Δεν είναι πορεία βασισμένη στη μαχητικότητα, στην άμυνα και τις αντεπιθέσεις. Δεν είναι το αουτσάιντερ με τα γνωστά όπλα, που πάντα αρέσουν στον ελληνικό Τύπο, γιατί έχει μάθει να εκτιμά πολύ αυτόν που παίζει στην κόντρα επειδή στο θυμικό του έχει πάντα τις Θερμοπύλες και το έπος του 40. Είναι ο Άγιαξ.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΙΩΣ

Και όταν έχεις αυτό το όνομα, δεν έχεις επιλογές. Ο δρόμος είναι ένας. Έχεις πάντα θάρρος, θέλεις πάντα την μπάλα, παίρνεις πάντα ρίσκο, παίζεις πάντα για το γκολ που θα πετύχεις και όχι γι’αυτό που μπορεί να δεχθείς. Νομοτελειακά, κατά τας γραφάς.

Είσαι ο Άγιαξ, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Θα έχεις πιτσιρίκια που θα τα πουλάς χωρίς δάκρυα, αλλά ως κομμάτι της διαδικασίας. Θα έχεις ταλέντο με βάσεις, επιλεγμένους έμπειρους, φιλοσοφία, επίθεση βασισμένη σε αρχές και όχι σε τυχαιότητες.

Και επειδή βρίσκεσαι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και όχι στα 70s, θα είσαι για χρόνια έξω από την ελίτ, γιατί “έτσι δεν μπορείς να πετύχεις πια σε υψηλό επίπεδο”.

Αλλά, πού και πού, θα δίνεις το παρών. Μόνο όπως ξέρεις εσύ, γιατί αλλιώς δεν είσαι εσύ. Και τότε, δεν θα φτάνουν οι λέξεις για τις επιδοκιμασίες, δεν θα φτάνουν τα χέρια για το χειροκρότημα που αξίζεις.

ΧΩΡΙΣ ΦΡΕΝΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Μέσα στο σπίτι τους, πετάς έξω την Ρεάλ Μαδρίτης και μετά πας στο Τορίνο, να αποκλείσεις και τον μοναδικό κάτοχο του τροπαίου που είχε μείνει ακόμα ζωντανός στο φετινό Champions League, αυτόν που τελευταία φορά που ήταν εκτός ημιτελικών είχαμε 2010 και προπονητής της Ρεάλ ήταν ο Πελεγκρίνι.

Επαναληπτικοί εκτός έδρας, χωρίς σκορ πρόκρισης από τον πρώτο αγώνα στο Άμστερνταμ. Δυο μεγάλα διπλά, σε Μαδρίτη και Τορίνο. Γιατί σε ένα βαθμό είναι και λογικό. Ταιριάζει περισσότερο σε αυτόν τον Άγιαξ το χωρίς φρένο ποδόσφαιρο με το οποίο προσεγγίζει τη ρεβάνς, εκεί που ξέρει πως το δικό του γκολ μετράει για διπλό, εκεί που ο γηπεδούχος έχει τον φόβο.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ

Στο Μπερναμπέου το 0-1 έγινε γρήγορα, ο Άγιαξ είχε τρομερή αποτελεσματικότητα όταν έπρεπε. Το τελικό σκορ έγινε αποδεκτό από κόσμο και Τύπο περισσότερο ως η κατάρρευση της πρωταθλήτριας, ως το τέλος εποχής της κυριαρχίας της Ρεάλ. Οι Ολλανδοί πήραν το χειροκρότημα, αλλά καταλάβαινες πως υπήρχε η αίσθηση πως τα χάλια των μερένγκες ήταν αυτά που καθόρισαν την εικόνα του αγώνα.

“Η Γιουβέντους θα είναι αλλιώς, είναι πιο σκληρή”. Τα έχουμε πει ξανά για τον μύθο της άμυνας της Γιουβέντους. Επειδή της αρέσει να το κάνει, υπάρχει η αίσθηση πως είναι καλή σε αυτό. Οι Ιταλοί, λοιπόν, πήραν και το προβάδισμα με την κεφαλιά του Ρονάλντο, αυτή τη φορά ο Άγιαξ δεν έδωσε εκείνος την πρώτη μπουνιά. Κανένα πρόβλημα.

ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΥΝΑ

Κανένα πρόβλημα, γιατί υπάρχει ο τρόπος. Ο τρόπος για καλή επίθεση, ο τρόπος για αποτελεσματική άμυνα. Η Γιουβέντους δεν είχε απάντηση σε τίποτα απ’τα δύο. Από τη στιγμή που ο αεικίνητος Φαν ντε Μπέεκ βρέθηκε στο σωστό σημείο και έκανε το 1-1, η Γιουβέντους παραδόθηκε.

Δεν μπορούσε πια να αμυνθεί μαζικά, έπρεπε να απειλήσει, αλλά ταυτόχρονα και να προσέχει. Δεν ήξερε πώς να το κάνει, την ώρα που ο Άγιαξ είχε φέρει τη σειρά εκεί που την ήθελε: αβαντάζ είχε πια η ομάδα που ξέρει να παίζει καλύτερα, ο κυνισμός δεν έπαιζε πια ρόλο.

Στο δεύτερο ημίχρονο, ο Άγιαξ είχε τελική κάθε 4,5 λεπτά. Δεν πέρασε επειδή βρήκε μια μαγική στιγμή, από μια ατομική ενέργεια. Πέρασε, γιατί μπορούσε να απειλεί με άνεση και γιατί δεν καρδιοχτύπησε ούτε μια φορά. Η μόνη αμαρτία είναι το γκολ που έκρινε την πρόκριση.

ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΒΡΕΙ ΑΛΛΟ ΓΚΟΛ

Όχι γιατί δεν άξιζε να βγει στα φώτα ο εκπληκτικός Ντε Λιχτ, ο αρχηγός που έχει ήδη 100 συμμετοχές στα 19 του και μιλάει σαν 34χρονος βετεράνος. Αλλά γιατί άξιζε και αυτή η πρόκριση να σφραγιστεί με ένα ακόμα γκολ συνδυασμού, δημιουργίας, σαν αυτά που μπήκαν στο Μπερναμπέου και σαν αυτά που έχασε ο Άγιαξ στο Τορίνο ή απέκρουσε ο Στσέζνι.

Η διαφορά των ομάδων ήταν τέτοια, που ο Άγιαξ πέρασε χωρίς καν να είναι καλός στο τελευταίο κομμάτι των επιθέσεων, στην τελική πάσα/εκτέλεση. Το σκορ θα μπορούσε εύκολα να είναι μεγαλύτερο και το μόνο που σκεφτόταν κανείς, μέχρι να έρθει τελικά η κεφαλιά του Ντε Λιχτ, είναι μήπως ζήσουμε μία απ’αυτές τις βραδιές που μια ομάδα τα κάνει όλα τέλεια, αλλά αποκλείεται επειδή δεν σκόραρε όσο θα έπρεπε.

Ο ΡΟΝΑΛΝΤΟ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΣΕΝΤΡΕΣ

Και η Γιουβέντους; Η Γιουβέντους κι εδώ που έφτασε, καλά ήταν. Πόσο μακριά να πάει μια ομάδα που κυνηγάει με λύσσα το Champions League τα τελευταία χρόνια και φέτος ήθελε να το πάρει με σέντρες και κεφαλιές; Πόσες σέντρες για το κεφάλι του Ρονάλντο μπορεί να αντέξει κανείς;

Ο σπουδαίος Πορτογάλος ήταν ξανά πρωταγωνιστής, δεν απογοήτευσε κανέναν, καθοριστικός όπως πάντα, ακόμα και στα 34. Μία σέντρα και ένα κόρνερ με Ατλέτικο, ήρθε και το πέναλτι, χατ-τρικ και πρόκριση στους οκτώ. Κόντρα στον Άγιαξ είχε ένα με σέντρα στο Άμστερνταμ και ένα με κόρνερ στο Τορίνο.

Όλα με το κεφάλι, για σουτ ούτε λόγος. Που να το βρει το σουτ στην ομάδα που σεντράρει πιο συχνά απ’ότι οι Γουόριορς εκτελούν για τρεις; Στον επαναληπτικό με την Ατλέτικο το μοναδικό του σουτ ήταν η εκτέλεση του πέναλτι, χθες είχε μόλις ένα, καταδικασμένο από τη γωνία της περιοχής.

ΠΟΙΕΣ ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Ο Αλέγκρι τα έβαλε με τις απουσίες. Ναι, έλειψαν ο Μάντζουκιτς και ο Ντούγκλας Κόστα, άντε να βάλουμε και τον Κιελίνι. Αλλά αγαπητέ Μαξιμιλιάνο, με τον Άγιαξ παίζατε, όχι με τη Σίτι. Τον Άγιαξ που κάθε χρόνο έχει συνολικά έσοδα 100 εκατομμύρια κι εσείς το καλοκαίρι δώσατε 110 μόνο για τον Κριστιάνο.

Τον Άγιαξ που είχε 13 χρόνια να παίξει σε νοκ-άουτ, που πέρασε τρεις προκριματικούς γύρους το καλοκαίρι, που φτύνει αίμα για να πάρει το πρωτάθλημα στην Ολλανδία, την ώρα που εσείς βάζετε τα δεύτερα και τα τρίτα εδώ και ένα μήνα στο πρωτάθλημα που παίζεται ποδόσφαιρο αργό όσο τα πλάνα του Αγγελόπουλου. Χωρίς τη Φλώρινα.

Δεν φταίνε οι απουσίες, φταίει που η μία ομάδα ήταν καλύτερη σε όλα τα σημεία του παιχνιδιού. Δεν ήταν ισορροπημένη η ρεβάνς, δεν κρίθηκε σε στιγμές. Κι αν Ντούγκλας Κόστα έκανε μια ντρίμπλα και ο Ρονάλντο σκόραρε κι άλλο ένα με το κεφάλι, και πάλι, δεν θα άλλαζε κάτι στο ποια ομάδα ήταν καλύτερη.

ΥΨΩΜΕΝΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΟΝ ΑΝΙΕΛΙ

Το φινάλε βρήκε τον Άγιαξ δίκαιο νικητή, τους παίκτες να πανηγυρίζουν με τις γροθιές υψωμένες. Θα μπορούσαν ακόμα και να υψώσουν το μεσαίο δάχτυλο. Όχι βέβαια απέναντι στους παίκτες της Γιουβέντους ή τον κόσμο της. Το φίλαθλο πνεύμα του Άγιαξ δεν θα επέτρεπε ποτέ κάτι τέτοιο.

Ο Ανιέλι θα ήταν ο στόχος. Αυτός που είναι ο ηγέτης της προσπάθειας να αλλάξει ξανά το Champions League, να γίνει μια μεγάλη κλειστή λίγκα. Να γίνει ακόμα πιο αποκλειστικό, ακόμα πιο ελιτίστικο, ακόμα πιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των πλουσίων, που θα παίζουν μόνοι τους και θα αφήσουν μόνους τους πληβείους στα εγχώρια πρωταθλήματα.

Το Champions League έχει ήδη κρατήσει τους Άγιαξ έξω από το προσκήνιο, καταδικασμένους να ψάχνουν φωτοβολίδες. Αν έπρεπε να αλλάξει, θα ήταν για να τους συμπεριλάβει περισσότερο, όχι για να τους αποκλείσει εντελώς.

Κυρίως γιατί οι Άγιαξ μπορούν ακόμα να παίζουν για την ιδέα του παιχνιδιού, όχι μόνο για τη νίκη. Το Γιουβέντους - Άγιαξ 1-2 είναι η απάντηση στο γιατί το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι μια κλειστή λίγκα της ελίτ.