"Δεν έχει σημασία τι λένε για σένα όταν έρχεσαι, σημασία έχει τι λένε όταν φεύγεις". Η ατάκα του Κλοπ έχει εφαρμογές στα πάντα, από τη δουλειά στις σχέσεις, αλλά ειπώθηκε για το ποδόσφαιρο και του ταιριάζει απόλυτα.

Μεταγραφές, προπονητές, παίκτες από τις ακαδημίες. Όλοι τελικά κρίνονται καλύτερα στο τέλος του κύκλου. Το τι λεγόταν στην αρχή του ή κατά τη διάρκειά του στο τέλος μοιάζει με “θόρυβο”, με περιττή πληροφορία. Το ταμείο γίνεται στο τέλος. Κάποιες φορές γίνεται ακόμα πιο σωστά αρκετά μετά το τέλος, οταν το αίμα κρυώνει.

Προφανώς και δεν θα μιλήσουμε εκ μέρους του κόσμου του ΠΑΟΚ, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι νιώθουν για τον Πέλκα τώρα που έφυγε για την Φενέρ. Μπορούν όμως να μιλήσουν τα γεγονότα.

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΤΑ ΠΗΡΕ ΟΛΑ

Ο Πέλκας φεύγει ως μέλος του γκρουπ των πιο decorated παικτών στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Βασικός, κομβικός, ενίοτε και αρχηγός, στην ομάδα που ήδη έχει μείνει στην ιστορία του Δικεφάλου. Πρωτάθλημα, αήττητο, νταμπλ, τρία συνεχόμενα Κύπελλα.

Ήταν εκεί όταν ο ΠΑΟΚ πέτυχε όσο ποτέ ξανά. Και θα είναι “εκεί” κάθε φορά που το μυαλό των φίλων του Δικέφαλου θα επιστρέφει σ’αυτήν την τριετία.

Ο μικρός τα πήρε όλα. Κάποτε ήταν για εκείνον όνειρο απλώς και μόνο να παίξει με την πρώτη ομάδα. Το πέτυχε και έβαλε και γκολ με το 10 στην πλάτη και οι γονείς του έκλαιγαν στην κερκίδα, όπως είπε τον Μάιο του 2019 στη συνέντευξη στο SPORT24.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΚΑΜΨΕΙΣ

Όμως δεν ήταν ακόμα έτοιμος και ο δρόμος δεν θα ήταν τόσο εύκολος. Δανεικός στον Απόλλωνα Καλαμαριάς στο 2013-14, στη Σετούμπαλ την επόμενη σεζόν. Δεν έπαιζε, δεν έπαιρνε ευκαιρίες στην Πορτογαλία, πήρε τηλέφωνο τον μάνατζερ να του γκρινιάξει, να βρει μια διέξοδο.

“Αν δεν μπορείς να πάιξεις στην Σετούμπαλ, πως θες να γυρίσεις στον ΠΑΟΚ, να παίξεις στον ΠΑΟΚ, να πας στην Εθνική;” Ο μικρός κατάλαβε πως δεν υπάρχουν παρακάμψεις. Η καριέρα δεν είναι φιδάκι να ρίξεις καλή ζαριά και να πάρεις τη σκάλα που θα σε φέρει γρήγορα πιο ψηλά.

Επέστρεψε στην Τούμπα αποφασισμένος να μη φύγει ποτέ ξανά δανεικός, να μην πωληθεί ως περισσευούμενος. Καριέρα στη μεγάλη ομάδα δεν κάνεις ως ταλέντο, αλλά ως ποδοσφαιριστής έτοιμος να δείξεις αυτό το ταλέντο. Δεν είναι το ίδιο.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΚΟΛ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΡΑΧΙΟΝΙΟ

Τον Φεβρουάριο του 2017 σκόρε για πρώτη φορά με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο. Το φίλησε στους πανηγυρισμούς και μετά πόσταρε τη σχετική φωτογραφία γράφοντας πως ήταν η πιο συγκινητική στιγμή της καριέρας του. Δεν θα ήταν για πολύ ακόμα.

Ο Λουτσέσκου ήταν ακόμα στην Ξάνθη, ο ΠΑΟΚ είχε τον Ίβιτς, πήρε το Κύπελλο στον Βόλο, με τον Πέλκα να μην αγωνίζεται.

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΗΘΕΛΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Ο Ρουμάνος δεν έβαζε τον Πέλκα στα δύσκολα στο ξεκίνημα της επόμενης σεζόν, δεν τον εμπιστευόταν στην πορεία του πρωταθλητισμού που ήθελε να κάνει.

Τότε έγραφα συχνά πως ο Πέλκας πρέπει να παίζει. Όχι γιατί είναι ξεκάθαρα καλύτερος από τους μεσοεπιθετικούς του ΠΑΟΚ, αλλά γιατί κανείς δεν θέλει να πετύχει με αυτήν τη φανέλα περισσότερο απ’αυτόν.

Αυτό ποτέ δεν το αγνοείς και στο τέλος, αυτό έκανε και τη διαφορά. Ο Πέλκας το ήθελε τόσο που δεν γινόταν να παραγκωνιστεί. Ο Λουτσέσκου άρχισε να τον βάζει, ο μικρός έγινε μόνιμο μέλος της ομάδας. Οκτώ γκολ και επτά ασίστ στο πρωτάθλημα, άλλα τέσσερα γκολ στο Κύπελλο.

ΤΟ ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΠΕΛΛΟ

Ο τίτλος δεν ήρθε στο επεισοδιακό φινάλε της σεζόν, αλλά ο ΠΑΟΚ είχε πράγματα να αποδείξει στον τελικό με την ΑΕΚ. Ο Πέλκας αυτή τη φορά έπαιξε βασικός.

Ο Βιεϊρίνια έβαλε το φάουλ, ο Πέλκας ήταν παντού σε όλο το ματς και στο τέλος έβαλε και το κερασάκι με το δεύτερο γκολ, έβγαλε τη φανέλα και έφυγε στην κερκίδα.

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΗ ΦΙΕΣΤΑ

Στην πρωταθληματική σεζόν τα πράγματα δεν του πήγαν τόσο καλά, αλλά η δίψα και η φλόγα ήταν πάντα εκεί. Στη Λάρισα έβαλε με το περιβραχιόνιο το γκολ που θα σφράγιζε το πρωτάθλημα, αλλά η ισοφάριση του χάλασε το όνειρο να έχει αυτός την υπογραφή στον τίτλο.

Μικρή σημασία έχει. Ο Πέλκας των ακαδημιών είχε όλα όσα ήθελε στην αγκαλιά του. Τη φανέλα του ΠΑΟΚ, το περιβραχιόνιο κάποιες φορές, την μπάλα στα πόδια και το μετάλλιο του αήττητου πρωταθλήματος στο στήθος, μαζί με τα δάκρυα στη φιέστα. Έμενε ένας ακόμα τελικός Κυπέλλου.

ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΝΤΑΜΠΛ ΩΣ ΑΡΧΗΓΟΣ

Στον Βόλο το 2017 δεν έπαιξε, το 2018 αγωνίστηκε και σκόραρε στο τέλος, το 2019 ο τελικός βρήκε τον Πέλκα πρωταθλητή, να μπαίνει πρώτος στο γήπεδο με το περιβραχιόνιο δικό του. Σ’αυτήν την πορεία θα μπορούσε κάλλιστα να καθρεφτιστεί η διαρκής άνοδος του ΠΑΟΚ σ’αυτήν την τριετία.

Ανέβαινε η ομάδα, ανέβαινε κι αυτός. Στον τρίτο τελικό δεν σκόραρε, αλλά μπούκαρε στην περιοχή για να γυρίσει στον Άκπομ που έκανε το 1-0, αυτό που έμεινε μέχρι το τέλος. Νταμπλ, πρώτο στην ιστορία του ΠΑΟΚ.

Και ο μικρός, με το πορτοκαλί περιβραχιόνιο στο μπράτσο, μπήκε πρώτος στο χορτάρι πριν το ματς και ανέβηκε τελευταίος τα σκαλιά για να σηκώσει ως αρχηγός το Κύπελλο.

ΑΝΕΒΗΚΕ ΚΑΙ ΕΠΕΣΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ

ΠΑΟΚ και Πέλκας μαζί ανέβηκαν αυτήν την τριετία, μαζί κατέβηκαν στο διάστημα που έχει περάσει από τον Μάιο του 2019 μέχρι σήμερα. Μετά την κορυφή ήρθε η κάμψη, σε πρόσωπα, σε συνολική εικόνα, παντού.

Και τώρα το τέλος της διαδρομής. Λογικά μια μέρα θα έρθει και η ώρα της επιστροφής, αλλά τώρα είμαστε στο “αντίο”. Για ψίχουλα είναι η αλήθεια, πριν δύο χρόνια η Φενέρ έδινε τα διπλάσια. Ο ΠΑΟΚ ακόμα δεν έχει μάθει να πουλάει και φέτος το καλοκαίρι είδε πως είναι να πουλάς όταν όλοι ξέρουν πως είσαι αναγκασμένος να το κάνεις.

Παίρνεις όσα θέλουν, όχι όσα ζητάς.

ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Ο Πέλκας αποχωρεί αφού πρώτα πέτυχε τα πάντα, όσα ονειρευόταν. Εκτός ίσως από ένα. Να πείσει πως είναι παιχταράς. Ήξερε και ξέρει ακόμα πως οι Έλληνες μαζεύουν πιο εύκολα την γκρίνια της κερκίδας. Πόσο μάλλον στις θέσεις που απαιτείται ποιότητα, “ο ξένος που σε ανεβάζει επίπεδο”.

Ποτέ δεν έγραψα, ούτε είπα στο ράδιο πως ο Πέλκας είναι τέτοιος παίκτης. Όμως έλεγα και ξαναέλεγα πως πρέπει να παίζει γιατί κανείς δεν το θέλει περισσότερο απ’αυτόν. Δεν κάνει μόνο η ποιότητα την διαφορά, την κάνει και η δίψα, η προσήλωση, η θέληση.

ΟΤΑΝ ΕΛΕΙΠΕ, ΕΛΕΙΠΕ "ΚΑΤΙ"

Ο Πέλκας δεν έγινε ποτέ ο σταθερός σκόρερ, ο φαντεζί ντριμπλέρ, ο ποιοτικός δημιουργός. Δεν ήταν ποτέ κάτι συγκεκριμένο, ήταν εύκολο να τον βλέπεις και να λες πως ίσως πρέπει να παίζει άλλος, ίσως πρέπει να αποκτηθεί καλύτερος.

Όμως, όταν τελικά έλειπε, μαζί του έλειπε και “κάτι” από τον ΠΑΟΚ. Η ασίγαστη διάθεσή του για την επόμενη μπάλα, την επόμενη επίθεση, την επόμενη προσπάθεια για το καλύτερο. Δεν ήταν ο καλύτερος, όμως τα πράγματα συνήθως ήταν χειρότερα όταν δεν έπαιζε.

Το αστείο είναι πως αυτό το διαπίστωνες ακόμα κι όταν ο ίδιος δεν έπαιζε καλά. Δεν του έβγαιναν οι πάσες, δεν πετύχαιναν οι ντρίμπλες, τα σουτ έφευγαν στα πλάγια, αλλά με τον Πέλκα κάτι συνέβαινε διαρκώς, η προσπάθεια δεν σταματούσε. Κι αυτό είναι σημάδι ηγεσίας, το να μην σταματάς την προσπάθεια, ακόμα κι όταν ξέρεις ότι δεν παίζεις καλά.

Τον θυμάμαι να κάνει πάμπολλα “καλά άσχημα” ματς. Του έβγαιναν λίγα πράγματα στο γήπεδο, αλλά συνολικά στον ΠΑΟΚ έκανε καλό. Έβγαινε αλλαγή με μέτρια απόδοση κι όμως ο ΠΑΟΚ δεν βελτιωνόταν με αυτόν που έμπαινε στη θέση του.

Έλειπε η δίψα, το δυναμό, το πάμε ξανά και ξανά και ξανά.

ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΟΚ

Ο Πέλκας ίσως και να μην ήταν ποτέ κάτι πραγματικά σπουδαίο, αλλά σίγουρα ήταν πραγματικά σπουδαίος για τον ΠΑΟΚ.

Καλύτερους, αν ξέρεις, βρίσκεις. Πέλκα δεν βρίσκεις, γιατί κανείς, ούτε καν ο Βιεϊρίνια, δεν ήθελε περισσότερο απ’αυτόν να πετύχει με τη φανέλα του ΠΑΟΚ.

Το χορτάρι θα μας απαντήσει αν από εδώ και πέρα ο Δικέφαλος θα έχει καλύτερους από τον Πέλκα. Αναρωτιέμαι αν θα βρει κάπου τη δίψα που είχε ο μικρός που, πριν καν κατακτήσει έναν τίτλο, θεωρούσε τίτλο το περιβραχιόνιο στο μπράτσο του.