Ο Γιαννούλης πάει τον ΠΑΟΚ τρένο στους ομίλους

Στο 63’ η επίθεση του ΠΑΟΚ ήταν απέναντι σε οργανωμένη Μπενφίκα. Ο Γιαννούλης είχε την μπάλα στο αριστερό και ήξερε που ήθελε να πάει. Μέσα, κεντρικά, άνοιξε και πέρασε τον αντίπαλό του και στον κατάλληλο χρόνο πέταξε στον Άκπομ στον χώρο.

Και δεν σταμάτησε το τρέξιμό του. Συνέχισε, τρένο, για να πάει στο γύρισμα του Άγγλου κοντά στη μικρή περιοχή, για να λειτουργήσει ως φορ. Πως το έλεγε κάποτε ο Κρόιφ; " Ο οποιοσδήποτε μπορεί να μπει στην περιοχή, αυτό που απαγορεύεται είναι να στέκεσαι εκεί". Ο Γιαννούλης έφυγε κάθετα και μπορεί να μην το έβαλε αυτός, αλλά η δική του κίνηση ήταν που έφερε το αυτογκόλ.

Ο ΠΑΟΚ είχε πλέον το προβάδισμα και ήταν σε θέση άμυνας, στο κόρνερ. Ο Γιαννούλης πήρε την μπάλα χαμηλά, λίγο έξω από την περιοχή. Κάποιος στη θέση του θα της έδινε μία να φύγει μακριά, θα μετέφερε στον συμπαίκτη μπροστά την ευθύνη να κυνηγήσει, να κρατήσει την κατοχή. Κάποιος ίσως να την κρατούσε, θα την προστάτευε με το σώμα, να κερδίσει φάουλ, χρόνο, ανάσες.

Άλλες επιλογές, από άλλους παίκτες. Ο Γιαννούλης έκανε ξανά αυτό που του επιτάσσει αυτό που είναι. Έφυγε μπροστά, τρένο. Κέρδισε τα μέτρα και τον χρόνο με την μπάλα στα πόδια του, με κουβάλημα. Με θάρρος, όχι με φόβο. Έφτασε πάνω από τη σέντρα και πλέον το άνοιγμα στον Ζίβκοβιτς ήταν σίγουρο, στα πόδια του Σέρβου, σε χώρο που ο καινούργιος μπορούσε να “δείξει”. Και “έδειξε” με την εκτέλεση του παίκτη που ξέρει, όχι στην απέναντι γωνία, αλλά χαμηλά, συρτά στην κλειστή.

Ο Γιαννούλης δεν σκόραρε, αλλά ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Η προσωποποίηση του θάρρους που χρειαζόταν για να περάσει ο ΠΑΟΚ, για να αποκλείσει την Μπενφίκα. Αυτός που έλαμψε στις καθοριστικές στιγμές, αυτός που σφράγισε την πρόκριση.

Πριν έρθουν οι στιγμές, πριν χρειαστεί το θάρρος, η παρτίδα, ο ΠΑΟΚ έπρεπε πρώτα να τη σώσει. Να αμυνθεί, να κρατήσει, να ελέγξει όσο μπορεί τον ρυθμό απέναντι σε μια ομάδα με ποιότητα σε κάθε θέση. Πριν έρθει ο Γιαννούλης, όλοι μαζί έκαναν σχεδόν τέλειο ματς.

Με τον Κρέσπο στη θέση που έπαιξε ο Μπίσεσβαρ στην πρεμιέρα, με αυτό το 3-4-3 που ήταν 5-4-1 σε θέση άμυνας χαμηλά. Με τον Πέλκα να πρέπει να ρίξει πολύ τρέξιμο στα ντουμπλαρίσματα στον Κρέσπο, που τα βήματά του τον έφερναν κεντρικά, να λειτουργεί κι αυτός σαν στόπερ.

Με τρομερό δύσκολη αποστολή για το δίδυμο του άξονα, τους Καντουρί-Σβαμπ, που έπρεπε να δουλέψουν πολύ για να στείλουν την Μπενφίκα στα άκρα. Οι αποστάσεις του ΠΑΟΚ ήταν σωστές, οι χώροι μικροί, κι ακόμα κι όταν οι φιλοξενούμενοι περνούσαν την μπάλα ανάμεσα στις γραμμές, η συμπεριφορά της αμυντικής γραμμής ήταν σωστή.

Ο ΠΑΟΚ δεν έφαγε φάσεις στην πλάτη της άμυνας και μπορούσε να ζήσει με σέντρες για το κεφάλι του Σεφέροβιτς ή με απειλή από εκτελέσεις φάουλ σαν αυτή που βρήκε στο δοκάρι. Το πλάνο λειτούργησε όσο καλύτερα γινόταν.

Και η μία φορά που “έσπασε”, έγινε με τον τρόπο που φοβόταν κανείς βλέποντας το ματς. Η άμυνα του ΠΑΟΚ στο ανέβασμα, απώλεια κατοχής, ρήγμα στη μέσα πλευρά του Κρέσπο. Ο Έβερτον είχε το καθαρό τετ-α-τετ από πλάγια, αλλά ο Ζιβκοβιτς κράτησε τον ΠΑΟΚ. Δεν λέει και να αποκλειστείς από Έβερτον, κάπου ώπα.

Όπως και με την Μπεσίκτας, έτσι και με την Μπενφίκα, ο ΠΑΟΚ παρουσιάστηκε στο χορτάρι όπως έπρεπε. Με τους Τούρκους ήταν κύμα και τους σάρωσε με το καλημέρα, με τους Πορτογάλους ήταν κυματοθραύστης που τους κράτησε μακριά. Τα διαφορετικά ζητούμενα φαίνονται αν σκεφτεί κανείς τους ρόλους που υπηρέτησε ο Τζόλης, ο θαυματουργός 18χρονος.

Με την Μπεσίκτας ήταν το αστέρι με γκολ και ασίστ, με την Μπενφίκα έδειξε πως μπορεί να βρει τον τρόπο να βοηθήσει ακόμα και σε διαφορετικές, πιο δύσκολες συνθήκες. Ο μικρός εντυπωσιάζει διαρκώς, παρότι έχασε μάχες, έδειξε πως εκτός από το θάρρος και τα προσόντα, έχει και το μυαλό να σταθεί σε τέτοιες μάχες λεπτομερειών.

Η κλήρωση μπορεί να έφερε τον ΠΑΟΚ γηπεδούχο στους δύο προκριματικούς, αλλά οι ευκαιρίες κρίνονται από το πως παρουσιάζεσαι εσύ. Η ομάδα του Αμπέλ παρουσιάστηκε με τα απαιτούμενα επίπεδα ενέργειας και πολύ πιο δουλεμένη, “εγκατεστημένη” τη διάταξη του 3-4-3. Μπορεί ακόμα να υπάρχουν ερωτηματικά για το πως θα λειτουργήσει στην Ελλάδα, αλλά απέναντι στην Μπενφίκα ήταν αυτό που έσωσε την παρτίδα για τον ΠΑΟΚ, τον έκανε να νιώσει καλά στο χορτάρι και του έδωσε το δικαίωμα να το πάει μέχρι τέλους, να αποκλείσει την Μπενφίκα.

Το ένιωθες στο 2ο ημίχρονο, το ένιωσε κι ο Αμπέλ, που σήκωσε Ζίβκοβιτς και Σβιντέρσκι. Και φρεσκάδα ήθελε να δώσει μπροστά, αλλά και το μήνυμα στην ομάδα ήθελε να στείλει. “Πάμε τώρα να το πάρουμε”. Ο Πολωνός δεν μπήκε γιατί ενδιάμεσα έγινε το 1-0, αλλά μπήκε ο Σέρβος και έβαλε υπογραφή.

Στο τέλος, το τι σήμαινε η βραδιά καθρεφτίστηκε στο ξέσπασμα του Βαρέλα. Με κάποιο τρόπο σε αυτόν “γράφουν” όλα. Αυτός σε “εκείνο” το γκολ-πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, αυτός στο ξέσπασμα με τον γιο του, αυτός και τώρα, που ο ΠΑΟΚ απέκλεισε την Μπενφίκα.

Η δουλειά δεν έχει τελειώσει, υπάρχει ακόμα η Κράσνονταρ. Προφανώς και θα είναι τεράστιο λάθος του ΠΑΟΚ να μην ξεχάσει αύριο κιόλας την Μπενφίκα ή να πιστέψει πως η ιστορία με τους Ρώσους είναι κάτι διαφορετικό από 50-50.

Τίποτα δεν έγινε πιο εύκολο απόψε. Το βασικό είναι πως ο ΠΑΟΚ είναι καλά, αυτό μετράει. Μένει να βάλει με την Κράσνονταρ το “τικ” που του απομένει. Τα τελευταία χρόνια έπαιξε τελικούς, πήρε Κύπελλα, διεκδίκησε πρωτάθλημα, το κατέκτησε αήττητος, το διεκδίκησε ξανά ως κάτοχος και το έχασε.

Τα έκανε όλα, αλλά μένει το “ποτέ” των ομίλων. Αυτό το τικ πρέπει να μπει φέτος.