Ο Φετφταζίδης μας συστήθηκε σε παροξυσμό. Τον κλασικό παροξυσμό του “ταλέντο σε μεγάλη ομάδα”, πασπαλισμένο με την ερυθρόλευκη ιδιαιτερότητα του Ολυμπιακού. Τι σημαίνει το τελευταίο; Συνέντευξη του πατέρα του παίκτη στον Θέμη Σινάνογλου στο ΦΩΣ: ερωτήσεις όπως “κύριε Φετφατζίδη είστε Πόντιος;” και “αληθεύει πως έχετε κάνει προσπάθειες να ψηλώσει ο Γιάννης;”

Ο μικρός ήταν κοντός, αλλά ο κόσμος τον λάτρευε. Η λατρεία αυτή ήταν από την αρχή ένα τεράστιο πρόβλημα: ο Φετφατζίδης δεν κρίθηκε ποτέ με ηρεμία και μετριοπάθεια. Ο Τύπος, που πάντα θέλει να δίνει στον κόσμο ο,τι ζητάει, ακολούθησε, "τάισε" τη λατρεία των οπαδών και γύρω από τον μικρό στήθηκε ένα τρελό πανηγύρι.

Διάβαζες και άκουγες μόνο καλά λόγια. Όποιος μιλούσε για τις προφανείς αδυναμίες ήταν εχθρός του ποδοσφαιριστή, της ομάδας, της χώρας συνολικά. Το χορτάρι έδειχνε έναν ποδοσφαιριστή με προσόντα, αλλά και με ατέλειες τόσο μεγάλες που θα ήταν πολύ δύσκολο να σταθεί σε υψηλό επίπεδο.

ΤΟΥ ΕΛΕΙΠΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ

Κι όταν λέμε υψηλό επίπεδο δεν εννοούμε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά ακόμα και τον Ολυμπιακό, την ομάδα του ακραιφνούς πρωταθλητισμού. Εκεί που οι παίκτες της επίθεσης πρέπει να τα κάνουν όλα και να τα κάνουν πάντα. Εκεί που θα βγει "μέτριος" ο Ριέρα, θα φτύσει αίμα για να πείσει ο Αμπντούν, θα φύγουν ως "λίγοι" ο Ντουρμάζ ή ο Ντοσεβί, κτλ.

Αυτά που του έλειπαν ήταν περισσότερα απ'αυτά που είχε, αλλά αυτό δεν έμοιαζε να απασχολεί κανέναν. Στα μάτια τους ο Φετφατζίδης ήταν ένας μικρός μάγος κι όποιος δεν τον έβαζε να παίζει έκανε έγκλημα εις βάρος του Ολυμπιακού. Τα "σλάλομ" ήταν αρκετά: τι κι αν έλειπε η εκτέλεση, το σουτ εν στάσει, το παιχνίδι χωρίς μπάλα, οι συνεργασίες, η ήρεμη δημιουργία, η δύναμη, κτλ.

"ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ Ο ΦΕΤΦΑΤΖΙΔΗΣ;"

Στα χρόνια που κάναμε τη SUPER BALL με τον Παντελή Βλαχόπουλο είχαμε και το σχετικό ανέκδοτο: γιατί δεν παίζει ο Φετφατζίδης; Εννοείται πως δεν είχαμε κάτι εναντίον του ποδοσφαιριστή. Το αστείο αφορούσε στο γεγονός πως δεν υπήρχε βραδιά που να μην έρχονταν μηνύματα από φίλους της εκπομπής που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η "καψούρα" για τον "Φέτφα".

Ο,τι κι αν έκανε ο Ολυμπιακός, όσο καλά και να ήταν τα αποτελέσματα της ομάδας ή οι επιδόσεις των παικτών, πάντα υπήρχαν αυτοί που δεν ήταν ικανοποιημένοι. Αυτό που τους ένοιαζε ήταν "να παίζει ο Φετφατζίδης", χωρίς ποτέ αυτό να δικαιολογείται ποδοσφαιρικά.

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Στο ίδιο ρεφρέν κινούνταν όσοι μιλούσαν για τον Ολυμπιακό: έλεγαν ο,τι έλεγαν και στο τέλος κολλούσαν κι ένα "πρέπει να παίζει ο Φετφατζίδης". Ο Καραβίτης κάποτε δήλωσε "δεν πάω στο γήπεδο γιατί δεν παίζει ο Φετφατζίδης".

Η απάντηση "δεν παίζει περισσότερο γιατί δεν είναι για να παίζει περισσότερο" ήταν απαγορευμένη. Γιατί κάποιος να κάνει εχθρούς αυτούς που ήθελαν Φέτφα από Βαλβέρδε και Ζαρντίμ;

ΕΔΩ ΕΦΤΥΣΕ ΑΙΜΑ Ο ΜΗΤΡΟΓΛΟΥ ΠΟΥ ΤΑ ΕΙΧΕ ΟΛΑ

Όταν έφυγε για την Τζένοα (μόνο Μιραλάς και Φέισα είχαν φέρει τότε περισσότερα από τα τέσσερα εκατομμύρια που έφερε ο Φέτφα) ξεχάστηκε γρήγορα. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν εκείνη τη σεζόν οι φίλοι του Ολυμπιακού είδαν στην επίθεση τον Βάις, τον Καμπέλ, τον Τσόρι, να παίζουν μαζί με Σαβιόλα, Ολαϊτάν.

Τη διάθεση δε "για έναν Έλληνα ρε παιδιά" την κάλυπτε ήδη και με το παραπάνω ο μοναδικός που είχε πραγματικά το ταλέντο να παίξει στην επίθεση για τον Ολυμπιακό, ο Μήτρογλου. Αυτός ναι, μπορούσε, γιατί τα είχε όλα. Κι ακόμα κι ο Μήτρογλου, που από την πρώτη μέρα που τον είδαμε μας έπεισε πως ήταν ξεχωριστός, έπρεπε πρώτα να δοκιμαστεί, να πάει σε Ατρόμητο και Πανιώνιο και εκεί να βγάλει μάτια, να κάνει όργια.

ΣΤΗΝ ΑΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΛ ΑΧΛΙ

Ο Φέτφα δεν μπορούσε. Έφυγε για τα ξένα, ξεχάστηκε. Το "γιατί δεν παίζει ο Φετφατζίδης" έγινε ένα πιο μετριοπαθές"γιατί δεν τον καλεί στην Εθνική". Εκεί, στα φιλικά πριν το Μουντιάλ του 2014 και στο λίγο διάστημα που έπαιξε στη Βραζιλία, ήταν τουλάχιστον ώριμος. Προσέφερε, δεν πήγαινε στο σλάλομ ως μοναδική επιλογή, λες και το τηλεκοντρόλ του έχει μόνο ένα κουμπί.

Μετά ξεχάστηκε ακόμα περισσότερο, όταν έφυγε για τα πραγματικά ποδοσφαιρικά "ξένα" και την Αλ Αχλί. Αραιά και που έδινε καμιά συνέντευξη λέγοντας πως τον ξέχασε ο Σκίμπε. Λησμονώντας φυσικά πως γι'αυτό τα λεφτά στην Αλ Αχλί είναι περισσότερα απ'όσα βρίσκεις αλλού: σου δίνουν μεγάλο συμβόλαιο για να πας εκεί που δεν σε βλέπει και δεν σε υπολογίζει κανείς.

ΓΥΡΙΣΕ, ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΙΔΙΟΣ

Η είδηση της επιστροφής του στον Ολυμπιακό έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό. Πρώτον γιατί το καλοκαίρι όλες οι μεταγραφές είναι καλές και δεύτερον γιατί επέστρεφε ο Φέτφα, το αγαπημένο παιδί, που πάντα ήθελε να γυρίσει και να παίξει επιτέλους στον Ολυμπιακό.

Το πρόβλημα είναι πως στα χρόνια που μεσολάβησαν ο πήχης των απαιτήσεων δεν χαμήλωσε στον Ολυμπιακό, έμεινε στο ίδιο ύψος. Το πρόβλημα είναι πως το ίδιο έκανε κι ο Φετφατζίδης: παρέμεινε ίδιος, με την ίδια τάση για σλάλομ και τις ίδιες αδυναμίες.

Μόνο που τώρα δεν είναι "ο μικρός". Και αργά ή γρήγορα οι ίδιοι που τον λάτρευαν θα το γύριζαν. Το "γιατί δεν παίζει" δεν απέχει πολύ από το "που πάμε με αυτόν". Έχει συμβεί για πολύ καλύτερους του Φέτφα.

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ

Κι ήρθε η ρημάδα η φάση με την ΑΕΚ. Χάνεται; Φυσικά και χάνεται. Ένα 30% έχει η ευκαιρία στο 94', όσο έχει δηλαδή ένα καλό σουτ, ενός παίκτη φάτσα με τον τερματοφύλακα, με την μπάλα να έρχεται παράλληλα.

Ο Φετφατζίδης θα μπορούσε να το βάλει. Θα μπορούσε σίγουρα να τελειώσει τη φάση καλύτερα, να μην τη στείλει στα πουλιά, να βρει εστία, το δοκάρι, κάτι. Δεν το έκανε.

ΤΩΡΑ Η ΠΙΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΗ

Πάνω του μάζεψε όλο το ανάθεμα. Οργή που γίνεται μεγαλύτερη από το περιβάλλον: ο Ολυμπιακός τώρα δεν είναι η ομάδα που κερδίζει όλα τα ντέρμπι κι ακόμα κι αν δεν το κάνει είναι μίλια μπροστά από τους άλλους στην κούρσα του πρωταθλήματος.

Ο Ολυμπιακός τώρα είναι η ομάδα που στα τελευταία εννέα ντέρμπι με Παναθηναϊκό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ για πρωτάθλημα και Κύπελλο έχει μία νίκη: από το γόνατο του Ένχελς, σε ένα ματς που αντιμετώπισε παθητικά και φοβικά τον ΠΑΟΚ.

ΤΩΡΑ ΤΟ ΞΕΣΚΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ

Τώρα υπάρχει ανάγκη για επιστροφή στην κορυφή, τώρα είναι πιο σημαντικά, τώρα οι στροφές είναι μονίμως στα κόκκινα. Τώρα, στο τελευταίο χτύπημα, ο Φετφατζίδης την έστειλε στα πουλιά. Τώρα, δεν χρειάζεται καν να βγουν οι εφημερίδες της επόμενης μέρας, δεν χρειάζεται καν να ανοίξουν οι γραμμές στις εκπομπές επικοινωνίας.

Τώρα ο ψόφος και οι κατάρες τρεντάρουν στα σόσιαλ πριν καν μπεις για ντουζ μετά το ματς. Τώρα ακόμα και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι θα σε τελειώσουν στους λογαριασμούς τους πριν καν βγουν στην εκπομπή του ή αρχίσουν το κείμενό τους.

Οι ίδιοι οπαδοί, οι ίδιοι δημοσιογράφοι που τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι το "γιατί δεν παίζει ο Φετφατζίδης".

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ

Ο Φέτφα έβαλε τα κλάματα. Μπάλα είναι, μπορεί μέσα στη σεζόν να βρει τη στιγμή που θα το γυρίσει. Μπορεί και όχι, αν αυτό το σουτ γίνει η αφορμή να μπει στην κατάψυξη. Εύχομαι να ζήσουμε το πρώτο.

Ο,τι κι αν συμβεί, το κλάμα του Φετφατζίδη δεν είναι μόνο για την ευκαιρία και για τις κατάρες στα σόσιαλ. Είναι κυρίως η ιστορία του παιδιού που δεν έγινε ποτέ αυτό που ήθελαν οι άλλοι, γιατί αυτό που ήθελαν υπήρχε μόνο στο μυαλό τους.

Η ιστορία του πως μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι η κριτική ή ακόμα και η απαξίωση, αλλά οι ανεδαφικές προσδοκίες, που παρουσιάζονται ως "αγάπη και στήριξη".

ΕΝΑΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ ΜΕ ΘΛΙΨΗ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

Οι "γιατί δεν παίζει ο Φετφατζίδης" περίμεναν πράγματα που δεν έχει και έτσι τον καταδίκασαν να είναι πάντα αποτυχημένος, κατώτερος των προσδοκιών. Και τώρα τον διαλύουν. Στο μυαλό τους τον είχαν στηρίξει παλιά, ενώ στην ουσία απλώς έβαζαν στους ώμους του το βάρος των δικών τους ονείρων, της δικιάς τους φαντασίωσης, που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα.

Σαν τους γονείς που μεταφέρουν στα παιδιά τους προσδοκίες και απαιτήσεις που υπάρχουν μόνο στο δικό τους μυαλό, στη δικιά τους ζωή. Όσο κι αν πασχίζουν τα παιδιά, δεν είναι ποτέ αρκετά. Και όταν δεν είναι πλέον παιδιά, όταν πλησιάζουν πια τα 30, έχουν ριζωμένο μέσα τους ένα αίσθημα αποτυχίας για το οποίο δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη.

Το "αγαπημένο παιδί της κερκίδας", το πουλέν κόσμου και Τύπου είναι ένας ενήλικας με θλίψη στο βλέμμα, που του την προκάλεσαν οι "γονείς" του. Και τώρα, όχι τότε, πρέπει να στηριχθεί και να αγαπηθεί απ'αυτούς που τον βάφτισαν "παιδί" τους. Αντ'αυτού, είναι εκείνοι που τον ξεσκίζουν.