Ο Λεμονής κέρδισε χρόνο, ο Λουτσέσκου έχασε πόντους

Πριν καν γίνει η σέντρα στο ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, η μπάλα ήταν στο γήπεδο του Λεμονή. Ο τεχνικός του Ολυμπιακού, αυτός που "ξέρει τι είναι Ολυμπιακός, πως πρέπει να παίζει και τι θέλει ο κόσμος της ομάδας" έπρεπε να δείξει ρεαλισμό. Στην ουσία έπρεπε να ξεχάσει αυτά που ξέρει.

Καλά και πιασάρικα τα "ξέρει την ομάδα και πως πρέπει να παίζει", αλλά υπάρχει και η πραγματικότητα. Κι αυτή έλεγε πως ο Λεμονής όφειλε να ξεχάσει τα κλισέ. Πολύ απλά γιατί αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να παίξει "όπως πρέπει".

Τα συζητάμε απ’την αρχή της σεζόν, τα είπαμε και μετά το ματς στη Βαρκελώνη. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί με τίποτα να υπηρετήσει ρόλο πρωτοβουλίας κι ακόμα χρειάζεται χρόνο. Οργανωμένη άμυνα δεν μπορεί να ανοίξει με επιτυχία, απειλεί σοβαρά μόνο όταν βρει χώρους και δεν έχει αμυντική ασφάλεια.

Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΕΦΕΡΕ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

Μ’αυτά έπρεπε να ασχοληθεί ο Λεμονής, όχι με τα "εδώ είναι Πειραιάς, παίρνουμε την μπάλα και τους κερδίζουμε". Κι ο Έλληνας τεχνικός έδειξε ρεαλισμό. Έδωσε στον Ολυμπιακό το ιδανικό πλάνο για να πάει το ματς στο ίσως μοναδικό σενάριο που τον βολεύει.

Τρέξιμο, πίεση, καλύψεις. Όχι μεγάλη κατοχή, όχι επιθέσεις με πολλούς παίκτες, όχι η άμυνα ψηλά, όχι ανοιχτά οι γραμμές. "Κλειστό ματς, σβηστό, να μη βρει χώρους ο ΠΑΟΚ και κάτι θα κάνουμε στην επίθεση. Μπορεί με μια κόντρα, με ένα στημένο να τη βρούμε την άκρη. Κι αν δεν την βρούμε, δεν πειράζει".

ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΧΡΟΝΟ, ΚΕΡΔΙΣΕ ΧΡΟΝΟ

Ο κόσμος πολλές φορές μας κατηγορεί πως κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, αλλά όχι. Τα ίδια έλεγα και πριν το ματς, τα ίδια θα έλεγα και χωρίς την καραμπόλα που έφερε το γκολ του Ένχελς. Και χωρίς αυτή τη φάση, χωρίς το 1-0, με το ματς να λήγει χωρίς γκολ, πάλι θα υποστήριζα πως ο Λεμονής έδειξε ρεαλισμό και έκανε το καλύτερο δυνατό.

Να παίξει επίθεση δεν μπορεί, να νοιώσει ασφάλεια πίσω με την άμυνα ψηλά δεν μπορεί. Χρειάζεται ακόμα χρόνο, να βρει σταθερό κορμό, να δουλέψει συνεργασίες επιθετικά. Κι αυτόν τον χρόνο δεν θα τον είχε αν το +4 γινόταν +7.

Η σωστή, η συνετή σκέψη ήταν "καλή είναι και η ισοπαλία. Ας σβήσουμε το ματς, ας ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες για ένα καταστροφικό διπλό. Αν έρθει Χ, κερδίζουμε χρόνο για να βελτιωθούμε. Αν έρθει η νίκη, ακόμα καλύτερα, αλλά και πάλι θέλουμε δουλειά".

Ο Ολυμπιακός κέρδισε αυτό ακριβώς. Χρόνο να δουλέψει για να βελτιωθεί, να γίνει καλύτερος σε ένα πρωτάθλημα που όλοι χάνουν βαθμούς και η βαλίτσα θα πάει μακριά. Η νίκη επί του ΠΑΟΚ δεν του έλυσε κανένα πρόβλημα, απλώς μείωσε τη διαφορά.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Η εικόνα στο χορτάρι δεν συνιστά επίλυση προβλημάτων, αλλά πιστοποίησή τους. Ο Ολυμπιακός υιοθέτησε και υπηρέτησε αυτό το αγωνιστικό σχέδιο γιατί αυτήν την εποχή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Άμυνα και τέσσερις τελικές, ξενίζει ή όχι, αυτός είναι ο πήχης στο παρόν του Ολυμπιακού. Το ίδιο λέει και η εικόνα μετά το 1-0, το ίδιο λένε και οι αλλαγές του Λεμονή.

Τα προηγούμενα χρόνια βλέπαμε τον Ολυμπιακό στο Φάληρο να βρίσκει το προβάδισμα στα ντέρμπι και μετά να διαλύει τους αντιπάλους στην κόντρα. Το έκανε σε Δέλλα-Κετσπάγια και τους “έδιωξε”, το έκανε στον Στραματσόνι που σύντομα έφυγε κι αυτός.

ΟΥΤΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, ΟΥΤΕ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

Την Κυριακή το βράδυ βρήκε ξανά γκολ από στημένη φάση, αλλά αυτή τη φορά ούτε λόγος για κόντρες: και πως να τις βρει όταν όλοι πρέπει να αμυνθούν πολύ χαμηλά για να κρατηθεί το πολύτιμο 1-0.

Ούτε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας ως γηπεδούχος, ούτε αντεπιθέσεις αφού αφήσει την μπάλα στον αντίπαλο. Ένα σφιχτό 1-0, που ήρθε με κόπο και ιδρώτα, με ρεαλισμό στα όρια του κυνισμού. "Θα έπρεπε να μπορούμε να κάνουμε άλλα, όμως τώρα μπορούμε μόνο αυτό".

Ο Ολυμπιακός περισσότερο έπαιξε σωστά, παρά έπαιξε καλά. Η νίκη του είναι 100% δίκαιη, αφού επέλεξε σωστό πλάνο και το υπηρέτησε όσο καλύτερα μπορούσε. Δεν προσπάθησε να κοροϊδέψει τον καθρέφτη του, σεβάστηκε τα προβλήματα που βγάζει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια του φέτος, τα αποδέχθηκε και προσπάθησε να μείνει ζωντανός με ο,τι έχει.

Ο ΛΕΜΟΝΗΣ ΠΙΣΤΩΝΕΤΑΙ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Το πέτυχε στο μάξιμουμ, κέρδισε χρόνο και εκτός απ’την προσπάθεια των παικτών, το οφείλει στον προπονητή του, που δείχνει ρεαλισμό. Ο Λεμονής δεν κάνει διαχείριση "Ολυμπιακοφροσύνης", δεν κάνει τρέλες που θα αποδείξουν πόσο επιθετικός πρέπει να είναι ο Ολυμπιακός και σχεδόν σε όλες τις επιλογές του δείχνει επίγνωση της πραγματικότητας.

Προφανώς και θα κριθεί απ’το πως και πόσο θα βελτιώσει τον Ολυμπιακό στη συνέχεια, απ’το πως θα τον κάνει καλύτερο στον ρόλο του αφεντικού, πως θα δέσει την άμυνα, πως θα χτίσει καλύτερες επιθέσεις, κτλ.

Μέχρι τότε, του πιστώνεται 100% πως ανέβηκε σε ένα καράβι που μπάζει νερά και το μέλημά του είναι να κλείσει τις τρύπες και να βάλει μπρος στις αντλίες, όχι να το βγάλει πρόσω ολοταχώς στο ανοιχτό πέλαγος για να δείξει έτσι πως τάχα αυτός ξέρει να το κουμαντάρει καλύτερα απ’όλους.

ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΟΚ

Πάμε και στον ΠΑΟΚ. Η μία όψη του νομίσματος λέει πως η αγωνιστική εικόνα του ντέρμπι πιστοποιεί τα προβλήματα του Ολυμπιακού και πως αυτή τη στιγμή ο Δικέφαλος είναι πιο καλά, είναι αυτός που οι ερυθρόλευκοι πρέπει να κοπιάσουν πολύ για να τον αντιμετωπίσουν. Σωστό και αληθές.

Όμως, η άλλη όψη λέει πως το να σε φοβάται αγωνιστικά ο αντίπαλος είναι μισή κατάκτηση όταν εσύ δεν μπορείς να κεφαλοποιήσεις αυτόν τον φόβο. Ναι, κάτι λέει για το μομέντουμ το γεγονός πως ο Ολυμπιακός πρέπει να αμυνθεί μαζικά απ’το 60’ στην έδρα του για να κρατήσει το 1-0 επί του ΠΑΟΚ.

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ

Αλλά τι να το κάνεις, εκτός από τίτλο τιμής και απόδειξη προόδου, όταν σ’αυτόν τον ρόλο του αφεντικού δεν έχεις την εικόνα που πρέπει; Τι να το κάνεις όταν η απάντησή σου είναι να σηκώνεις την μπάλα σε κάθε φάουλ που κερδίζεις, γιατί δεν μπορείς να απειλήσεις ούτε κάθετα, ούτε απ’τα άκρα;

Αν ο ΠΑΟΚ είχε έστω δύο διπλά σε Λιβαδιά, Ριζούπολη και Λάρισα, θα λέγαμε πως μπορεί στο Φάληρο να έχασε, αλλά ήρθε στον Πειραιά και ανάγκασε τον Ολυμπιακό να αμυνθεί και απλώς αυτή τη φορά δεν βρήκε την άκρη επιθετικά.

ΧΩΡΙΣ ΔΙΠΛΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ

Όμως άκρη δεν βρήκε στη Λιβαδειά και έμεινε στο 0-0 με τον Λεβαδειακό, το ίδιο έκανε με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη, ενώ στη Λάρισα που σκόραρε, έκανε ένα άθλιο δεύτερο ημίχρονο και το πλήρωσε στο τέλος. Ωραίος ο ρόλος του ισχυρού αγωνιστικά, ωραίο να σε παίζουν κλειστά μικροί και ο Ολυμπιακός, αλλά ακόμα πιο ωραίο το να είσαι καλός σ’αυτόν τον ρόλο.

Με τρεις βαθμούς σε τέσσερα ματς μακριά απ’την Τούμπα, καλός δεν είσαι. Οι γκέλες όλων έχουν κάνει ανεκτά τα στραβοπατήματα, ο ΠΑΟΚ δεν έχει χάσει έδαφος. Όμως, πρωταθλητισμό με νίκες μόνο εντός, δεν κάνεις.

Ούτε μπορείς να συνεχίσεις να χαίρεσαι που αντιμετωπίζεσαι ως καλή ομάδα αν δεν μάθεις να παίζεις και να κερδίζεις ως τέτοια. Ωραίο το να λες "μας έκαναν μόνο τέσσερις τελικές στην έδρα τους", αλλά ακόμα καλύτερο το να έχεις απειλήσει εσύ περισσότερο.

Ο ΛΟΥΤΣΕΣΚΟΥ ΕΧΑΣΕ ΠΟΝΤΟΥΣ

Ο Λουτσέσκου συνεχίζει να μην πείθει ως προπονητής ομάδας που είναι αφεντικό στα ματς. Θα πω ξανά πως ήρθε αργά, πως παρέλαβε μια ομάδα που είχε θέμα φυσικής κατάστασης και έπρεπε να ενσωματώσει νέους ποδοσφαιριστές που ήρθαν αργά και ανέτοιμοι.

Οι δικαιολογίες υπάρχουν, αλλά υπάρχει και η αίσθηση πως ο ίδιος ο κόουτς δεν έχει ως φόρτε το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Με νίκη στο Φάληρο, με διαφορετική εικόνα, ο Ρουμάνος είχε την ευκαιρία να τα κάνει όλα να ξεχαστούν. Αντί να κερδίσει πόντους, έχασε και δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

ΟΥΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟΝ ΠΕΛΚΑ, ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΕΒΑΛΕ ΑΛΛΑΓΗ

Θεωρώ λανθασμένη την απόφαση να μην ξεκινήσει ο Πέλκας, όμως μπορώ να καταλάβω κάθε προπονητή που στο μεγάλο ματς σκέφτεται συντηρητικά και λέει "ποιος Πέλκας, θα πάω με τα ονόματα, Μακ-Βιεϊρίνια". Ίσως φοβική σκέψη, αλλά αυτοί κάθονται στον πάγκο, όχι εμείς.

Δεν κατανοώ όμως πως γίνεται ο Πέλκας να μην πατήσει χορτάρι σ’αυτό το ματς. Ο μικρός έχει γκολ και ασίστ την προηγούμενη εβδομάδα, είναι μέσα σχεδόν σε ο,τι καλό έχει φτιάξει με την μπάλα κάτω ο Δικέφαλος το τελευταίο διάστημα.

ΠΑΙΖΕΙ ΛΕΣ ΚΑΙ ΚΡΙΝΕΤΑΙ Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΑΤΣ

Κάθε φορά που βλέπω φέτος τον Πέλκα να αγωνίζεται σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. Μπορεί να μην είναι ξεκάθαρα καλύτερος απ’τους υπόλοιπους, αλλά μόνο αυτός παίζει σε κάθε ματς λες και κρίνεται η καριέρα του απ’αυτό το 90λεπτο, απ’τη φετινή σεζόν. Σκίζεται, παθιάζεται, "πεθαίνει" στο γήπεδο.

Ο ΠΑΟΚ ακόμα δεν έχει πάρει πολλά απ’τους παίκτες που έφερε για να παίξουν πίσω απ’τον Πρίγιοβιτς και μέχρι να το κάνει, δεν έχει την πολυτέλεια να αγνοεί τον Πέλκα.

Μπορεί αν όλοι παίζουν στο 100%, ο μικρός να μην είναι καλύτερος ούτε απ’τον Βιεϊρίνια, ούτε απ’τον Μακ, ούτε απ’τον Ελ Καντουρί. Όμως κανείς τους δεν είναι στο 100%, κανείς τους δεν είναι ξεκάθαρα καλύτερός του αυτήν την εποχή.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΛΕΣ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΜΥΝΕΤΑΙ

Και σίγουρα δεν μπορεί να δώσει περισσότερα απ’τον Πέλκα ο Τζάλμα Κάμπος που μπήκε στα άκρα. Δεν είναι νέος παίκτης, τον είδαμε και πέρσι. Υπάρχει φίλος του ΠΑΟΚ που να θυμάται να πήρε κάτι απ’τον Κάμπος απέναντι σε κλειστή άμυνα, σε παιχνίδι μισού γηπέδου;

Ο ΠΑΟΚ έχανε και αντιμετώπιζε μαζική άμυνα και ο Λουτσέσκου έκανε αλλαγές λες και αμύνεται αυτός και παίζει στις αντεπιθέσεις. "Να μπει ο Σάχοφ για να έχουμε ύψος στο κέντρο, να βάλουμε και τον Κάμπος να τρέξει στην κόντρα και τον Μπίσεσβαρ να κάνει μια μπαλιά".

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ

Λέω και γράφω συνέχεια πως είναι λάθος να κρίνουμε τους προπονητές μόνο απ’τις ενδεκάδες και τις αλλαγές, γιατί είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της δουλειάς τους. Όμως, απ’τον Λουτσέσκου δεν περιμένω και τίποτα τρομερό στο κομμάτι της επιθετικής λειτουργίας και γι’αυτό εστιάζω σε ενδεκάδα κι αλλαγές, γιατί εκεί περίμενα περισσότερα.

Δεν γίνεται να μην μπει καθόλου ο Πέλκας, δεν γίνεται να βγει ο Μαουρίσιο για χάρη του Σάχοφ (απόδειξη πως το μόνο σχέδιο ήταν "σηκώστε την μπάλα"), δεν γίνεται να μπει ο Κάμπος που δεν προσφέρει ποτέ σε κλειστούς χώρους, δεν γίνεται ο Μπίσεσβαρ να περιμένει μέχρι το 79’.

ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟ

Το πρόβλημα για τον ΠΑΟΚ δεν είναι πως έχασε ευκαιρία για +7, ούτε που η πρώτη του ήττα έφερε τον Ολυμπιακό σε απόσταση αναπνοής. Το πρόβλημα είναι πως έχει προοδεύσει τόσο που να προκαλεί αγωνιστικό φόβο, αλλά ακόμα δεν δείχνει ικανός ώστε να παίξει αυτόν τον ρόλο όπως πρέπει.

Το να πειστούν για την πρόοδό σου και να σου αναγνωρίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο είναι μεγάλο βήμα. Αλλά δεν σε πάει και πολύ μακριά αν δεν ανταποκριθείς σ’αυτόν.