Ο Ολυμπιακός στο Μιλάνο είχε προβάδισμα, είχε καλή εικόνα, είχε σχετικό έλεγχο. Τελικά όχι μόνο δεν νίκησε, όχι μόνο δεν πήρε βαθμό, όχι μόνο έχασε, αλλά το παιχνίδι ολοκλήρωθηκε με την περίεργη αίσθηση πως δεν δόθηκε καν μάχη. Οξύμωρο ή όχι, οι ερυθρόλευκοι κατέρρευσαν με τέτοιο τρόπο, που το ματς θα μείνει στην ιστορία ως ένας αγώνας που τον έχασαν αμαχητί, παρότι ήταν μπροστά από το 15’ μέχρι το 70’.

Η εξέλιξη δημιούργησε πολλές και έντονες συζητήσεις, ας επιχειρήσουμε να τις βάλουμε σε μια σειρά.

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΑΛΛΑΓΕΣ Ο ΜΑΡΤΙΝΣ;

Όχι, δεν είναι. Ο Ολυμπιακός έκανε (ξανά μετά τον Λεβαδειακό) ροτέισον βγαλμένο απ’το Football Manager: έντεκα διαφορετικοί ποδοσφαιριστές σε σχέση με αυτούς που έπαιξαν στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Όταν παίρνεις τέτοια απόφαση και οι περισσότεροι είναι παίκτες χωρίς αγωνιστικό ρυθμό, τότε η ανάγκη για αλλαγές δεν προκύπτει: την ξέρεις από πριν, είσαι προετοιμασμένος γι’αυτήν.

Υποθέτω πως οι περισσότεροι φίλοι του Ολυμπιακού το είχαν στο μυαλό τους ακόμα και κατά τη διάρκεια του καλού πρώτου ημιχρόνου. Κάποιοι απ’αυτούς που ξεκίνησαν σίγουρα δεν είχαν 90’ στα πόδια τους, κάποιοι θα γίνονταν αλλαγή. Αν όχι στο ημίχρονο, σίγουρα στην ανάπαυλα.

Με το προβάδισμα στο σκορ και τις δύο αλλαγές του Γκατούζο που στο 55’ πήγε σε 4-4-2 με Τσαλχάνογλου και Κουτρόνε, η ανάγκη έγινε ακόμα πιο επιτακτική. Κι όμως, το κέντρο δεν φρεσκαρίστηκε ποτέ, ούτε ήρθε κάποια αλλαγή διάταξης για να αντιμετωπιστούν οι δύο φορ.

Ο Ολυμπιακός έμεινε ίδιος, η Μίλαν άλλαξε κι ακόμα κι όταν έγινε η πρώτη αλλαγή μετά το 1-1, αυτή ήταν σε θέση της επίθεσης, με τον Ποντένσε στη θέση του Ναουέλ. Δεν έγινε κίνηση για να προφυλαχθεί το 0-1, ούτε για να μείνει το 1-1.

Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά αν με αλλαγές ο Ολυμπιακός θα απέφευγε την ήττα. Αλλά και δύσκολα κάποιος μπορεί να υποστηρίξει πως δεν ήταν αναγκαίες οι παρεμβάσεις απ’τον πάγκο.

Όμως, δεν θα έφταναν.

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΦΤΑΝΑΝ ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ;

Στο δεύτερο ημίχρονο δεν άλλαξε μόνο η Μίλαν με τις κινήσεις του Γκατούζο. Στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξε και ο Ολυμπιακός. Σταδιακά, πεντάλεπτο με το πεντάλεπτο, οι ερυθρόλευκοι έχασαν τα χαρακτηριστικά που είχαν στο πρώτο μέρος.

Οι γραμμές ήταν κοντά, το 4-1-4-1 ήταν σφιχτό, οι χώροι μικροί και “ντουμπλαρισμένοι”. Ακόμα κι όταν ο Ολυμπιακός είχε την μπάλα, είχε ως στόχο ασφαλείς κατοχές, που του έδιναν ανάσες και ηρεμία. Η Μίλαν ήταν σύμμαχος σε αυτό, αφού δεν έχει καθόλου πρες στο παιχνίδι της, κι έτσι οι ερυθρόλευκοι έστηναν τρίγωνα με τον Τουρέ, άλλαζαν την μπάλα.

Κυκλοφορία σε ακίνδυνους χώρους για τη Μίλαν, αλλά ζωτικής σημασίας για τον Ολυμπιακό, που είχε ηρεμία και, το κυριότερο, έλεγχο της διάταξής του στο γήπεδο.

Όλα αυτά πήγαν σταδιακά περίπατο στο 2ο ημίχρονο. Και όχι γιατί έκανε κάτι η Μίλαν. Αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν οι γηπεδούχοι θα ήταν να ασκήσουν πίεση, να κατεβάσουν χαμηλά τον Ολυμπιακό, τον κλείσουν, να μην τον αφήνουν να βγει. Όμως, δεν έγινε αυτό.

Αυτό που συνέβη ήταν πως ο Ολυμπαικός άνοιξε μόνος του τις γραμμές. Σαν ακορντεόν η ομάδα του Μαρτίνς, απλώθηκε στο μήκος του γηπέδου και πήγε σε γρήγορες μεταφορές μπάλας. Oι χώροι μεγάλωναν, η συνοχή πίσω απ’την μπάλα χανόταν ολοένα και περισσότερο, η compact διάταξη πήγαινε περίπατο.

Απλώς θυμηθείτε το εξής: Ένα λεπτό πριν το 2-1, η Μίλαν έχει βγάλει κόντρα με τον Σούσο, που παίζει κάθετα τον Ιγκουαϊν, αλλά βγαίνει και μαζεύει χαμηλά ο Σα. Οι ερυθρόλευκοι κάνουν πισοπεταλιές, αγκομαχάνε, το ρολόι δείχνει 75.00. Τριάντα δευτερόλεπτα αργότερα, ο Ολυμπιακός έχει προλάβει να επιτεθεί, έχει χάσει την μπάλα ψηλά, ο Σούσο είναι ανενόχλητος και αλλάζει προς τον Τσαλχάνογλου στα αριστερά.

Η Μίλαν που λίγα λεπτά πριν έχει σκοράρει και ένα λεπτό πριν έχει αντεπίθεση, είναι ξανά σε transition(!) και απέναντί της έχει μόνο αμυντικούς, κανέναν άλλον. Ιγκουαϊν, 2-1, γεια σας.

Γιατί να βρει η Μίλαν άμυνα σε κακή ισορροπία; Και γιατί να συμβεί αυτό όταν ο Ολυμπιακός είναι κουρασμένος, οι παίκτες του έχουν βαρύνει και η Μίλαν έχει δύο φορ στο γήπεδο;

Ναι, λοιπόν, χρειάζονταν αλλαγές. Αλλά ακόμα κι αν ο Μαρτίνς έβαζε τον Γκατούζο και τον Μασεράνο στα καλά τους, είναι αμφίβολο πως θα είχε αποτέλεσμα. Το πρώτο που πλήγωσε τον Ολυμπιακό ήταν ότι έπεσε στην παγίδα της καλής εικόνας και άνοιξε τις γραμμές του.

Οξύμωρο ή όχι, ήταν αυτοκτονική εικόνα να βλέπεις τον Ολυμπιακό να αναγκάζεται να τρέχει στην άμυνα και να παίζει σε πάνω-κάτω συνθήκες, ενώ ήταν κουρασμένος και είχε το σκορ.

Οι ερυθρόλευκοι ήθελαν παρέμβαση από τον πάγκο, αλλά πάνω απ’όλα ήθελαν συνοχή και έλεγχο. Παρασύρθηκαν σε μια εικόνα που δεν γινόταν να βγει υπέρ τους και στην ουσία άνοιξαν την πόρτα στη Μίλαν.

Κι αν κάποιος πει πως “καλά έκαναν, έδειξαν θάρρος και έψαξαν δεύτερο γκολ”, η απάντηση είναι πως όταν διπλασιάζεις τους χώρους που καλύπτουν οι μέσοι και τεντώνεις την ομάδα σαν ακορντεόν, τότε είναι που χρειάζεσαι νέο κέντρο για να αντέξεις. Δεν είναι κακό να δείξεις θάρρος, κακό είναι να το κάνεις όταν οι γραμμές πια δεν μπορούν να ακολουθήσουν, όταν σου κοστίζει σε συνοχή.

ΤΟ ΡΟΤΕΪΣΟΝ ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ;

Ακραίο. Το “βάζουμε όλα τα δεύτερα απέναντι στη Μίλαν” δεν είναι εύκολα αποδεκτό. Την εικόνα γλυκαίνει το γεγονός πως στα “δεύτερα” βρίσκεται ο Τουρέ, αλλά και οι παίκτες που ο κόσμος περιμένει να δει βασικούς, όπως ο Νάτχο, ο Γκιλιέρμε κι ο Σισέ.

Το πρόβλημα είναι πως επειδή το “κανονικό” ροτέισον άργησε, τώρα έγινε με εξτρίμ τρόπους με Λεβαδειακό και Μίλαν. Επιπλέον, υποτίθεται πως δεν είναι μόνο πως οι βασικοί χρειάζονται ξεκούραση και το ρόστερ πρέπει να μεγαλώσει: υπάρχει και η ανάγκη να δοθεί χρόνος σε Γκιλιέρμε, Νάτχο, Τουρέ για να αποκτήσουν ετοιμότητα και να γίνουν βασικοί.

Με τους Γκιλιέρμε-Νάτχο να παίζουν όλο το ματς και τον Τουρέ να βγαίνει στο 83’, ποιος απ’αυτούς είναι σε θέση να ξεκινήσει βασικός την Κυριακή μετά από τέτοια καταπόνηση Πέμπτη βράδυ;

Ο ΣΙΣΕ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ, ΓΙ’ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ

Κλασική περιπτωσιολογία. Ναι, ο Σενεγαλέζος έχει ευθύνη στο πρώτο γκολ της Μίλαν. Όχι γιατί χάνει την κεφαλιά, αλλά γιατί παρασύρεται από την κίνηση του Κουτρόνε, χαλάει την ευθεία της άμυνας και τον καλύπτει την ώρα που οι άλλοι παίζουν το οφσαιντ. Αν το λάθος είναι απόδειξη ανικανότητας, τότε να μην ξαναπαίξει ποτέ.

Επειδή όμως υπάρχει και η εικόνα στο 90λεπτο, ο Σισέ έδειξε ξανά πως έχει τα προσόντα να παίξει όπως κανείς άλλος στόπερ στον Ολυμπιακό. Επιθετικά, με aggressive νοοτροπία, πρώτος στην μπάλα, χωρίς πίσω βήματα. Στο πρώτο ημίχρονο τα έκανε όλα, είχε δέκα απομακρύνσεις από την περιοχή, ήταν εκεί που έπρεπε έξω απ'αυτήν.

Ο Μαρτίνς τον είδε με τον Λεβαδειακό και του ανέβασε σκαλοπάτι. Ο Σισέ από 4ος στόπερ βρέθηκε στον πάγκο με τον ΠΑΟΚ, πάνω από τον Μιράντα στην ιεραρχία και στο Σαν Σίρο ξεκίνησε ξανά. Όποιος πιστεύει πως επειδή έκανε λάθος στο 1-1, θα πρέπει να βρεθεί ξανά τελευταίος στη λίστα των στόπερ, ας σκεφτεί πως τελευταίος θα πρέπει να είναι κι ο Βούκοβιτς που έβαλε το αυτογκόλ με τον ΠΑΟΚ, αλλά και ο Μεριά, που αδιαφόρησε για την παρουσία του Κουτρόνε στο 3-1, παρότι είχε μπει στο ματς ένα λεπτό πριν.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΑΝ;

Καλά δείγματα απ'όλους, εκτός του Ναουέλ, που πέρασε άγραφος κι απαρατήρητος. Γκιλιέρμε, Νάτχο, Τουρέ πλέον είναι έτοιμοι για υπολογίζονται ως βασικοί, με τους δύο πρώτους να είναι μάλλον το δίδυμο του Ολυμπιακού μετά τη διακοπή.

Να δούμε όμως αν θα είναι το δίδυμο με την ΑΕΚ, στο οριακό ντέρμπι της Κυριακής. Γιατί αν το εξτρίμ ροτέισον στο Μιλάνο είναι ο οδηγός, ο Ολυμπιακός πάει με Μπουχαλάκη, Καμαρά και Χασάν στην κορυφή. Είναι αυτοί οι καλύτεροι που έχει αυτή τη στιγμή;