Η έναρξη των νοκ-άουτ του Champions League ενθουσιάζει κάθε χρόνο. Είναι η ώρα του δράματος, των μεγάλων στιγμών, των αγώνων που γράφουν την ιστορία, των 90 λεπτών που το ποδόσφαιρο λάμπει.

Είναι κάτι σαν την έναρξη των playoffs του NBA, το "τέρμα τα αστεία, τώρα ξεκινάει η διοργάνωση". Το φετινό άνοιγμα της αυλαίας ήταν μάλλον απογοητευτικό. Το Παρί-Ρεάλ ήταν προφανώς το ζευγάρι που θα προτιμούσαν όλοι, ποιος να δει το Σπόρτινγκ-Σίτι αν δεν είναι οπαδός μίας εκ των δύο ομάδων.

Σαν τη λάμψη των Men in black

Η μάχη στο Παρίσι ήταν βαρετή μέχρι το 94ο λεπτό. Τότε ήρθε ο Εμπαπέ και σε μια στιγμή μας έκανε να τα ξεχάσουμε όλα. Η λάμψη του τύφλωσε τα μάτια μας, σαν εκείνο το εργαλείο που είχαν οι Men in black.

Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο σβήστηκαν όσα είχαμε δει στο ματς. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, έμεινε μόνο η λάμψη του Εμπαπέ, το παρόν και το μέλλον του ποδοσφαίρου.

Ένας αγώνας που δεν άνηκε στο σήμερα

Για 93 λεπτά είδαμε έναν αγώνα που δεν ανήκει στο σήμερα, με κανέναν τρόπο. Ούτε ο ρυθμός του, ούτε οι πρωταγωνιστές. Το παιχνίδι έμοιαζε με μηχανή του χρόνου, με επιστροφή στα μέσα της δεκαετίας του 2000, στους αγώνες που το μόνο που προσέφεραν ήταν το διακύβευμα, τίποτε άλλο.

Τα πρόσωπα; Ο ορισμός των has beens. Ο Μόντριτς και ο Κρόος στο κέντρο της Ρεάλ. Κανείς τους δεν έχει μπροστά του τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του.

Ο Μέσι, αυτός που μας έχει χαρίσει τα περισσότερα "δευτερόλεπτα λάμψης" από οποιονδήποτε άλλον ποδοσφαιριστή είναι κι αυτός κομμάτι του παρελθόντος.

Το ξέρεις ότι μπορεί ακόμα να "κάνει κάτι". Και την ίδια ώρα ξέρεις ότι αυτή η πιθανότητα είναι μικρότερη από ποτέ.

Ο Μπενζεμά λάμπει φέτος, αλλά ήταν τραυματίας και ανήμπορος να προσφέρει σε μια Ρεάλ που ήταν αηδιαστικά παθητική, με μια συμπεριφορά που δικαιολογείται μόνο αν έχεις πάρει 1-0 το πρώτο ματς στην έδρα σου και παίζεις τη ρεβάνς με 10 παίκτες.

Η άθλια Ρεάλ και το τρικ του Ποτσετίνο

Ποιοι μένουν; Ο Ντοναρούμα, αλλά ποιος είδε ποτέ ποδόσφαιρο με στόχο να απολαύσει έναν τερματοφύλακα; Ο Βινίσιους ναι, αλλά είναι ακόμα άγουρος και τον έθεσαν εκτός ματς δύο πράγματα.

Η παθητικότητα της Ρεάλ και το τρικ του Ποτσετίνο. Ο Αργεντινός έστησε την Παρί σε 3-4-3 σε φάση κατοχής. Ο Ντανίλο ήταν ο 3ος στόπερ στα δεξιά και ο Χακίμι έπαιζε τέρμα πάνω στην ίδια πλευρά, ως εξτρέμ.

Ο Βινίσιους ήταν αναγκασμένος να πέφτει χαμηλά να μαρκάρει κι η η προσήλωση του Ντανίλο δεν τον άφησε ποτέ να φύγει στην πλάτη της άμυνας σε κάποια μακρινή μπαλιά από χαμηλά.

Οι δύο στιγμές πριν το γκολ

Ποιος μένει; Ο Εμπαπέ. Φάνηκε νωρίς πως δεν υπάρχει κάτι άλλο στο ματς. Αυτός ανήκει στο σήμερα, αυτός είναι κομμάτι του αύριο, αυτός θα ήταν και οι στιγμές του ματς.

Στο 18' πήρε το υπέροχο σήκωμα του Μέσι από χαμηλά, άφησε πίσω του Καρβαχάλ, αλλά ο Κουρτουά του είπε "όχι" στο σουτ απο πλάγια θέση.

Στο 50' πήρε το "τσίμπημα" του Χακίμι (που χάρις στο τρικ του Ποτσετίνο έφτασε να είναι στο ημίκυκλιο), εκτέλεσε άμεσα αλλά και πάλι απέκρουσε ο Κορτουά.

Δέκα λεπτά αργότερα, εκμεταλλεύτηκε ξανά τον τρόμο που είχε προκαλέσει στον Καρβαχάλ και κέρδισε πέναλτι, αλλά ο Μέσι έδειξε ξανά γιατί η άσπρη βούλα είναι το μοναδικό σημείο του γηπέδου στο οποίο είναι μέτριος και όχι εξωγήινος, θνητός και όχι θεός.

Η τελευταία σφαίρα

Κι όταν όλα έμοιαζαν τελειωμένα, ο Εμπαπέ είχε μια τελευταία σφαίρα. Πήρε την μπάλα στο τελευταίο λεπτό και τηλεμεταφέρθηκε. Είχε μπροστά του τον Βάσκες και τον Μιλιτάο και ένα δευτερόλεπτο αργότερα τους είχε πίσω του.

Ο Κορτουά δεν είχε απάντηση, η μπάλα στα δίχτυα και ο πλανήτης με μια φράση στο στόμα. Τι έκανε; Έκανε αυτό που μπορεί. Είναι αυτός που δεν πιάνεται στον χώρο και ταυτόχρονα αυτός που δεν πιάνεται ακόμα κι όταν δεν υπάρχει χώρος.

Η τηλεμεταφορά

Ήταν το καλοκαίρι του 2018 όταν για πρώτη φορά γράψαμε ότι ο Εμπαπέ τηλεμεταφέρθηκε. Ήταν στο Γαλλία-Αργεντινή 4-3, όταν ο μικρός έλαμψε στο Μουντιάλ, σημαδιακά την ίδια ημέρα που αποκλείστηκαν Μέσι και Ρονάλντο.

Τότε ο πλανήτης ήταν άφωνος με την ταχύτητα στην κούρσα του πρώτου ημιχρόνου και με το πλασέ που έκανε το 4-2, αλλά εμείς είχαμε σταθεί στο πρώτο του γκολ. "Ο μικρός ήταν στάσιμος, με αντιπάλους μπροστά του και όταν έφερε την μπάλα προς τα αριστερά ήταν σαν να τηλεμεταφέρθηκε, χωρίς κανείς να προλάβει να καταλάβει πως βρήκε χώρο και χρόνο να εκτελέσει ανενόχλητος".

Τηλεμεταφορά γράψαμε τότε, αυτό έκανε και χθες απέναντι στη Ρεάλ. Διότι, χώρους να τρέξεις δεν μπορείς να βρίσκεις πάντα, το θέμα είναι τι κάνεις όταν δεν υπάρχει χώρος. Από τότε, το καλοκαίρι του 2018 φάνηκε πως ο Εμπαπέ έχει και τα δύο.

Το 2019 γράψαμε "Κιλιάν Εμπαπέ, το Φαινόμενο Νο2" και κάποιοι ξίνισαν. Τρία χρόνια μετά ίσως να έχουν πειστεί. Μικρή σημασία έχει.

Αυτό που μετράει είναι η λάμψη που μας τύφλωσε χθες βράδυ. Το γκολ που έσωσε την Παρί, το γκολ που νίκησε τη Ρεάλ.

Το γκολ που μας έβγαλε από ένα ματς που δεν είχε θέση στο παρόν του ποδοσφαίρου, το γκολ που μας έφερε στο σήμερα και μας έκανε να σκεφτόμαστε το μέλλον.