Και στο τέλος άνοιξαν οι ουρανοί. Όπως είθισται στους τελικούς που γίνονται στο Λουζνίκι (Champions League 2008). Μόνο που αυτή η βροχή δεν ήταν απλή περίπτωση, δεν ήταν απλώς και μόνο για να δώσει δραματικό τόνο στις φωτογραφίες. Όλοι έγιναν μούσκεμα σε μερικά λεπτά, ήταν σαν να έχουν βγει μόλις από βουτιά στην πισίνα.

Μέχρι να έρθει η ώρα της απονομής, το σκηνικό ήδη δεν έμοιαζε με κανένα άλλο που έχουμε δει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ένα τεράστιο μπουγέλο, ένα πάρτι παιδιών που βρίσκονται στην καλύτερη εκδρομή της ζωή τους.

Καμία Παγκόσμια Πρωταθλήτρια δεν είχε ποτέ χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας απ'τη φετινή Γαλλία. Πως θα μπορούσε αυτό να μην καθρεφτιστεί και στους πανηγυρισμούς. Και τα πιτσιρίκια μας χάρισαν την απονομή των απονομών.

Μούσκεμα απ'το μπουγέλο των ουρανών, με τα χρυσά χαρτάκια κολλημένα στο δέρμα τους, οι μικροί του Ντεσάμπ σήκωσαν το τρόπαιο όπως θα σήκωναν το σχολικό πρωτάθλημα.

Με βουτιές στο βρεγμένο χορτάρι, με χορούς, με τον Μεντί να κάνει τσουλήθρα με το κύπελλο στα χέρια και τους υπόλοιπους πέφτουν πάνω του, σαν ομάδα που πανηγυρίζει το τουρνουά beach soccer με βουτιά στα νερά.

Και κάπου μέσα σε όλο αυτό, ο Πογκμπά έκανε και το dab που ολοκλήρωσε την εικόνα. Γιατί; Γιατί ήταν αυτό που συζητήσαμε για τη Γαλλία στο preview του Μουντιάλ.

"Η Γαλλία μπορεί να είναι και το μεγαλύτερο ερωτηματικό. Ο,τι κι αν κάνει, θα το θεωρήσω λογικό: δεν θα εκπλαγώ αν αποχαιρετήσουν πάλι στους οκτώ, δεν θα πέσω απ’τα σύννεφα αν γίνουν οι πρώτοι που θα το σηκώσουν με dab".

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Τελικά το σήκωσαν με dab τα παιδιά της πενταήμερης. Αυτά που πήγαν στη Ρωσία γιατί ήθελαν "τον κόσμο και ο,τι περιέχει". Με την ατάκα του Τόνι Μοντάνα τους προλογίσαμε στην αρχή του τουρνουά.

Αυτό το "The world is yours" του Σημαδεμένου. Αυτό που ο Σαΐντ στο "Μίσος" του Κασοβίτς βλέπει στη διαφήμιση στον τοίχο. Και βγάζει το σπρέι απ'το μπουφάν, για να αλλάξει ένα γράμμα, για να το κάνει "Ο κόσμος είναι δικός μας" πριν χαθεί τρέχοντας στο στενό.

Τα παιδιά απ'τα προάστια, τα παιδιά των μεταναστών, τα παιδιά που έχουν πατέρα απ'το Καμερούν και μητέρα απ'την Αλγερία, όπως ο Εμπαπέ. Στο πρώτο άκουσμα, δεν υπάρχει τίποτα γαλλικό, όμως τίποτα δεν είναι πιο γαλλικό απ'αυτό. Οι 19 απ'τους 23 της αποστολής είναι μετανάστες ή παιδιά μεταναστών.

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΑΠ'ΤΟ ΜΠΑΤΑΚΛΑΝ

Μέσα απ'την μπλε εμφάνιση της Γαλλίας έγραφε "Nos differences nous unissent". "Οι διαφορές μας μάς ενώνουν". Ο Βενσάν, ο Σαΐντ κι ο Ιμπέρ, όπως λέμε ο Γκριεζμάν, ο Φεκίρ και ο Πογκμπά. Τα παιδιά του "Μίσους" έβγαλαν στους δρόμους τη Γαλλία της αγάπης.

Στο όνομα αυτής, αυτό το τρόπαιο θα πρέπει να περάσει μια βόλτα απ'το Μπατακλάν. Για χορό και τραγούδι, για γέλια και χαρές, για πάρτι. Η Γαλλία έπαιζε εκείνο το βράδυ. Απ'το Σταντ ντε Φρανς ξεκίνησαν όλα και από τύχη δεν έγιναν και μέσα στο γήπεδο. Η ίδια η ομάδα των διαφορών που ενώνουν θα επιστρέψει σ'αυτήν την πόλη με το χρυσό τρόπαιο στα χέρια. Τα προάστια νίκησαν και μαζί τους νίκησε η αγάπη, η ενότητα.

ΕΝΑ ΤΑΚΛΙΝΓΚ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ

Αυτή που καθρεφτιζόταν στα νεανικά πρόσωπα των νικητών. Με καταγωγή από όποια χώρα της Αφρικής μπορεί να φανταστεί κανείς, με χριστιανούς και μουσουλμάνους μαζί, με πατρίδα το ποδόσφαιρο και τη χώρα που τους ένωσε.

Το μόνο που έλειπε ήταν να ξεκινήσουν λίγο νωρίτερα και να κάνουν μαζικά τάκλινγκ στον Πούτιν και τη συνοδεία του που πέρασαν μπροστά απ'τις κάμερες ακριβώς τη στιγμή της απονομής. Έτσι, για να δούμε τι θα γίνει και γιατί στο φινάλε, ποιος περνάει μπροστά απ'τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές; Αυτός που δεν βλέπει τίποτα γύρω του.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΗΣ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ

Θέλετε και ποδόσφαιρο; ΟΚ, πάμε. Μια κατάκτηση στα όρια του "εύκολου"; Ναι, γιατί όχι, μπορούμε να το πούμε. Τελικά η Γαλλία το πήρε όσο εύκολα πήρε και τον τελικό: με ανησυχία που στην ουσία κράτησε λίγο. Οι πρωταθλητές τα είχαν όλα και είχαν μαζί τους και τη ρέντα του εκάστοτε πρωταθλητή.

Τι σημαίνει τα είχαν όλα; Ας το πούμε έτσι. Στη φυσική υπάρχει "το παράδοξο της ακαταμάχητης δύναμης". Κι αυτό το παράδοξο είναι η εξής ερώτηση: τι συμβαίνει όταν μία ασταμάτητη δύναμη συγκρουστεί με ένα αμετακίνητο αντικείμενο; Ποιος θα νικήσει, αυτός που δεν σταματιέται με τίποτα ή αυτός που δεν μετακινείται με τίποτα;

Απάντηση δεν υπάρχει, αλλά η Γαλλία τα είχε και τα δύο. Χωρίς την μπάλα ήταν το αμετακίνητο αντικείμενο: πολύ απλά δεν γινόταν να πλησιάσεις την περιοχή της απ'τη στιγμή που έπαιζε τόσο χαμηλά και με τέτοια όπλα καταστροφής. Με την μπάλα ήταν η ασταμάτητη δύναμη: όταν έκλεβε και έπαιζε στον χώρο, δεν γινόταν να σταματηθεί.

ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΞΕΡΞΗ

Το παράπονο είναι πως το δεύτερο το έκανε πολύ λίγο σε σχέση με τα προσόντα της. Το πλάνο του Ντεσάμπ ήθελε τη Γαλλία να είναι απροσπέλαστη σε βαθμό που την έκανε λιγότερο επικίνδυνη στην κόντρα απ'ότι θα μπορούσε.

Το σενάριο του τουρνουά τους έφερε μόνο μια φορά να χρειαστεί να κατεβάσουν το χειρόφρενο, στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στην Αργεντινή, όταν και πέρασαν πάνω απ'τους αντιπάλους τους σαν να μην υπήρχαν. Ο,τι κι αν θα μπορούσαν να κάνουν, σημασία έχει πως αυτό που επέλεξαν ήταν ανίκητο: είχαν τον στρατό του Ξέρξη και περίμεναν πίσω σαν τους Σπαρτιάτες.

ΠΩΣ ΘΑ ΧΑΣΕΙΣ;

Για να νικηθούν θα έπρεπε να τους πάνε όλα στραβά (όπως πήγαν στη Βραζιλία απέναντι στο Βέλγιο). Για να νικηθούν στον τελικό θα έπρεπε οι Κροάτες να σβήσουν τον ρυθμό, αφού εξ ορισμού θα είχαν την κατοχή. Το βασικό ζητούμενο ήταν μια ασφαλής κατοχή, που δεν θα οδηγούσε σε αντεπιθέσεις, κι ας ήταν και στείρα, χωρίς ευκαιρίες απέναντι στον γαλλικό τοίχο.

Η ομάδα του Μόντριτς το πέτυχε, αλλά η μπάλα ήταν με τους Μπλε. Σ’αυτές τις συνθήκες, με την Κροατία να έχει έλεγχο κατοχής/ρυθμού, οι Γάλλοι βρήκαν δύο γκολ χωρίς ευκαιρία. Ένα αυτογκόλ με το πρώτο γέμισμα στην περιοχή, συν ένα απ’το πέναλτι που υπέδειξε ο Πιντάνα μετά τα ριπλέι του VAR.

Όταν τα έχεις όλα και βρίσκεις έτσι και δύο γκολ, πως θα χάσεις; Κάποια στιγμή θα βγάλεις και ποιότητα, κάποια στιγμή θα τρέξεις και στους χώρους. Μπορεί οι αντεπιθέσεις των Γάλλων να ήταν ξανά σποραδικές και όχι καλές (δεν οδήγησαν σε καθαρή ευκαιρία), αλλά οι κανονιές των Πογκμπα-Εμπαπέ βρήκαν τελείως απροετοίμαστο τον Σούμπασιτς.

ΔΥΟ ΣΕΡΙ ΝΙΚΗΤΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΝΤΡΑ

Κάπως έτσι η συντηρητική Γαλλία του 2018 έγινε η πρώτη ομάδα που βάζει τέσσερα σε τελικό μετά την μυθική Βραζιλία του 1970. Τότε το έκαναν παίζοντας. Τώρα τα τέσσερα τα έβαλε η ομάδα που παίζει στην κόντρα, αφού πλέον τα “αφεντικά της κατοχής” (Ισπανία 2010, Γερμανία 2014) νικούν με 1-0.

Κι έτσι το ποδόσφαιρο έχει δύο σερί νικήτριες "στην κόντρα" (Πορτογαλία, Γαλλία), μετά από τέσσερις συνεχόμενες νίκες της πρωτοβουλίας (Ισπανία 2008-2010, 2012, Γερμανία 2014).

ΕΝΑ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ΣΤΟ 1-1

Η μεγάλη αδικία του τελικού θα ήταν αυτός να κριθεί με αυτογκόλ. Και μάλιστα αυτογκόλ του Μάντζουκιτς, εκείνου που με γκολ και ασίστ έγραψε την ιστορία της πορείας της Κροατίας προς τον τελικό. Ευτυχώς οι Κροάτες το έκαναν ξανά.

Για τέταρτο συνεχόμενο αγώνα στα νοκ-άουτ η παρέα του Μόντριτς βρέθηκε πίσω στο σκορ και κατάφερε να ισοφαρίσει. Το κρίμα είναι πως ο ίδιος ο Πέρισιτς έκανε το πέναλτι, που μας στέρησε το να δούμε ένα δεύτερο ημίχρονο να ξεκινάει στο 1-1.

Θα ήταν δίκαιο για τους Κροάτες να μπορούν να διαχειριστούν και το δεύτερο ημίχρονο στην ισοπαλία και σίγουρα θα ήταν καλύτερο για τους ουδέτερους θεατές. Οι ηττημένοι έκαναν ο,τι μπορούσαν, αλλά δεν ήταν αρκετό. Ειδικά απ'τη στιγμή που ο Σούμπασιτς είχε αντιδράσεις που σε έκαναν να πιστεύεις πως έπαιζε τραυματίας στο δεύτερο ημίχρονο.

ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ

Ο τελικός ήταν λίγο freak, κάποιες στιγμές έμοιαζε με φιλικό ανέτοιμων ομάδων που συμβαίνουν περίεργα πράγματα, αλλά στο σύνολο αποδόθηκε δικαιοσύνη. Η Γαλλία πήρε το τρόπαιο και η Κροατία τη θέση στη λίστα των χαμένων που δεν πρόκειται να ξεχαστούν.

Ξέρετε, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα απ'το "η ιστορία θυμάται μόνο τους νικητές". Κανείς δεν ξέχασε την Ολλανδία του 1974, τη Βραζιλία του 1982, το Καμερούν του 1990, τη Βουλγαρία του 1994, κτλ. Ακόμα και αυτά που δεν είδαμε ποτέ, όπως η Ουγγαρία του 1954, επέζησαν μέσω των αφηγήσεων, ο θρύλος τους είναι ζωντανός.

Γι'αυτό και τελικά είναι ταιριαστό το βραβείο του MVP να πηγαίνει σε κάποιον απ'τους ηττημένους. Ο Μόντριτς το πήρε δίκαια και για έκτη σερί φορά ο MVP δεν είναι απ'τους νικητές. Γιατί; Μάλλον γιατί για να ξεχωρίσει κάποιος σημαίνει πως γύρω του δεν υπήρχαν όσοι πρωταγωνιστές υπήρχαν σ'αυτούς που πήραν την κούπα.