Ήταν Μάιος του 2011. Η Μπαρτσελόνα υποδέχθηκε την Άρσεναλ στη φάση των 16, έπρεπε να ανατρέψει στη Βαρκελώνη το 2-1 του πρώτου αγώνα στο Λονδίνο.

Στο τελευταίο εικοσάλεπτο του αγώνα όλα έμοιαζαν τελειωμένα. Η Μπαρτσελόνα ήταν μπροστά με 3-1, η Άρσεναλ έπαιζε με δέκα και δεν είχε ούτε ένα σουτ στο τέρμα, οι Καταλανοί κάθε δύο λεπτά έχαναν και νέα ευκαιρία για το 4-1.

Στο ποδόσφαιρο όμως ποτέ δεν ξέρεις. Στο 87’ ο Γουίλσιρ έκλεψε την μπάλα στα αριστερά της Μπαρτσελόνα και ο Μπέντνερ είχε την ευκαιρία για τετ-α-τετ. Το κοντρόλ του έφερε την μπάλα προς τα αριστερά του, ο επιθετικός της Άρσεναλ είχε την ευκαιρία να φύγει από τον Βαλντές και να εκτελέσει.

Αυτή η εκτέλεση δεν ήρθε ποτέ. Γιατί ήρθε τρέχοντας από πίσω να απομακρύνει με τάκλιν ο Χαβιέ Μασεράνο. Ο Αργεντινός που την Κυριακή ανακοίνωσε πως αποσύρεται από το ποδόσφαιρο, ο άνθρωπος του τάκλιν της τελευταίας στιγμής.

"ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΚΛΙΝ ΣΗΜΑΔΕΨΕ ΤΟ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑ"

Εκείνο το τάκλιν στον Μπέντνερ ο ίδιος ο Μασεράνο το θεωρεί τη στιγμή που έφτιαξε την καριέρα του. Ο Αργεντινός είχε πάει στην Μπαρτσελόνα το καλοκαίρι, βρισκόταν στην πρώτη του σεζόν στο Καμπ Νόου. Τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα για εκείνον.

“Ειλικρινά, μετά από 5-6 μήνες σκεφτόμουν πως είναι απίθανο να μείνω καιρό εδώ. Τα χαρακτηριστικά μου ήταν σαν να ήταν αντίθετα σε όσα πρέσβευε η Μπαρτσελόνα, το τεχνικό χάσμα με τους άλλους παίκτες ήταν πολύ ορατό”.

“Αυτή η στιγμή με σημάδεψε. Αν ο Μπέντνερ είχε πάει από την άλλη πλευρά, θα μου είχε φύγει, δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί. Αλλά έγινε έτσι και τελικά πήραμε το Champions League. Αυτό το τάκλιν σημάδεψε το πριν και το μετά”.

Η ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΤΟΝ ΕΦΤΙΑΞΕ

Για δεύτερη σερί φορά στην καριέρα του, ο Μασεράνο πήγε στον τελικό του Champions League στην πρώτη του χρονιά σε μια ομάδα. Το ίδιο είχε κάνει και στη Λίβερπουλ, που τον είχε σώσει από τα αζήτητα, από το βάθος του πάγκου της Γουέστ Χαμ.

Οι Κόκκινοι τον απέκτησαν στις 31 Ιανουαρίου 2007, την τελευταία ημέρα των μεταγραφών. Ο Μασεράνο είχε αγωνιστεί σε μόλις πέντε παιχνίδια της Premier League στο πρώτο μισό της σεζόν, αλλά μπήκε αμέσως στον ρόλο που είχε σχεδιάσει για εκείνον ο Μπενίτεθ.

Μερικούς μήνες αργότερα, η Λίβερπουλ υποδέχθηκε την Τσέλσι στον ημιτελικό του Champions League, στη ρεβάνς του 1-0 στο Λονδίνο. Αυτή τη φορά δεν περνούσαν ξανά οι Κόκκινοι, ο Μουρίνιο δεν θα την πατούσε ξανά, δεν μπορούσε πάλι η Λίβερπουλ να αποκλείσει την πολύ ανώτερη Τσέλσι.

Μπόρεσε. Με ένα πολύ θαρραλέο σχέδιο, ένα ανοιχτό 4-4-2, με Ζέντεν - Πέναντ στα άκρα και δίδυμο Κράουτς - Κάιτ στην επίθεση. Για να στηριχθεί όλο αυτό, το δίδυμο στο κέντρο ήταν Μασεράνο - Τζέραρντ, ο Αλόνσο έμεινε στον πάγκο.

ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Η πρόκριση κρίθηκε στα πέναλτι, αλλά η αλήθεια είναι πως η Λίβερπουλ “έλιωσε” την Τσέλσι εκείνο το βράδυ. Ο Μασεράνο ήταν στην καρδιά της μάχης και από παγκίτης στη Γουέστ Χαμ ήταν πλέον στον τελικό του Champions League της Αθήνας, στο 11ο μόλις ματς με τους Κόκκινους.

Δεν το πήρε, όπως δεν πήρε και τίποτα στην παρουσία του στο Άνφιλντ. Με την κόκκινη φανέλα δεν κέρδισε τίποτα, αλλά ταυτόχρονα και τα πάντα. Έφτιαξε το όνομά του, έγινε αρχηγός της Αργεντινής. Πρωταγωνίστησε σε τόσα αμέτρητα ντέρμπι της Premier League, στα παιχνίδια με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στον πλανήτη.

Λίγο πριν χτυπήσει η βαριά παρακμή με τον Χόντγκσον, λίγο μετά το τέλος της εποχής Ράφα, ο Μασεράνο είχε πλέον φτιάξει το όνομά του ως ένας από τους κορυφαίους σ’αυτό που έκανε στο χορτάρι.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Ο Γκουαρδιόλα το ήθελε, το απέκτησε, αλλά το πράγμα δεν ήταν απλό. Ούτε ο Μασεράνο ήταν εύκολο να κουμπώσει στην Μπαρτσελόνα, ούτε η Μπαρτσελόνα ήταν εύκολο να αποφασίσει τι θα τον κάνει.

Δεν συμβαίνει συχνά μια ομάδα να αποκτά έναν από τους top παίκτες στη θέση του χωρίς να έχει τη διάθεση να τον χρησιμοποιήσει σε αυτήν. Ο Μπουσκέτς δεν πρόκειται ποτέ να έχανε τη θέση του στην ενδεκάδα, ο Μασεράνο δεν πρόκειται ποτέ να γινόταν Μπουσκέτς και το να παίζουν κι οι δύο μαζί ήταν αχρείαστος πλεονασμός, που “χαλούσε” το Μπουσκέτς - Τσάβι - Ινιέστα.

Ο Γκουαρδιόλα ήθελε κάθε καλοκαίρι να αλλάζει κάτι στην Μπαρτσελόνα κι αυτή η αλλαγή δεν φαινόταν να του βγαίνει. Μέχρι εκείνο το τάκλιν, μέχρι που τα χρόνια πήραν τον Πουγιόλ κι ο Μασεράνο έγινε στόπερ, παρτενέρ του Πικέ.

ΤΟ ΤΑΚΛΙΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΣΤΟΠΕΡ

Η πλάκα είναι πως όλοι έχουν την αίσθηση πως ο Μασεράνο έγινε στόπερ εκείνο το βράδυ με την Άρεναλ και εδραιώθηκε με εκείνο το τάκλιν. Η πραγματικότητα είναι πως σ’αυτό το ματς ο Μασεράνο έπαιξε στο έξι και ο Μπουσκέτς(!) ήταν στόπερ.

Ο Γκουαρδιόλα δεν εμπιστευόταν ακόμα τον Αργεντινό και ήθελε στο πρόσωπο του Μπουσκέτς έναν σωματότυπο πιο κοντά σ’αυτόν του Φαν Πέρσι, που θα μπορεί να προσφέρει και στις μάχες στον αέρα.

Η ειρωνεία είναι πως στον αέρα ο Μπουσκέτς έβαλε με κεφαλιά το αυτογκόλ που έκανε το 1-1 και έβαλε μπελάδες στην Μπαρτσελόνα. Στο χορτάρι, αυτός που πρόλαβε τον Μπέντνερ ήταν ο αμυντικός χαφ Μασεράνο, κανένας από τους στόπερ.

Ο Γκουαρδιόλα είδε μπροστά του αυτά που έχει να του δώσει ο Αργεντινός, ο Μασεράνο βρήκε τη στιγμή που τον καθησύχασε ότι έχει μέλλον στη Βαρκελώνη, η Μπαρτσελόνα βρήκε τη λεπτομέρεια που πήγε υπέρ της, τη μικρή διαφορά που πάντα θες υπέρ σου στον δρόμο προς την κατάκτηση του Champions League, ακόμα κι αν είσαι η κορυφαία ομάδα που το έχει πάρει.

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ

Ο Μασεράνο πήρε τα πάντα με την Μπαρτσελόνα, αλλά υπήρχε πάντα η Εθνική, η Αργεντινή. Άφησε με χαρά το περιβραχιόνιο στον Μέσι, με τον οποίο είχαν γεννηθεί σε τόπους που είχαν απόσταση μια ώρα με το αυτοκίνητο. Δεν το χρειαζόταν για να φέρεται ως αρχηγός, εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών.

Ο Χεφεσίτο, ο μικρός αρχηγός, ήταν δίπλα στον Μέσι σ’αυτήν την τριετία της πίκρας. Στους δύο χαμένους τελικούς Κόπα Αμέρικα και σ’αυτόν που προηγήθηκε, τον μεγάλο, του Μουντιάλ του 2014.

Η ΤΑΠΑ ΣΤΟΝ ΡΟΜΠΕΝ

Για να έρθει εκείνος ο τελικός, ήρθε ένα άλλο τάκλιν της τελευταίας στιγμής. Στον ημιτελικό με την Ολλανδία, ακριβώς στο 90', ο Ρόμπεν υποδέχθηκε κεντρικά και “έσκισε” την τελευταία γραμμή της Αργεντινής με την μπάλα στο αριστερό, έφτασε απέναντι στον Ρομέρο σαν να μην υπήρχαν αντίπαλοι μπροστά του.

Μόνο ένας υπήρχε πίσω του, αυτός που έτρεξε σαν τον Βράνκοβιτς στο Παρίσι, αυτός που ήρθε από μακριά για να προλάβει το κακό. Ο Μασεράνο εμφανίστηκε πίσω από τον Ρόμπεν και βούτηξε στο τάκλιν.

Ο Ολλανδός είχε το δάχτυλο στην σκανδάλη, ο Μασεράνο ήταν ακόμα στον αέρα, δεν φαινόταν να προλαβαίνει. Στο τελευταίο κλάσμα, το δεξί πόδι του Αργεντινού μπλόκαρε το σουτ, ακριβώς τη στιγμή που έγινε. Τάπα, μπασκετική, με το πόδι, ακριβώς πάνω στο κάρφωμα.

Το 0-0 έμεινε μέχρι το τέλος, η Αργεντινή πέρασε στα πέναλτι, ο Μασεράνο έμεινε γονατισμένος στο χορτάρι να πανηγυρίζει όταν όλοι οι υπόλοιποι συμπαίκτες του έτρεξαν προς τα εμπρός για να πανηγυρίσουν.

Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΤΑΚΛΙΝ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

Το τάκλιν στον Μπέντνερ έφτιαξε την καριέρα του Μασεράνο, αυτό στον Ρόμπεν τη σφράγισε. Η Αργεντινή δεν τα κατάφερε στον τελικό της Βραζιλίας, ούτε σ’αυτούς των Κόπα Αμέρικα, έφυγε όλες τις φορές με άδεια χέρια.

Για τον Μασεράνο όμως, αυτή ήταν η στιγμή του. Ήταν ο ήρωας του τάκλιν της τελευταίας στιγμής, ο Last second hero, αυτός που σε έσωζε όταν όλοι οι υπόλοιποι είχαν παγώσει κι έστεκαν αδρανείς.

Αυτή η στιγμή ήταν, είναι και θα είναι η κληρονομιά του Μασεράνο, το πρώτο πράγμα που θα έρχεται στο μυαλό όταν ακούς το όνομά του.

ΜΑΣΕΡΑΝΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ

Ήταν ο απόλυτος καταστροφέας και μπορούσε να γίνει ο απόλυτος ήρωας αν τα πράγματα πήγαιναν να στραβώσουν. Κι αυτή, η τελευταία φράση, οι λέξεις μετά το αν, λένε και κάτι άλλο.

Πως Μασεράνο δεν υπάρχουν πια. Όχι γιατί έσπασε το καλούπι, αλλά γιατί οι ομάδες δεν το θέλουν πια στο ρόστερ τους. Στο 6 θα δεις “μπαλάτους” παίκτες, regista, deep lying playmakers, παίκτες που παίζουν μπροστά από την άμυνα, αλλά έχουν μεγάλη ικανότητα με την μπάλα στα πόδια.

Η σκέτη καταστροφή δεν αρκεί, είναι προσόν που εκτιμούν μόνο οι μικρομεσαίες ομάδες. Ακόμα κι ο Καντέ, ίσως ο κορυφαίος destroyer του παιχνιδιού, έχει μέτρα με την μπάλα, έχει 3-4 γκολ τον χρόνο.

ΤΑ ΤΑΚΛΙΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΑ, ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΑΜΥΝΟΝΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ

Ο Μασεράνο στην τελευταία πλήρη χρονιά του στη Λίβερπουλ είχε 5.8(!) πετυχημένα τάκλιν ανά παιχνίδι. Σε καμία μεγάλη ομάδα δεν θα βρεις πλέον μέσο με πάνω από τρία, ο Καντέ πέρυσι είχε 2.3. Ακόμα κι αυτοί που καταστρέφουν το κάνουν “όρθιοι”, δεν πέφτουν σε τάκλιν, πάνε σε κανονικές μονομαχίες.

Οι καλές ομάδες δεν περιμένουν να φτάσει η μπάλα στο έξι για να αμυνθούν, δεν τα βασίζουν όλα στον καταστροφέα που παίζει εκεί. Όλοι οι παίκτες πιέζουν ψηλά ή στο μεσαίο μπλοκ, η ομάδα “προστατεύεται” πολύ πιο ψηλά στο γήπεδο. Τα τάκλινγκ στο έξι είναι λιγότερα, γιατί οι χώροι είναι πιο μικροί, δεν χρειάζεται τόσο συχνά η επέμβαση της τελευταίας στιγμής.

“Αν κάνω τάκλιν σημαίνει πως ήδη έχω κάνει κάποιο λάθος” έλεγε ο Μαλντίνι. Τα λάθη πλέον είναι λιγότερα, οι ομάδες δεν θέλουν μπλάνκο που να τα σβήνουν, θέλουν λειτουργία που τα ελαχιστοποιεί. Κι αν συμβαίνουν, δεν πειράζει, το σημαντικό είναι η λειτουργία με την μπάλα και η πίεση χωρίς αυτήν, όχι να υπάρχει ένας καταστροφέας που να λύνει τα πάντα.

ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Τα τάκλιν του Μασεράνο δεν είναι πιο τόσο απαραίτητα. Όμως, όταν το πράγμα στραβώσει, όταν φτάσουμε στην τελευταία στιγμή, όλοι θα θέλαμε να εμφανιστεί ένας Μασεράνο με τη φανέλα της ομάδας μας για να μας σώσει.