Ο Ουγιέ έδωσε την καρδιά του στη Λίβερπουλ και την μπάλα

Ήταν 19 Μαρτίου του 2002. Τότε το Champions League είχε δύο φάσεις ομίλων και στην τελευταία αγωνιστική αυτής της δεύτερης φάσης η Λίβερπουλ υποδεχόταν τη Ρόμα.

Το Άνφιλντ φορούσε ξανά τα ευρωπαϊκά του ρούχα, το διακύβευμα ήταν η πρόκριση στους 16. Η Λίβερπουλ δεν χρειαζόταν απλώς τη νίκη, ήθελε νίκη με 2-0 για πιάσει τη Ρόμα του Καπέλο και να τη βάλει από κάτω στην ισοβαθμία.

Λίγο πριν τη σέντρα, το γήπεδο εξερράγη. Ο Ζεράρ Ουγιέ πέρασε το διάσημο τούνελ του Άνφιλντ και βγήκε ξαφνικά, χωρίς κανείς να το περιμένει, στον αγωνιστικό χώρο.

Ο Καπέλο έσπευσε να τον αγκαλιάσει, η αντίδραση του κόσμου γέμισε τα μάτια του Γάλλου, που δύσκολα συγκράτησε τα δάκρυά του όταν κοιτούσε τις αντιδράσεις στις κερκίδες.

ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ, 12 ΩΡΕΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ

Για πέντε μήνες ήταν απών. Δεν έδινε μάχες δίπλα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά στα κρεβάτια των νοσοκομείων. Σε ένα τέτοιο κρεβάτι έμεινε 12 ώρες.

Στις 13 Οκτωβρίου του 2001, η Λίβερπουλ αντιμετώπιζε τη Λιντς. Ο Ουγιέ στο ημίχρονο παραπονέθηκε για πόνο στο στήθος.

Ο γιατρός της ομάδας τον εξέτασε και δεν τον άφησε να βγει για το δεύτερο ημίχρονο. Ο Γάλλος έφυγε εσπευσμένα για το νοσοκομείο. Η εγχείριση που έγινε την ίδια ημέρα κράτησε σχεδόν μισή μέρα, πλησίασε τις 12 ώρες.

Δεν ήταν αγώνας για τρεις πόντους, ήταν μάχη για τη ζωή του.

"ΘΑ ΕΡΘΩ ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ"

Η Λίβερπουλ συνέχισε χωρίς εκείνον, με τον Φιλ Τόμπσον στο τιμόνι. Στη δεύτερη φάση των ομίλων, οι Κόκκινοι δεν είχαν νίκη. Ο Ουγιέ μίλησε με τον Τόμπσον και του είπε πως αν πάρουν το Χ την 5η αγωνιστική στο Καμπ Νόου και η πρόκριση κρίνεται με τη Ρόμα, θα πάει στο γήπεδο, αν όντως ο βοηθός του πιστεύει πως αυτό θα βοηθήσει την ομάδα.

Κανείς δεν γνώριζε το σχέδιο εκτός από τους δύο. Οι παίκτες τρελάθηκαν όταν τον είδαν στα αποδυτήρια, ο κόσμος το έχασε όταν τον είδε να κατευθύνεται στον πάγκο.

Ο ίδιος ο Καπέλο χρόνια αργότερα του είπε “όταν σε είδα να βγαίνεις στο γήπεδο, κατάλαβα ότι τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα”.

Η Λίβερπουλ νίκησε 2-0, με το σκορ που χρειαζόταν και πέρασε στην επόμενη φάση, η βραδιά εκείνη πήρε τη δική της θέση στο ευρωπαϊκό βιβλίο των Κόκκινων.

"ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ;"

Ο Ουγιέ είχε ακούσει την καρδιά του, είχε επιστρέψει πολύ νωρίτερα από ότι θα έπρεπε. Θα του κόστιζε, το παραδέχθηκε πολλές φορές αργότερα, ήταν λάθος να γυρίσει τόσο νωρίς, δεν έπρεπε να το κάνει, έπρεπε να ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών.

Κατά τη διάρκεια των μηνών της αποθεραπείας, ένας γιατρός του τον ρώτησε "γιατί δεν ξεχνάς το ποδόσφαιρο;" Η απάντηση του Ουγιέ ήταν άμεση. "Και γιατί να μην ξεχάσω και την αναπνοή τότε;"

Ήθελε να γυρίσει και το έκανε πολύ νωρίς. Κι όταν δέκα χρόνια αργότερα η καρδιά του τον έστειλε ξανά στο νοσοκομείο όταν ήταν προπονητής της Άστον Βίλα, στην ουσία είχε έρθει το τέλος της καριέρας του στους πάγκους.

Η στάση των γιατρών ήταν ξεκάθαρη, έπρεπε να φύγει από το ποδόσφαιρο, τον σκότωνε.

Κι αυτή η καρδιά, που ο Ουγιέ έδωσε απλόχερα στο ποδόσφαιρο, ήταν αυτή που δεν άντεξε άλλο. Ο Γάλλος έκανε άλλη μια επέμβαση το Σαββατοκύριακο και το βράδυ της Κυριακής έφυγε από τη ζωή, στα 73 του.

ΕΒΑΛΕ ΤΗ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ

Ο Γάλλος ήταν μεγάλη φιγούρα της προπονητικής και του ποδοσφαίρου. Οι τίτλοι που κατέκτησε μιλούν για τη μεγάλη αξία του κι εκείνοι που δεν κατέκτησε του στέρησαν μια μεγαλύτερη φήμη, που την άξιζε 100%.

Στη Λίβερπουλ πήρε το μαγικό 2001 τρεις τίτλους, το UEFA, το Κύπελλο και το Λιγκ Καπ. Δεν πήρε το πρωτάθλημα ή το Champions League, αλλά εκείνος έβαλε τη Λίβερπουλ ξανά στο χάρτη.

Με τον Ουγιέ οι Κόκκινοι ξεκόλλησαν από τη λάσπη που βρίσκονταν από το 1990, έφυγαν επιτέλους από τα χρόνια που αρνούνταν να αντικρίσουν την πραγματικότητα, να προσαρμοστούν στις σύγχρονες απαιτήσεις του ποδοσφαίρου.

Ο,ΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΒΕΝΓΚΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΕΝΑΛ

Για την παρουσία του στο Άνφιλντ, τα είπε όλα ο πρόεδρος της ομάδας όταν ο Ουγιέ έφυγε από την ομάδα: “Έβαλε τη Λίβερπουλ στον 21ο πρώτο αιώνα”. Ο,τι έκανε ο Βενγκέρ για την Άρσεναλ, αυτό έκανε κι ο Ουγιέ για τους Κόκκινους.

Με λιγότερους τίτλους, με μικρότερη διάρκεια, αλλά με τον ίδιο αντίκτυπο. Τον εκσυχρονισμό ομάδων που ήταν κολλημένες στο παρελθόν.

Αν δεν είχε το μεγάλο πρόβλημα υγείας, ο Ουγιέ ίσως θα κατάφερνε περισσότερα. Αλλά δεν ήταν λίγο πράγμα η επιστροφή στους τίτλους, η παρουσία στο Champions League, η χαρά στα πρόσωπα των φιλάθλων.

Δεν είναι λίγο το ντεμπούτο του Τζέραρντ, το περιβραχιόνιο που του έδωσε, τα γκολ του Φάουλερ, η Χρυσή Μπάλα στα χέρια του Όουεν. Η Λίβερπουλ έγινε πάλι relevant με τον Ουγιέ στον πάγκο.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

Πριν το Άνφιλντ, ο Ουγιέ έκανε πράγματα και θαύματα στη Γαλλία. Έφτιαξε το όνομά του στη Λανς και το 1985 πήγε στην Παρί, την οποία οδήγησε στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορία της στην πρώτη σεζόν του.

Η Γαλλική Ομοσπονδία γρήγορα κατάλαβε πως ο Ουγιέ είναι ο άνθρωπός της, πως αυτός έχει όλα τα προσόντα για ασχοληθεί με την Εθνική τους. Στην αρχή ο Ουγιέ έγινε βοηθός δίπλα στον Πλατινί και μετά ανέλαβε ως πρώτος προπονητής.

ΤΟ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΚΟΝΣΤΑΝΤΙΝΟΦ

Η μοίρα δεν είχε καλά σχέδια για τον Ουγιέ. Η Γαλλία του ήθελε απλώς να μην ηττηθεί στην τελευταία αγωνιστική από τη Βουλγαρία στο Παρίσι για να προκριθεί στο Μουντιάλ του 1994.

Το ματς ήταν στο 1-1 και ακριβώς με τη συμπλήρωση των 90’ ο Κονσταντίνοφ έβαλε το γκολ της ζωής του. Η Βουλγαρία πήγε στο Μουντιάλ και έφτασε μέχρι τους ημιτελικούς στις ΗΠΑ, η Γαλλία έμεινε σπίτι της.

Ο Ουγιέ έχασε τη θέση του, αλλά όχι και τον ρόλο του. Την ομάδα ανέλαβε ο Εμέ Ζακέ, ο βοηθός του, και ο Ουγιέ έγινε τεχνικός διευθυντής συνολικά των εθνικών ομάδων και προπονητής της U-18.

ΕΔΩΣΕ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ

Ήταν πολύ άξιος για να βρεθεί εκτός του γαλλικού ποδοσφαίρου για έναν αποκλεισμό, για μια στιγμή. Ο Ουγιέ ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη στο ακέραιο. Η δική του U18 πήρε το Ευρωπαϊκό του 1996, ο πρώτος τίτλος των Γάλλων στις μικρές εθνικές.

Ο Ουγιέ έδωσε στη Γαλλία το μέλλον της, τον Ανρί, τον Τρεζεγκέ, τον Γκαλάς, τον Σιλβέστρ. Όταν δύο χρόνια αργότερα οι Γάλλοι έγιναν Παγκόσμιοι Πρωταθλητές για πρώτη φορά στην ιστορία τους, ο Ζακέ ήταν ο προπονητής και ο Πλατινί ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας.

Ο Ουγιέ δεν ήταν στα φώτα, αλλά ούτε και ξεχασμένος. Εντός της ομάδας και της ομοσπονδίας είχε τον απόλυτο σεβασμό, την αναγνώριση στο σημαντικό μερίδιο που είχε στην επιτυχία.

"ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ"

Ο Ζακέ του έδωσε το μετάλλιο του και παρήγγειλε άλλο για τον εαυτό του. Ήξερε ποιος ήταν ο Ουγιέ και τι είχε προσφέρει. Όπως ήξεραν και οι παίκτες της Λίβερπουλ, όταν τον είδαν να μπαίνει στην αποδυτήρια της ομάδας μετά τον τελικό της Πόλης το 2005.

“Δεν ήταν πια η ομάδα μου, αλλά ήταν τα παιδιά μου”.

Η ΣΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΖΙΝΟΛΑ

Η δουλειά στη Γαλλία άνοιξε την πόρτα του Άνφιλντ, αλλά η αποτυχία του 1993 και ο αποκλεισμός από τη Βουλγαρία είναι ένα κεφάλαιο που έμεινε για πάντα ανοιχτό.

Πριν εκείνο το γκολ του Κονσταντίνοφ, η Γαλλία είχε την μπάλα στην επίθεση, ένα φάουλ κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ. Εκτελέστηκε με πάσα, όλοι περίμεναν πως οι Γάλλοι θα κρατήσουν την μπάλα για να τελειώσει το ματς εκεί.

Ο Ζινολά, που είχε μπει ως αλλαγή, δεν κράτησε την μπάλα, αλλά σέντραρε με δύναμη προς την άδεια περιοχή. Οι Βούλγαροι πήραν την κατοχή, βγήκαν μπροστά και σκόραραν.

"ΕΚΑΝΕ ΕΓΚΛΗΜΑ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ"

Ο Ουγιέ είπε πως ο Ζινολά ήταν ο “δολοφόνος των ελπίδων των Γάλλων. “Ο Ζινολά έστειλε έναν πύραυλο στην καρδιά του γαλλικού ποδοσφαίρου, έκανε ένα έγκλημα εναντίον της ομάδας”.

Η σέντρα, ο αποκλεισμός, η ατάκα του Ουγιέ γέννησαν έναν πόλεμο με τον Ζινολά που δεν σταμάτησε ποτέ. Ο Ουγιέ δεν πήρε ποτέ πίσω τα λόγια του, ο Ζινολά αισθάνθηκε πως έγινε αποδιοπομπαίος τράγος, αργότερα δήλωσε πως έφτασε κοντά στο να σταματήσει το ποδόσφαιρο.

Η ΔΗΛΩΣΗ

Για τον Ουγιέ το μεγάλο έγκλημα δεν ήταν η σέντρα, αλλά η συνολική στάση του Ζινολά. Πριν το παιχνίδι ο Ζινολά είχε δηλώσει πως αυτός πρέπει να ξεκινάει βασικός, όχι ο Καντονά ή ο Παπέν.

Για τον Γάλλο αυτός ήταν ο πύραυλος, το να κάνεις τέτοιες δηλώσεις πριν από το παιχνίδι που θα κρίνει την πρόκριση στο Μουντιάλ. Ο κόσμος αγαπούσε τον Ζινολά και ακόμα και σε ένα τέτοιο ματς, ο Καντονά και ο Παπέν άκουγαν γιούχα όποτε έπαιρναν την μπάλα.

Η σέντρα ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Για τον Ουγιέ ο Ζινολά ήταν όντως εγκληματίας, είχε προδώσει την ομάδα με τη συνολική του στάση.

ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ

Ο Γάλλος επανέλαβε αυτά τα λόγια στο βιβλίο που έγραψε το 2011 και ο Ζινολά τον πήγε στα δικαστήρια για συκοφαντική δυσφήμηση. Είχαν περάσει 18 χρόνια, αλλά κανείς από τους δύο δεν έθαβε το τσεκούρι του πολέμου.

Το 2016 ο Ζινολά έπαθε καρδιακή προσβολή ενώ έπαιζε σε φιλανθρωπικό παιχνίδι. Έφυγε από τη ζωή για οκτώ λεπτά, μέχρι που κατάφεραν να τον επαναφέρουν και να τον οδηγήσουν στο χειρουργείο.

Ο Ουγιέ έστειλε ένα μήνυμα σε εκείνον μέσω κοινού τους φίλου, αλλά ο Ζινολά δεν απάντησε ποτέ. Μερικά χρόνια αργότερα, ο Ουγιέ δήλωσε επιτέλους δημόσια πως μετανιώνει για την ατάκα του μετά το ματς, χωρίς βέβαια να πάρει πίσω όσα πίστευε για τη στάση του Ζινολά πριν το παιχνίδι.

Οι δυο τους δεν τα βρήκαν ποτέ. Η καρδιά τους μπορεί να είχε χίλια προβλήματα, αλλά δεν βρήκε ποτέ χώρο για συγχώρεση.

ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Ο Ουγιέ έφυγε από τη ζωή και ο κόσμος του ποδοσφαίρου είχε μόνο καλά λόγια για εκείνον. Για τις γνώσεις, την αξία του, τα όσα προσέφερε όπου κι αν δούλεψε, για όσα άφησε πίσω του σε κάθε ομάδα, σε κάθε πόστο.

Δεν σταμάτησε ποτέ να λέει πως η Λίβερπουλ ήταν η ομάδα της καρδιάς του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Με έναν τρόπο, δεν σταμάτησε ποτέ να συνδέεται με αυτήν.

Ως Διευθυντής του πρότζεκτ της Red Bull, ο Ουγιέ ήταν αυτός που έστειλε Μανέ και Κεϊτά στη Ζάλσμπουγκ.

Πάνω απ’όλα, ήταν ένας κύριος, ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου, μια προπονητική φιγούρα που λείπει από τις μέρες μας. Οι προπονητές πλέον είναι πιο νέοι, πιο φιτ, με διαφορετική εικόνα και συμπεριφορά.

ΤΟ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΜΑΚΑ

Ίσως η σκηνή που τον περιγράφει καλύτερα να είναι αυτή από το περίφημο ντέρμπι του Μέρσεϊσαϊντ. To 2001, τη χρονιά του τρεμπλ, η Έβερτον υποδέχθηκε τη Λίβερπουλ.

Το ματς ήταν στο 2-2 και στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, ο ΜακΑλιστερ έβαλε το φάουλ της ζωής του. Το πρόσωπο του Ουγιέ, τα γουρλωμένα μάτια και το χαμόγελο, είναι ίσως η εικόνα που θα μείνει περισσότερο από τον μεγάλο Γάλλο.