Μετά τη Λίβερπουλ ήρθε η σειρά της Τότεναμ. Και οι Λονδρέζοι βρέθηκαν να χρειάζονται τρια γκολ σε 45' για να προκριθούν στον τελικό του Champions League. Εκτός έδρας και με την πλάτη στον τοίχο: σε κανένα σημείο δεν θα είχαν σκορ παράτασης, θα ήταν αποκλεισμένοι κάθε δευτερόλεπτο μέχρι να βρουν το 3ο γκολ, μέχρι να περάσουν μπροστά στο σκορ.

Πάλεψαν, πίστεψαν, το πέτυχαν. Στο 96'. Με τον αγαπημένο μου Λούκας Μούρα, που έκανε χατ-τρικ με το κακό του πόδι. Με τους παίκτες του Άγιαξ να σωριάζονται στο χορτάρι, τον Ποτσετίνο να παθαίνει παράκρουση, τα μάτια να μένουν κόκκινα και υγρά για πολλές ώρες.

Ένα ξέσπασμα ανώτερο απ'αυτό της Λίβερπουλ. Γιατί είναι η Τότεναμ, χωρίς την παραμικρή διάθεση υποτίμησης. Η Τότεναμ που ξέρει πως είναι πάντα στο στόχαστρο του βλάκα. Ξέρει πως πάντα την χλευάζουν πως δήθεν είναι μικρή, είναι λούζερ, είναι πάντα αποτυχημένη, δεν μπορεί.

"ΕΚΑΝΕ ΤΟΤΕΝΑΜ"

"Παιδιά, είναι η Τότεναμ", είχε πει ο Φέργκιουσον στους παίκτες του στα αποδυτήρια όταν η Γιουνάιτεντ έχανε 0-2 στο Ολντ Τράφορντ το 2009. Νίκησαν 5-2, ο Φέργκι είχε κάθε λόγο να πει ο,τι θέλει για κίνητρο στους παίκτες του, αλλά η ατάκα έμεινε για να χρησιμοποιείται απ'τους υπόλοιπους.

"Είναι η Τότεναμ, έκανε Τότεναμ". Απέτυχε, δεν τα κατάφερε, είναι λίγη. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο στον αθλητισμό από το να σε χλευάζουν που δεν πέτυχες κάτι που δεν θα έπρεπε καν να διεκδικείς.

ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑ

Η Τότεναμ σχεδίασε, μεγάλωσε, δυνάμωσε. Χωρίς τα λεφτά των άλλων, χωρίς τη δική τους εμπορικότητα. Με τον Ποτσετίνο βρήκε ηγεσία, σχέδιο, βελτίωση. Καλές επιλογές παικτών έκανε πάντα. Καταδικασμένη να τους χάνει για μεγαλύτερους συλλόγους, βρήκε τον τρόπο να κρατήσει έναν κορμό, να δουλέψει πάνω σε αυτόν.

Τέσσερις σερί σεζόν βγαίνει στην πρώτη τετράδα της Premier League. Πράγμα που σημαίνει πως τέσσερα σερί χρόνια αφήνει έξω δύο εκ των Λίβερπουλ, Άρσεναλ, Τσέλσι και Γιουνάιτεντ. Σταθερότητα, άνοδος, όραμα, μέλλον.

"ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ"

Αλλά όχι. Τίποτα απ'αυτά δεν μετράει. Αφού δεν παίρνει τίτλο, αφού χάνει ακόμα και στην κούρσα με τη Λέστερ. Πέρσι, αποκλείστηκε από την Γιουβέντους. Φέτος πάλι τα ίδια, έμεινε πίσω, δεν μπόρεσε να κυνηγήσει Σίτι και Λίβερπουλ. Κύπελλο, Λιγκ Καπ, χάνει σε ημιτελικούς.

"Είναι η Τότεναμ, έκανε Τότεναμ". Λούζερ ο Ποτσετίνο, που το καλοκαίρι δεν πήρε έστω έναν παίκτη. Το λέει και ο winner ο Μουρίνιο. "Ποια φιλοσοφία, τι να την κάνω, που είναι οι τίτλοι".

Τα ίδια και για τον Κλοπ. Δεν έχει χάσει ούτε ένα νοκ-άουτ, έχει οδηγήσει τη Λίβερπουλ σε τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς σε ισάριθμες σεζόν, την έχει μεγαλώσει, την έχει ενώσει, την έχει κάνει ελκυστικό προορισμό για κάθε παίκτη.

"Ναι, αλλά λούζερ, που είναι οι τίτλοι".

ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΑΙΟ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ

Δεν φτάνουν για όλους οι τίτλοι. Ένα είναι το Champions League, μία η Premier. Είναι απολύτως λογικό να είσαι καλός, εξαιρετικός και παρόλα αυτά να μείνεις με άδεια χέρια. Δεν είναι παράδοξο, είναι λογικό. Συμβαίνει κάθε χρόνο. Όχι στην Τότεναμ και στη Λίβερπουλ, σε πολλές ομάδες.

Μπορεί να είσαι καλός, εξαιρετικός, μπορεί να είσαι και καλύτερος από όσο θα έπρεπε. Και δεν παίρνεις τίποτα. Όχι επειδή είσαι λούζερ. Επειδή πολύ απλά μπορεί να υπάρχει τουλάχιστον ένας καλύτερος από σένα ή και περισσότεροι. Ή απλά μπορεί να είσαι άτυχος, γιατί στα τουρνουά δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Ή μπορεί απλά να χάσεις από κάποιον που έχει περισσότερες λύσεις, γιατί ξοδεύει περισσότερα από εσένα.

Δεν φτάνουν οι τίτλοι για όλους. Δεν μπορεί όλοι όσοι κάνουν καλή δουλειά να κερδίζουν κάθε χρόνο από κάτι. Κάποιοι θα χάσουν. Γιατί κάνενα τρόπαιο δεν θα μοιραστεί στα δύο.

Ο BINARY ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΤΩΝ ΛΟΥΖΕΡ

Δεν είναι λούζερ αυτός που έχασε, αυτός που έμεινε δεύτερος. Λούζερ είναι σίγουρα αυτός που χρησιμοποιεί την έκφραση. Γιατί στον binary εγκέφαλό του υπάρχει μόνο άσπρο-μαύρο. Νίκησες; Είσαι σίγουρα καλός και μάλλον αλάνθαστος. Έχασες; Δεν κάνεις, κάτι σου λείπει, δεν μπορείς.

Εγκέφαλοι που δεν θα έπρεπε να παρακολουθούν αθλητισμό, γιατί χάνουν τον χρόνο τους.

ΑΝ ΜΕΤΡΑΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΝΑ ΜΗ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΣ

Κάποτε βλέπαμε μόνο τους τελικούς, μόνο τα μεγάλα ματς. Κάπου ήταν λογικό να ασχολούμαστε μόνο με τον νικητή. Πλέον τους παρακολουθούμε όλους λες και είναι ελληνικές ομάδες. Για όνομα του Κρόιφ, δεν γίνεται να συνεχίσουμε να κρίνουμε και να δικάζουμε με γνώμονα μόνο την κατάληξη.

Δεν χρειάζεται τρόπαιο για να καταλάβεις πόσο εξαιρετική δουλειά κάνει ο Ποκετίνο. Δεν χρειάζεται τρόπαιο για να καταλάβεις τι έχει πετύχει στη Λίβερπουλ ο Κλοπ. Δεν χρειάζεται το Champions League για να μετρήσεις τον Γκουαρδιόλα, τον Ρονάλντο, τον Μέσι.

Προφανώς χρειάζεται και η επιτυχία, όλοι γι'αυτήν παλεύουν.

Αλλά αν μετράει μόνο αυτή, τότε να μη βλέπουμε τα ματς. Να περιμένουμε το σφύριγμα της λήξης για να μάθουμε το αποτέλεσμα και το τέλος της σεζόν για να δούμε τις βαθμολογίες και τους νικητές των τελικών.

ΕΣΥ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙΣ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΣΟΥ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ

Μια ομάδα μπορεί να ελέγξει μόνο το πόσο καλή είναι. Αν φροντίσει να φτάσει το μάξιμουμ, τότε δεν έχει άλλο έλεγχο. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν πράγματα που δεν εξαρτώνται από την ίδια. Η τύχη και οι αντίπαλοι.

Αν μια ομάδα είναι όσο καλύτερη μπορεί, οι άλλοι αποφασίζουν το θα κερδίσει και τι όχι. Αν καταρρεύσουν, μπορεί να πάρει την Premier League με 81 βαθμούς όπως έκανε η Λέστερ. Αν κάνουν ιστορική κούρσα, μπορεί να τερματίσουν δεύτεροι με 94+ όπως θα κάνει φέτος μία εκ των Σίτι-Λίβερπουλ.

Μπορεί να κάνεις ρεκόρ καριέρας και να πάρεις χρυσό μετάλλιο, μπορεί και να τερματίσεις 3ος με τον ίδιο χρόνο αν βρεθούν δύο πιο γρήγοροι από σένα. Δεν μπορείς να μπεις στο δικό τους κουλουάρ, δεν μπορείς να τους βάλεις τρικλοποδιά.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΧΕΡΙΑ

Ένας θα περάσει, ή ο Άγιαξ ή η Τότεναμ. Ποιος είδε αυτές τις δύο ομάδες φέτος στο Champions League και είπε "μπα, μπορούσαν και καλύτερα"; Έκαναν παραπάνω απ'όσα μπορούσαν, είχαν μια εκπληκτική παρουσία και κάποιος έπρεπε να περάσει.

Όπως και κάποιος θα γυρίσει με άδεια χέρια από τη Μαδρίτη.

Και εκείνο το βράδυ, ο στρατός ηλιθίων θα τρίψει τα χέρια από ικανοποίηση και θα αρχίσει να ποστάρει ή να αρθρογραφεί για τον λούζερ. Κάποιος από τους δύο θα χάσει. Όπως έχει χάσει τα τελευταία χρόνια και γι'αυτό τον αποκαλούν λίγο και λούζερ.

Σε έναν από τους δύο θα μείνει η ταμπέλα, ενώ ο άλλος ξαφνικά θα έχει αποδείξει, θα έχει δώσει απαντήσεις, σε μια βραδιά θα γίνει ξαφνικά καλύτερος στη δουλειά του. Πως το έλεγε ο Αντσελότι; "Οι προπονητές κρίνονται από το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούν να επηρεάσουν, το αποτέλεσμα".

Και γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν πως winner δεν είναι αυτός που νικάει πάντα, αλλά εκείνος που δεν τα παρατάει και συνεχίζει. Και πως λούζερ υπάρχουν μόνο στους καθρέφτες όποιων λατρεύουν αυτή τη λέξη.

Θυμηθείτε τη μεγάλη ανατροπή της Λίβερπουλ κόντρα στην Μπαρτσελόνα μέσα από το βίντεο που ετοίμασε η Cosmote TV.