"Μπορείς να πέσεις και μετά πρέπει να σηκωθείς. Μόνο χαζοί ηλίθιοι μένουν στο πάτωμα και περιμένουν την επόμενη ήττα. Εννοείται ότι θα επιστρέψουμε".

Ήταν 28 Φεβρουαρίου του 2016. Η Λίβερπουλ είχε ηττηθεί στον τελικό του Λιγκ Καπ απέναντι στη Σίτι. Ο Κουτίνιο είχε ισοφαρίσει προς το τέλος του αγώνα, το ματς πήγε στα πέναλτι, η Σίτι το πήρε εκεί.

Έχασε ξανά και ξανά και ξανά

Ήταν ο πρώτος τελικός του Κλοπ με τη Λίβερπουλ. Ο Γερμανός είχε αναλάβει τον Οκτώβριο, δεν είχε καν κάνει προετοιμασία ή μεταγραφές.

Έπαιζε με την ομάδα που είχε, με ο,τι βρήκε. Αλλά δεν ήταν από τους τύπους που περιμένουν μεταγραφές και ενισχύσεις για να αλλάξει τα πράγματα: πάλευε με ό,τι είχε.

Πήγε αμέσως σε έναν τελικό. Τον έχασε. Πήγε και σ'άλλον έναν, αυτόν του Europa League, αφού πρώτα απέκλεισε τη Γιουνάιτεντ και μετά την Ντόρτμουντ σ'εκείνη τη φοβερή ρεβάνς στο Άνφιλντ.

Τον έχασε και αυτόν τον τελικό, παρότι προηγήθηκε απέναντι στη Σεβίλλη.

Όπως έχασε και τον επόμενο, αυτόν του Champions League το 2018 στο Κίεβο. Με τραυματία τον Σαλάχ, με τον Κάριους κλόουν κάτω από το τέρμα.

Όπως έχασε και την πρώτη κούρσα πρωταθλήματος με τη Σίτι το 2019. Με ένα βαθμό διαφορά, 98-97, σε σεζόν με μόλις μία ήττα, κι αυτή για χιλιοστά στο Έιτιχαντ.

Λούζερ

Στα μάτια των αφελών αυτού του κόσμου ο Κλοπ ήταν λούζερ. "Καλός, χρυσός, αλλά τι να το κάνεις, δεν κερδίζει στο τέλος". Ο Γερμανός έχανε σερί τελικούς και οι binary εγκέφαλοι έτσι το μετράνε το πράγμα. Έχασες; Είσαι λούζερ. Νίκησες; Είσαι winner.

"Ο κόσμος δεν είναι γεμάτος νικητές", έχει πει κάποια στιγμή ο Κλοπ. "Είναι γεμάτος από ανθρώπους που δεν σταματάνε να προσπαθούν".

Αυτό έκανε πάντα ο ίδιος. Αυτά έκαναν πάντα οι ομάδες του. Η Λίβερπουλ έχασε τους δύο πρώτους τελικούς με εκείνον, έχασε το πρωτάθλημα το 2019.

Winner

Αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί. Κι έτσι πήρε το Champions League το 2019. Το πήρε γιατί το 3-0 της Βαρκελώνης το έκανε 4-0 στη ρεβάνς. Χωρίς Σαλάχ, χωρίς Φιρμίνο, χωρίς Κεϊτά. Με τον Ρόμπερτσον να βγαίνει τραυματίας στο ημίχρονο και τον Μίλνερ αριστερό μπακ.

Παλεύεις με ο,τι έχεις. Πάντα. Και δεν τα παρατάς.

Ο λούζερ ξαφνικά έγινε winner. Πήρε τον τελικό του Super Cup, πήρε το Παγκόσμιο Συλλόγων. Πήρε το πρωτάθλημα το 2020, αφού πρώτα έκανε 24 νίκες και μια ισοπαλία στα πρώτα 25 ματς της Premier League. Διάβασέ το άλλη μία: 25 ματς, 24 νίκες, μια ισοπαλία.

Ο Κλοπ έφτιαξε μια 2η εκπληκτική Λίβερπουλ το 2022, πήρε το Κύπελλο, πήρε και το Λιγκ Καπ και πλέον ο Γερμανός είχε πάρει πάντα. Στο τέλος της σεζόν δεν κατάφερε να πάρει άλλο ένα πρωτάθλημα ή άλλο ένα CHL, έχασε πάλι στον ένα βαθμό από τη Σίτι, έχασε πάλι από τη Ρεάλ στον καταραμένο τελικό του Παρισιού.

Χωρίς όπλα, χωρίς λύσεις, χωρίς τύχη

Πλέον έχουν περάσει ακριβώς οκτώ χρόνια από εκείνον τον πρώτο τελικό του 2016. Και η Λίβερπουλ του Κλοπ έπαιξε άλλον έναν τελικό.

Και έκανε αυτό που κάνει πάντα. Πάλεψε με ό,τι έχει, παρότι ποτέ δεν είχε λιγότερα όπλα.

Διότι είναι πιο εύκολο να μετρήσεις τι δεν είχε.

• Δεν είχε τον Άλισον στο τέρμα, τον Αλεξάντερ-Άρνολντ στα δεξιά, τον Μάτιπ ως μπακ-απ στην άμυνα.
• Δεν είχε τον Σόμποσλαϊ στο κέντρο, ούτε και τον Τζόουνς, ούτε φυσικά και τον Τιάγκο.
• Δεν είχε τον Σαλάχ, τον Νούνιες και τον Ζότα στην επίθεση.

Η Λίβερπουλ άρχισε τον τελικό με τρεις παίκτες κάτω των 21, (Μπράντλεϊ, Χράβενμπερχ, Έλιοτ) κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία της. Και τα προβλήματα συνεχίστηκαν.

Οι Κόκκινοι είδαν τον διαιτητή να μη δίνει καν φάουλ στο πάτημα του Καϊσέδο στον Χράβενμπερχ που έστειλε τον Ολλανδό στο φορείο.

Μετά είδαν το γκολ του Φαν Ντάικ να ακυρώνεται για οφσάιντ στον Έντο.

Κάτι παιδιά που δεν ξέρει κανείς

Τα πάντα έλεγαν ότι οκ, δεν γίνεται, κάποια στιγμή αυτή η ομάδα θα λυγίσει. Γιατί γρήγορα ήρθε η ώρα των αλλαγών. Η Λίβερπουλ είχε μόνο έναν παίκτη της πρώτης ομάδας να ρίξει στο γήπεδο, τον Τσιμίκα στη θέση του Ρόμπερτσον, ενώ στην παράταση είχε και τον 21χρονο Κουάνσα αντί του Κονατέ.

Οι υπόλοιποι ήταν παιδιά. Οι 19χρονοι Μπόμπι Κλαρκ και Τζέιμς ΜακΚόνελ μπήκαν στο κέντρο, στη θέση του Μπράντλεϊ και του ΜακΆλιστερ.

Ο 18χρονος Τζέιντεν Ντανς μπήκε στην κορυφή της επίθεσης, στη θέση του Χάκπο.

Παιδιά, χωρίς εμπειρία στο πρώτο επίπεδο. Ο Κλαρκ έχει παίξει 27 λεπτά στην Premier League και 15 στο Κύπελλο. Ο ΜακΚόνελ έχει παίξει τρία λεπτά στο πρωτάθλημα, 79' στο Κύπελλο και 16' στο Europa. Ο Ντανς ήταν ο πιο άγουρος: πριν μπει αλλαγή στον τελικό είχε παίξει δύο λεπά στην Premier League, την Τετάρτη κόντρα στη Λούτον.

Η Λίβερπουλ έπαιξε όλη την παράταση με κάτι παιδιά και δίπλα τους είχε παίκτες που παραπατούσαν από την κούραση, όπως ο Έντο, ο Ντίας και ο Έλιοτ.

Η Τσέλσι έριξε στο ματς τον Ενκουνκού και τον Μούντρικ. Ο ένας κόστισε 60 εκατομμύρια, ο άλλος 70.

Ο αρχηγός

Κι όμως, η Λίβερπουλ δεν έπαιξε τον τελικό για να μη χάσει. Για να τον πάει στα πέναλτι. Τα παιδιά δεν αμύνονταν για να κρατήσουν, αλλά έπαιζαν για να κερδίσουν.

Πάνω-κάτω η μπάλα, ο Κέλεχερ να σώζει πίσω, οι μικροί να προσπαθούν μπροστά. Στο τέλος κάποιος έπρεπε να βγει μπροστά.

Ήταν λογικό αυτός να είναι ο αρχηγός. Ήταν λογικό αυτός να είναι ο μοναδικός world class παίκτης που είχε η Λίβερπουλ διαθέσιμο για το ματς.

Ο Φαν Ντάικ το κάρφωσε από το κόρνερ του Τσιμίκα, η Λίβερπουλ το πήρε κι αυτό.

Ένα ακόμη θαύμα

Δεν είναι μεγάλο τρόπαιο το Λιγκ Καπ, όλοι το ξέρουν. Ποιος μπορεί να πει όμως ότι δεν ήταν ένας μεγάλος τελικός. Μια τεράστια προσπάθεια και μια πελώρια χαρά στο τέλος.

Όχι μόνο γιατί ο Κλοπ πήρε έναν τίτλο πριν πει το αντίο στο τέλος της σεζόν. Αλλά γιατί η Λίβερπουλ έζησε μία ακόμα θαυματουργή ποδοσφαιρική βραδιά.

Ένα ακόμα "δεν γίνεται, αλλά έγινε". Είναι αμέτρητες αυτές οι νύχτες γι'αυτήν την ομάδα, είναι διάσημες, τις γνωρίζουν οι ποδοσφαιρόφιλοι όλου του πλανήτη.

Και αυτό το τελευταίο θαύμα είναι σίγουρα το πιο ξεχωριστό. Διότι δεν έχει διάσημους πρωταγωνιστές, παρά μόνο κάτι άγνωστα παιδιά.

Δεν είναι μόνο ότι δεν βρίσκονται πια εδώ οι ήρωες του παρελθόντος, ο Χέντερσον, ο Φαμπίνιο, ο Βαϊνάλντουμ, ο Μανέ, ο Φιρμίνο, ο Οριγκί, ο Σακίρι.

Στο χορτάρι του Γουέμπλεϊ δεν ήταν ούτε καν οι ήρωες του παρόντος. Ο Τρεντ, ο Σαλάχ, ο Νούνιες, ο Ζότα, ο Σόμποσλαϊ, κτλ.

Η κληρονομιά του

Γιατί τελικά δεν παίζουν ρόλο ούτε οι παίκτες. Αρκεί η φανέλα που φοράνε, το σήμα στο στήθος. Αυτή τους υποχρεώνει να παλέψουν. Αυτή είναι που κάνει τον κόσμο στις κερκίδες να τους στηρίζει με έναν απίστευτο τρόπο, όπως έγινε στην παράταση με το Allez, Allez που ξεκούφανε τον πλανήτη.

Γιατί στο φινάλε, οκτώ χρόνια μετά τον πρώτο τελικό του Κλοπ, αυτό που είδαν όλοι στο Τσέλσι - Λίβερπουλ ήταν τον ίδιο τον Γερμανό. Την κληρονομιά του.

Τη στάση ζωής, τον απαράμιλλο χαρακτήρα. Παλεύουμε με ό,τι έχουμε. Γιατί αυτό που έχουμε είναι ότι είμαστε η Λίβερπουλ. Κι αυτό αρκεί και για να παλέψουμε και για να νικήσουμε στο τέλος. Ή έστω να αποτύχουμε με έναν υπέροχο τρόπο.

Γιατί τίποτα δεν φοβίζει τον αντίπαλο περισσότερο από ένα σύνολο που δεν εγκαταλείπει, που δεν τα παρατά, που έχει όλο τον κόσμο δίπλα του σε κάθε τάκλιν και στον πάγκο έναν ηγέτη που δεν βλέπει ονόματα και ηλικίες, παρά μόνο στρατιώτες ικανούς να καταφέρουν τα πάντα.