Το πέρασμα του Ολυμπιακού απ’το Καυτανζόγλειο ήταν δύσκολο. Και η αλήθεια είναι πως μπορεί οι ερυθρόλευκοι να έφυγαν με το διπλό μετά από ανατροπή, αλλά η ιστορία του αγώνα έχει πιο πολύ Ηρακλή, παρά Ολυμπιακό.

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΕΚΡΙΝΕ ΤΟ ΜΑΤΣ

Οι γηπεδούχοι ήταν αυτοί που προβλημάτισαν τον Ολυμπιακό, τον έβαλαν στα σχοινιά με το 1-0, ανέδειξαν της αδυναμίες του. Και οι γηπεδούχοι ήταν αυτοί που έβαλαν τους ερυθρόλευκους στο ματς και τους επέτρεψαν τελικά να πάρουν τη νίκη.

Στη λίστα των λόγων που το 1-0 έγινε 1-2 στην πρώτη θέση βρίσκεται η αδυναμία του Ηρακλή να μείνει στο ίδιο επίπεδο δυνάμεων στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός τα βρήκε σκούρα με το τρέξιμο στο πρώτο ημίχρονο. Το τρέξιμο και η πίεση έφερε το 1-0 για τον Ηρακλή, το τρέξιμο ήταν αυτό που κρατούσε τους ερυθρόλευκους μακριά απ’την περιοχή, που κρατούσε στα ρηχά τους περισσότερους παίκτες του Μπέντο.

Όσο έπεφτε ο Ηρακλής, τόσο ανέβαινε ο Ολυμπιακός, όμως στην πραγματικότητα η ομάδα του Μπέντο είχε την ίδια απόδοση κατά τη διάρκεια του αγώνα.

ΜΑΡΤΙΝΣ ΣΤΟ 1-0 ΚΑΙ ΣΤΟ 1-2

Όλα μπορούν να καθρεφτιστούν και στον Μαρτίνς: στο 1-0 χάνει την μπάλα και η άμυνά του βρίσκεται εκτός θέσης, με τον Λεοζίνιο να βρίσκει υπέροχα του Κούρο και τον Περόν να τελειώνει στο δεύτερο δοκάρι. Στο 1-2 o (πολύ καλός) Αγγελόπουλος πάει ξανά να τον πιέσει, ο Μαρτίνς κερδίζει τη μονομαχία και βρίσκει χώρο/χρόνο για να “ταϊσει” κάθετα τον Ιντέγε.

ΤΟ ΚΑΘΕΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ Ο ΤΣΟΡΙ ΤΟΥ “ΜΟΝΟΥ”

Απλώς νομίζω πως πλέον είναι περισσότερο παίκτης “μονού”, παρά “διπλού”. Τι σημαίνει αυτό; Πως του είναι πιο δύσκολα τα ματς με τρέξιμο, παιχνίδι και στα δύο μισά του γηπέδου, ανταγωνιστικότητα, πάνω-κάτω. “Μονό” είναι το ματς στο οποίο ο Ολυμπιακός έχει αντίπαλο κλεισμένο στην περιοχή του, παιχνίδι μισού γηπέδου, εκεί που ο Τσόρι παίρνει την μπαγκέτα σε λίγα μέτρα.

ΤΑ ΑΚΡΑ ΚΑΙ Ο “ΑΤΑΪΣΤΟΣ” ΚΑΡΝΤΟΣΟ

Οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν κάθετο παιχνίδι (ο Μιλιβόγεβιτς πιο ψηλά απ’το Μαρτίνς ήταν τοποθέτηση που δεν βοήθησε) και εννοείται πως δεν είχαν και άκρα. “Εννοείται” γιατί Πάρντο-Σεμπά δεν είναι καινούργιοι, τους ξέρουμε από πέρσι και ις αδυναμίες τους απέναντι σε οργανωμένες άμυνες τις γνωρίζουμε.

Μοιραία ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να “ταϊσει” τον Καρντόσο, που ξεκίνησε για πρώτη φορά βασικός. Αποτέλεσμα: ο Περόνε (που έκανε πλάκα στους στόπερ του Ολυμπιακού) είχε τρεις τελικές και ο Παραγουανός δύο, χωρίς καμία τους να αποτελεί σοβαρή ευκαιρία.

Ο ΙΝΤΕΓΕ ΚΑΙ ΤΟ 4-4-2

Οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να τουμπάρουν το ματς χωρίς να καταφέρουν ποτέ να απειλήσουν σοβαρά τον Ηρακλή. Βρήκαν την ισοφάριση όταν ο διαιτητής είδε πρόθεση στο τσαφ που έφερε το χέρι του Ιντζόγλου και παρότι το 1-1 έγινε νωρίς, δεν κατάφεραν να απειλήσουν ουσιαστικά, μέχρι να βρουν το γκολ του Ιντέγε.

Ο Νιγηριανός έχει ρέντα και βοηθήθηκε πολύ απ’την απόφαση του Μπέντο να τον ρίξει στο ματς, όχι στη θέση του Καρντόσο, αλλά δίπλα στον Παραγουανό: τα μαρκαρίσματα έγιναν 2vs2, η άμυνα του Ηρακλή δεν πρόλαβε να προσαρμοστεί και ο Ρούσος έκανε λάθος κίνηση που τον άφησε εκτεθειμένο.

Ο Πορτογάλος είχε μία αλλαγή και κατάλαβε πως ο Τσόρι δεν έχει άλλα κουράγια. Είχε την επιλογή να βάλει τον Μάριν στη θέση του Αργεντινού και να περιμένει απ’αυτόν καλύτερο κάθετο παιχνίδι. Ευτυχώς για τον Ολυμπιακό ο Μπέντο κατάλαβε πως δύο φορ θα ήταν πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμοι απ’τον Ηρακλή που είχε πέσει χαμηλά στο γήπεδο και έτσι ήρθε ένα πολύ σημαντικό διπλό για τον Ολυμπιακό.

Η κουβέντα για τον Μπακασέτα

Το ίδιο σημαντικό ήταν το διπλό της ΑΕΚ. Στη Βέροια ξεκίνησε μια ποδοσφαιρική κουβέντα που πιστεύω πως θα κρατήσει πολύ, αυτή γύρω απ’τον Τάσο Μπακασέτα. Ο παίκτης της ΑΕΚ σκόραρε και ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής.

Το σημαντικότερο όμως δεν ήταν το γκολ του: δεν περιμέναμε να φορέσει τη φανέλα της ΑΕΚ για να καταλάβουμε πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι με το αριστερό του πόδι του. Αυτό ξέραμε πως μπορεί να το δώσει στην Ένωση, το ζητούμενο ήταν το πως θα μπορεί να είναι χρήσιμος με τη συνολική του παρουσία στο χορτάρι.

ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΚΡΑ

Ο Κετσπάγια τον βάζει στα άκρα. Και στην Ελλάδα για κάθε τέτοια επιλογή ξεκινάει η ίδια κουβέντα. “Μα δεν είναι εξτρέμ, δεν έχει τα προσόντα, δεν μπορεί να παίξει εκεί”. Κουβέντα εντελώς αναχρονιστική. Στο πλάι δεν υπάρχει μόνο ο ρόλος του εξτρέμ.

Στα άκρα μπορεί να παίξει ένας φίνισερ ως ελεύθερος επιθετικός, ένα δεκάρι ως wide playmaker, ένας κεντρικός μέσος ως wide midfielder, ακόμα και ένα μπακ ως defensive winger. Διαφορετικοί ρόλοι, διαφορετικά ζητούμενα, καμία σχέση με τον κλασικό εξτρέμ.

Τα παραδείγματα παικτών δεν τελειώνουν: απ’τον Χαριστέα στον Κάιτ, απ’τον Μάτα στον Καβάνι, απ’τον Μίλερ στον Σβαϊνστάιγκερ, απ’τον Σίλβα στον Πέδρο, απ’τον Βίγια στον Ράσφορντ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΤΡΕΜ, ΑΛΛΑ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ

Γύρω του έχει δημιουργηθεί μια άστοχη κουβέντα. Άστοχη γιατί είναι μάλλον μονόδρομος για τον Κετσπάγια να τον βάλει στο πλάι. Φορ είναι ο Αλμέιδα, δεκάρι ο Μάνταλος. Ο Μπακασέτας δεν μπορεί να κάνει αυτές τις δουλειές. Μπορεί και πρέπει να πάει στο πλάι. Όχι ως εξτρέμ, αλλά ως φίνισερ. Ένας Μίλερ των πολύ φτωχών.

ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΡΕΞΙΜΑΤΑ

Το θέμα είναι πως αυτή η θέση απαιτεί πολύ κίνηση. Πολλά τρεξίματα για να είσαι σωστός τακτικά όταν η ομάδα αμύνεται, πολλή κίνηση χωρίς την μπάλα στην επίθεση για να βρεις τους χώρους και να είσαι κοντά στην περιοχή για να εκτελέσεις.

Ο ίδιος ο Μπακασέτας το είπε στη ΝOVA μετά τον αγώνα, “το υψηλό επίπεδο θέλει πολλά τρεξίματα”. Αν κάτι θα πρέπει να χαροποιεί τους φίλους της Ένωσης απ’το παιχνίδι του Μπακασέτα στη Βέροια είναι αυτό ακριβώς: όχι το φάουλ, όχι ο κεραυνός στο δοκάρι, αλλά η κίνηση, το πόσες φορές άκουγαν το όνομά του κατά τη διάρκεια του αγώνα σε σχέση με τα προηγούμενα ματς.

ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΙΜΠΛΕΣ ΚΑΙ ΡΗΓΜΑΤΑ

Δεν είναι εύκολο να παίξει στο πλάι, αλλά θα πρέπει να το συνηθίσει. Και μπορεί ποτέ να μην προσφέρει ντρίμπλες και ρήγματα, αλλά μπορεί να έρχεται να πατάει περιοχή για να εκτελεί, αλλά και να κοιτάει την περιοχή με την μπάλα στο αριστερό και να σημαδεύει στο “κουτί”: τα καλά πόδια δεν είναι μόνο για τις τελικές, αλλά και για τις καλές σέντρες. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πως δύο φορές σε ισάριθμα ματς ο Πατίτο έχει βγάλει “πάρε-βάλε” σέντρα στον Μάνταλο.

Κάποιος θα πει πως είναι λίγο άκαιρη η κουβέντα, γιατί μιλάμε για ένα ματς στο οποίο ο Μπακασέτας έπαιξε ένα ημίχρονο στην κορυφή, μετά την αποχώρηση του Αλμέιδα. Ισχύει, αλλά ακόμα και στο πρώτο ημίχρονο ήταν εμφανές πως ο Μπακασέτας υπηρετούσε τον ρόλο του στα δεξιά πολύ καλύτερα από άλλες φορές.

Σαν παίκτη κορυφής είναι δύσκολο να τον κρίνουμε από ένα ημίχρονο, διάστημα μάλιστα στο οποίο η ΑΕΚ είχε προβάδισμα απέναντι σε ομάδα που δεν είχε και την καλύτερη αμυντική λειτουργία. Είναι ακόμα αμφίβολο το πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ο Μπακασέτας στην κορυφή απέναντι σε ομάδα που θα περιμένει την Ένωση καλά οργανωμένη.

ΥΓ: Και λίγο αλατοπίπερο διαιτησίας. Κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως το πρώτο που ζητάει ο κανονισμός για το χέρι είναι η πρόθεση και μετά εξετάζει το αν πάει το χέρι στην μπάλα και την απόσταση. Δεύτερον, η θέση του εκτεθειμένου Πατίτο στο φάουλ του Μπακασέτα είναι ο ορισμός του οφσάιντ για παίκτη που παρεμποδίζει το οπτικό πεδίο του τερματοφύλακα.