"‘Ήταν μια φανταστική χρονιά για μένα, αλλά δυστυχώς υπάρχουν παίκτες σαν αυτόν, που είναι λίγο αφύσικος. Έξι φορές νικητής της Χρυσής Μπάλας, πρέπει να σεβαστούμε το μεγαλείο".

Ο Βίρτζιλ φαν Ντάικ έδειξε κλάση και σοφία στα λόγια του μετά την απονομή της Χρυσής Μπάλας στον Μέσι. Ο Ολλανδός ξέρει καλά πόσο εκπληκτικός ήταν το 2019. Ή μάλλον από πιο πριν, από την πρώτη στιγμή που έβαλε την ολοκόκκινη εμφάνιση της Λίβερπουλ.

ΕΝΑΣ ΦΑΡΟΣ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

Από το πρώτο ματς έκανε τους πάντες να ξεχάσουν τα λεφτά που δαπανήθηκαν για τη μεταγραφή του και τους ανάγκασε να ασχοληθούν με το πως μεταμόρφωσε το περιβάλλον γύρω του στην ομάδα του Κλοπ.

Ασφάλεια, ηρεμία, σιγουριά, ηγετική παρουσία χωρίς το άγχος του Τζέραρντ, χωρίς τα ουρλιαχτά πανικού του Κάραγκερ. Φυσικός αρχηγός χωρίς να χρειάζεται περιβραχιόνιο ή χρόνια παρουσίας στο Άνφιλντ, ένας φάρος στο γήπεδο.

ΑΝΙΚΗΤΟΣ ΣΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

Ασύλληπτος στον αέρα, με 72% κερδισμένες εναέριες μονομαχίες, και ταυτόχρονα εξωπραγματικά αποτελεσματικός στο χορτάρι, με την μπάλα κάτω. Σε 50 ματς στην Premier League και το Champions League, κανένας αντίπαλος δεν κατάφερε να τον ντριμπλάρει, ενώ οι τοποθετήσεις του ήταν τόσο καλές, που έκανε μόλις ένα τάκλινγκ σε κάθε ματς.

Έβγαλε όλη τη σεζόν χωρίς να φάει έστω μία ντρίμπλα, σκόραρε όσο συχνά μπορούσε, πάσαρε με σιγουριά, κάποιες φορές έδινε και ασίστ με φοβερή ακρίβεια από πίσω, όπως πχ στο γκολ του Μανέ στο Μόναχο με την Μπάγερν.

ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ

Κερασάκι, η στιγμή που μας χάρισε στο ματς με την Τότεναμ προς το τέλος της Premier League.

Σισόκο και Σον έφυγαν στην κόντρα, δύο εναντίον ενός, κι ο Φαν Ντάικ έπαιξε άμυνα από το μέλλον, έκλεισε την πάσα στον Σον και άφησε τον Σισοκό με την μπάλα στο κακό αριστερό.

ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΑΜΥΝΤΙΚΟΣ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΜΟΣ

Ο Φαν Ντάικ ήταν όσο συγκλονιστικός είναι συνήθως οι επιθετικοί ή οι μέσοι. Τα τελευταία 13 χρόνια κανένας αμυντικός δεν έχει φτάσει όσο ψηλά στη λίστα έφτασε φέτος ο Ολλανδός: τελευταίος που είχε μπει στην τριάδα ήταν ο Καναβάρο που πήρε το βραβείο το 2006 και φωτιά να πέσει να κάψει όποιον πιστεύει πως τα ματς του Ιταλού στην αμυντική Σκουάντρα Ατζούρα του Μουντιάλ αρκούν για να πούμε πως ήταν τότε καλύτερος από τον φετινό Φαν Ντάικ.

Δεν ήταν. Και παρά τα αμέτρητα καθοριστικά του γκολ, ούτε ο φοβερός Ράμος έφτασε ποτέ το αμυντικό επίπεδο που είδαμε από τον Φαν Ντάικ το 2019. Από αμυντικούς, μόνο ο Ντάνι Άλβες έφτασε σε τέτοιο μεγαλείο, αλλά χάρις σε όσα έκανε με την μπάλα από τη σέντρα και πάνω.

Όπως είπε κι ο Μπαρέζι, ίσως ο κορυφαίος αμυντικός που έχουμε δει τα τελευταία 40 χρόνια, φέτος ο καλύτερος ήταν ο Φαν Ντάικ. Ναι, ο Ολλανδός άξιζε να κερδίσει τη φετινή Χρυσή Μπάλα και σίγουρα το άξιζε περισσότερο από τον Μόντριτς, τον περσινό νικητή.

ΤΟ "ΑΛΛΑ" ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΜΕΣΙ

Αλλά υπάρχει πάντα το “αλλά”. Όσο καλός ή φορμαρισμένος κι αν είναι ένας ποδοσφαιριστής, όσο τυχερός κι αν σταθεί με την ομάδα του ώστε να κατακτήσει τους τίτλους σε μια σεζόν, υπάρχει πάντα κι ο “αφύσικος”, όπως τον είπε ο Ολλανδός.

Υπάρχει πάντα το “αλλά” κι ο Φαν Ντάικ το είπε τέλεια, δείχνοντας ταπεινότητα, παρά την έκδηλη αυτοπεποίθησή του. Το “αλλά” που λέει πως μπορεί όντως να αξίζεις ένα βραβείο, μπορεί όντως να έχεις κάνει εκπληκτική χρονιά, αλλά είναι δύσκολο να πείσεις τον κόσμο πως είσαι καλύτερος ποδοσφαιριστής από τον Μέσι.

Γιατί δεν είσαι. Γιατί δεν έχουμε δει κανέναν καλύτερό του.

ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΚΑΣΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ

Ο κόσμος το κατάλαβε κάπου εκεί, το 2013. Ο Μέσι είχε πάρει τέσσερις σερί Χρυσές Μπάλες, από το 2009 μέχρι το 2012. Το “εκλογικό σώμα” των ψηφοφόρων κατάλαβε πως αν κάθε χρόνο απλά δίνουν το βραβείο στον καλύτερο ποδοσφαιριστή, τότε ο Μέσι θα συλλέγει Χρυσές Μπάλες μέχρι να σταματήσει.

Οπότε τα κριτήρια άλλαξαν, έγιναν μεταβλητά. Ποια ομάδα πήρε το Champions League, τι έγινε στα νοκ-άουτ, πόσο ψηλά πήγε η Κροατία στο Μουντιάλ, κτλ. Ο Μέσι δεν έπεσε, ίσα-ίσα το 2013 έκανε ακόμα μεγαλύτερα όργια, και έχει αφήσει άφωνο τον πλανήτη με την σταθερότητα στην εξωγήινη απόδοσή του μετά τα 30.

ΤΟ ΠΕΡΣΙΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΕΣ ΨΗΦΟΙ

Παρόλα αυτά, επειδή όλα έφθιναν γύρω του στην Μπαρτσελόνα, είχε μόλις μία Χρυσή Μπάλα από το 2012 μέχρι και χθες. Πέρυσι μάλιστα, δεν ήταν καν στην πρώτη τριάδα, ένα αποτέλεσμα που προκάλεσε ειρωνικά γέλια.

Το περσινό αποτέλεσμα ώθησε τη φετινή ψηφοφορία να πάει ξανά στην κλάση και όχι μόνο στο “τι έγινε στο Champions League”. Η Λίβερπουλ έκανε εκπληκτική σεζόν στην Premier League, σήκωσε το Champions League αποκλείοντας την Μπαρτσελόνα, όλοι οι σταρ της ήταν ψηλά στη βαθμολογία.

Αυτό ήταν και το πρόβλημα. Οι ψήφοι των Κόκκινων μοιράστηκαν ανάμεσα σε Μανέ (έπρεπε να ήταν 3ος στη θέση του Ρονάλντο), Σαλάχ, Άλισον (φοβερή η 7η θέση για τερματοφύλακα) και έτσι ο Φαν Ντάικ έχασε έδαφος. Οι περισσότεροι ψήφισαν απαντώντας στο παλιό ερώτημα του “ποιος είναι ο καλύτερος στον κόσμο” και όταν αυτή είναι η ερώτηση η απάντηση είναι πάντα “ο Μέσι”.

"ΑΞΙΖΕΙ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΙΑ ΟΣΟ ΠΑΙΖΕΙ"

Ο ίδιος ο Φαν Ντάικ ρωτήθηκε για τη Χρυσή Μπάλα αμέσως μετά τον τελικό της Μαδρίτης τον Ιούνιο, όταν ακόμα φορούσε το μετάλλιο του Champions League στο στήθος του. “Ο Μέσι είναι ο καλύτερος στον κόσμο, αξίζει το βραβείο για όσο παίζει”.

Ο Μέσι που εδώ και καιρό παίζει σε μια κάκιστη ομάδα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος στο παιχνίδι της. Ο Μέσι που κάθε χρόνο πρέπει να σκίζεται κάθε Σαββατοκύριακο, γιατί αλλιώς η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να κερδίσει, δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα.

ΓΚΟΛ/ΑΣΙΣΤ ΚΑΘΕ 57 ΛΕΠΤΑ ΣΤΑ 31 ΤΟΥ

Ο Μέσι που πέρυσι, στα 31 του, ήταν πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη, πρώτος σκόρερ στο Champions League. Που έβαλε 51 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις, βάζοντας περισσότερα φάουλ (8) από πέναλτι (5).

Που σκόραρε κάθε 79 λεπτά και ταυτόχρονα έδωσε 19 ασίστ. Ο Μέσι που είχε την Μπαρτσελόνα να πανηγυρίζει γκολ από τα πόδια του (γκολ ή ασίστ) κάθε 57 λεπτά. Μόνο δύο χρονιές στην καριέρα του, το 2012 και το 2013 ήταν πιο εξωπραγματικός από πέρυσι. Οργίασε στα 31, ήταν απολαυστικός σε κάθε παιχνίδι, χωρίς ταυτόχρονα να μπορείς να πεις το ίδιο για την ομάδα που αγωνιζόταν.

ΡΕΚΟΡ ΣΤΙΣ ΝΤΡΙΜΠΛΕΣ ΣΤΑ 32

Τα ίδια κάνει και φέτος στα 32, παρότι έχει παίξει λίγο λόγω του τραυματισμού του. Η Μπαρτσελόνα δεν βλέπεται κι αυτός εκεί, το βιολί του, να μαγεύει και να παίρνει τα ματς, όπως έκανε και το Σαββατοκύριακο με την Ατλέτικο.

Φέτος έχει 6.6 πετυχημένες ντρίμπλες ανά παιχνίδι, τη μεγαλύτερη προσωπική του επίδοση από το 2009. Στο Champions League ο φετινός μέσος όρος του είναι εννιά(!) ντρίμπλες ανά 90’, όσες κάνει μια ολόκληρη ομάδα σε μια συνηθισμένη βραδιά.

ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΚΙΣΤΗ ΟΜΑΔΑ

Θα περίμενες να τον παρασύρει το άρρωστο αγωνιστικά περιβάλλον της Μπαρτσελόνα, να τον κάμψει ο χρόνος που είναι αμείλικτος, τα πόδια που βαραίνουν, αλλά όχι. Παραμένει αναλλοίωτος, αφύσικος, σταθερός.

Δημιουργεί όπως πάντα, σκοράρει όπως πάντα, ντριμπλάρει όπως πάντα και αποφάσισε μετά τα 30 να βελτιώσει και τα φάουλ, να τα κάνει να μοιάζουν με πέναλτι. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την πρώτη Χρυσή Μπάλα του 2009, αλλά έχουν περάσει δέκα χρόνια κι αυτός συνεχίζει.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΗ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ

“Ναι, αλλά τι έκανε με τη Λίβερπουλ”. Το κλασικό “αλλά” των 1-2 αγώνων. ΟΚ, να πάμε και σε αυτό, γιατί έχει πολύ ενδιαφέρον. Το πρώτο ματς ήρθε 3-0, το δεύτερο 4-0 και τα δύο σκορ “υπέδειξαν” στο κοινό τι να πιστεύει. Ο Μέσι “μάγεψε στο πρώτο ματς, αλλά εξαφανίστηκε στο δεύτερο”.

Μόνο που δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Παρά το τελικό 3-0, στο “Καμπ Νόου” η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη από την Μπαρτσελόνα και μάλιστα έκανε εξαιρετική δουλειά πάνω στον Μέσι.

Ο κοντός είχε 9/14(!) ντρίμπλες, αλλά η Λίβερπουλ κατάφερε με πολύ δύσκολη ομαδική προσπάθεια να τον αποκόψει από τους συμπαίκτες του. Ο Μέσι περνούσε διαρκώς τους αντιπάλους του, αλλά κατάφερε να φτιάξει μόλις μια ευκαιρία, κι αυτή ήταν στο τέλος, στην αντεπίθεση, όταν ο Ντεμπελέ δεν έκανε το 4-0.

Ο Μέσι πλήγωσε τη Λίβερπουλ με τα δύο γκολ κι αυτό το εκπληκτικό φάουλ στον Άλισον, αλλά τα έκανε σε ένα ματς που οι Κόκκινοι έκαναν πραγματικά καλή δουλειά πάνω του.

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΦΙΛΝΤ

Και μετά ήρθε η ρεβάνς. Το ματς που “ο Μέσι εξαφανίστηκε”, σωστά; Λάθος. Σε μια βραδιά που το Άνφιλντ έγινε μαύρη τρύπα και εξαΰλωσε την Μπαρτσελόνα, ο Μέσι έπαιξε μόνος του και ήταν ασταμάτητος.

Τον κυνηγούσαν όλοι οι Κόκκινοι, ο ένας μετά τον άλλον, τους περνούσε, τους έριχνε στο έδαφος. Ένα γκολ ήθελε η Μπαρτσελόνα να περάσει, ο Μέσι έδωσε τρία σε Κουτίνιο, Άλμπα και Σουάρες, αλλά ο Άλισον είπε “όχι”, όπως είπε και στα δικά του σουτ.

Θέλετε να δείτε πώς είναι να εξαφανίζεσαι; Ορίστε, ένα μικρό βιντεάκι δύο λεπτών από το Άνφιλντ, με τον κοντό να τα βάζει με ένα τσούρμο παικτών που φοράνε κόκκινα. Δείτε τον να αφήνει στον τόπο τον Φαμπίνιο, δείτε την πάσα στον Άλμπα στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου, αυτήν στον Σουάρες στο 51’.

Αυτή είναι η “εξαφάνιση”. Το να παίζεις έτσι ενώ αντιμετωπίζεις μία από τις καλύτερες ομάδες της σεζόν, που έκανε μόλις μια ήττα στο πρωτάθλημα, στο πιο δύσκολο γήπεδο της Ευρώπης, με τη δική σου ομάδα να είναι άθλια.

ΙΣΩΣ ΕΤΣΙ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ

“Εξαφάνιση” με δίλεπτο highlights σε αυτές τις συνθήκες που σε κάνουν να λες “τι παίχτης είναι αυτός, δεν αντιμετωπίζεται”. Ίσως νά’ναι κι αυτός ένας τρόπος να μετρηθεί το μεγαλείο του.

Είναι κορυφαίος γιατί δεν το βλέπεις μόνο στις νίκες και στους θριάμβους, δεν το καταλαβαίνεις μόνο όταν η μπάλα πηγαίνει στα δίχτυα, αλλά μπορείς να το δεις ακόμα και στην πιο οδυνηρή βραδιά της καριέρας του, στην απόλυτη ταπείνωση, στον διασυρμό. Είναι πάντα ο Μέσι. Ο ένας.

Photo credits: AP Images