Τίποτα δεν μπορεί από εδώ και πέρα να ξεπεράσει την τραγική ομορφιά του τείχους των Δανών γύρω από τον Έρικσεν. Καμία μονομαχία για την μπάλα δεν πρόκειται να αποδειχθεί κρισιμότερη από τη μάχη που δόθηκε για να κρατήσει τον 29χρονο στη ζωή.

Το Euro 2020 τελείωσε χθες. Και τώρα μπορούμε να παρακολούθησουμε τη συνέχειά του. Με Νο1 στόχο, να μη συμβεί τίποτα που να ξεπεράσει όσα έγιναν σε λίγα τετραγωνικά μέτρα στο Parken Stadium στον 3ο αγώνα του τουρνουά. Γιατί αν ζήσουμε κάτι πιο έντονο, μπορεί να μην έχει καλό τέλος.

Είκοσι δύο παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για 90’, λέει το κλισέ για το ποδόσφαιρο, και το ίδιο κάνουν εκατομμύρια θεατές. Όταν κανείς δεν ξέρει που είναι η μπάλα, όταν κανείς δεν την κυνηγάει, ούτε την κοιτάει, τότε κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί.

Κάτι τραγικό, ανήκουστο, κάτι που δεν θες να δεις να συμβαίνει, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου απ’αυτό. Γιατί ελπίζεις, γιατί δεν μπορεί, θα έρθει ένα καλό σημάδι, δεν μπορεί να συμβεί αυτό που δεν θες να δεις, δεν μπορεί, όχι, θα συμβεί αυτό που εύχεσαι, αυτό για το οποίο προσεύχεσαι.

Μέσα σ’αυτήν τη τραγωδία υψώθηκε ένα τείχος. Το πιο όμορφο τείχος που έχουμε δει ποτέ στο ποδόσφαιρο. Οι Δανοί συγκεντρώθηκαν γύρω από το σώμα του Έρικσεν και τους ανθρώπους που πάλευαν για να τον κρατήσουν στη ζωή.

Πρώτα δεν αντέχεις να βλέπεις, μετά δεν αντέχεις να μη βλέπεις

Κάποιοι γυρισμένοι πλάτη στην τραγωδία, κάποιοι με πρόσωπο προς αυτήν, κάποιοι να στρέφουν το κεφάλι ανά 10-20 δευτερόλεπτα. Πρώτα δεν αντέχεις να βλέπεις, μετά δεν αντέχεις να μη βλέπεις κι ο κύκλος αρχίζει από την αρχή.

Δεν αντέχεις να βλέπεις, δεν αντέχεις να μη βλέπεις, αλλά δεν φεύγεις. Μένεις εκεί, γύρω από τον πεσμένο συμπαίκτη. Τείχος. Συμπαράστασης και προστασίας.

Δεν θα υπήρχαν πλάνα, αλλά ήθελαν να στείλουν το μήνυμα

Όλοι μας συμπεράναμε ότι η πρώτη αυθόρμητη σκέψη ήταν η προστασία του Έρικσεν από τις κάμερες και τους φακούς. Η αλήθεια είναι δεν υπήρχε περίπτωση να δούμε στην τηλεοπτική μετάδοση πλάνα από τη μάχη που έδιναν οι γιατροί.

Δεν συμβαίνει εδώ και χρόνια ακόμα και σε περιπτώσεις όπως ένας επικίνδυνος τραυματισμός στο κεφάλι. Πρόσφατα, τον Μάρτιο, ο Κόαντι της Γουλβς χτύπησε άθελά του με το γόνατο στο κεφάλι τον Πατρίσιο, τον τερματοφύλακα της ομάδας του.

Ο Πορτογάλος έμεινε κάτω αρκετή ώρα, πριν φύγει με φορείο και προστασία στον αυχένα. Δεν είδαμε ποτέ ριπλέι της σύγκρουσης, ούτε πλάνο από το σημείο όπου δεχόταν τις πρώτες βοήθειες.

Δεν θα περνούσαν στον αέρα πλάνα από τη μάχη που δινόταν πίσω από το τείχος. Όμως οι συμπαίκτες του Έρικσεν το σχημάτισαν ούτως ή άλλως. Γιατί ήθελαν να στείλουν το μήνυμα σε όλους και γιατί κανείς τους δεν ήθελε να βρίσκεται μακριά από εκεί που δινόταν η μάχη, άσχετα αν δεν μπορούσαν να κάνουν το παραμικρό για να την κερδίσουν.

Ήταν κι εκείνοι, όπως όλοι μας, ανήμποροι θεατές. Με καθήκον όμως να βρίσκονται εκεί, γύρω από τον συμπαίκτη τους, γύρω από τους μοναδικούς που μπορούσαν να κάνουν κάτι, τους γιατρούς.

Έφυγαν μόνο για τη γυναίκα του

Έφυγαν από το πεδίο της μάχης μόνο όταν διαπίστωσαν ότι η παρουσία τους ήταν αναγκαία αλλού. Όταν ο Σμάιχελ και ο Κιάερ άφησαν για λίγο το τείχος για να πάνε στη γυναίκα του Έρικσεν.

Παρουσιάστηκε μπροστά τους κι άλλος ένας άνθρωπος που έπρεπε να προστατεύσουν και το έκαναν κι αυτό. Με το ίδιο αίσθημα ευθύνης και, απίστευτο, με την ίδια ψυχραιμία.

Η σκέψη πως δεν θα τα καταφέρει

Η μάχη, όμως, συνεχιζόταν, χωρίς την καλή εξέλιξη που περίμεναν εκατομμύρια άνθρωποι. Σ’αυτόν τον ωκεανό της αγωνίας υποθέτω πως κάθε ένας τηλεθεατής σκέφτηκε, έστω και για μια στιγμή, πως παρακολουθεί κάτι μάταιο. Πως ο Έρικσεν δεν θα τα καταφέρει.

Μ’έναν τρόπο η ψυχραιμία των συμπαικτών του δυνάμωσε κι άλλο το συναίσθημα της ματαιότητας. Αποδείχθηκε αργότερα ότι, όταν βάδιζαν δίπλα στο φορείο που έβγαζε τον Έρικσεν από τον αγωνιστικό χώρο, ήξεραν πως ο συμπαίκτης του έχει τις αισθήσεις του.

Το μεγαλύτερο γκολ

Αποδείχθηκε, το διαπιστώσαμε όταν άρχισε να κυκλοφορεί παντού η φωτογραφία της ελπίδας, το μεγαλύτερο γκολ του φετινού Euro, ο Έρικσεν να έχει τις αισθήσεις του, ελαφρά ανασηκωμένος στο φορείο.

Κι όμως. Ήταν τέτοια η προσήλωση των Δανών σε αυτό που συνέβαινε μέσα στο τείχος, ήταν τέτοιο το αίσθημα της ευθύνης προς τον συμπαίκτη, που ούτε ένας εξ αυτών δεν σκέφτηκε να στείλει ένα μήνυμα προς τους έξω.

Δεν έδειξαν τίποτα, γιατί ο κόσμος είχε σβήσει γι'αυτούς

Ένα νεύμα, μια χειρονομία, μια έκφραση, κάτι που να δείξει στα εκατομμύρια του κόσμου πως η μάχη δεν χάθηκε, πως μπορούν πλέον να κλάψουν από χαρά, ο Έρικσεν ζει. Τίποτα.

Οι Δανοί δεν έκαναν τίποτα, πολύ απλά γιατί το “έξω” δεν υπήρχε γι’αυτούς. Όλη τους η ύπαρξη ήταν στραμμένη προς τα μέσα. Δεν υπήρχαν φίλαθλοι στις κερκίδες, δεν υπήρχαν κάμερες, δεν υπήρχαν εκατομμύρια μάτια στις οθόνες των τηλεοράσεων και των κινητών.

Ο κόσμος είχε σβήσει, υπήρχε μόνο ο Έρικσεν και η γυναίκα του. Δεν είχαν μυαλό γιατί τίποτε άλλο, ούτε καν για να δείξουν με έναν τρόπο ότι τα πράγματα είναι καλά. Το καθήκον τους από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ήταν να είναι δίπλα στη μάχη, κυριολεκτικοί σωματοφύλακες.

Πήραμε απ’αλλού, από τη φωτογραφία, το μήνυμα της ελπίδας. Και λίγο αργότερα, τη διαβεβαίωση από το tweet της UEFA πως ο Έρικσεν είναι σε σταθερή κατάσταση, έχοντας τις αισθήσεις του στο νοσοκομείο.

Χωρίς αγωνία

Το πιο ωραίο και κρίσιμο γκολ του φετινού Euro ήταν γεγονός. Τέλος καλό, όλα καλά, ας δούμε τώρα τη συνέχεια.

Χωρίς αγωνία για ένα αποτέλεσμα ή μια διαδικασία πέναλτι. Την εξαντλήσαμε όλη το απόγευμα της 2ης ημέρας όταν αγωνιούσαμε για τη ζωή ενός παίκτη.