Οι ντεμέκ και οι καμικάζι

Ο ΠΑΟΚ πήρε καλό σκορ στην Ουκρανία και είδε τον Ρέι να κάνει καλό επίσημο ντεμπούτο. Κι αυτές είναι οι μοναδικές καλές ειδήσεις απ’τον πρώτο αγώνα της χρονιάς. Ναι, είναι νωρίς, ναι ο προπονητής είναι καινούργιος. Όμως, η ομάδα δεν έχει νέα πρόσωπα.

Απ’τους δέκα που ξεκίνησαν μπροστά απ’τον Ρέι μόνο ο Μακ δεν ήταν πέρσι στον ΠΑΟΚ και καινούργιο δεν τον λες. Παίκτες γνωστοί μεταξύ τους, κατώτερος αντίπαλος, αναρωτιέμαι ποια δικαιολογία υπάρχει για την εικόνα που παρουσίασε ο Δικέφαλος στο Κίεβο.

ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΟ ΡΟΛΟΪ

Ενενήντα λεπτά και ο ΠΑΟΚ έφτιαξε μόνο μια ευκαιρία, το σουτ του Κρέσπο στο πρώτο ημίχρονο, όταν “έπεσε” η μπάλα σ’αυτόν μετά από εκτέλεση κόρνερ. Καμία δημιουργία από συνεργασία, καμία απειλή. Ευτυχώς που ο Ενρίκε είχε κέφια κι ήρθε απ’τον πάγκο για να βάλει ένα 100% προσωπικό γκολ.

Το συζητήσαμε και για την ΑΕΚ. Είναι ανυπόφορο και κυρίως αδικαιολόγητο να βλέπουμε τις ομάδες να παίζουν τόσο παθητικά. Το πρώτο ημίχρονο πέρασε με τον ΠΑΟΚ να μην έχει φτιάξει τίποτα και να μην έχει προσπαθήσει και πολύ γι’αυτό. Τελείωσε το ημίχρονο και όλοι ικανοποιημένοι

Πως φαίνεται πως ήταν ΟΚ με αυτό που είχαν παίξει; Αποδεικνύεται από τη θάλασσα που έπιασε τον ΠΑΟΚ στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, όταν και οι γηπεδούχοι άρχισαν να δημιουργούν, να χάνουν ευκαιρίες και βρήκαν τελικά το 1-0. Έκαναν κάτι τρομερό; Όχι, απλώς βγήκαν να παίξουν, γιατί κατάλαβαν πως απέναντί τους έχουν μια ομάδα που κάνει αγγαρεία, που κοιτάει το ρολόι.

ΥΦΟΣ ΝΤΕΜΕΚ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ

Δεν διαφωνώ πως ο ΠΑΟΚ χρειάζεται μεταγραφές. Αλλά μέχρι αυτές να γίνουν (και να καθορίσουν τους στόχους για τη νέα σεζόν) θα πρέπει να κοιτάξει τη νοοτροπία της ομάδας και τον τρόπο που αυτή θα παίζει. Το έργο “καλός με την μπάλα στην Τούμπα, φοβικός και άτολμος στα περισσότερα εκτός έδρας” το είδαμε και πέρσι. Όποιοι κι αν έρθουν ως προσθήκες, δεν έχει νόημα να δούμε ξανά τα ίδια.

Πρώτο παιχνίδι ήταν, έχουμε ακόμα να δούμε πολλά. Μέχρι να γίνουν οι επόμενες μεταγραφές, καλό θα είναι να θυμηθούν στον ΠΑΟΚ πως όποτε πάνε καλά, αυτό γίνεται με τρέξιμο, προσπάθεια και ιδρώτα, όχι μόνο με ύφος ντεμέκ ανωτερότητας.

ΤΟ ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΜΑΤΣ

Κι αν διαφωνούν, ας ρίξουν μια ματιά στη Λεωφόρο. Ο Παναθηναϊκός έκανε το πιο γεμάτο ματς της εβδομάδας, πιο γεμάτο ακόμα κι απ’την εμφατική και σπουδαία νίκη του Ολυμπιακού στο Βελιγράδι.

Οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν σταθεροί κόντρα στην Παρτιζάν, αλλά έκαναν μία ακόμα κατάθεση βάθους και μεγέθους: όποια κι αν είναι τα προβλήματα, οι λύσεις του Ολυμπιακού είναι πάντα περισσότερες και καλύτερες απ’αυτές των ανταγωνιστών του κι όπως κι αν παίζουν οι ερυθρόλευκοι, δεν παύουν να είναι μέγεθος που υπολογίζεται στην Ευρώπη.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτά τα όπλα. Ούτε πολλές λύσεις, ούτε μέγεθος τα τελευταία (αρκετά πια) χρόνια στην Ευρώπη. Κι όμως η ομάδα του Ουζουνίδη είχε την πιο γεμάτη εικόνα στο χορτάρι αυτήν την εβδομάδα. Και όχι, δεν παίζει ρόλο ο αντίπαλος: η Γκαμπάλα μετράει οκτώ σερί προκρίσεις στα νοκ-άουτ, δεν τις παίρνει κατά τύχη.

ΜΕ ΑΛΛΑ ΟΠΛΑ

Τα όπλα του Παναθηναϊκού είναι η δουλειά και ο χαρακτήρας. Την ώρα που ΑΕΚ και ΠΑΟΚ περπατούσαν και έπαιζαν άτολμα, ο Παναθηναϊκός έτρεχε και έπαιξε για να κερδίσει. Δεν έτρεχε στην περιοχή του, για να αμυνθεί κι ο,τι γίνει, έτρεχε ψηλά για να πιέσει, έτρεχε στο κέντρο για να κλέψει, έτρεχε χωρίς την μπάλα για να βρει χώρους και να απειλήσει.

Και τα έκανε όλα αυτά χωρίς την τετράδα μπροστά από Ζέκα-Κουρμπέλη, χωρίς Μπεργκ-Κλωναρίδη-Εμποκού-Βιγιαφάνιες, με τον Λουντ τρίτο χαφ, τον Χατζηγιοβάνη στο δεξί άκρο και τους Μολίνς-Άλτμαν στην κορυφή, δύο παίκτες που θα είναι αναπληρωματικοί του Λουτσιάνο και του φορ που θα αποκτηθεί για να συμπληρώσει όσο μπορεί το μεγάλο κενό του Μπεργκ.

Και κατάφερε να φτιάξει περισσότερα απ’όσα κατάφεραν Μάνταλος, Χριστοδουλόπουλος, Μακ, Κάμπος, κτλ. Ναι, παίζει ρόλο ο αντίπαλος. Αλλά πρώτα παίζει ρόλο το τι κάνεις εσύ. Η διάθεση με την οποία έχεις κατέβει να αγωνιστείς, το σχέδιο που έχεις και η άρνηση να φοβηθείς και να κρυφθείς πίσω από δικαιολογίες.

ΟΥΤΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Τι, θα ήταν δύσκολο/παράλογο για τον Ουζουνίδη να πει “Κουτρουμπής εκτός, Βιγιφάνιες εκτός, Καμπέσας-Λουτσιάνο ανέτοιμοι, φορ δεν έχει αποκτηθεί, ο Αναστασίου την πάτησε με αυτούς, άστο, πάμε συντηρητικά”. Πίσω, χαμηλό τέμπο, 0-0, καμιά βαθιά μπαλιά μπας και, να μην το φάμε και βλέπουμε.

Το κάνεις, το πετυχαίνεις και στήνεσαι μετά στις κάμερες να πεις τα κλασικά. “Ο Νο1 στόχος ήταν να μη φάμε γκολ και το καταφέραμε, είχαμε 2-3 φάσεις για να το πετύχουμε εμείς, αλλά σταθήκαμε άτυχοι, θα πάμε στη ρεβάνς για να σκοράρουμε και να περάσουμε”. Ε, κι άμα γίνει καμιά στραβή και χάσεις, το πας αλά Χιμένεθ, “τα κάναμε όλα σωστά, αλλά δύο λάθη μας κόστισαν”.

ΔΕΝ ΕΚΑΤΣΕ ΟΥΤΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ 1-0

Ευτυχώς ο Παναθηναϊκός δεν έκανε τίποτα απ’αυτά. Έτρεξε, έπαιξε, πήρε μεγάλη κατοχή, δημιούργησε, απείλησε. Κι ακόμα κι όταν βρήκε με τύχη το 1-0 (στο μυαλό όλων ένα καλό σκορ για το πρώτο ματς), δεν έκατσε πάνω σ’αυτό. Δεν είπε “τέρμα, κάλμα τώρα, μην γίνει καμιά στραβή”. Συνέχισε και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν έφτιαξε και τις δύο καλύτερες ευκαιρίες του

Με ποιότητα/τύχη, θα μπορούσε να κάνει γκολ έστω μία απ’τις καθαρές εκτελέσεις των Λουντ-Μολίνς ή ακόμα και το ωραίο σουτ του Φινλανδού που βρήκε στη μέσα πλευρά του δοκαριού. Αλλά είτε με 1-0, είτε με 3-0, είτε με 1-1, ποιος μπορεί να πει πως ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε όπως έπρεπε;

ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ

Η ομάδα του Ουζουνίδη, ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει και αγωνίζεται είναι το μοναδικό αντίδοτο στα προβλήματα του συλλόγου. Το μόνο που θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα στη Λεωφόρο (θυμίζω τα συνθήματα στο τελευταίο φιλικό) ήταν το να βλέπει ο κόσμος μια ομάδα να παίζει έτσι.

Δεν αρκούν μόνο αυτά, χρειάζεται ποιότητα, πρέπει να βγουν οι μεταγραφές που έχουν γίνει και να έρθει ένας καλός φορ. Αλλά και χωρίς αυτά, είναι μάλλον βέβαιο πως στο χορτάρι θα βλέπουμε μια ομάδα που είναι δουλεμένη, ξέρει τι προσπαθεί να κάνει, και το κυριότερο, όχι βγει για να παίξει.