Ήρωες με κόκκινες πανοπλίες

“Σ’αυτήν την ομάδα δεν τα παρατάμε. Σ’αυτήν την ομάδα δίνουμε ο,τι έχουμε. Σ’αυτήν την ομάδα δεν λέμε τι θα συνέβαινε αν. Θα κάνουμε ο,τι μπορούμε. Κι αν δεν τα καταφέρουμε, θα αποτύχουμε υπέροχα”.

Ο Κλοπ (και όχι ο Μπέκετ) είχε δώσει το σύνθημα από την παραμονή, αλλά και στο match-programme. Η Λίβερπουλ δεν τα παρατάει. Το 3-0 του Καμπ Νόου θα ήθελε ένα θαύμα να ανατραπεί. Θαύμα απέναντι στο ποδοσφαιρικό θαύμα που λέγεται Λιονέλ Μέσι.

Χωρίς Σαλάχ. Χωρίς Φιρμίνο. Χωρίς Κεϊτά. Με τον Σακίρι και τον Οριγκί βασικούς, παίκτες που ο Κλοπ στη μάχη του τίτλου στην Αγγλία δεν εμπιστεύεται στην αρχική ενδεκάδα εδώ και καιρό.

Οι δυο τους έφεραν το γκολ της νίκης το Σάββατο με τη Νιουκάστλ. Αλλά τότε η Λίβερπουλ ήθελε ένα, όχι να ανατρέψει 3-0. Απέναντι σε ομάδα που ήθελε να σωθεί φέτος, όχι απέναντι στην Μπαρτσελόνα.

Σ’αυτό το γήπεδο, στη μεγάλη κατηφόρα της Ευρώπης, έχουν συμβεί πολλά στις ευρωπαϊκές βραδιές. Οι προβολείς ανάβουν, τα κασκόλ ανοίγουν, τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν και βγαίνουν τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Δεν έχει σημασία ποιος είσαι. Σε τέτοια βράδια, είσαι απλώς αυτός που φοράει την ολοκόκκινη εμφάνιση. Δεν μετράει η εμπειρία σου, η καριέρα, η ηλικία, το ταλέντο. Αυτά καθορίζουν το συμβόλαιο σου, τη φήμη σου ως ποδοσφαιριστής, ναι. Αλλά στην ευρωπαϊκή βραδιά του Άνφιλντ σε καθορίζει η πανοπλία που φοράς.

Είσαι ήρωας γιατί αυτό σου ζητούν οι περιστάσεις, όχι γιατί εσύ το επιλέγεις. Κάποιες φορές δεν συμβαίνει, αλλά πάντα ξέρεις πως αν κάποιος έχει την πιθανότητα, αυτός είσαι εσύ. Εσύ με την κόκκινη εμφάνιση, σε ευρωπαϊκό επαναληπτικό. Σ’αυτό το γήπεδο.

Είσαι ο Άλισον, ο μόνος που δεν φοράει τα κόκκινα. Είσαι αυτός που δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα λάθος. Δεν χωράει λάθος απόψε, δεν ανατρέπεται το 3-0 αν φας γκολ, αν δεν κάνεις το τέλειο ματς. Και το κάνεις, είσαι πάντα εκεί που πρέπει σε όλα τα σουτ, στην μπούκα του Άλμπα.

Είσαι ο Χέντερσον και μπουκάρεις στην περιοχή και αλλάζεις κατεύθυνση προς τα αριστερά λες και για ένα δευτερόλεπτο είσαι ο Τζέραρντ και γίνεται το 1-0.

Είσαι ο Μάτιπ και από τέταρτη επιλογή έχεις βρεθεί να παίζεις συνέχεια βασικός στο πλάι του Φαν Ντάικ και κόβεις ο,τι περνάει κάθετα.

Είσαι ο Φαν Ντάικ και είσαι κολοσσός, μια λέξη φτάνει. Είσαι ο Ρόμπερτσον, και οκ, είσαι Σκοτσέζος, εσύ είσαι ήρωας πάντα. Δεν θα μασήσεις, θα τσακωθείς όσες φορές χρειαστεί με τον Σουάρες, θα δώσεις μία στο κεφάλι του Μέσι, γιατί στο φινάλε τι μπορεί να πάει χειρότερα, ένα 3-0 θες να ανατρέψεις.

Είσαι ο Φαμπίνιο, το χταπόδι, ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου. Θα πάρεις κίτρινη από νωρίς, αλλά θα πας σε όλες τις μονομαχίες, θα χρησιμοποιήσεις αυτά τα τεράστια πόδια αμέτρητες φορές, θα είσαι ο κυματοθραύστης.

Είσαι ο Σακίρι και το ματς είναι πολύ πάνω από το επίπεδό σου. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε τα απλά. Όμως, δεν υπάρχει άλλος να μπει στη θέση σου. Θα μείνεις, θα ψάξεις τις στιγμές σου, θα δώσεις την ασίστ για το 3-0.

Είσαι ο Μίλνερ. Στο κέντρο, παντού. Θα δώσεις κλωτσιές, δεν θα σταματήσεις να μιλάς σε όλους, ειδικά στους μικρούς. Θα χρειαστεί να παίξεις αριστερό μπακ όλο το δεύτερο ημίχρονο, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα. Πρόβλημα υπάρχει μόνο στα δάκρυα στο τέλος.

Είσαι ο Βαϊνάλντουμ. Δεν σκοράρεις συχνά, ο Κλοπ σε χρησιμοποιεί πιο χαμηλά στο γήπεδο. Στο Καμπ Νόου έπαιξες ψηλά, δεν τα κατάφερες. Είσαι η μοναδική επιλογή μέσου και μπαίνεις στο ημίχρονο. Ένα πλασέ, μια κεφαλιά. Στον θεό θα σηκωθείς, σαν τον Τζέραρντ στην Πόλη.

Είσαι ο Οριγκί και κάνεις το ματς της ζωής σου. Όχι για τα δύο γκολ. Γιατί παίζεις στην κορυφή, ενώ ο Κλοπ δεν σε βάζει ποτέ εκεί. Δεν έχεις την τεχνική να παίξεις σε μικρούς χώρους, όποτε σε βάζει πηγαίνεις στα άκρα. Αλλά ξαφνικά μπορείς. Υποδέχεσαι, πασάρεις, συνδυάζεσαι. Και είσαι εκεί που πρέπει. Και εκτελείς λες και είσαι ο φορ των 30 γκολ, ο δολοφόνος που δεν συγχωρεί.

Είσαι ο Αλεξάντερ-Άρνολντ. Είσαι μόλις 20 χρόνων. Έχεις ήδη 13 ασίστ φέτος, λες και είσαι ο Οζίλ, ο Ινιέστα, ο Φάμπρεγας. Θα δώσεις άλλη μία στον Βαϊνάλντουμ για το πλασέ που θα φέρει το 2-0.

Και η Λίβερπουλ θα ηρεμήσει μετά το 3-0. Θα πρέπει να πάρει ανάσες, δεν αντέχει. Θα αφήσει την μπάλα στην Μπαρτσελόνα, να τη δει να αγχώνεται, να προσπαθεί εκείνη. Ξέρει πως θα έχει τη στιγμή της.

Στην καθοριστική στιγμή υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Ή καθορίζεις τη στιγμή ή σε καθορίζει εκείνη. Ο Αλεξάντερ-Άρνολντ θα εκτελέσει γρήγορα το κόρνερ λες και είναι ο πιο έμπειρος παίκτης στον κόσμο. Ο Οριγκί θα είναι έτοιμος, η οροφή του Άνφιλντ θα ανατιναχθεί.

Μετά δεν υπάρχει χρόνος. Ο,τι κι αν λέει το ρολόι. Το έχουν μάθει στο παρελθόν πολλές ομάδες, το έμαθε κι η Μπαρτσελόνα. Φέτος ήταν η χρονιά που θα κέρδιζε για για πρώτη φορά τη Λίβερπουλ στη Βαρκελώνη. Μέχρι εκεί. Αυτό, δεν έχει άλλο.

Είσαι ο Γιούργκεν Κλοπ. Ο γίγαντας με τα δόντια του καρχαρία. Ο ηγέτης. Πριν μερικές εβδομάδες είπες πως οι παίκτες σου είναι τέρατα νοοτροπίας που δεν χάνουν ούτε ένα ματς, που πιέζουν τη Σίτι στα όρια στη μάχη του τίτλου.

Σε κοροϊδεύουν οι άσχετοι, ότι τάχα χάνεις το πρωτάθλημα, ενώ οδηγείς σε κούρσα μια ομάδα που πέρυσι τερμάτισε με 75 βαθμούς. Σου έλεγαν να αφήσεις την Ευρώπη για να επικεντρωθείς στην Premier League κι έλεγες “είναι ο,τι πιο χαζό έχω ακούσει, παίζουμε για όλα”.

Είσαι ο Γιούργκεν Κλοπ και σε τρεις χρονιές με τη Λίβερπουλ στην Ευρώπη έχεις τρεις τελικούς. Δεν έχεις αποκλειστεί από κανέναν σε διπλά ματς. Άουγκσμπουργκ, Γιουνάιτεντ, Ντόρτμουντ, Βιγιαρεάλ, Πόρτο, Σίτι, Ρόμα, Μπάγερν, Πόρτο ξανά. Και τώρα η Μπαρτσελόνα.

Μετά από 3-0 στο πρώτο ματς. Χωρίς Σαλάχ, χωρίς Φιρμίνο, χωρίς Κεϊτά. Γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή από το να παλέψεις. Κι όταν το κάνεις με αυτήν την κόκκινη εμφάνιση, σ’αυτό το γήπεδο, σ’αυτά τα βράδια, δεν υπάρχει όριο στο τι μπορείς να πετύχεις.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

Λίβερπουλ - Μπαρτσελόνα 4-0: Στον τελικό με την ανατροπή του αιώνα οι "κόκκινοι"