Μια ομάδα που αμύνεται μαζικά, σχεδόν για όλο τον αγώνα. Μια ομάδα που δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’την πίεση του κόσμου, αντιθέτως δείχνει ανίκητη. Ένα, δύο, τρία τείχη μπροστά απ’την εστία, που κάνουν τους αντιπάλους να μην μπορούν καν να δουν το τέρμα, πόσο μάλλον να το πετύχουν.

Δεκάδες κεφαλιές, διωξίματα με κάθε τρόπο. Έξυπνα κερδισμένα φάουλ, καθυστερήσεις, κάρτες που είναι στο πρόγραμμα, που η ομάδα που αμύνεται τις δέχεται αδιαμαρτύρητα. Αντίπαλοι εξουθενωμένοι ψυχολογικά, που δεν μπορούν να σκεφτούν καθαρά, που δεν βρίσκουν διάδρομο, που παίζουν με άγχος το οποίο αυξάνεται γεωμετρικά όσο περνάει ο χρόνος.

Καθυστερήσεις, σέντρες, διωξίματα, σέντρες, διωξίματα, τέλος, σφύριγμα της λήξης. Οι αμυνόμενοι ξεσπούν σε έξαλλους πανηγυρισμούς, οι επιτιθέμενοι πέφτουν στο χορτάρι, σωριάζονται ηττημένοι, σχεδόν ντροπιασμένοι που δεν τα κατάφεραν.

ΠΕΘΑΝΑΝ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΞΙΦΟΣ

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι περιγραφή από κάθε μεγάλη νίκη της Εθνικής Ιταλίας. Αλλά αυτή τη φορά, οι μαζικά αμυνόμενοι ήταν οι αντίπαλοι. Αυτή τη φορά, σωριασμένες στο χορτάρι ήταν οι μπλε φανέλες της Σκουάντρα Ατζούρα. Αυτή τη φορά, το κάζο το έπαθαν αυτοί που έχουν συνηθίσει να το προκαλούν.

Μάλλον ταιριαστό το λες πως αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο η Ιταλία γνώρισε τον αποκλεισμό απ’την τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία της, 60 χρόνια μετά την πρώτη το 1958. “Όποιος ζει από το ξίφος, πεθαίνει κι από αυτό”.

ΘΑ ΛΕΙΨΕΙ Η ΙΤΑΛΙΑ, ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΥΦΟΝ;

Ο ποδοσφαιρικός πλανητής δεν σταμάτησε να σχολιάζει σοκαρισμένος στο twitter. " Μουντιάλ χωρίς την Ιταλία, απίστευτο". Όλοι έλεγαν "χωρίς την Ιταλία". Κανείς δεν ανέφερε έστω έναν ποδοσφαιριστή που θα λείψει, εκτός φυσικά του τεράστιου Μπουφόν. Τα δάκρυά του συγκίνησαν τους πάντες, όλοι υποκλίνονταν στο τέλος της μεγάλης καριέρας του με τη Σκουάντρα Ατζούρα.

Όμως, δεν διάβασα ούτε έναν ξένο σχολιαστή, δημοσιογράφο, αθλητή, προπονητή να λέει για τους παίκτες που θα λείψουν απ’το Μουντιάλ της Ρωσίας. Ναι, σίγουρα θα λείψει η Ιταλία, ως έννοια, ως φανέλα, ως παραδοσιακό ποδοσφαιρικό μέγεθος. Αλλά στο χορτάρι; Θα λείψει ποιος;

Κάτι δεν πάει καλά όταν ο μόνος που θα λείψει είναι ο τερματοφύλακας. Κάτι δεν πάει καλά όταν όλοι σχολιάζουν την επερχόμενη απουσία της ομάδας ως “ιδέα”, αλλά όχι των παικτών που θα έλαμπαν στην τελική φάση του Μουντιάλ. Πολλά δεν πάνε καλά.

ΕΠΤΑ ΒΑΘΜΟΥΣ Η ΕΛΛΑΔΑ, ΠΕΝΤΕ Η ΙΤΑΛΙΑ

Ο αποκλεισμός της Ιταλίας είναι σοκαριστικός, αλλά όχι τελείως αναπάντεχος. Το 2010 οι Ιταλοί δεν πέρασαν τον όμιλο, αποχώρισαν χωρίς νίκη, με δύο ισοπαλίες και μία ήττα, απέναντι σε Παραγουάη, Νέα Ζηλανδία και Σλοβακία. Το 2014 δεν πέρασαν τον όμιλο, νίκησαν μόνο τους κλασικά αποτυχημένους Άγγλους και έχασαν από Κοστα Ρίκα και Ουρουγουάη.

Στα τελευταία δύο Μουντιάλ η Ελλάδα έχει επτά βαθμούς στους αγώνες του ομίλου και η Ιταλία έχει πέντε. Να το ξαναγράψω ή αρκεί μια φορά για να το πιστέψετε;

ΑΝΑΛΑΜΠΕΣ ΣΤΑ EURO

Τα Euro ενδιάμεσα ήταν οι αναλαμπές, η παραδοσιακή ικανότητα των Ιταλών να τα καταφέρνουν στα δύσκολα, να αποκλείουν τους Γερμανούς, κτλ. Χρόνο με τον χρόνο, η Ιταλία έφθινε και, το χειρότερο, συμβιβαζόταν με την ιδέα πως “εντάξει, δεν είμαστε όπως παλιά, τόσο μπορούμε”.

Πάντα το ίδιο ποδόσφαιρο έπαιζε, αλλά το έκανε με τους καλύτερους παίκτες που έχει. Στο τελευταίο Euro πχ ο Κόντε είχε εκτός ομάδας μονάδες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά έμοιαζε ικανοποιημένος με λιγότερα. Μέχρι που ήρθε και η λαίλαπα Βεντούρα, γιατί πάντα στις μεγάλες αποτυχίες πρέπει να βάλεις κι εσύ το χέρι σου.

ΛΑΙΛΑΠΑ ΒΕΝΤΟΥΡΑ

Ένας προπονητής που στον όμιλο έπαιξε μόνο 3-5-2 και 4-2-4, χωρίς ποτέ να πάει σε 4-3-3. Ένας προπονητής που κατέβηκε στο Μπερναμπέου να παίξει την Ισπανία με ανοιχτό 4-2-4 και τους Καντρέβα, Ινσίνιε, Μπελότι και Ιμόμπιλε μπροστά από Ντε Ρόσι-Βεράτι. Μια ομάδα που στα τελευταία τρία ματς στον ομίλο νίκησε 1-0 το Ισραήλ και την Αλβανία και έφερε 1-1 εκτός με τα Σκόπια.

Ένας προπονητής που δεν έβαλε βασικό τον Ελ Σαραουϊ σε κανένα ματς προκριματικών. Ένας προπονητής που δεν κάλεσε ποτέ τον Ζορζίνιο, Ένας Βραζιλιάνο, με ιταλικές ρίζες, που ζει και παίζει ποδόσφαιρο στην Ιταλία απ’τα 15 του, που βγάζει μάτια με τη Νάπολι στο 6, που θεωρείται ένας απ’τους πιο ανερχόμενους μέσους στον κόσμο.

Ο Ζορζίνιο δεν έπαιξε ποτέ στα προκριματικά, δεν έπαιξε ούτε με τον Κόντε πριν το 2016 και τελικά ο Βεντούρα τον κάλεσε και τον έβαλε να κάνει ντεμπούτο με τη Σουηδία, επειδή πλέον η Βραζιλία ήταν έτοιμη να τον καλέσει για να τον κάνει δικό της!

Ο Ινσίνιε κάνει όργια με τη Νάπολι, μπήκε στη Σουηδία ως αλλαγή στο κέντρο(!) και στη ρεβάνς δεν αγωνίστηκε ποτέ, παρά τις κραυγές του Ντε Ρόσι στον πάγκο. Ο Ελ Σαραουϊ διέλυσε την Τσέλσι στο Champions League, τρία γκολ και μία ασίστ στα τελευταία τρία ματς της Ρόμα, δεν ξεκίνησε βασικός σε κανένα απ’τα δύο ματς. Βασικός αριστερός μπακ και στα δύο παιχνίδια μπαράζ, ο δεξιοπόδαρος Νταρμιάν.

Τρόπος παιχνιδιού απέναντι σε οργανωμένη άμυνα; Ανύπαρκτος. Σαν κι αυτόν που για χρόνια αντιμετωπίζουν οι Ιταλοί και περνάνε εκείνοι. Μόνο που αυτή τη φορά, οι ίδιοι ήταν τα θύματα και όχι οι θύτες.

ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ

Σκαλί-σκαλί, η Ιταλία κατεβαίνει τα τελευταία χρόνια. Αγώνα με τον αγώνα, είχαμε περισσότερο να θυμόμαστε τον Μπουφόν στον ύμνο, παρά το ποδόσφαιρο που έπαιζαν μετά η σέντρα. Αγώνα με τον αγώνα, μιλούσαμε διαρκώς για τους αμυντικούς, αλλά όχι για τους παίκτες μπροστά απ’αυτούς.

Ο Βεντούρα της έριξε μία και την γκρέμισε, αλλά όχι από πολύ ψηλά. Και τώρα;

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΙΣΠΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

Οι Ισπανοί το 2004 έμειναν έξω στον όμιλο απ’την Ελλάδα και το 2006 διασύρθηκαν 3-1 απ’τη Γαλλία παρότι προηγήθηκαν στο σκορ. Τα έβαλαν κάτω, άλλαξαν, βελτιώθηκαν και πήραν το Euro του 2008, πριν καν εμφανιστεί η Μπαρτσελόνα του Πεπ που τους έδωσε και τις δύο επόμενες διοργανώσεις.

Οι Γερμανοί δεν πέρασαν τον όμιλο ούτε στο Euro του 2000, ούτε σε αυτό του 2004. Δεν άφησαν να τους επηρεάσει ούτε ο τελικός στο Μουντιάλ του 2002, ούτε η τρίτη θέση σ’αυτό του 2006: δεν παραμυθιάστηκαν όπως οι Ιταλοί, δεν συμβιβάστηκαν, κατάλαβαν πως δεν ήταν καλοί. Τα έβαλαν κάτω, άλλαξαν, βελτιώθηκαν κι αυτή τη στιγμή είναι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές, με ίσως τη μεγαλύτερη δεξαμενή ταλέντου στον κόσμο.

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΒΑΡΟ

Καλώς ή κακώς, η Ιταλία έπρεπε να αποκλειστεί απ’το Μουντιάλ για να ασχοληθεί λίγο διαφορετικά με το ποδόσφαιρό της και την Εθνική. Μετά το Μουντιάλ του 2010 ο Καναβάρο ήταν σαφής: “Οι δομές μας πρέπει να αλλάξουν, πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, αλλιώς δεν θα ξαναπάρουμε το Μουντιάλ τα επόμενα 25 χρόνια”.

Η καταστροφή στο μυαλό του Καναβάρο ήταν 25 χρόνια μακριά απ’την κούπα, όχι Μουντιάλ απ’τον καναπέ. Αλλά, είχε δίκιο, η Ιταλία χρειάζεται αλλαγές εδώ και χρόνια, που δεν τις έκανε ποτέ. Αν τα ρίξει όλα στον Βεντούρα, θα είναι λάθος. Θα περνούσαν με άλλον προπονητή, αλλά δεν λέει κάτι αυτό.

ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΘΑ ΛΕΙΨΕΙ Ο ΡΟΜΠΕΝ

Μέχρι να δούμε πως θα τα πάει η Ιταλία, ας συμφωνήσουμε πως απ’το Μουντιάλ θα λείψει ο Ρόμπεν, ο Σάντσες, ο Βιδάλ, ακόμα και ο Πούλισιτς, αλλά κανείς Ιταλός εκτός του Μπουφόν. Θα βρεθούν πολλές ομάδες να παίξουν το ηρωικό τους ποδόσφαιρο, αλλά δεν θα φοράνε τις μπλε φανέλες.

Και θα το κάνουν επειδή τόσο μπορούν να παίξουν, όχι επειδή “ε, δεν την ξέρεις μωρέ την Ιταλία, πάντα έτσι παίζει”.

ΚΑΙ Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΘΑ ΕΜΕΝΕ ΕΞΩ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΕΣΙ

Τέλος, ας ρίξουμε και μια συνολική ματιά. Η Ολλανδία ήταν έξω απ’το προηγούμενο Euro, έχασε και το Μουντιάλ της Ρωσίας. Η Χιλή πήρε δύο σερί Copa America, έξω απ’το Μουντιάλ. Η Αμερική περίμενε πως και πως να δει τον Πούλισιτς στη Ρωσία, έξω κι αυτή, για πρώτη φορά απ’το 1986.

Ναι, προφανώς και το μεγαλύτερο όνομα είναι η Ιταλία, αλλά υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως δεν θα πάθαινε το ίδιο και η Αργεντινή αν δεν είχε τον Μέσι; Θα το πάθαινε. Όσο οι μεγάλες ομάδες δεν βελτιώνονται ως αφεντικά των αγώνων, θα δυσκολεύονται.

Δεν γίνεται να κοιτάς μόνο την άμυνα, γιατί το ίδιο κάνουν και οι μικρομεσαίοι, που γίνονται ολοένα και καλύτεροι σ’αυτό το κομμάτι. Και κάπως έτσι οι Σουηδοί (χωρίς τον Ζλάταν, τι σύμπτωση), νίκησαν τη Γαλλία, άφησαν εκτός την Ολλανδία και απέκλεισαν την Ιταλία.

Photo credtis: AP Photo/Luca Bruno/Bernat Armangue