Δεν κράτησε πολύ. Μόνο τρεις σεζόν κι αυτές σκάρτες. Όμως για όσο κράτησε, ο Φερνάντο Τόρες ήταν στην κορυφή. Στην ακμή του ο Ισπανός ήταν κορυφαίος, δεν υπήρχε καλύτερος φορ απ'αυτόν. Τότε, 2007-2010, στα χρόνια με τα κόκκινα της Λίβερπουλ, που μοιάζουν τόσο μακρινά τώρα που ανακοίνωσε πως σταματάει.

Ο μικρός τα είχε όλα. Ήταν και δυνατός και γρήγορος, και κλασάτος και σκόρερ. Έβαζε τα γκολ της μιας επαφής, έβαζε κεφαλιές, εκτελούσε απ'έξω και το καλύτερο ήταν όταν σκόραρε με προσωπική ενέργεια.

Έπαιζε με πρόσωπο στην εστία, άφηνε τους αμυντικούς πίσω του, τους περνούσε με μια ευκολία που δεν περίμενες, γιατί δεν τον είχες στο μυαλό σου ως τον φορ που ντριμπλάρει.

Ο Τόρες είχε έναν φοβερό συνδυασμό. Είχε την αποτελεσματικότητα του killer της μιας επαφής μαζί με την κλάση ενός επιθετικού που "δεκαρίζει". Ήταν πολύ ελκυστικός στο μάτι, σε γέμιζε στο γήπεδο, χωρίς ταυτόχρονα να σε κάνει να λες "ναι, αλλά θα ήθελα κάποιον με περισσότερα γκολ".

ΓΚΟΛ ΜΕ ΤΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ, ΧΩΡΙΣ ΠΕΝΑΛΤΙ

Βασικά δεν υπήρχε και κανείς με περισσότερα. Στις τρεις πρώτες του σεζόν στο Άνφιλντ ο Τόρες είχε 72 γκολ, χωρίς ούτε ένα πέναλτι και χωρίς ποτέ να καταφέρει να αγωνιστεί πολύ, αφού πάντα έχανε ματς λόγω τραυματισμών.

Τρεις σεζόν με 0.84 non-penalty γκολ ανά 90'. Περισσότερα απ'όσα έχουν στις τρεις καλύτερες σεζόν τους ο Κέιν (0.72) κι ο Αγουέρο (0.71) ή απ'όσα είχαν ο Σουάρες (0.69) ή ο Φαν Νίστελροϊ (0.58).

Ήταν η τριετία του, πετούσε, δεν έβλεπε κανέναν. Σάρωσε τα πάντα με την Ισπανία, αλλά δεν πήρε τίποτα με τα κόκκινα.

ΠΗΡΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ

Με τους Ίβηρες αυτός ήταν που πήρε στα χέρια του τη σημαία και την κάρφωσε στην κορυφή. Για χρόνια η Ισπανία ήταν η λούζερ, underachieving ομάδα, αυτή που πάντα πάει χειρότερα απ'όσο μπορεί. Το 2008 ήταν έτοιμη με τον Αραγονιές στον πάγκο και ο τραυματισμός του Βίγια στον ημιτελικό με τη Ρωσία άνοιξε τον δρόμο στον Τόρες.

Το δίδυμο Τόρες-Βίγια ήταν εκπληκτικό, αλλά ο Νάντο ήταν πάντα ντίβα, ήθελε τα φώτα πάνω του. Στον τελικό θα έπαιζε μόνος του στην κορυφή, ιδανικές συνθήκες για να μην αφήσει κανέναν άλλον να πάρει τη δόξα.

Ο Τσάβι του άνοιξε στον χώρο, ο Λαμ δεν υπολόγισε καλά τον κίνδυνο. Ο Τόρες τον προσπέρασε, πρόλαβε και τον Λέμαν. Η μία επαφή με την μπάλα ήταν άψογη, κατευθείαν στη γωνία. Το 1-0 έμεινε μέχρι το τέλος, η Ισπανία ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεν θα κοιτούσε ξανά πίσω.

Ο Βίγια ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, ο Τόρες ήταν αυτός που είχε βάλει το ένα, το ιστορικό γκολ.

ΓΚΟΛ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

Ο Τόρες έβαζε γκολ παντού, Αγγλία και Ευρώπη, σε όλα τα ντέρμπι, σε όλους τους μεγάλους αντιπάλους. Εφιάλτης της Έβερτον, της Γιουνάιτεντ, της Άρσεναλ, της Τσέλσι, των αντιπάλων στα ευρωπαϊκά νοκ-άουτ.

Τη Ρεάλ με τη φανέλα της Ατλέτικο δεν την είχε κερδίσει ποτέ. Όταν η Λίβερπουλ πέρασε 1-0 από το Μπερναμπέου με το γκολ του Μπεναγιούν, ο Νάντο είχε τη νίκη και πλέον ήθελε τη δική του λάμψη στη ρεβάνς.

Πολύ νωρίς στο ματς ο Τζέραρντ τον τάισε εκτός περιοχής. Ο Τόρες είχε τον Καναβάρο στην πλάτη του, κανέναν παίκτη της Λίβερπουλ κοντά του.

Κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει αυτό το τακουνάκι, που άφησε τον Καναβάρο στον τόπο. Ο Κασίγιας το έβγαλε με το πόδι, αλλά ο Τόρες είχε δείξει ποιος είναι.

Κι όταν λίγο αργότερα πήρε την πάσα του Κάιτ για το εύκολο 1-0, δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό. Πέρασε μπροστά από τους οπαδούς της Ρεάλ, τους γύρισε την πλάτη και έδειξε το όνομά του. Ήταν ο Φερνάντο Τόρες, το Νο9 της Λίβερπουλ όπως έλεγε και το τραγούδι των οπαδών.

ΡΑΧΟΚΟΚΚΑΛΙΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΟΜΑΔΑ

Είχε τα πάντα. Εκτός από μια ομάδα γύρω του που θα του έδινε τίτλους σε συλλογικό επίπεδο. Είχε φύγει από την Ατλέτικο (που τότε όχι τίτλο δεν μπορούσε να διεκδικήσει, αλλά ούτε να κάνει μια νίκη με τη Ρεάλ) και είχε πάει στη Λίβερπουλ και τον Μπενίτες.

Ραχοκοκαλλιά φοβερή. Ρέινα, Άγκερ, Κάραγκερ, Αλόνσο, Μασεράνο, Τζέραρντ, Τόρες. "Κανένας δεν ήταν σαν τον Τζέραρντ", είπε χρόνια αργότερα ο Νάντο και πως να είναι, αφού ο Στίβεν τον κατάλαβε με το "καλησπέρα".

Τα είχε όλα, εκτός από την πληρότητα που χρειάζεται για τίτλους. Ο κορμός ήταν φοβερός, αλλά η Λίβερπουλ δεν είχε βάθος. Όποιος κι αν έλειπε, η απόδοση έπεφτε φοβερά. Στη θέση του Τόρες έμπαινε ο Ν'Γκονγκ, ο Βόρονιν.

Η Λίβερπουλ με τον Τόρες έφτασε μέχρι τους 86 βαθμούς στο πρωτάθλημα, μέχρι τους τέσσερις τους Champions League. Είχε ταβάνι και αντί να παλεύει να το ξεπεράσει, άρχισε να πέφτει. Αντί να έρθει ο Σίλβα ή ο Βίγια, έφυγε ο Αλόνσο. Το γυαλί έσπασε με τον Μπενίτες, η διοίκηση έλεγε στον Τόρες "μην ανησυχείς" και τελικά ήρθε ο Χόγκσον, έφυγε ο και Μασεράνο.

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ

Το βλέμμα του Τόρες άρχισε να σκοτεινιάζει. Οι τραυματισμοί δεν έλεγαν να τον αφήσουν, το περιβάλλον γύρω του ήταν άρρωστο. Ο Ρόι έφυγε, ήρθε ο θρύλος Νταλγκλίς, αλλά το φύλλο δεν γύριζε εύκολα.

Κι ήρθε εκείνη η Παρασκευή, τον Ιανουάριο του 2011. Όλα τα ΜΜΕ θεωρούσαν σίγουρα την αγορά του Λουίς Σουάρες από τη Λίβερπουλ. Το όνειρο του διδύμου με τον Τόρες κράτησε μερικές ώρες, μέχρι να έρθουν τα νέα ρεπορτάζ. "Ο Τόρες φεύγει, πάει στην Τσέλσι, ζήτησε μεταγραφή, η Λίβερπουλ αρνήθηκε 35 εκατομμύρια λίρες, οι Λονδρέζοι θα δώσουν 50".

Το Σαββατοκύριακο πέρασε σε τρομερή ένταση και ήρθε η Δευτέρα, η τελευταία μέρα των μεταγραφών του Ιανουαρίου. Η Λίβερπουλ ανακοίνωσε τον Σουάρες, η Τσέλσι τον Τόρες και κερασάκι ήρθε για τους Κόκκινους η αγορά του Κάρολ, που έγινε τότε η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία της Λίβερπουλ.

Το λατρεμένο παιδί έγινε προδότης.

Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΩΣΕ

Ο Τόρες έγινε μισητή φιγούρα για τους οπαδούς της Λίβερπουλ σε όλον τον κόσμο. Η αλήθεια είναι βέβαια πως η ομάδα πρόδωσε τον Ισπανό περισσότερο απ'όσο την πρόδωσε εκείνος.

Ήθελαν να τον δώσουν, αφού πρώτα είχαν δημιουργήσει τις συνθήκες που τον έκαναν να έχει αμφιβολίες για την παραμονή του στο Άνφιλντ. Η Λίβερπουλ χειροτέρευε και έμοιαζε ολοένα και πιο απίθανη η επιστροφή της σε οποιονδήποτε τίτλο.

Ο Τόρες είχε κάθε λόγο να λέει "πείστε με να μείνω", την ώρα που το κλαμπ δεν είχε κανένα πρόβλημα να τον αποχωριστεί για ποσό-ρεκόρ.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ

Ας μην ξεχνάμε και κάτι άλλο, κάτι για το οποίο δεν μιλάει ούτε ο Ισπανός, ούτε η Λίβερπουλ. Είναι γνωστό πως οι Κόκκινοι καθυστέρησαν τόσο πολύ να απαντήσουν στην Τσέλσι, που η μεταγραφή πραγματοποιήθηκε την τελευταία στιγμή.

Και όπως μάθαμε αργότερα, τα περιθώρια ήταν τόσο στενά, που ο Τόρες υπέγραψε κι ανακοινώθηκε χωρίς πρώτα να περάσει τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. Δεν αμφισβητείται, είναι γεγονός, έσπασε το ρεκόρ μεταγραφής στην Αγγλία, χωρίς να περάσει ιατρικά.

Αυτό που δεν ξέρουμε αν είναι γεγονός ή άρρωστη φήμη, είναι η υπόθεση πως η Λίβερπουλ το έκανε επίτηδες. Ήξερε τον Τόρες, γνώριζε καλά πως το πρόβλημά στο γόνατό του ήταν εκφυλιστικό. Δεν θα έφτιαχνε με εγχείριση, θα τον ταλαιπωρούσε για πάντα.

Το σενάριο λέει πως η Λίβερπουλ γνώριζε πως ο Τόρες δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο παίκτης της τριετίας 2007-10 και αποφάσισε να τον πουλήσει, φροντίζοντας να "κρύψει" το πρόβλημα από την Τσέλσι.

ΤΑ ΠΗΡΕ ΟΛΑ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΛΑΜΠΕΙ ΠΙΑ

Μύθος ή όχι, το χορτάρι έδωσε κάποιες απαντήσεις. Ο Τόρες μπορεί να άρχισε να κατακτά τίτλους, αλλά ταυτόχρονα δεν επανήλθε ποτέ στα world-class επίπεδα που τον μάθαμε, δεν έλαμψε ποτέ ξανά.

Με έναν τρόπο κατάφερνε να είναι καθοριστικός, να έχει τη θέση του στην ιστορία. Το γκολ στο Καμπ Νόου που σφράγισε την πρόκριση της Τσέλσι επί της Μπαρτσελόνα, η είσοδος στον τελικό για να γίνουν οι Μπλε πιο επιθετικοί και να βρουν την ισοφάριση με τον Ντρογκμπά.

Τα είχε πάρει όλα με την Ισπανία, τα πήρε και με την Τσέλσι. Κύπελλο, Champions League, Europa League. Το τελευταίο το πήρε και με την Ατλέτικο, όταν ήρθε η ώρα να επιστρέψει εκεί που ξεκίνησαν όλα.

Τα αφιερώματα λένε πως ο Τόρες δεν κατέκτησε ποτέ πρωτάθλημα. Ναι, αλλά όχι. Ισχύει πως δεν πήρε ούτε την Premier, ούτε την La Liga. Όμως, έχει πανηγυρίσει πρωτάθλημα. Το 2001-02, σε ηλικία 17 χρόνων, ο Τόρες έπαιξε 36 ματς με την Ατλέτικο στην Segunda Division και η ομάδα του τερμάτισε πρώτη, κέρδισε την άνοδο στην La Liga.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΣΤΟ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

"Ήταν λογικό να με αγαπάνε στην Ατλέτικο, ήμουν ντόπιος, έπαιζα από μικρός, ανεβήκαμε στην La Liga. Δεν περίμενα όμως να με αγαπήσουν τόσο πολύ στο Λίβερπουλ, εκεί που ήμουν ξένος".

Πως να μην σε αγαπήσουν, Νάντο. Ήσουν παιχταράς, είχες αυτήν την τρομερή συνήθεια να φοράς μακρυμάνικη την εμφάνιση, να αυξάνεις το κόκκινο πάνω σου. Είχε πολλά χρόνια η Λίβερπουλ να έχει έναν τόσο κλασάτο ξένο, να τον βλέπει στους πρώτους τρεις παίκτες στη Χρυσή Μπάλα.

Ο Τόρες ήταν μεγάλος έρωτας και κάθε τέτοιος έχει και μεγάλες πληγές. Αυτός που ήταν θεός έγινε ξαφνικά εχθρός, πέρασε από τον έρωτα στο μίσος. Μέχρι βέβαια να περάσουν τα χρόνια, να σβήσει η φωτιά, να καθίσει η σκόνη και να γίνει κατανοητό πως δεν ήταν προδότης, πως δεν έφταιγε περισσότερο από την ίδια την ομάδα.

Κι όταν γύρισε πια στο Άνφιλντ για φιλανθρωπικό φιλικό το 2015, το Kop δεν είχε πια αποδοκιμασίες για εκείνον ή έστω συμβατικό χειροκρότημα. Είχε χειροκρότημα με ενθουσιασμό, είχε τον κόσμο να τραγουδάει το δικό του τραγούδι.

Είχε αγάπη.