακά από οποιονδήποτε άλλον, αλλά δεν έπεσε ποτέ απ' αυτήν: κατέβηκε μόνος του. Δεν προσπάθησε ούτε στο ελάχιστο να παραμείνει εκεί. Έκανε κυριολεκτικά την πλάκα του σε αντιπάλους και θεατές, αποφάσισε πως μια ακμή 2-3 χρόνων τού είναι αρκετή και μετά πήγε πάσο.

ΕΚΑΝΕ CASH-OUT ΚΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ

Μάζεψε μπροστά του όλες τις μάρκες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και στο limit-up έκανε cash-out. Δεν τον ενδιέφερε ούτε να τις αυξήσει, ούτε καν να τις διατηρήσει στα ίδια επίπεδα. Εξαργύρωσε και συνέχισε να περιφέρει εαυτόν στα γήπεδα του κόσμου, με σχεδόν ελάχιστο κίνητρο για επιτυχία, παρά μόνο για εφήμερες χαρές.

Μια ντρίμπλα, ένα κόλπο, μια μαγεία και ένα χαμόγελο. Κι αν έρθει η νίκη, έχει καλώς. Αν δεν έρθει, δεν έγινε και τίποτα. Η ζωή είναι ωραία και εκτός γηπέδου, με λεφτά, γυναίκες, πάρτι και τους Ρέμους αυτού του κόσμου.

ΚΑΡΤΟΥΝ ΚΑΙ ΗΡΩΑΣ ΚΟΜΙΚ

Τα highlights της ανόδου του Ροναλντίνιο στην κορυφή είναι πραγματικά μοναδικά. Τα έκανε όλα και τα έκανε χαμογελώντας. Έκανε στο γήπεδο τις κινήσεις των παικτών του δρόμου και έκανε κάθε θεατή στον πλανήτη να πιστεύει πως πρώτα παίζει γι' αυτόν που τον βλέπει και μετά για την ομάδα, τη νίκη, τον τίτλο.

Ήταν αληθινά ξεχωριστός ποδοσφαιριστής: κάτι μεταξύ καρτούν και ήρωα των κόμικ, με στραβά δόντια, ξεχωριστό χαμόγελο και ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις. Δεν υπήρχε τίποτα που δεν μπορούσε να κάνει στο χορτάρι, αλλά δεν υπήρχε και τίποτα που να μπορεί να τον κάνει να πάρει την καριέρα του στα σοβαρά.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΑΙΝΙΑ

Κινηματογραφικός παίκτης, με τη λιγότερο κινηματογραφική καριέρα. Έκανε πράγματα που "δεν γίνονται ούτε στο σινεμά", αλλά τα έκανε σε μια καριέρα που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ταινία.

Δεν είναι underdog, αουτσάιντερ που τα κατάφερε απέναντι σε όλα. Δεν είναι Ρόκυ, είναι Ρόνι. Δεν είναι Ζιντάν, αλήτης και άγγελος μαζί, μετανάστης με βλέμμα απ' τα γκέτο.

Δεν είναι Μαραντόνα να τσακωθεί με όλη τη Γη και να τα βάλει με όλον τον κόσμο, είχε ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα για τον καθένα. Δεν είναι Κρόιφ, να φιλοσοφεί με το κορμί και το μυαλό.

Δεν είναι Κριστιάνο, παιδί που τρέφεται από ένα υπερτροφικό "εγώ", ένα "εγώ" που τον κάνει να πατάει κορυφές που δεν υπάρχουν. Δεν είναι Ρονάλντο, ταλέντο που το χτύπησε η μοίρα και οι τραυματισμοί, που τα κατάφερε όταν δεν το περίμενε κανείς.

Δεν είναι δουλευταράς που τα κατάφερε επειδή πέθαινε στην προπόνηση, δεν είναι πιτσιρικάς που έμεινε όλη του την καριέρα πιστός σε μια ομάδα ή μισθοφόρος που τον μίσησαν επειδή πήγε στον αντίπαλο.

ΗΤΑΝ ΣΠΑΝΙΟ ΧΑΡΜΑΝΙ

Ήταν ένα σπάνιο ταλέντο, τόσο μεγάλο, που κατάφερε να αιχμαλωτίσει τη φαντασία του πλανήτη χωρίς στην ουσία να προσπαθήσει και ποτέ γι' αυτό. Κι όταν το κατάφερε, δεν έμεινε ούτε λεπτό παραπάνω στο προσκήνιο: δεν μας χάρισε άνοδο και πτώση και άνοδο ξανά, δεν μας έδωσε διάρκεια και συζητήσεις, δεν μας έφτιαξε ιστορία πέρα απ' το "έζησα την τριετία Ροναλντίνιο".

Δεν μπορεί κανείς να πει πως δεν ήταν μοναδικός: ο ίδιος ήξερε πως ο Μέσι ήταν καλύτερος πολύ πριν το καταλάβουμε εμείς, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα όσον αφορά στη μοναδικότητα του Ρόνι. Ήταν σπάνιο χαρμάνι ο Ροναλντίνιο και οι πιστοί του θα λένε πάντα "κρίμα που δεν ήθελε να μείνει περισσότερο στην κορυφή" και "δυστυχώς δεν βγαίνει άλλος σαν κι αυτόν".

ΕΥΤΥΧΩΣ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ

Θα συμφωνήσω στο πρώτο, έστω κι αν είμαι πάντα δύσκολος στα "κρίμα" γιατί ο καθένας διαχειρίζεται τη ζωή και την καριέρα του όπως γουστάρει εκείνος. Αλλά δεν θα πω "δυστυχώς δεν βγαίνει άλλος".

Θα πω ευτυχώς, Ροναλντίνιο ήταν μόνο ένας. Γιατί, αλήθεια, τι νόημα θα είχε ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο αν οι μεγάλοι σταματούσαν να προσπαθούν μόλις πατούσαν την κορυφή;

Ευτυχώς Ρόνι ήταν μόνο ένας, γιατί αλλιώς ο Ζιντάν θα είχε σταματήσει το 2001, ο Ρονάλντο το 2009, ο Μέσι το 2010. Ο Τζέραρντ με τον Τότι θα ήταν παλαίμαχοι απ' τα 27, ο Μπουφόν θα έπαιζε στον Ολυμπιακό απ' τα 30 και ο Πίρλο με τον Ινιέστα στην Κίνα απ' τα 28.

Τίποτε δεν σου κόβει την ανάσα και δεν σε αποσπά όπως ένα αστέρι που σκίζει τον ουρανό. Όμως είναι άλλο οι κομήτες και άλλο οι πλανήτες που γίνονται σταθερές και κάνουν τα πάντα να γυρίζουν γύρω τους.

AP Photo/Eduardo Verdugo/Manu Fernandez