Μόνο οκτώ χώρες έχουν κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Στη Ρωσία βέβαια βρίσκονται μόνο οι επτά, αφού η Ιταλία βρήκε τον πάτο στην κατηφόρα που είχε αρχίσει μετά την κατάκτηση του 2006 και αποκλείστηκε στα προκριματικά.

Οι κάτοχοι είναι ένα είδος κλειστής κάστας. Δεν παίζει ρόλο το ρόστερ που έχουν, αρκεί το όνομα και το παρελθόν για να υπολογίζονται πάντα πιο πάνω απ’τους άλλους. Απ’το 1978 συμπληρώνονται φέτος 40 χρόνια. Κι από τότε που στη λίστα μπήκε η Αργεντινή, μόνο δύο χώρες έχουν καταφέρει να προσθέσουν το όνομά τους.

Η Γαλλία είχε μαζί της την έδρα το 1998 και η Ισπανία μια απίστευτη φουρνιά και τη φούρια της Μπαρτσελόνα το 2010. Δύο νέοι κάτοχοι σε 40 χρόνια, το σκέφτεσαι και καταλαβαίνεις πόσο δύσκολη είναι η πρώτη φορά και πόσο μεγάλο ρόλο παίζει το παρελθόν γι’αυτήν την κλειστή κάστα.

Πάμε λοιπόν να ρίξουμε την καθιερωμένη ματιά στις επτά χώρες που έχουν πάρει το Μουντιάλ. Επτά που αποκλείεται όλες να είναι υπέροχες κι αυτό είναι το πιο σίγουρο που μπορεί να ειπωθεί γι’αυτές.

Γερμανία: Που πας μετά την κορυφή;

Ξεκινάμε με τους κατόχους. Η Γερμανία μπαίνει στη διοργάνωση στη σκιά δύο αποφάσεων του Λεβ: ο αποκλεισμός του Σανέ απ’την αποστολή και η αυτόματη παραχώρηση της θέσης κάτω απ’τα γκολπόστ στον Νόιερ.

ΟΙ ΔΥΟ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Ο αποκλεισμός του Σανέ σόκαρε τον κόσμο και ειδικά τα αγγλικά ΜΜΕ και τους ποδοσφαιρόφιλους που παρακολουθούν την Premier League. Πώς γίνεται να μένει έξω ένα τέτοιο εκρηκτικό ταλέντο, που έκανε πράγματα και θαύματα με τη φανέλα της Σίτι; Στη Γερμανία σήκωσαν αδιάφορα τους ώμους: σιγά την έκπληξη, 50-50 ήταν, ανάμεσα σε αυτόν και τον Μπραντ.

Ο, δε, Νόιερ, εκτός ποδοσφαίρου όλη τη χρονιά, μόλις άρχισε να νοιώθει καλά βρήκε τη θέση του βασικού να τον περιμένει, λες και είναι ο Μάικλ Τζόρνταν και αποφάσισε να βάλει τέλος στο διάλειμμα του μπέιζμπολ. Μόνο που αυτή η θέση στον θρόνο δεν ήταν κενή, αλλά την είχε μέχρι τώρα ο Τερ Στέγκεν, μετά από μια εκπληκτική σεζόν στην Μπαρτσελόνα.

Σε άλλη χώρα θα λέγαμε πως τέτοια “αδικία” θα μπορούσε να προκαλέσει τριγμούς, αλλά πολλές φορές έχει αποδεχθεί πως αυτά είναι για τους άλλους, όχι για τους Γερμανούς. Σε κάθε περίπτωση, με τον Τερ Στέγκεν ξέραμε τι να περιμένουμε, ο Νόιερ θα είναι ερωτηματικό, όχι ως κλάση, αλλά όσον αφορά στη φόρμα.

ΜΙΣΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙ

Στο χορτάρι ξέρουμε πως θα δούμε μια εξαιρετική ομάδα πρωτοβουλίας, ίσως και την καλύτερη του τουρνουά. Το ερωτηματικό είναι οι πρωταγωνιστές και ειδικά στον άξονα. Γκιντογκάν-Κρόος είναι δίδυμο “ελέγχου” στον άξονα, αλλά με αμφίβολη ένταση, ενώ ο Κεντίρα ήταν φέτος πιο βαρύς κι από Έλληνα μετά από μισό καρπούζι.

Μπροστά τους ο Οζίλ προέρχεται από σεζόν βυθισμένη στη μετριότητα της Άρσεναλ, ενώ ο Μίλερ έχει κακή διετία και μόνο με την επιστροφή Χάινκες έδειξε σημάδια ανάκαμψης.

Οι Γερμανοί έχουν παράδοση παικτών που με τη φανέλα της Εθνικής παρουσιάζονται καλοί no matter what. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει να δούμε κάποιους, αν όχι όλους, να μας θυμίζουν γρήγορα την καλή εκδοχή τους.

ΤΟ ΝΕΟ ΑΙΜΑ

Ανεξαρτήτως το τι θα κάνουν οι παλιοί, ίσως η παρουσία της Γερμανίας να εξαρτάται απ’τους νέους, σε σχέση με το 2014. Δεν είναι μόνο ο (παιχταράς και ίσως νέος ηγέτης) Κίμιχ. Είναι ο Βέρνερ στην κορυφή, είναι ο Γκορέτσκα στο 10, είναι ο Ντράξλερ που έπαιξε στο Euro, αλλά είχε αγωνιστεί ελάχιστα στη Βραζιλία, είναι ο Μπραντ με σούπερ σεζόν πίσω του, είναι ακόμα κι ο Ρόις: δεν είναι μικρός, αλλά για πρώτη φορά θα παίξει σε μεγάλο τουρνουά.

Δεύτερη σερί κατάκτηση από τους Γερμανούς θα χρειαστεί και νέους και παλιούς. Και πάλι δεν θα είναι απλό: όταν το παίρνεις βάζοντας επτά στη Βραζιλία στην έδρα της, κάπου μπαίνει μια τελεία.

Βραζιλία: Θέλει και μπορεί

Η ομάδα που έφαγε 10 γκολ στους δύο αγώνες της τετράδας στο τελευταίο Μουντιάλ. Στην έδρα της. Από τότε πέρασαν τέσσερα χρόνια και η Βραζιλία εμφανίζεται πιο αλλαγμένη κι απ’την Κέιτλιν Τζένερ.

Ναι, τη βοήθησε η αλλαγή προπονητή. Με τον Τίτι στη θέση του Ντούνγκα τα πάντα μοιάζουν να γίνονται και να δουλεύουν καλύτερα αγώνα με τον αγώνα. Αλλά η μεγάλη αλλαγή είναι στο ίδιο το ρόστερ, που μοιάζει σαν να βρήκε ο,τι του έλειπε στο προηγούμενο Παγκόσμιο.

ΒΡΗΚΕ Ο,ΤΙ ΤΗΣ ΕΛΕΙΠΕ

Κάτω απ’τα γκολπόστ, αντί του γερασμένου Σέζαρ, ο Άλισον βασικός και ο Έντερσον στον πάγκο. Στο 6 αντί του Λουϊς Γκουστάβο ο Κασεμίρο ή ο Φερναντίνιο. Στο πλάι του Νεϊμαρ αντί του αναιμικού Όσκαρ, ο Κουτίνιο. Πορείες αντίθετες: ο ένας πήγε απ’το Μουντιάλ στη Βραζιλία στην αφάνεια της Κίνας, ο άλλος είδε το προηγούμενο Παγκόσμιο απ’την τηλεόραση και πλέον είναι στην κορυφή και φοράει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα.

Στην κορυφή της επίθεσης αντί του Φρεντ ένας εκ των Φιρμίνο-Ζεζούς. Ο σπάνιος επιθετικός της Λίβερπουλ που κάνει τα πάντα και συμφέρει και ο finisher της Σίτι που σκοράρει για πλάκα.

Βάζεις και ταχύτητα στο πρόσωπο του Γουϊλιαν ή του Ντούγκλας Κόστα, βάζεις τον εκπληκτικό Μαρσέλο στο αριστερό άκρο, βάζεις τον Φρεντ (της Γιουνάιτεντ πλέον), που θα είναι λύση πολυτελείας στον πάγκο για τη μεσαία γραμμή. Λείπει μόνο ο μεγάλος Ντάνι Άλβες, που δυστυχώς χτύπησε.

ΜΕ ΚΟΥΤΙΝΙΟ ΧΑΜΗΛΑ

Η Βραζιλία τα έχει όλα. Έχει σχέδιο, έχει ηγέτες, έχει ποιότητα, έχει λύσεις, έχει προπονητή. Μοιάζει και να έχει θάρρος: ο Τίτι μοιάζει να εγκαταλείπει το σχέδιο των τριών (Κασεμίρο, Φερναντίνιο, Παουλίνιο) και να φέρνει τον Κουτίνιο στον άξονα.

Με δύο παίκτες πίσω του ο Κουτίνιο μπορεί να αναλάβει αρκετό απ’το βάρος του αφεντικού απ’τον Νεϊμάρ. Ο,τι πρέπει για να δούμε και μια φορά τη Βραζιλία να πετυχαίνει με έναν καλό, δημιουργικό κεντρικό μέσο: όχι ξανά Βραζιλία που έχει κέντρο μόνο τους Ντούνγκα, Μάουρο Σίλβα, Ζιλμπέρτο και Κλέμπερσον.

Η ΡΕΑΛ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Η Σελεσάο είναι το Νο1 φαβορί, ετοιμάζεται για το 6ο αστέρι. Δεν της λείπει τίποτα, έχει μαζί της ακόμα και την δική της παράδοση να επιστρέφει μετά από ηχηρά χαστούκια. Jogo bonito δεν υπάρχει (ούτε υπήρξε ποτέ μετά το 1982), αλλά η Βραζιλία έχει τα πάντα για να είναι η Ρεάλ του Μουντιάλ: όχι τρομερά δουλεμένα πράγματα, τα βασικά, αλλά με έναν παίκτη παγκόσμιας κλάσης σε κάθε σημείο της φάσης. Και ποιος θα τη σταματήσει.

Αργεντινή: Ένα αβάσταχτο "πρέπει"

Στη Βραζιλία η Αργεντινή έφτασε πιο κοντά από ποτέ στην μετά-Μαραντόνα εποχή. Όμως τα σουτ στις καλές στιγμές έφυγαν έξω και “στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί”. Οι Αργεντινοί είναι αποφασισμένοι τώρα να φτάσουν μέχρι το τέλος, αλλά κάπου εκεί μπαίνει ο Τζακ Νίκολσον και αναρωτιέται: “Κι αν αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει;”.

Μια ομάδα που δεν είναι για να διεκδικεί/παίρνει το Μουντιάλ έφτασε μια ανάσα απ’αυτό και το έχασε. Πόσο πιθανό/εύκολο θα είναι το διεκδικήσει/κατακτήσει ξανά; Σίγουρα χρειάζεται βελτίωση, αλλά αυτή είναι δύσκολο να τη διακρίνεις.

Στα προκριματικά ίδρωσε για να προκριθεί. Έφτασε να παίζει must-win αγώνα στο Εκουαδόρ την τελευταία αγωνιστική και τα πρόσωπα ήταν τόσο άσπρα που δέχθηκε γκολ στο πρώτο λεπτό του αγώνα.

ΘΑ ΤΑ ΠΕΤΑΝΕ ΠΑΛΙ ΕΞΩ;

Ο Σαμπάολι είναι καλός προπονητής, αλλά ήρθε μάλλον αργά και δεν είχε το απαιτούμενο χρόνο να βρει πρόσωπα και δομές. Η δε γκίνια πάντα παρούσα. Στο προηγούμενο Παγκόσμιο οι λύσεις λιγόστευαν αγώνα με τον αγώνα, τώρα ήρθε ο χιαστός του Λανσίνι παραμονές του τουρνουά: ο Σαμπάολι τον ήθελε ως ενδιάμεσο της μεσαίας γραμμής με την επίθεση, για να κρατήσει τον Μέσι ψηλά.

Η Αργεντινή είναι γεμάτη ερωτηματικά: Μπανέγα, Μπίλια, Ντι Μαρία, Λο Σέλσο. Ερωτηματικά παραμένουν ακόμα κι αυτοί που η αξία τους δεν επιδέχεται αμφισβήτησης: θα τα βάλουν ο Αγουέρο με τον Ιγκουαϊν ή πάλι θα τα πετάνε έξω;

Ο ΜΕΣΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

Και στο κέντρο όλων αυτών, ο Μέσι. Χωρίς αυτόν, δεν θα πήγαιναν καν στο Μουντιάλ, θα πήγαιναν να βρουν τον Λαβέτσι για διακοπές. Ο Μέσι ήταν σε άθλια κατάσταση στο προηγούμενο Μουντιάλ, αλλά η κλάση του είναι σε τέτοιο και με κάποιον τρόπο κατάφερε να κάνει εκπληκτικό τουρνουά και να οδηγήσει την Αργεντινή στον τελικό.

Φέτος μοιάζει σχεδόν βέβαιο πως ο ίδιος θα είναι σε καλύτερη κατάσταση, μοιάζει πιθανό πως θα μπορεί να κάνει ακόμα καλύτερο τουρνουά, αλλά αμφίβολο πως αυτό θα είναι αρκετό για μια παρόμοια πορεία που θα τελειώσει στους επτά αγώνες.

Ίσως ο χαμένος τελικός του 2014 να ήταν όντως το καλύτερο που μπορεί να γίνει. Σίγουρα θα είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει αν το supporting cast του κορυφαίου δεν αποφασίσει να παίξει έναν ουσιαστικό ρόλο: όχι κάτι τρομερό, απλώς αντάξιο του ονόματος και της καριέρας που έχουν κάνει με τους συλλόγους τους.

Γαλλία: Το talent show

“Η Γαλλία, με τις τρομερές λύσεις και το απίστευτο ταλέντο”. Αν το ποδόσφαιρο ήταν talent show, τη Γαλλία θα τη λάτρευαν και οι Μουζουράκηδες και το κοινό, δεν θα είχε αντίπαλο και θα τα έπαιρνε όλα περίπατο.

Μόνο που στο ποδόσφαιρο οι τίτλοι κερδίζονται και δεν απονέμονται. Ίσως ξεκινάμε σκληρά, για μια ομάδα που έφτασε ένα σουτ απ’τα δύο μέτρα μακριά απ’το να κατακτήσει το τελευταίο Euro στη χώρα της. Ναι, η Γαλλία θα μπορούσε να πηγαίνει στη Ρωσία ως πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ναι, αυτή η φουρνιά θα μπορούσε ήδη να έχει ράψει γαλόνια στη στολή.

ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΘΕΛΕΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Το πρόβλημα δεν είναι που δεν πήραν το Euro. Το πρόβλημα είναι ο φόβος πως όλη αυτή η δεξαμενή ταλέντο, όλη αυτή η πληθώρα λύσεων δεν θα οδηγήσει σε μια ομάδα που να τα καθρεφτίζει. Η Γαλλία έχει υλικό για να χτίσει δυναστεία, μόνο που κανείς δεν έχτισε δυναστεία, σχεδιάζοντας να παίξει στην κόντρα στο Euro στην έδρα τους.

Το ταλέντο θέλει πρωτοβουλία, επιβολή, ανωτερότητα. Δύσκολος δρόμος, αλλά αυτός είναι. Γι’αυτό και το μεγάλο ερωτηματικό δεν είναι οι λύσεις των Μπλε, αλλά πόσο βελτιωμένο θα είναι το σχέδιο που θα παρατάξει ο Ντεσάν.

(Είναι αυτός που όταν έπαιζε μπάλα τον λέγαμε Ντεσάμπς, αλλά τώρα που είναι προπονητής τον κάναμε Ντεσάν. Ρωτήσαμε τον Μανώλη Μαυρομμάτη γι’αυτό και μας είπε “ναι, βεβαίως, στα Πυρηναία και συγκεκριμένα στους πρόποδες, η προφορά σίγουρα επηρεάζεται απ’την ηλικία και την ενδυμασία όμως, πάντα, όπως ο Ντεσαγί που ήταν ταυτόχρονα και Ντεσάιγ”.)

Ο Γάλλος μοιάζει να ετοιμάζει δύο σχέδια: τον Ζιρού στην κορυφή και φουλ σέντρες για τα ματς απέναντι σε κατώτερους και τριάδα Ντεμπελέ-Γκριεζμάν-Εμπαμπέ για παιχνίδι πίσω απ’την μπάλα και αντεπιθέσεις στα δύσκολα.

Στη θεωρία οι Γάλλοι μπορούν να ανταποκριθούν σε όλα: έχουν σκληράδα, ταχύτητα, ποιότητα. Ερωτηματικά είναι το δουλεμένο σχέδιο και ο χαρακτήρας.

ΑΥΤΟΙ ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΨΑ

Οι Μπλε μπορεί να έχουν και το ρόστερ με τους περισσότερο “διψασμένους”. Πογκμπά, Ντεμπελέ, Εμπαμπέ, Τολισό, ο Φεκίρ στον πάγκο: απ’τα 19 στα 25, ένα τσούρμο παικτών που γυαλίζει το μάτι τους, που μουρμουράνε σαν τον Τόνι Μοντάνα πως “θέλουν αυτό που τους ανήκει”.

Δεν το έχουν καταφέρει ούτε με τους συλλόγους, ούτε με την Εθνική. Μια τέτοια δίψα παίζει πάντα ρόλο, αρκεί να εμφανιστεί ως τέτοια και όχι ως μπλαζέ ύφος “είμαστε τέτοιοι παικταράδες που δύσκολα θα το χάσουμε, dab”.

Η Γαλλία μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο ερωτηματικό. Ο,τι κι αν κάνει, θα το θεωρήσω λογικό: δεν θα εκπλαγώ αν αποχαιρετήσουν πάλι στους οκτώ, δεν θα πέσω απ’τα σύννεφα αν γίνουν οι πρώτοι που θα το σηκώσουν με dab.

Ισπανία: Στη σκιά του Λοπετέγκι

Ο,τι κι αν συμβεί στο τουρνουά, είναι καταδικασμένο να κριθεί υπό το πρίσμα της αλλαγής προπονητή μια μέρα πριν την πρεμιέρα. Αν η Ισπανία πάει καλά, θα την έχει συσπειρώσει η απόφαση. Αν όχι, "ε και πως να πάει καλά με τέτοιο κλίμα και μετά από τέτοια σεισμική αλλαγή".

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει προηγούμενο με το οποίο κάποιος θα μπορούσε να προβλέψει, να εκτιμήσει έστω την επίδραση ενός τέτοιου γεγονότος. Ταπεινά εκτιμώ πως η Ισπανία θα είναι αυτή που θα ήταν και χωρίς να αποχωρίσει με τέτοιον κινηματογραφικό τρόπο ο Λοπετέγκι.

ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΙ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ, ΟΧΙ Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

Δεν είναι δα πως οι Ισπανοί έχασαν κάποιον παραδοσιακό καθοδηγητή της ομάδας. Ο διάδοχος του Ντελ Μπόσκε έκανε σημαντική δουλειά στο να σχεδιάσει την επόμενη μέρα μετά τα δύο άσχημα τουρνουά το 2014 και το 2016.

Όμως, στην Ισπανία οι παίκτες ήταν οι πετυχημένοι, όχι ο προπονητής. Δεν είναι σαν την Γαλλία, εκεί που ο Ντεσάν είναι αυτός που τα έχει πάρει όλα ως παίκτης και θα οδηγήσει τους μικρούς. Στην Ισπανία οι παίκτες τα έχουν πάρει όλα σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο και ο προπονητής είναι αυτός που θα πετύχαινε μαζί τους.

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΧΑΦ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

Στο χορτάρι, η "furja roja" δύσκολα μπορεί να χάσει σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Έχει σχέδιο, έχει φιλοσοφία, έχει θρύλους, έχει και νέα αστέρια που πήραν τη θέση όσων παλιών έχουν πει αντίο.

Ο Ράμος, ο Πικέ, ο Μπουσκέτς, ο Σίλβα και ο Ινιέστα είναι εδώ, αλλά πλέον δίπλα τους και πίσω τους έχουν τον Κόκε, τον Τιάγκο, τον Ίσκο, τον Σαούλ. Η Ισπανία σίγουρα θα είναι η ομάδα που θα παίζει με τους περισσότερους χαφ ταυτόχρονα στο γήπεδο και το ερώτημα είναι πως και τι θα πάρει από Βάσκεθ και Ασένσιο, που θα κληθούν να δώσουν πλάτος και ταχύτητα/ρήγματα.

Ο ΚΟΣΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ

Ζητούμενο είναι πάντα η θέση στην κορυφή. Η Ισπανία δεν κατάφερε ποτέ ξανά να βρει Βίγια ή έστω Τόρες. Πάντα θα θεωρώ εντελώς αχρείαστη την κίνηση να γίνει Ισπανός και διεθνής ο Ντιέγκο Κόστα. Δεν είναι μόνο πως η Ισπανία δεν χρειαζόταν μια τέτοια πολιτογράφηση: είναι κυρίως το γεγονός πως ο Κόστα μπορεί να είναι παιχταράς, αλλά δεν έχει την παραμικρή σχέση με το παιχνίδι και την Ισπανική φιλοσοφία.

Ο,τι έχει κάνει στην καριέρα του, το έχει κάνει παίζοντας ξύλο, σε reactive ομάδες, του "περιμένουμε και χτυπάμε στην κόντρα". Αυτό έκανε στην Ατλέτικο, αυτό έκανε και στην Τσέλσι. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε σώνει και ντε να γίνει μέλος μιας τόσο πετυχημένης, αλλά και εντελώς αταίριαστης με αυτόν ομάδας.

Και ναι, δεν είναι μεγάλα ονόματα ο Μορένο ή ο Άσπας, αλλά έβαλαν φέτος μαζί 38 γκολ στην Πριμέρα και ο Κόστα τελείωσε τη χρονιά με τρία. Κάτι θα χρειαστεί να πάρει η Ισπανία απ'αυτούς τους δύο και προσωπικά προτιμώ χίλιες φορές να τη δω να πετυχαίνει και να προχωράει με Άσπας ή Μορένο, παρά με τον Κόστα. Όπως σίγουρα θα ήθελα να δω στο Μουντιάλ τον Μάρκος Αλόνσο και τον Σέρχι Ρομπέρτο.

Η Ισπανία θα ελέγξει τα ματς και είναι γεμάτη από ηγέτες. Ίσως τελικά η απομάκρυνση του Λοποτέγκι να τους ενώσει και να τους βγάλει μπροστά όπως το 2010. Όχι για να το πάρουν ξανά, αλλά για να παρουσιαστούν καλύτεροι απ'τα δύο τελευταία τουρνουά τους και να βρουν τις σταθερές της επόμενης εποχής.

Ουρουγουάη: Για το χαμόγελο

Η Ουρουγουάη μοιάζει λίγο με την Αργεντινή στο μπάσκετ. Δεν είμαι υπερήφανος που γράφω τη λέξη "μπάσκετ" σε κείμενο για το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά ισχύει. Είναι λες και δεν περνάει ο χρόνος από πάνω τους, σαν γέροι στο καφενείο του χωριού, στα ίδια τραπέζια, αναλλοίωτοι.

Οι γνωστοί. Σουάρες, Καβάνι, Γοδίν, Χιμένες, Κάσερες, Περέιρα, Ροντρίγκες, Βαρέλα, Μουσλέρα. Ακόμα και στον πάγκο, η ίδια εικόνα, διακόσια χρόνια ο Ταμπάρες. Συνεννοούνται με τα μάτια, δέρνουν με χέρια και με πόδια, σκέφτονται με την καρδιά και έχουν πάντα το κεφάλι ψηλά.

ΟΧΙ ΞΑΝΑ ΤΟ 2010

Αυτός είναι κι ο βασικός στόχος στη Ρωσία. Όχι αποκλεισμός στους 16, όπως έγινε στη Βραζιλία, εκεί που στην Ουρουγουάη κόστισε η κακή κατάσταση των βαριών χαρτιών. Ναι, δύσκολα θα πάει στους ημιτελικούς όπως το 2010, αλλά μπορεί να φτάσει στους οκτώ, να βρει έναν μέσο όρο.

Ο Σουάρες έχει βαρύνει, αλλά σίγουρα θα είναι καλύτερα απ'το 2010 που ήταν τραυματίας, ενώ το καλύτερο νέο είναι αυτοί που έρχονται. Ο 20χρονος Μπετανκούρ, που έπαιξε λίγο στη Γιουβέντους, και περισσότερο ο 22χρονος Τορέιρα της Σαμπντόρια, που φαίνεται πως έχει συμφωνήσει με την Άρσεναλ. Και στην επίθεση υπάρχει νέο όνομα, με τον 22χρονο Γκόμες να έρχεται από σούπερ πρώτη σεζόν στη Θέλτα και17 γκολ.

Η Νο1 ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΧΩΡΑ

Οι Ουρουγουανοί είναι αυτοί που δικαιούνται να χαμογελούν όταν ακούν "η Βραζιλία είναι η Νο1 ποδοσφαιρική χώρα στον κόσμο". Με πληθυσμό 3.5 εκατομμύρια, δύο Μουντιάλ και 15 Κόπα Αμέρικα, ένα χαμόγελο σαν αυτό του Σουάρες είναι πάντα μια ταιριαστή απάντηση.

Με αυτό το χαμόγελο θέλει να φύγει κι η Ουρουγουάη απ'το Παγκόσμιο. Μπορεί να μην το πάρει, αλλά σίγουρα μπορεί να φτάσει στους οκτώ.

Αγγλία: Λιγότερο Αγγλία από ποτέ

Την αφήσαμε τελευταία, γιατί ο άρρωστος αγγλόφιλος θα φτάσει μέχρι το τέλος. Η επίσημη αγαπημένη όλων εμάς των γραφικών είναι και πάλι εδώ. Και όχι. Αυτή τη φορά δεν θα γράψω πως οι Άγγλοι θα μας διασκεδάσουν ξανά με τον νέο, ευφάνταστο τρόπο με τον οποίο θα αποκλειστούν.

Μπορεί να το κάνουν, αλλά δεν είναι αυτό το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό. Πολύ απλά γιατί αυτή η Αγγλία δεν θυμίζει σε τίποτα την Αγγλία που αγαπάμε (και κοροϊδεύουμε).

ΧΩΡΙΣ ΘΡΥΛΟΥΣ ΚΑΙ "ΠΡΕΠΕΙ"

Τα "Τρία Λιοντάρια" πάνε στη Ρωσία "μεταμφιεσμένα". Κυρίως γιατί δεν έχουν το βασικό συστατικό των τελευταίων δεκαετιών: δεν έχουν ένα ρόστερ γεμάτο "θρύλους της Premie League", υποχρεωμένους να οδηγήσουν την Αγγλία σε επιτυχίες, όπως κάνουν και με τους συλλόγους τους.

Η Αγγλία δεν έχει Λάμπαρντ, Τζέραρντ, Ρούνεϊ, Φέρντιναρντ, Σκόουλς, Κόουλ, Τέρι, κτλ. Μοιάζει τελείως απαλλαγμένη από μεγάλα ονόματα, αλλά είναι γεμάτη ενθουσιασμό και νιάτα. Νιάτα με ταλέντο, που όμως ακόμα δεν έχουν πετύχει πάρα πολλά στην καριέρα τους, δεν κουβάλάνε κανένα "πρέπει".

Ο Κέιν σταδιακά έχτισε το όνομά του: πλέον κανείς δεν αμφισβητεί την κλάση του, αλλά κανείς δεν τον έχει δει και να πανηγυρίζει κάποιο τρόπαιο. Ο Στέρλινγκ μπορεί να είναι λατρεμένος στόχος των ταμπλόιντ, αλλά δεν έχει προκαλέσει τη φρενίτιδα που κάποτε προκάλεσαν ο Όουεν ή ο Ρούνεϊ. Ο Άλι μοιάζει περισσότερο βγαλμένος απ'την εθνική Γαλλίας, παρά την Αγγλία.

"ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΙΧΕ ΠΑΘΕΙ Ο ΜΠΕΚΑΜ"

Πρόσφατα σε συνέντευξη τον ρώτησαν για την πειθαρχία και την αυτοσυγκράτηση που χρειάζεται, για να μην συμβεί αυτό που είχε πάθει ο Μπέκαμ το 1998. Ο Άλι απάντησε με ερώτηση: "τι είχε πάθει ο Μπέκαμ το 1998, δεν το ξέρω".

Δεν έλεγε ψέμματα, ούτε έβγαζε ύφος. Ο Άλι όντως δεν ξέρει, γιατί είναι εκπρόσωπος μιας γενιάς που μοιάζει αποκομμένη απ'τη γραμμή της αγγλικής αποτυχίας και του underachieving. Αυτός, ο Κέιν, ο Ράσφορντ, ο Στέρλινγκ πάνε να παίξουν και φανούν, όχι σώνει και ντε να δικαιώσουν τις προσδοκίες μιας ολόκληρης χώρας, και το ίδιο ισχύει και για τον Τρίπιερ, τον Ρόουζ, τον Ντάιερ, τον Στόουνς.

ΤΑ ΤΕΛΕΙΩΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠ'ΤΟΝ ΚΕΪΝ

Κομβικός σε όλα αυτά ο Σάουθγκεϊτ. Ο θεός δεν έσωσε μόνο τη Βασίλισσα, αλλά απάλλαξε και την Αγγλία από περιπτώσεις σαν τον Αλαρντάις. Ο Χόντσον έκανε ο,τι έκανε και επιτέλους οι Άγγλοι έχουν έναν κανονικό άνθρωπο στον πάγκο, με ένα κανονικό σχέδιο, με την ελπίδα πως θα παρουσιάσει μια ομάδα με λογικές αποφάσεις.

Ωραίο φαντάζει το 3-5-2, κομβικά θα είναι τα τελειώματα των Στέρλινγκ-Άλι που θα κινούνται κοντά στον Κέιν. Όλοι σ'αυτόν στρέφουν το βλέμμα, και δικαίως, αλλά εκτιμώ πως οι διπλανοί του μπορούν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο την παρουσία του.

ΜΕ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΤΟ EURO

Στόχος; Να μην είναι περίγελος. Η Αγγλία μπορεί να περάσει φάση νοκ-άουτ κι αν το κάνει θα είναι η πρώτη φορά σε Μουντιάλ απ'το μακρινό 2006, όταν με φάουλ του Μπέκαμ είχε αποκλείσει το Εκουαδόρ.

Όχι, δεν είναι ακόμα η ώρα για το It's coming home. Το φετινό ταβάνι θα είναι μάλλον η οκτάδα. Ο μεγάλος χαμός θα γίνει στο επόμενο Euro, σας το λέω από τώρα. Και τότε, ναι, η Αγγλία θα κουβαλάει το "πρέπει" μιας ολόκληρης χώρας, τότε ίσως να λυγίσει ξανά απ'το βάρος και την πίεση.

Photo credits: AP Photo/Leo Correa/Matilde Campodonic/Frank Augstein/Matt Dunham/Alvaro Barrientos/Victor R. Caivano/Laurent Cipriani

Το Μουντιάλ έφτασε, το Σερί επέστρεψε και μοιράζει 1.000.000€ μετρητά εντελώς δωρεάν*. Κατέβασε το νέο app του Stoiximan.gr, Seri, και απόλαυσε το Μουντιάλ Σερί! (*ισχύουν όροι & προϋποθέσεις)