Το χειροκρότημα στο τέλος του αγώνα του Ολυμπιακού με την Μπάγερν είπε σχεδόν τα πάντα. Ο κόσμος στο “Καραϊσκάκης” κατάλαβε πως παρακολούθησε κάτι που έφτασε στο ταβάνι, ίσως και να το πέρασε κιόλας. Δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα καλύτερα η ομάδα του Μαρτίνς.

Έκανε ο,τι μπόρεσε, ο,τι της επέτρεψε το μέγεθος και η ποιότητα του αντιπάλου, ο,τι ήταν δυνατόν με δεδομένες και τις απουσίες. Χωρίς Φορτούνη, χωρίς Βαλμπουενά, χωρίς έστω τον Μπενζιά, με τον Σουντανί εκτός ευρωπαϊκής λίστας.

ΤΟΥ ΕΛΕΙΨΕ ΜΕΣΟΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΕΙΛΗ

Ο Ολυμπιακός δεν ήταν μόνο αναγκασμένος να υποδεχθεί την Μπάγερν χωρίς έναν μεσοεπιθετικό στην αρχική ενδεκάδα, αλλά έπρεπε να παλέψει ξέροντας πως τα όπλα στον πάγκο είναι λίγα. Στο τέλος οι ερυθρόλευκοι έψαξαν μια σχεδόν ιστορική επιστροφή και στο γήπεδο είχαν δίδυμο φορ με Αραμπί-Γκερέρο και τους Λοβέρα-Ραντζέλοβιτς.

Η δουλειά τους πίσω από την μπάλα ήταν εξ ορισμού δύσκολη. Όμως όλα ήταν ακόμα πιο δύσκολα χωρίς έναν μεσοεπιθετικό. Στο τέλος της βραδιάς, το παράπονο ήταν πως ο Ολυμπιακός προσπάθησε και πέτυχε πολλά, αλλά δεν κατάφερε να απειλήσει λίγο καλύτερα, να κάνει περισσότερα από το ένα και μοναδικό σουτ εντός περιοχής που είχε στο ματς.

ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΝΕΠΝΕΕ ΕΥΚΟΛΑ

Το ξεκίνημα του αγώνα βρήκε τον Ολυμπιακό απολύτως διαβασμένο. Η συμπεριφορά πίσω από την μπάλα ήταν σχεδόν άψογη, αλλά μετά έμενε το πραγματικό δύσκολο κομμάτι: τι κάνουμε όταν έχουμε την μπάλα και μας πιέζουν έξω από την περιοχή.

Ο Σεμέδο έφερε πολλές φορές φόβο με την ατσαλοσύνη του στον έλεγχο της μπάλας και τις πάσες του, Μπουχαλάκης και Γκιλιέρμε αρκετές φορές δυσκολεύτηκαν πολύ. Ο Ολυμπιακός υπέφερε να βρει ανάσες, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν βρέθηκε πολλές φορές ανοιχτός μετά από κλέψιμο.

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΕΝΣΕ

Στο “Σουτ Τηλεφώνημα” το απόγευμα της Τρίτης έλεγα στον Τσάρλι πως όσο σωστές κι αν είναι οι αποφάσεις των μέσων, ο Ολυμπιακός δεν θα αντέξει αν δεν τον βοηθήσουν να αναπνεύσει οι εξτρέμ του, με σωστές, κατάλληλες επιλογές.

Ούτε παραγγελιά να το είχα κάνει στον Ποντένσε. Ο Αραμπί έτρεξε για να βγει στην πλάτη της άμυνας, αλλά οι Βαυαροί κρατήθηκαν ψηλά και τον έβγαλαν οφσάιντ. Ο Ποντένσε περίμενε, δεν βιάστηκε, δεν έκανε την επιλογή του ενθουσιασμού, αυτό που του φώναζαν από την κερκίδα.

ΑΡΑΜΠΙ, Ο ΦΟΡ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΠΟ ΠΕΡΥΣΙ

Η μπάλα δεν πήγε στον Μαροκινό, αλλά απέναντι στον Μασούρα. Πίσω του ο Τσιμίκας ανέβαινε σαν ολοκαίνουργιο τρένο. Ντρίμπλα στον Μίλερ, σέντρα δεύτερο δοκάρι, ο Αραμπί ήταν εκεί που έπρεπε για να δείξει ξανά πως είναι ο φορ που ψάχνει από πέρυσι ο Ολυμπιακός και σύντομα πρέπει να πάρει για τα καλά τη θέση του Γκερέρο.

Φιλότιμος ο Ισπανός, αλλά ο Μαροκινός δεν τον βλέπει: δείτε το μπρος-πίσω που κάνει για να μείνει ελεύθερος στο 2ο δοκάρι, την ετοιμότητα και το άλμα για το 1-0. Κλάση.

ΤΟ ΜΑΤΣ ΤΟΥ ΤΣΙΜΙΚΑ: ΠΡΩΤΟΣ ΣΧΕΔΟΝ ΣΕ ΟΛΑ

Ο Ολυμπιακός βρήκε το γκολ που άξιζε για την ηρεμία του Ποντένσε, την κλάση του Αραμπί και το θάρρος του Τσιμίκα. Δεν ξέρω αν έχει γίνει απόλυτα κατανοητό τι ματς έχει κάνει αυτός.

Ο Τσιμίκας ήταν πρώτος για τον Ολυμπιακό στα τάκλινγκ με 3/3 κερδισμένα, πρώτος στις ντρίμπλες!) με 3/3 κερδισμένες, πρώτος στις ευκαιρίες με δύο, πρώτος στα κλεψίματα με δύο και πρώτος στις επανακτήσεις κατοχής με επτά!

Δεν αμύνεται καλά μόνο στο 1vs1, αλλά έχει την τάση να κινείται διαρκώς, να είναι συνέχεια στο τέλος μιας μονομαχίας, για να μαζέψει το “σκουπίδι” και να ξεκινήσει επτά(!) φορές μια νέα κατοχή για τον Ολυμπιακό.

Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΟΒΑΤΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΜΑΤΣ

Η δεύτερη “μπούκα” του Τσιμίκα οκτώ λεπτά μετά το 1-0 έφερε το παρολίγον αυτογκόλ από τον Ερναντέζ. Και εκεί, σ’αυτή τη φάση του 31’, το ματς άλλαξε 100%.

Ο Κόβατς δεν είχε διάθεση να ρισκάρει να βλέπει τον Μίλερ να κυνηγάει στην πλευρά τους Μασούρα-Τσίμικα. Ο Κροάτης έφερε τον Γκνάμπρι στη δεξιά πλευρά, έστειλε τον Κουτίνιο στα αριστερά κι έφτιαξε δίδυμο στην κορυφή του Μίλερ και Λεβαντόφσκι.

ΤΟ 4-4-2 ΕΔΩΣΕ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΗΡΕ ΚΙΟΛΑΣ

Αυτή η αλλαγή, αυτό το 4-4-2 ήταν που ταυτόχρονα έδωσε ζωή στον Ολυμπιακό, αλλά του την πήρε κιόλας. Πώς γίνεται αυτό;

Γίνεται. Το 4-4-2 άνοιξε την Μπάγερν, έδωσε χώρους στον Ολυμπιακό: Τιάγκο-Κουτίνιο πίεζαν αλύπητα στο κέντρο και είχαν στην πλάτη τους τον Χάβι Μαρτίνεθ. Με τη νέα διάταξη το κέντρο του Ολυμπιακού ανέπνευσε.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΤΟ ΛΕΒΑΝΤΟΦΣΚΙ-ΜΙΛΕΡ

Ταυτόχρονα όμως με την αλλαγή του Κόβατς φτιάχτηκε ένα δίδυμο στην κορυφή της επίθεσης των Βαυαρών που ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να παίξει. Λεβαντόφσκι και Μίλερ δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ και στην πραγματικότητα οι δυο τους έκριναν το ματς χωρίς η Μπάγερν να χρειαστεί να κάνει πολλά άλλα στο χορτάρι.

Στην πρώτη επίθεση με τη νέα διάταξη ο Γκνάμπρι από δεξιά έδωσε στον Μαρτίνεθ και η σέντρα πήγε στον Λεβαντόφσκι.

Ο Πολωνός όχι μόνο είχε πάει πάνω στον Ομάρ για να έχει πλεονέκτημα στο αέρα, αλλά άφησε τους αμυντικούς του Ολυμπιακού να κοιτάνε, όταν έφυγε πρώτος από όλους για να πάει ανενόχλητος στο ριμπάουντ μετά το σουτ του Μίλερ και την απόκρουση του Σα.

Η Μπάγερν είχε βρει το γκολ που έψαχνε φτιάχνοντας το δίδυμο στην κορυφή και πριν καν προλάβει να προσαρμοστεί ο Ολυμπιακός βρήκε και τη μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία του αγώνα, όταν στο 39’ ο Κουτίνιο πλάσαρε έξω από τη μικρή περιοχή (πάλι ο Τσιμίκας ήταν ο μοναδικός που τον παρεμπόδισε) στο παράλληλο γύρισμα του Αλάμπα.

ΕΝΙΩΣΕ ΠΙΟ ΑΝΕΤΑ, ΑΝΕΠΝΕΥΣΕ ΚΙ ΕΠΙΤΕΘΗΚΕ

Και αφού το δίδυμο τον πλήγωσε τον Ολυμπιακό, πώς το 4-4-2 της Μπάγερν του έδωσε και ζωή. Το είπαμε, έριξε πολύ την πίεση των Βαυαρών. Αυτό φάνηκε πολύ περισσότερο στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο Ολυμπιακός ένιωθε πιο άνετα πια και μπορούσε να παίξει. Τα πρώτα 45’ πέρασαν με τους ερυθρόλευκους να έχουν 109/156 πάσες. Στο δεύτερο ημίχρονο είχαν 197/232. Κατάφεραν να έχουν σχεδόν διπλάσιες εύστοχες μεταβιβάσεις, τους έγινε πιο εύκολο να βγαίνουν από την περιοχή και το σημαντικότερο, να απειλούν.

Στο πρώτο ημίχρονο είχαν 16 πάσες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, στο δεύτερο ημίχρονο οι πάσες στην επίθεση έγιναν 31.

ΤΟΥ ΕΛΕΙΨΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΕΦΑΛΙΕΣ

Εκεί, σ’αυτό το διάστημα μέχρι το 60’ έλειψε περισσότερο από ποτέ ένας ακόμα ποιοτικός παίκτης στον Ολυμπιακό. Ίσως με αυτόν να μπορούσαν οι ερυθρόλευκοι να φτιάξουν μια καλή ευκαιρία, έναν συνδυασμό, ένα καλό σουτ εντός περιοχής.

Γιατί μπορεί ο Μαρτίνς να μίλησε για φάσεις, μπορεί η στατιστική να κατέγραψε τελικές, αλλά δεν είδαμε σουτ εντός περιοχής. Οι κεφαλιές από Μασούρα, Γκιλιέρμε και Ομάρ ήταν ακίνδυνες, το ίδιο και το σουτ του Μπουχαλάκη από μακριά.

ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΗ ΟΛΙΓΩΡΙΑ ΣΤΟ 1-2

Το 4-4-2 είχε δώσει φέρει το 1-1, αλλά είχε δώσει το δικαίωμα στον Ολυμπιακό να παίξει και το έκανε όσο καλύτερα μπορούσε με τα όπλα που είχε στο γήπεδο. Δεν βρήκε κάτι χειροπιαστό και το δίδυμο των Βαυαρών ήρθε να τον πληγώσει ξανά.

Η ολιγωρία του Σεμέδο και των υπολοίπων ήταν ασυγχώρητη, ο Μίλερ τραβήχτηκε υποδειγματικά για να καλυφθεί και “τάισε” τον Λεβαντόφσκι που βρήκε δεύτερη ανενόχλητη εκτέλεση εξ επαφής για το 1-2.

ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΠΟΛΛΑ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να μην υποφέρει από τον Γκνάμπρι όπως η Τότεναμ, κατάφερε να μην ταλαιπωρηθεί πολύ από τα ανεβάσματα των Αλάμπα-Κίμιχ, κατάφερε να μην βρεθεί τραγικά εκτεθειμένος από απώλεια κατοχής έξω από την περιοχή του, αλλά δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει απλές σέντρες και το δίδυμο των Λεβαντόφσκι και Μίλερ.

Ακόμα και όταν το 1-3 ήρθε μετά από κλέψιμο του Μίλερ, η φάση δεν ήταν καθαρή ευκαιρία της Μπάγερν, αλλά ένα σουτ εκτός περιοχής του Τολισό.

ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝΣ

Το τυχερό γκολ του Γκιλιέρμε έδωσε το δικαίωμα στον Ολυμπιακό να παλέψει μέχρι το τέλος και στον κόσμο να δει ξανά το θάρρος του Μαρτίνς, που στο 1-2 έβαλε τον Λοβέρα και μετά άνοιξε εντελώς το ματς με τον Γκερέρο.

Αρκετοί στη θέση του θα είχαν το φόβο μήπως η ήττα γίνει πολύ βαριά, ο Πορτογάλος δεν μάσησε και είπε στην ομάδα του να συνεχίσει να επιτίθεται, προσπαθώντας να το κάνει καλύτερα.

ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΟΥΤ ΕΝΤΟΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Το σόλο του Ποντένσε στο 87’ σταμάτησε στον Νόιερ κι εκεί "κλείδωσε" το τρίποντο της Μπάγερν. Ήταν το ένα και μοναδικό σουτ του Ολύμπιακού εντός περιοχής. Αν είχε 1-2 ακόμα πριν το 87’, ίσως να είχε και καλύτερη τύχη, σε ένα ματς που κατάφερε να πετύχει πολλά.

Στο τέλος η Μπάγερν δικαιούται να λέει πως άξιζε τη νίκη και ο κόσμος του Ολυμπιακού δικαιούται να πιστεύει πως η ομάδα του έκανε ο,τι μπορούσε, παίζοντας με σχέδιο και με θάρρος, παρά τις σημαντικές ελλείψεις.

ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ, ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

Οι δικαιολογίες είναι για όταν θες να κρυφτείς, όταν δεν θες να παίξεις. Όταν θες και μπορείς να παίξεις, το κάνεις όποιοι κι αν σου λείπουν. Και στο τέλος, όλοι το καταλαβαίνουν, όποιο κι αν είναι το σκορ.

Σου μένει η εικόνα του Τσιμίκα να πατάει την αντίπαλη περιοχή στις καθυστερήσεις και να γυρίζει παράλληλα για το τελευταίο σουτ, για το “μπας και”. Έτσι πρέπει να τελειώνουν οι βραδιές που τελικά χάνεις, με προσπάθεια και θάρρος μέχρι το τέλος.