"Η Τότεναμ θα έπρεπε να έχει πουλήσει, να έχει ανανεωθεί, να έχει βάλει νέα γρανάζια στη μηχανή. Δεν την πείραξε γιατί δούλευε τέλεια, αλλά τελικά ήρθε η εποχή που ο χρόνος λειτούργησε εις βάρος της. Ακόμα κι ο ίδιος ο Ποτσετίνο ήθελε το καλοκαίρι να φύγει, ήθελε το Champions League για να πει αντίο, γιατί ήξερε πως ο κύκλος έχει κλείσει.

Τώρα βρέθηκε να κοιτάει τους παίκτες του όπως κοιτούσε τους στρατιώτες του ο Μεγαλέξανδρος στα βάθη της Ασίας. Κουρασμένοι από τις αμέτρητες μάχες, δεν θέλουν να δώσουν άλλες, δεν μπορούν να συνεχίσουν. Ο ηγέτης τους θέλει να προχωρήσουν, αλλά θα το κάνουν με το ζόρι, αναγκαστικά, όχι με την καρδιά τους όπως παλιά. Θα ήθελαν να βρίσκονται αλλού, σε άλλα περιβάλλοντα, με νέα κίνητρα.

Το σόου πρέπει να συνεχιστεί, ο Ποτσετίνο είναι αναγκασμένος να κάνει ο,τι μπορεί για να διορθώσει την ομάδα και να βγει η σεζόν. Το καλοκαίρι οι αλλαγές θα είναι πολλές, αλλά θα είναι και καθυστερημένες: έπρεπε να έχουν γίνει νωρίτερα. Ο δρόμος μέχρι το τέλος της σεζόν θα είναι μακρύς, περίπου σαν την επιστροφή των Μακεδόνων από την Ινδία πίσω στη Βαβυλώνα.

Θα είναι άθλος του Ποτσετίνο αν βρει τον τρόπο να κερδίσει κάτι καλό σ'αυτήν την τελευταία σεζόν".

Έτσι ακριβώς κατέληγε το κείμενο πριν από έναν μήνα για τα φετινά προβλήματα της Τότεναμ. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια το μέλλον στον αθλητισμό, αλλά φαινόταν πως το καράβι των Λονδρέζων ήταν δύσκολο να σωθεί. Η σεζόν ήταν χαμένη, όλα θα άλλαζαν το καλοκαίρι.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ

Τελικά ο Λέβι αποφάσισε να μην περιμένει και πήρε το κεφάλι του Ποτσετίνο. Το ποδόσφαιρο είναι αδίστακτο πια, παντού. Ο Ρανιέρι έχασε τη δουλειά του στη Λέστερ λίγους μήνες μετά την απίστευτη κατάκτηση της Premier League. Ο Ποτσετίνο έχασε τη δική του λίγους μήνες μετά την ιστορική για την Τότεναμ πορεία μέχρι τον τελικό του Champions League.

Δεν θα κάνει λάθος όποιος σκεφτεί πως τίποτα δεν θα άλλαζε, ακόμα κι αν οι Σπερς είχαν πάρει τον τελικό της Μαδρίτης: και πάλι ο Αργεντινός θα έβλεπε την πόρτα της εξόδου. Αν μια ομάδα περάσει την κόκκινη γραμμή, αν είναι σαφές πως το καράβι δεν σώζεται, δεν υπάρχει λόγος να ξοδεύεται πολύτιμος χρόνος. Αφού το τέλος θα έρθει, ας έρθει τώρα, μπαμ-μπαμ. Το ποδόσφαιρο πλέον είναι πιο αμείλικτο από ποτέ.

ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ ΩΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ

Οι απολύσεις δημιουργούν το αίσθημα της αποτυχίας, αλλά φωτιά να πέσει να κάψει όποιον πει πως ο Ποτσετίνο φεύγει ως αποτυχημένος. Πριν απ'αυτόν, η Τότεναμ είχε τερματίσει στην πρώτη τετράδα της Premier League μόλις δύο φορές σε 22 χρόνια. Με αυτόν τερμάτισε στην πρώτη τετράδα τέσσερις φορές στα πέντε χρόνια της ηγεσίας του.

Με αυτόν στο τιμόνι, η Τότεναμ έκανε σταθερά βήματα προόδου. Βρήκε δειλά-δειλά τη θέση της στο Λονδίνο, ξεπετάχτηκε ανάμεσα από Άρσεναλ και Τσέλσι, βρήκε τη θέση της στην Αγγλία όταν άρχισε να αποτελεί πρόβλημα για κάθε ομάδα, βρήκε τη θέση της στην Ευρώπη όταν άρχισε να λάμπει στα νοκ-άουτ του Champions League.

ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΤΣΕΤΙΝΟ Η ΤΟΤΕΝΑΜ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΟΓΚΟ

Ωραίο ποδόσφαιρο, θετική ατμόσφαιρα, ανάδειξη παικτών που οι άλλοι θεωρούσαν περιττούς, βάση στις ακαδημίες και στα δικά της παιδιά. Η Τότεναμ αυτά τα χρόνια πέτυχε και κάτι άλλο, που δεν μετριέται εύκολα με νούμερα: έγινε συμπαθητική σε οποιονδήποτε ουδέτερο, κέρδισε φίλους και συμπάθειες, απέκτησε όγκο στην πλατιά μάζα των ποδοσφαιρόφιλων της γης.

Αν ο Ποτσετίνο έφευγε το καλοκαίρι, θα ήταν ο απόλυτος ήρωας. Έμεινε κι όπως μάθαμε στην τριλογία του Dark Knight, το πράγμα είναι απλό: "Είτε πεθαίνεις ως ήρωας, είτε ζεις τόσο πολύ που στο τέλος γίνεσαι ο κακός". Ο Αργεντινός δεν φεύγει ακριβώς ως κακός, αφού λατρεύεται από τους φίλους της ομάδας: παρόλα αυτά, φεύγει ως αυτός που πρέπει να αποχωρήσει για να σωθεί η ομάδα.

ΟΤΑΝ Ο ΜΟΥΡΙΝΙΟ ΕΛΕΓΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΤΕΝΑΜ

Αντ'αυτού, ο Μουρίνιο. Ο Λέβι είχε αποφασίσει τι ήθελε να κάνει, δεν δημιουργήθηκε ποτέ σίριαλ διαδοχής. Από την πρώτη ώρα τα ρεπορτάζ έλεγαν πως αυτός είναι ο εκλεκτός, οι δυο τους μίλησαν το βράδυ της Τρίτης και την Τετάρτη το πρωί ήρθε η επίσημη ανακοίνωση. Μουρίνιο στην Τότεναμ, με τα διπλάσια λεφτά απ'αυτά που έπαιρνε ο Ποτσετίνο.

Ο Λέβι είχε προσεγγίσει τον Πορτογάλο και το 2007, όταν ο Ζοζέ είχε απολυθεί για πρώτη φορά από την Τσέλσι και μάλιστα είχε προσφέρει πολλά λεφτά για να σπάσει τον όρο του συμβολαίου που έλεγε πως δεν μπορούσε να προπονήσει άλλη ομάδα στην Αγγλία για δύο χρόνια. Ο ίδιος ο Μουρίνιο το 2015 δήλωσε πως δεν μπορούσε ποτέ να πάει στην Τότεναμ, γιατί "αγαπάει πάρα πολύ τους οπαδούς της Τσέλσι".

Αλλά καταλαβαίνετε, όταν το δήλωσε αυτό είχε επιστρέψει στο Στάμφορντ Μπριτζ, έλεγε πως αυτό είναι το σπίτι του και θέλει να μείνει για πάντα, κτλ, κτλ. Δηλώσεις που μείνανε δηλώσεις.

Η ΤΟΤΕΝΑΜ ΣΧΙΖΕΙ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Η απόκτηση του Μουρίνιο είναι στρατηγική κίνηση τεράστιας σημασίας. Η Τότεναμ μοιάζει να αφήνει πίσω της όσα πρέσβευε η εποχή του Ποτσετίνο, να σκίζει τις σελίδες και να αρχίζει να γράφει από την αρχή, σε λευκό χαρτί. Ο Πορτογάλος δεν τικάρει κανένα από τα κουτιά που περιγράφουν τι ήταν η Τότεναμ τις τελευταίες πέντε σεζόν.

Το ποδόσφαιρο του Μου δεν έχει καμία σχέση με τη φιλοσοφία του Μπιελσίστα Ποτσετίνο. Το χαμηλό μπλοκ και η απουσία σχεδίου στην επίθεση δεν έχουν καμία σχέση με την υψηλή πίεση και το positional football. Όταν ο Πορτογάλος ήταν ακόμα στη Γιουνάιτεντ χαρακτήριζε ειρωνικά "philosophy managers" τον Αργεντινό και τον Κλοπ, τσαντιζόταν με τους επαίνους των ΜΜΕ για το ποδόσφαιρο της Τότεναμ και της Λίβερπουλ, τόνιζε διαρκώς πως δεν έχουν κερδίσει τίποτα, όποτε κακώς τους χειροκροτάει ο κόσμος.

ΒΙΑΙΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Ο Μουρίνιο θέλει διαρκώς λεφτά, νέες μεταγραφές, αυτή είναι η πάγια απάντηση σε κάθε πρόβλημα. Δεν έχει σχέση με τη δουλειά της Τότεναμ, με την υπομονή, την ανάδειξη παικτών από τις ακαδημίες, αλλά και τη βελτίωση όσων έρχονται με μεταγραφή. Ο Μουρίνιο δεν θα έπαιρνε ποτέ τον Έρικσεν ή τον Σον, θα ζητούσε αποδεδειγμένους σταρ, έτοιμους να παίξουν αμέσως και να κάνουν εκείνοι τη διαφορά.

Ακόμα και στη σχέση με τους παίκτες και τα media, ο Μουρίνιο κάθεται στον άλλο πόλο απ'αυτόν που καθόταν ο Ποτσετίνο. Για την Τότεναμ των τελευταίων χρόνων, η απόκτηση του Μουρίνιο μοιάζει με συμφωνία με τον διάβολο. Είναι αλλαγή δόγματος, είναι βίαιη αλλαγή πολιτεύματος, είναι αγάλματα που γκρεμίζονται στις πλατείες, είναι μολυβιά που σβήνει την ιστορία και τη γράφει από την αρχή.

Η Τότεναμ παίρνει αυτόν που έκανε χειρονομίες στην κάμερα όταν σε ματς-μαγική εικόνα νικούσε 1-0 την Τότεναμ στο Ολντ Τράφορντ.

ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΨΑΧΝΕΙ ΤΙΤΛΟΥΣ

Την ώρα που ο ποδοσφαιρικός πλανήτης περίμενε να δει ποια θα είναι η συνέχεια για την Τότεναμ που μεγάλωσε, ο Λέβι αποφάσισε πως θα υπάρχει συνέχεια. Δεν πήρε έναν προπονητή να συνεχίσει το έργο του Ποτσετίνο, να χτίσει πάνω σε όσα άφησε, αλλά κάποιον που θα φτιάξει νέο κτήριο, σε άλλη τοποθεσία, με άλλη αρχιτεκτονική και σκοπό.

"Μα εσύ μας είπες πριν από έναν μήνα πως αυτή η ομάδα τελείωσε, θέλει σοβαρό χτίσιμο και ανανέωση". Ναι, ισχύει. Παίκτες θα φύγουν ως ελεύθεροι, απαιτείται σοβαρή ενίσχυση και νέος σχεδιασμός. Δεν είναι παράλογο να θες να χτίσεις κάτι νέο με τον Μουρίνιο, ίσα-ίσα που έχει λογική να πεις το πολύ απλό: το μόνο που μας έλειψε τα τελευταία χρόνια ήταν οι τίτλοι και το μόνο που εγγυάται σίγουρα ο Πορτογάλος είναι αυτό ακριβώς, η κατάκτηση τίτλων.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, Η ΤΟΤΕΝΑΜ 'Η Ο ΜΟΥΡΙΝΙΟ;

Ισχύει, αλλά ο αστερίσκος της φιλοσοφίας παραμένει. Πως θα πορεύτει αυτός ο γάμος όταν ο Μουρίνιο πρεσβεύει τα ακριβώς αντίθετα απ'αυτά που ήταν η Τότεναμ τα τελευταία χρόνια; Ποιος από τους δύο μπορεί να αλλάξει περισσότερο; Ο Πορτογάλος που μοιάζει αγύριστο κεφάλι όσον αφορά το ποδόσφαιρο που διδάσκει και τις γενικές μεθόδους που ακολουθεί ή η Τότεναμ που θα αποφασίσει ξαφνικά να γίνει ομάδα που δίνει στον προπονητή μια μεταγραφή για κάθε πρόβλημα;

Υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο; Το τέλος του Ποτσετίνο και ο πρώτος χρόνος του Πορτογάλου αρκούν για να ζημιωθεί η Τότεναμ σχεδόν 30 εκατομμύρια ευρώ. Η ομάδα είναι 11 βαθμούς πίσω από την 4η θέση, η ορατή απώλεια του Champions League θα φέρει πλήγμα της τάξης των 60-70 εκατομμυρίων. Παίκτες προς πώληση που θα φέρουν πολλά έσοδα είναι δύσκολο να βρεθούν: ο Έρικσεν, ο Αλντερβάιρελντ και ο Βερτόνχεν θα φύγουν ως ελεύθεροι, όσοι μείνουν θα είναι αυτοί πάνω στους οποίους θα θέλει να χτίσει η ομάδα, όχι να τους αποχωριστεί.

Είναι αρκετά μεγάλη η μπάνκα για να στηρίξει εποχή Μουρίνιο, είναι διατεθειμένος ο Πορτογάλος να δουλέψει με ο,τι μπορεί να του προσφέρει η Τότεναμ;

Όπως πάντα, το χορτάρι θα δώσει τις απαντήσεις. Μέχρι να έρθει το καλοκαίρι, θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε τη μάχη που θα δώσει ο Μουρίνιο στην Premier, αλλά κυρίως αυτή που θα δώσει στο Champions League. Τα δικά μου λεφτά για τη φετινή Τότεναμ πάνε εκεί, ενώ ταυτόχρονα περιμένω τον Πορτογάλο να κάνει τα πάντα στο Κύπελλο, για να δείξει από την πρώτη σεζόν αυτό που πάντα επιδιώκει: "Ναι, αλλά εγώ πήρα τίτλους".

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΒΗΣΟΥΝ ΠΟΤΕ

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα πλήξουμε. Περιμένοντας το μέλλον, ας κάνουμε και κάτι άλλο. Ας φροντίσουμε ώστε η καταιγιστική ροή των εξελίξεων στο ποδόσφαιρο και η μανία με τη δόξα των νικητών να μη μας αφήσουν να ξεχάσουμε πόσο υπέροχη ομάδα ήταν η Τότεναμ του Ποτσετίνο.

"Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι είπες, θα ξεχάσουν τι έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πως τους έκανες να αισθανθούν". Το γκολ του Μούρα στο Άμστερνταμ και τα δάκρυα του Ποτσετίνο δεν πρέπει να σβήσουν ποτέ.