Αυτή τη φορά δεν αφορούσε πεσίματα, συμπλοκές και ραντεβού. Αυτή τη φορά δεν έβριζε παίκτες, αντίπαλους οπαδούς, πολιτικούς, δημοσιογράφους. Αυτή τη φορά δεν είχε ψόφους, καρκίνους, σαπισμένα κόκαλα, μανάδες, ανοιγμένα κεφάλια, μαχαίρια, κτλ.

Αυτή τη φορά το πανό είχε θάνατο. Όχι από φυσικά αίτια, όχι από δυστύχημα. Δολοφονία. Φόνο με ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς. Οι φυσικοί πήγαν στη φυλακή, σωστά; Ας πούμε ναι. Άρα αυτοί που φτιάχνουν και κρατάνε το πανό δεν έκαναν τον φόνο. Ή μάλλον, για να το θέσουμε πιο σωστά, δεν πλήρωσαν ποτέ γι' αυτόν.

Δώδεκα χρόνια μετά, είτε τον έκαναν, είτε όχι, είτε τον διέταξαν, είτε όχι, αυτόν τον φόνο τον θεωρούν δικό τους. Το φωνάζουν. Το δείχνουν σε όποιον παρακολουθεί τον αγώνα στην τηλεόραση, φροντίζουν ώστε το πανό να περάσει έστω και για μερικά λεπτά από τη θέση μέσα στο τηλεοπτικό πλάνο.

Δεν τους εμποδίζει κανείς. Δεν φοβούνται κανέναν. Χρόνια τώρα αναρτούν πανό που στην ουσία αποτελούν αποδοχή ευθύνης εγκληματικών πράξεων χωρίς να έχουν την παραμικρή κύρωση. Γιατί όχι και φόνο;

Στους απέναντι απευθύνονται, σε έναν διάλογο που κρατάει χρόνια. Τώρα έπρεπε να απαντήσουν στα δύο ντου, στο " Παπαστράτειο" και στο " Σπύρος Λούης". Ανάμεσά τους δεν υπάρχει φόβος, μόνο μίσος. Πόλεμος συμμοριών, χωρίς κανέναν κρατικό έλεγχο, παρά μόνο απλή παρατήρηση και καταμέτρηση ζημιών, τραυματιών, ενίοτε και νεκρών.

ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΜΙΛΗΣΑΝ Σ'ΕΣΕΝΑ

Όμως, αυτή τη φορά η διαφορά δεν ήταν μόνο πως το πανί μιλούσε στους απέναντι για φόνο. Αυτή τη φορά το πρωτοφανές ήταν το άλλο πανί. Για πρώτη φορά άλλαξε ο αποδέκτης, ο παραλήπτης του μηνύματος. Το πανί δεν μιλούσε στους απέναντι, στον όποιο "εξωτερικό εχθρό" αφορά σε κάθε περίσταση.

Το άλλο πανί μιλούσε σ’εσένα. "Γαύρε, θυμήσου τον θρίαμβο της Παιανίας". Για εκείνους ήταν θρίαμβος ο φόνος με πολλαπλά τραύματα, αυτό το έχουμε καταλάβει όλοι. Όμως, δεν το λένε στους απέναντι. Το λένε σ' εσένα, γαύρε.

Κάποτε, κάποια στιγμή αποφάσισαν να την οικειοποιηθούν αυτή τη λέξη. Το γάβρος, λέει, δεν είναι για τα ψάρια, δεν είναι περιπαικτικό των απέναντι. Είναι "περήφανος", είναι με ύψιλον. Είναι συνώνυμο του Ολυμπιακός, είναι τίτλος εφημερίδας, είναι τίτλος για δημοσιογραφικές στήλες, είναι έκφραση για να μπαίνει σε δημοσιογραφικά κείμενα, είναι η απάντηση που πρέπει να δίνεις όταν σε ρωτάνε τι ομάδα είσαι, είναι η γλώσσα στην οποία σου μιλάει ο Τάκης, ο Άκης, ο Χάρος.

Αλλά τι πειράζουν οι λέξεις, εσένα σε νοιάζει ο Ολυμπιακός.

Για χρόνια τους βλέπεις. Με πανιά που δεν αφορούν την ομάδα σου, με μπλούζες που δεν γράφουν το όνομά της. Με συνθήματα που δεν μιλάνε για παίκτες και για νίκες, αλλά για ντου και για τους ίδιους, για το πόσο φοβεροί είναι. Δεκαετίες τώρα, να ακούς σε κάθε ματς για τον Ηλιόπουλο. Δεν παίζει ρόλο αν εσύ θα ήθελες να ακούς για τον Τζόρτζεβιτς, έμαθες να ψιθυρίζεις για το πούλμαν.

Αλλά τι πειράζουν τα συνθήματα, εσένα σε νοιάζει ο Ολυμπιακός.

Σου επέβαλαν ό,τι ήθελαν. Πώς θα μιλάς, πώς θα φέρεσαι, τι θα τραγουδάς στο γήπεδο. Σε έπεισαν πως τάχα πρέπει να σε νοιάζει ο Ερυθρός Αστέρας, ότι δήθεν έχεις αδέρφια στη Σερβία, πως πρέπει σώνει και ντε να τραγουδάς και στα σέρβικα. Δεν είναι αδερφοποιημένοι μόνο αυτοί, είσαι κι εσύ. Αυτεπάγγελτα, με το ζόρι, το έλεγαν τα άρθρα που διάβαζες, στο θύμιζαν τα πανιά και οι σημαίες. Έμαθες να λες "Delije".

Αλλά τι πειράζουν οι Σέρβοι, εσένα σε νοιάζει ο Ολυμπιακός.

Τους βλέπεις χρόνια να "κερδίζουν". Βγαίνουν φωτογραφία αγκαλιά με τους παίκτες, κρατάνε τα τρόπαια στα χέρια τους, ενώ εσύ τραβάς βίντεο από μακριά. Πηγαίνει ο αρχηγός της ομάδας σου μαζί με τον καλύτερο ξένο παίκτη, για να κόψουν την πίτα του συνδέσμου. Οι παίκτες μάλιστα κρατάνε καδρόνια και λόστους. Αν έρχονταν στο δικό σου σπίτι δεν θα είχες τέτοια να τους δώσεις να κρατήσουν ε; Ίσως γι' αυτό η διοίκηση δεν τους έστειλε σ' εσένα.

Αλλά τι πειράζουν οι λοστοί, εσένα σε νοιάζει ο Ολυμπιακός.

Στο τέλος των αγώνων οι παίκτες πάνε σε αυτούς. Αγκαλιάζονται και τραγουδάνε "είσαι στο μυαλό" μπροστά τους. Δεν θα έρθουν στη γωνία που κάθεσαι εσύ. Ο γιος σου που τον παίρνεις πάντα μαζί, δεν βλέπει τα πρόσωπα των παικτών, μόνο τις πλάτες τους.

Αλλά δεν πειράζει, εσένα σε νοιάζει ο Ολυμπιακός.

Τους βλέπεις και στις ειδήσεις. Να πετάνε μολότοφ, να φτιάχνουν στρατούς, να δίνουν ραντεβού, να ντύνονται με εξάρτηση πολεμικής επιχείρησης. Ισοπεδώνουν δρόμους, πλατείες, καταστρέφουν περιουσίες, διακόπτουν ματς, η ομάδα σου τιμωρείται, πρέπει να αδειάσει το γήπεδο, πρέπει να φύγεις, πρέπει να μην πας στο επόμενο γιατί είναι κεκλεισμένων.

Αλλά εσύ δεν φταις για τα επεισόδια, εσένα σε νοιάζει ο Ολυμπιακός.

Μια φορά τη δεκαετία γίνεται και κάνα ντου σε σύνδεσμο, βλέπεις στα site φωτογραφίες με το πολεμικό υλικό. Στην αρχή σε σόκαρε, με τον καιρό συνήθισες και σ’αυτήν την ιδέα. Μέχρι που μια μέρα, πριν 12 χρόνια, οι ειδήσεις έλεγαν πως σκότωσαν κι έναν άνθρωπο.

Αλλά δεν σε αφορούν οι στρατοί κι ο Φιλόπουλος, εσένα σε νοιάζει ο Ολυμπιακός.

Ώσπου ήρθε η μέρα που με ένα πανί σου μιλάνε για εκείνο τον φόνο. Στο πανί βέβαια δεν γράφουν "Ολυμπιακέ θυμήσου". Γράφουν "γαύρε". Με το "Ολυμπιακέ" όλοι θα καταλάβαιναν πως απευθύνονται στον σύλλογο. Αλλά απευθύνονται σ' εσένα. Δεν σε λένε βέβαια "Ολυμπιακό", σε λένε γαύρο. Σου μιλάνε στη γλώσσα τους, που τόσα χρόνια έγινε και δικιά σου.

Ήταν ένας θρίαμβος στην Παιανία, σου λένε. Και πρέπει να τον θυμάσαι. Εσύ, όχι μόνο αυτοί που τον έκαναν και τον χαίρονται δημόσια στην επέτειο. Εσύ, πρέπει να τον θυμάσαι. Να τον χαίρεσαι, γιατί ήταν θρίαμβος.

Σ' εσένα το λένε, γαύρε. Σου απλώνουν το χέρι και σου λένε να πανηγυρίσεις μαζί τους. Όχι για μια νίκη, όχι για μια πρόκριση, όχι για έναν τίτλο. Να θυμηθείς και να χαρείς για τον θρίαμβο του στρατού τους εκείνη την ημέρα, για τον φόνο. Ήταν λένε και δικός σου θρίαμβος, αφού είσαι γαύρος.

Αλλά εσένα σε νοιάζει ο Ολυμπιακός.

Κάπου εδώ, τόσα χρόνια μετά, ήρθε η ώρα. Να αποφασίσεις τι είσαι, τι θες να είσαι. Γαύρος ή Ολυμπιακός; Αν σε ενδιαφέρει ο θρίαμβος της Παιανίας, είσαι γαύρος. Αν όχι, είσαι Ολυμπιακός. Δεν είναι το ίδιο, καιρός να το καταλάβεις. Κι αν διαφωνείς, αν πιστεύεις πως είναι το ίδιο, τότε μάλλον είσαι ίδιος με αυτούς.

Εσένα σε νοιάζει ο Ολυμπιακός. Το κρίμα είναι πως τον Ολυμπιακό τον νοιάζουν οι γαύροι. Όχι εσύ.