Ολυμπιακός - Μίλαν 3-1: Ένα ερυθρόλευκο "πάρτα όλα"
Έπρεπε να γίνει και έγινε. Ο Ολυμπιακός πάτησε τη Μίλαν και έζησε το απόλυτο "πάρτα όλα" που του άξιζε. Ο Θέμης Καίσαρης εξηγεί γιατί είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκριση της ιστορίας των ερυθρόλευκων και πως 14 χρόνια μετά έκλεισε η πληγή του Άνφιλντ.
Δεν μπορεί, θα τις ξέρετε κι εσείς αυτές τις βραδιές. Εκεί, που πάνω στο πράσινο του χορταριού, κάτω από το φως των προβολέων, πλανάται κάτι αόρατο, αλλά αισθητό. Ένα συναίσθημα πως "γίνεται, θα γίνει, με κάποιον τρόπο απόψε θα γίνει". Τις ξέρετε και γνωρίζετε πως μια τέτοια βραδιά ήταν το Ολυμπιακός-Μίλαν 3-1.
Δεν έχει μεγάλη σχέση με τη λογική, ούτε με την εικόνα, με την εξέλιξη του αγώνα. Δεν το επηρεάζει χαμένη ευκαιρία στα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, το 0-0 στο ημίχρονο, η βαθιά γνώση πως φέτος τα γκολ έρχονται με αίμα, το "δεν γίνεται να χάθηκε και αυτό" στο 64'. Δεν το χαλάει η υπενθύμιση πως οι αντίπαλοι παίκτες αξίζουν πολύ περισσότερο απ’τους δικούς σου, οι συνθήκες που λένε πως ακόμα και νίκη με ένα γκολ δεν θα είναι αρκετή, οι τραυματισμοί και οι λίγες λύσεις στον πάγκο.
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ
Τα νικάει όλα το “απόψε θα γίνει”. Γιατί πρέπει να γίνει, όσο δύσκολο κι αν είναι. Πρέπει γιατί δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο η αστοχία, πρέπει γιατί θα είναι άδικο να μην ανταμειφθεί η παρουσία του Ολυμπιακού, πρέπει γιατί δεν μπορεί πάντα η ισοβαθμία να τον βάζει από κάτω.
Πρέπει γιατί στο φινάλε μπορεί οι παίκτες της Μίλαν να είναι καλύτεροι, αλλά ως ομάδα διάολε δεν είναι καλή και το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό, το σωστό είναι να περνάνε οι καλύτερες ομάδες, όχι να κλέβουν το αποτέλεσμα οι μονάδες.
Για να δανειστώ ένα σιχαμένο ρητό των τελευταίων ετών, ήταν δίκαιο και έπρεπε να γίνει πράξη. Και έγινε.
ΗΡΘΕ ΤΟ "ΠΑΡΤΑ ΟΛΑ" ΜΕΤΑ ΤΟ "ΠΑΡΕ ΔΥΟ, ΒΑΛΕ ΔΥΟ"
Ο Ολυμπιακός έχει περάσει τη φετινή σεζόν στο “πάρε δύο, βάλε δύο”. Ο,τι του δίνουν οι νίκες στο τέλος, του το αφαιρούν οι χαμένες ευκαιρίες. Όσα του δίνει η εκπληκτική κατάσταση του Φορτούνη, του το παίρνει πίσω η αναιμική προσφορά των γύρω του στην επίθεση. Όσα παίρνει από την καλή του φυσική κατάσταση, τα χάνει από την τσαπατσουλιά στο τέλος των επιθέσεων ή από αδράνειες στην άμυνα.
"Πάρε δύο, βάλε δύο", ένα μπρος-πίσω που στο ταμείο άφηνε τον κόσμο της ομάδας με σίγουρη την αίσθηση πως αξίζει κάτι παραπάνω. Πως αδικείται από το σκορ, τις τελικές, τους διαιτητές, την τύχη, τον Τύπο, ακόμα και από τον ίδιο της τον εαυτό.
Πλέον είχε έρθει η ώρα του "πάρτα όλα". Το άξιζε και το έζησε: ο Ολυμπιακός άπλωσε το χέρι στο τραπέζι και τα μάζεψε όλα.
ΞΑΝΑ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Χωρίς τελικά να κάνει κάτι διαφορετικό. Ξανά οι ευκαιρίες χάθηκαν. Οι μεγάλες, όπως του Γκερέρο στο 1’ και στο 74’, η μεγαλύτερη διπλή ευκαιρία με τον αέρινο Φορτούνη και τον Ισπανό στο 64', αλλά και οι μικρές με τα μακρινά σουτ του Φετφατζίδη.
Επίσης ξανά το γκολ το έφαγε, πάλι με φρικ τρόπο, πάλι χωρίς να δικαιούται κανείς να του πει πως συνολικά δεν αμύνθηκε σωστά. Όλα τα φετινά θέματα ήταν ξανά εκεί, δεν λύθηκαν ως δια μαγείας σε ένα βράδυ, ήταν εκεί για να ταλαιπωρήσουν πάλι τον Ολυμπιακό.
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Όμως ήταν η βραδιά του "πρέπει να γίνει". Και έγινε. Με την πονηριά του Φορτούνη να εκτελέσει γρήγορα, να πιάσει τη Μίλαν να κοιμάται και τον Ρέινα να έχει βγει για ψάρεμα, που έφερε το 1-0 του Σισέ. Με την τύχη του Γκιλιέρμε, που είδε την μπάλα να κοντράρει στον Σαπάτα για το 2-0. Με τον διαιτητή να δείχνει τη βούλα και να τιμωρεί το κράτημα στον Τοροσίδη, που μπήκε για να παίξει φορ.
Δεν θα αρκούσαν μόνο αυτά: προηγήθηκαν τόνοι ιδρώτα, χαμένες και κερδισμένες μονομαχίες και πάνω απ’όλα πίστη και θάρρος. Αυτά που σίγουρα θα έφερναν ένα θερμό χειροκρότημα στο τέλος, όποιο κι αν ήταν το σκορ. Όμως, για να έρθει η μεγαλύτερη πρόκριση της ιστορίας του Ολυμπιακού θα έπρεπε να βρει τις στιγμές και τις βρήκε. Γιατί έπρεπε να τις βρει.
ΟΤΑΝ ΝΙΚΑΣ ΣΤΟ Ή ΕΣΥ Ή ΕΓΩ
Χρόνια λέω πως στην Ευρώπη και τα μεγάλα ραντεβού είναι άλλο πράγμα να νικάς μια μεγάλη ομάδα κι άλλο να της στερείς κάτι. Δεν το έλεγα για να υποβαθμίσω τις νίκες του Ολυμπιακού πχ επί της Ατλέτικο ή της Γιουβέντους, τη νίκη του Παναθηναϊκού στο Μιλανο επί της Ίντερ.
Μεγάλες νίκες, απόδειξη μεγέθους, αλλά ο αντίπαλος δεν έχασε τίποτα σ’αυτές, ούτε ο κόσμος μπήκε μέσα στο φινάλε. Είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση το “ή εσύ ή εγώ”, γι’αυτό κι ήταν τεράστιο εκείνο το Ολυμπιακός-Βέρντερ 3-0. Σε τέτοιο μπράντεφερ πήγε με τη Μίλαν ο Ολυμπιακός και το νίκησε δίκαια. Παρότι ήθελε νίκη με δύο γκολ διαφορά.
ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΟΧΙ ΗΡΩΙΚΟΣ
Συνέβη και κάτι άλλο πραγματικά σπάνιο. Η νίκη, η πρόκριση ήρθε στο τέλος. Στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα, μετά το 60’. Τότε που συνήθως, ακόμα και στις πολύ μεγάλες νίκες, η δική μας ομάδα μαζεύεται για να κρατήσει τα κεκτημένα. Τότε που ο αντίπαλος είναι πάντα καλύτερος, ανώτερος, με περισσότερες δυνάμεις και εμείς παλεύουμε ηρωικά να κρατήσουμε αυτό που με κόπο κερδίσαμε πριν το 60’.
Όλα τα κλισέ συνετρίβησαν μπροστά στο "πρέπει να γίνει" της χθεσινής βραδιάς. Ούτε γρήγορο γκολ, ούτε αντεπιθέσεις, ούτε ηρωικός τερματοφύλακας, ούτε επεμβάσεις τις τελευταίας στιγμής.
ΕΚΛΕΙΣΕ Η ΠΛΗΓΗ ΤΟΥ ΑΝΦΙΛΝΤ
Και κάπως έτσι, δεν επήλθε δικαιοσύνη μόνο για τη φετινή σεζόν, αλλά πληρώθηκαν και παλιά χρωστούμενα. Απέναντι στη Μίλαν έκλεισε η πληγή του Άνφιλντ, δεκατέσσερα χρόνια μετά.
Τότε στο “ή εσύ ή εγώ”, ο Ολυμπιακός έπρεπε να χάσει με πάνω από ένα γκολ διαφορά από τη Λίβερπουλ και το έπαθε. Παρότι προηγήθηκε, παρότι έπρεπε να φάει τρία σε ένα ημίχρονο. Τα έφαγε γιατί το Άνφιλντ έγειρε τόσο πολύ, που οι ερυθρόλευκοι έμοιαζαν πάνω του σαν τους επιβάτες του Τιτανικού την ώρα που έπαιρνε κλίση.
Φέτος, ο Ολυμπιακός ήταν που ήθελε νίκη με δύο γκολ διαφορά με τη Μίλαν και την πέτυχε. Ξανά ισοβαθμία στους 10 βαθμούς, ξανά για τη 2η θέση, μόνο που αυτή τη φορά στα παγωμένα νερά έπεσαν οι αντίπαλοι, γιατί το “πρέπει να γίνει” έπνιξε εκείνους αυτή τη φορά.
"ΠΡΟΧΩΡΑ" ΣΕ ΜΑΡΤΙΝΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Αυτή η νύχτα θα μείνει. Και στην ιστορία, αλλά και ως σημείο αναφοράς της φετινής σεζόν και του νέου ξεκινήματος μετά την περσινή τραγική παρουσία. Το χορτάρι ήρθε για να χαμογελάσει πλατιά στον Ολυμπιακό και να του πει "πάρτα όλα και προχώρα".
"Προχώρα" και στον Μαρτίνς, που πάει φέτος να μείνει καραφλός. Αν ο Φορτούνης του έβαζε το τετ-α-τετ στο 64’, ο Πορτογάλος θα έβλεπε όλες τις εμπνεύσεις του να του έχουν βγει στο 100%. Αλλά οι μικρές επιλογές (που καλά κάνουμε και συζητάμε, γιατί δεν συνιστούν απαξίωση) δεν είναι ποτέ πιο σημαντικές από τη συνολική εικόνα και τη δουλειά που γίνεται.
"Προχώρα" και στη διοίκηση. Το έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα, γιατί ήθελα να το καταγράψω σε ανύποπτη στιγμή, όχι πχ μετά από έναν θρίαμβο σαν τον χθεσινό: Η μεγαλύτερη διαφορά του φετινού Ολυμπιακού με τον περσινό είναι ο τρόπος που διοικείται. Με την περσινή τακτική αυτή η τεράστια χθεσινή πρόκριση δεν θα είχε έρθει ποτέ.
Διαβάστε ακόμη:
