Ας είμαστε ρεαλιστές, που έλεγε κι ο Τόλης. Η παρουσία του Ολυμπιακού στον όμιλο του Europa αντί αυτόν του Champions League ξενερώνει.

ΟΜΙΛΟΣ ΓΚΡΙΝΙΑΣ

Δεν φρόντισε και η κλήρωση να του φέρει κι ένα μεγάλο όνομα και έτσι φτιάχτηκε ένας όμιλος γκρίνιας. Τι σημαίνει όμιλος γκρίνιας; Αυτός που σχεδόν καμία νίκη δεν θα γίνει αφορμή για μεγάλη χαρά, αλλά και σχεδόν κάθε στραβοπάτημα μπορεί να είναι αφορμή για γκρίνια.

Η ευρωπαϊκή παρουσία του Ολυμπιακού σ’αυτήν την δεκαετία λέει πως ΑΠΟΕΛ, Γιουνγκ Μπόις και Αστάνα είναι αντίπαλοι του χεριού του σε φάση ομίλων. Σημειώνω το “σε φάση ομίλων” γιατί τα νοκ-άουτ είναι άλλη διαδικασία και εκεί οι πρωταθλητές δεν έχουν αποκτήσει σταθερές.

Με τέτοιους αντιπάλους τα ευρωπαϊκά βράδια δεν έχουν την ένταση του Champions League κι αυτό ισχύει και για τη ματιά στους αγώνες. Η τεσσάρα στην Αστάνα ή το διπλό στην Ελβετία είναι πάντα σημαντικά, αλλά δεν γίνεται να αποθεωθούν εξίσου με τις μεγάλες νίκες στο Champions League.

ΘΥΜΙΖΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΤΟΥ ΣΙΛΒΑ

Το ενδιαφέρον βρίσκεται περισσότερο στην πορεία της διαδικασίας “Ολυμπιακός του Μπέντο”. Μετά την ατυχή παρένθεση της Λάρισας, το χορτάρι φανερώνει σιγά-σιγά τα χαρακτηριστικά της ομάδας που θέλει ο Πορτογάλος. Χαρακτηριστικά που, όπως συζητήσαμε και μετά το ντέρμπι με την ΑΕΚ, θύμισαν και συνεχίζουν να θυμίζουν τα καλά διαστήματα του Ολυμπιακού του Σίλβα

Το 4-1 επί της Αστάνα ήταν μια καλή ευκαιρία να τα δούμε ξανά, να πειστούμε ακόμα περισσότερο για τα χαρακτηριστικά του Ολυμπιακού του Μπέντο και για την ομοιότητα με την περσινή ομάδα.

Στημένες φάσεις, τσεκ. Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή του Ολυμπιακού πριν έρθει το 1-0; Φυσικά η κεφαλιά του Ρέτσου, από εκτέλεση κόρνερ. Ακριβώς ο,τι συνέβη και στη Νέα Σμύρνη.

Μακρινά σουτ, τσεκ. Στο 3’, στο 5’, στο 19’. Σουτ έξω απ’την περιοχή, από Φιγκέιρας, Φορτούνη, Μιλιβόγεβιτς. Ο Ολυμπιακός είναι σαφές πως έχει οδηγίες να απειλεί από απόσταση, να δοκιμάζει την τύχη του. Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι ερυθρόλευκοι πέρσι τελείωσαν το πρωτάθλημα με περισσότερα σουτ εκτός περιοχής, παρά εντός.

Transition, τσεκ. Ο Ολυμπιακός δεν πιέζει ψηλά, αλλά έχει ένταση στο μεσαίο μπλοκ του γηπέδου και πάντα στο μυαλό των παικτών υπάρχει η κόντρα, ακόμα και από χαμηλά, μετά από επίθεση του αντιπάλου.

Τα θυμάστε τα γκολ με την ΑΕΚ, βάλτε τώρα δίπλα τους και αυτά: άνοιγμα στον Σεμπά του Ελγιουνούσι, σταματάει μάλλον με λανθασμένη υπόδειξη στο 16’, αλλά στο 34’ βγαίνει η κόντρα με τους ίδιους παίκτες για το 3-0 και στο 65’ ο Ρέτσος τρέχει το μισό γήπεδο από χαμηλά, ο Φορτούνης ανοίγει τέλεια στον Καρντόσο, ιδανικό, γύρισμα στον Σεμπά για το 4-1.

Φορτούνης, τσεκ. Το Νο Φορτούνης-Νο Πάρτι το είδαμε πέρυσι. Όταν λείπει, ο Ολυμπιακός χάνει πολλά. Καλά τα στημένα, καλά τα κλεψίματα, αλλά τι να κάνουμε, την ατομική ενέργεια για να ανοίξει το σκορ αυτός μπορεί να την προσφέρει με συνέπεια.

Ο ΕΛΓΙΟΥΝΟΥΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΟΠΕΡ

Αστερίσκος, ο τρόπος με τον οποίο ο Ελγιουνούσι “πήρε-ντρίμπλαρε-εκτέλεσε” πάνω στο τρέξιμο για το 2-0. Αν δεν κάνω λάθος, ήταν η πρώτη φορά που ο Νορβηγός μας έδειξε πως έχει τέτοια ενέργεια στο παιχνίδι του.

Ο Ολυμπιακός έχει βρει σταθερό σχήμα, έχει ενσωματώσει τον Μάρτινς και αρχίζει να αποκτά σταθερές στο τι δείχνει στο γήπεδο αγώνα με τον αγώνα. Παρουσιάζει στοιχεία που είδαμε και πέρσι και το ίδιο ισχύει και για τα αρνητικά: Μποτία-Ντα Κόστα “πάντα” μπορούν να βρεθούν να κυνηγούν τους αντιπάλους, με αμφίβολα αποτελέσματα.

Η ΕΞΙΣΩΣΗ ΤΟΥ ΣΕΜΠΑ: ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΕΠΑΦΕΣ

Και όσοι αρέσκονται να τσακώνονται για τον Σεμπά, ας μην χαλάνε ενέργεια, ειδικά για έναν παίκτη που τον ξέρουμε από πέρσι. Αν του δίνεις την μπάλα και του λες “παίξε για να κάνουμε φάση”, όπως έγινε στη Λάρισα, θα είναι αρνητικός. Αν τον παίξεις στον χώρο και του ζητήσεις τελείωμα, μπορεί να είναι πρωταγωνιστής.

Θα ακουστεί υπερβολικό, αλλά νομίζω πως η αποτελεσματικότητα του Σεμπά σε φάση επίθεσης είναι αντιστρόφως ανάλογη των επαφών που πρέπει να κάνει με την μπάλα.

Παναθηναϊκός, όπως κακός Ολυμπιακός

Ο Παναθηναϊκός έζησε ξανά το ίδιο έργο. Τρία ματς στον όμιλο, τρία παιχνίδια που ξεκίνησαν καλά και τελείωσαν άσχημα. Στο Βέλγιο το ξεκίνημα που έφερε το 0-2 ήταν το καλύτερο μέχρι τώρα και το άσχημο τελείωμα τουλάχιστον έφερε στον Παναθηναϊκό το βαθμό της ισοπαλίας.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ

Για μία ακόμη φορά ο Παναθηναϊκός έδειξε πως έχει τρόπο να σταθεί στα ευρωπαϊκά ματς, αλλά όχι για να έχει την απαιτούμενη διάρκεια. Είναι καλά στημένος, το 3-5-2 του πάει, είναι δουλεμένος σ’αυτό, αισθάνεται σχετική ασφάλεια, αλλά ταυτόχρονα απειλεί, παίζει για το γκολ.

Του λείπει η διάρκεια. Στην πορεία το έργο χαλάει, είτε γιατί οι παίκτες δεν αντέχουν στο ρυθμό, είτε γιατί το κοουτσάρισμα δεν βοηθάει, είτε γιατί ο πάγκος δεν έχει τις απαιτούμενες λύσεις. Κάτι απ’αυτά ή μάλλον όλα μαζί τον οδηγούν σταδιακά να “πατάει” ολοένα και πιο αβέβαια στο χορτάρι, να απειλεί λιγότερο και να χάνει την αρχική του ασφάλεια.

ΤΑ ΓΚΟΛ ΤΟΥ "ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΗ" ΙΜΠΑΡΜΠΟ

Στην Ισπανία όλα έμοιαζαν να γίνονται μέσω του Μπεργκ, στο Βέλγιο ο Ιμπάρμπο βάλθηκε να με δικαιώσει. Απ’την αρχή της σεζόν λέω στον Sport24 Radio μαζί με τον Τσάρλυ πως ο Ιμπάρμπο θα στείλει τους φίλους του Παναθηναϊκού στο Δαφνί με τα “τσαπατσούλικα” τελειώματά του, αλλά είναι καταδικασμένος να πετύχει και γκολ που θα μείνουν αξέχαστα.

Αυτό έκανε για το 0-1, ενώ στο 0-2 μαζί με τον Λέτο έδειξαν τα πλεονεκτήματα του να έχει διάταξη που αφήνει δύο επιθετικούς ψηλά στο γήπεδο να παίζουν το 2vs2 με τους αντίπαλους στόπερ.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΡΗΚΑΝ ΣΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ

Ο Παναθηναϊκός δεν νίκησε επιτέλους σε όμιλο του Europa (τελευταία νίκη με τη Μάριμπορ τον Δεκέμβριο του 2012) γιατί φάνηκε πως δεν μπορεί να κρατήσει προβάδισμα ενός γκολ για τα 45’ της επανάληψης. Είτε απ’τις σέντρες που περνούσαν και έβρισκαν εκτός θέσεις τους στόπερ, είτε απ’το παιχνίδι απ’την πλευρά του κακού Χουλτ, είτε από κάποια στημένη φάση, φαινόταν πως η Σταντάρ θα τη βρει την ισοφάριση.

Και ναι, η Σταντάρ βρήκε το πρώτο γκολ από ένα πολύ σοφτ, σχεδόν ανύπαρκτο πέναλτι που υπέδειξε ο βοηθός περιοχής στον διαιτητή. Πέναλτι που, αν κρίνω απ’την επικοινωνιακή καταιγίδα που ακολούθησε, θα πρέπει να χαροποίησε πολύ κόσμο. Αν δεν δινόταν, πως αλλιώς θα γράφονταν όσα γράφτηκαν μετά το τέλος του αγώνα, εναντίον του, σύμφωνα με τα άρθρα, αποκλειστικού υπευθύνου εντός της UEFA;

ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Ο Παναθηναϊκός μου θυμίζει τον Ολυμπιακό της εποχής που η Ευρώπη ήταν δύσκολο έργο για τους ερυθρόλευκους μακριά απ’την Ελλάδα. Ομάδα που ακόμα και στα καλά της παιχνίδια φαινόταν πως δίνει αγώνα πάνω απ’αυτά που έχει συνηθίσει, πως δεν αντέχει το ρυθμό και τις απαιτήσεις, πως κάπου-κάπως θα την πατήσει.

Και που της άρεσε πολύ να μιλάει για την "εχθρική ευρωπαϊκή διαιτησία", είτε είχε πραγματικό πάτημα (σαν το πέναλτι-αποβολή με τη Θέλτα) είτε απλώς έψαχνε να βρει κάτι να φορτώσει τα πάντα (σαν το χθεσινό σοφτ πέναλτι του Κουτρουμπή).

"ΥΣΤΕΡΙΚΟΣ"

Όπως έγραψε και ο Σερέτης , δεν γίνεται να αποδώσεις την ισοπαλία αποκλειστικά σ’αυτό το φάλτσοσφύριγμα. Αλλά “η "σφαγή" του Βίγκο άφησε κατάλοιπα, χάνει και ο Στραματσόνι τον αυτοέλεγχο σιγά - σιγά, γίνεται όλο και πιο υστερικός ο Παναθηναϊκός…” Και επίσης “αν ο ρέφερι ήταν "μιλημένος" ή αν ήθελε να αδικήσει τον Παναθηναϊκό, θα το είχε δώσει μόνος του το πέναλτι, δεν θα περίμενε κανέναν "επιπρόσθετο".

Δεν ξέρω αν οι μεγάλοι σε ηλικία φίλοι του Παναθηναϊκού θυμούνται πως τους φαίνονταν εκείνες οι παλιές διαμαρτυρίες του Ολυμπιακού. Δεν ξέρω αν η εικόνα του Στραματσόνι στο ημίχρονο τους θύμισε πχ τον Μαντζουράκη σε εκτός έδρας αγώνα των ερυθρόλευκων. Δεν ξέρω αν τους ενοχλεί περισσότερο το “δέκα ματς στον όμιλο χωρίς νίκη” ή μια ομάδα όπου όλοι ασχολούνται με το σφύριγμα που έκανε το 0-2, 1-2 στο τελευταίο λεπτό του ημιχρόνου.