Ολυμπιακός: Μισή ντροπή δική του

Ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από τη Λαμία ήταν ένα ποδοσφαιρικό σοκ. Ήταν ιστορικός για την ομάδα του Χάβου, που ο,τι κι αν συμβεί από εδώ και πέρα θα έχει να θυμάται τη χρονιά που σε διπλούς αγώνες απέκλεισε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.

Ήταν ιστορικός και για τον Ολυμπιακό. Αποκλεισμός στην έδρα του ενώ έχει σκορ πρόκρισης από τον πρώτο αγώνα; Τελευταία φορά που συνέβη αυτό είχαμε 1995 και όλη η χώρα έτρεξε να πάρει αποκωδικοποιητές Filmnet για να δει τα ματς.

ΤΟΤΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ, ΤΩΡΑ ΛΑΜΙΑ

Αντίπαλος ήταν ο Παναθηναϊκός που έκανε το νταμπλ, όχι η Λαμία χωρίς 5-6 βασικούς. Τα γκολ ήταν του Καπουράνη, του Δώνη και του Βαζέχα, όχι του Τσούκαλου και του Τομάς. Κι ο Ολυμπιακός είχε μεν Κόκκαλη, αλλά ολοκλήρωνε τον όγδοο χρόνο μακριά από το πρωτάθλημα, δεν είχε βγει ακόμα από τα πέτρινα χρόνια.

Μόνος κοινός παρονομαστής, το χαμένο πέναλτι στο τέλος στην εστία απέναντι από την 7, τότε Αλεξανδρής τώρα Φορτούνης, τότε Βάντσικ τώρα Σαράνοφ.

ΝΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ ‘Η ΣΤΟ ΠΑΡΚΕ

Δεν πιστεύω στις ντροπές στον αθλητισμό, το έχω γράψει πολλές φορές. Ούτε νιώθω ντροπή σε ήττες, ούτε τρέχω να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη όταν γράφω για αποκλεισμούς, διασυρμούς, κτλ.

Ντροπή είναι εξωαγωνιστικά πράγματα. Επεισόδια, διαλυμένα γήπεδα, αγώνες που δεν τελειώνουν, μπούκες με όπλα, ξύλο σε παίκτες, ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί για χρέη ή επεισόδια, τιμωρίες για ρατσιστικές συμπεριφορές, αδειοδοτήσεις, υβριστικές ανακοινώσεις, οργανωμένοι στα αποδυτήρια, προπηλακισμοί δημοσιογράφων, κτλ. Όρεξη να έχεις, να μετράς τις αντίστοιχες στιγμές που έχει κάθε “μεγάλος” της χώρας, σε κάθε σπορ.

Ντροπή στο χορτάρι και στο παρκέ δεν υπάρχει, όλα μέσα είναι. Όπως θα βρεθείς να είσαι αυτός που αποκλείει έναν πολύ μεγαλύτερο, έτσι θα έρθει η ώρα που εσύ θα είσαι στο καναβάτσο, ο ηττημένος στη μεγάλη στιγμή ενός μικρότερου από εσένα.

Ντροπή νιώθουν μόνο όσοι έχουν αποφασίσει να είναι υπερήφανοι στις νίκες. Για προσωπικούς λόγους θέλουν να κάνουν δικά τους τα κατορθώματα των άλλων, όποτε αναγκαστικά “λούζονται” και τις αποτυχίες τους.

Δεν θα έλεγα ποτέ ντροπιαστικό τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού. Το έκανε όμως ο ίδιος ο σύλλογος, δια στόματος Μαρινάκη στα αποδυτήρια.

Η ΜΙΣΗ ΣΤΟΝ ΜΑΡΤΙΝΣ

Ντροπή λοιπόν και η μισή ανήκει στον Μαρτίνς. Γιατί είναι ο προπονητής και πάντα πιστώνεται/χρεώνεται ο,τι συμβαίνει. Γιατί ο Φεβρουάριος φεύγει με αποκλεισμό από την Ντινάμο, βαριά ήττα στην Τούμπα και τώρα τον αποκλεισμό από τη Λαμία. Μόνη καλή παρένθεση, η τεσσάρα με ανατροπή στην ΑΕΚ.

Ο Πορτογάλος έκανε ξανά πολύ μεγάλο ροτέισον. Κάποια πράγματα ήταν αναγκαστικά, με δεδομένες τις απουσίες Ομάρ και Τοροσίδη στα δεξιά, του Καμαρά στο κέντρο, των Ντίας - Λάζαρου στα άκρα της επίθεσης.

Ένας λόγος παραπάνω, όταν δεδομένα έχεις τέτοια ζητήματα, να μην το ξεχειλώσεις. Να μην θεωρήσεις δεδομένη την πρόκριση, να μην πας με όλες τις δεύτερες επιλογές, να έχεις έστω έναν εκ των Φορτούνη - Ποντένσε στο βασικό σχήμα, να κρατήσεις τον “ζεστό” Χασάν στην ενδεκάδα.

ΔΕΝ ΑΓΝΟΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

“Τίποτα δεν θα γινόταν και δεν θα λέγατε αν έμπαινε η μπάλα μέσα στις ευκαιρίες, αν ο Κομίνης έδινε και το πρώτο καθαρό πέναλτι”. Δεν μπήκε όμως. Και δεν ήρθε ξαφνικά το πρόβλημα της αποτελεσματικότητας, είναι διαρκές σε όλη τη σεζόν. “Δεν ήμασταν αποτελεσματικοί και σε αυτό το επίπεδο το πληρώνεις” έλεγε ο Μαρτίνς μετά το ματς στο Κίεβο.

Σε όλα τα επίπεδα, κόουτς, όχι μόνο στην Ευρώπη. Κι ο Ολυμπιακός δεν δημιούργησε δα και τίποτα τρομερές φάσεις μέχρι να μπουν ο Φορτούνης με τον Ποντένσε. Κι όταν ξέρεις το πρόβλημα, δεν το αγνοείς όταν το Κύπελλο είναι ο μοναδικός χειροπιαστός στόχος που σου έχει απομείνει.

Ναι, αν ο Σαράνοφ δεν έκανε βραδιά καριέρας, αν ο Φορτούνης δεν ήταν μοιραίος, ο Ολυμπιακός θα ήταν στον ημιτελικό και θα μιλούσαμε αλλιώς. Όμως και πάλι θα λέγαμε πως ο Μαρτίνς έπαιξε με τη φωτιά και στο τέλος έτρεχε και δεν έφτανε, πως ο Ολυμπιακός συνολικά ήταν ανεπίτρεπτα μπλαζέ.

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟ-ΑΠΟΘΕΩΣΗ

Μετά την ήττα στην Τούμπα σημειώσαμε πως ο Ολυμπιακός κάπου το παράκανε ως οργανισμός με την αυτό-αποθέωση του ποδοσφαίρου του. Είχε λόγους να αισθάνεται καλά, είχε πρόοδο στο χορτάρι, αλλά για επικοινωνιακούς λόγους το φούσκωσε πολύ το πράγμα κι αυτό έφερε έναν ναρκισσισμό που δεν έκανε καλό στην ομάδα.

“Ο Ολυμπιακός είχε ανεξήγητα υπερβολική αυτοπεποίθηση”. Δεν το λέμε εμείς, το δήλωσε ο Τομάς στο Sport24.gr μετά τη λήξη του προημιτελικού. Το είπε ο χρυσός σκόρερ της Λαμίας, για την ομάδα που αντιμετώπισε, γιατί αυτό εισέπραξε στο χορτάρι. Ανεξήγητα, γιατί δεν είναι δα πως οι ερυθρόλευκοι τρέχουν κάποια εντυπωσιακή σεζόν, που κερδίζουν τους πάντες και παντού, χωρίς αγωνιστικά προβλήματα.

Σεζόν χτισίματος, σεζόν προόδου, σεζόν που δεν επιτρέπει εφησυχασμούς τύπου “ε, εντάξει, τη Λαμία θα την περάσουμε, είναι ένα ακόμα ματς που θα δείξουμε πόσο φοβεροί είμαστε".

ΓΝΩΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ούτε το ρόστερ επέτρεπε βεβαιότητες. Η άμυνα που με τέτοια περίεργη ευκολία δέχεται φάσεις ακόμα κι όταν βρίσκεται χαμηλά στο γήπεδο. Η επίθεση που τον Ιανουάριο βρήκε μεν τον Μασούρα, αλλά όχι τον φορ που θα πει “ησυχία, εγώ είμαι εδώ”. Αν τον είχε στο Κίεβο, μπορεί να είχε περάσει.

Δύο αποκλεισμοί σε ένα μήνα για τον Ολυμπιακό, δύο ρεβάνς με χαμένες ευκαιρίες στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα. Δεν είναι ωραίες οι συγκρίσεις τέτοια ώρα, αλλά μπορεί κανείς να μετρήσει τι έχει πάρει ο ΠΑΟΚ από τον αναπληρωματικό στον πρώτο γύρο Άκπομ και τους νεοφερμένους Ολιβέιρα και Σβιντέρσκι.

Ποιότητα, ηρεμία, ψυχολογία, ο,τι κι αν λείπει, είναι πρόβλημα γνωστό. Όπως γνωστό είναι πως κάτι δεν πάει καλά όταν μια ομάδα χρειάζεται παντού και πάντα τον Φορτούνη, αλλιώς “δεν”.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΦΙΤΙΛΙ

Ο Μαρτίνς έχει κάνει καλή δουλειά. Έχει κάνει λάθη, όπως και έχει προβλήματα που δεν ξεκινούν από τον ίδιο, αλλά από το έμψυχο δυναμικό. Στηρίχθηκε όσο λίγοι κατά τη διάρκεια της σεζόν και βρέθηκε υπό κρίση μετά την Τούμπα.

Ο Μαρινάκης ζήτησε δύο καθαρές νίκες με Ντινάμο και ΑΕΚ, ο Πορτογάλος “σώθηκε” από την Ένωση. Του έμενε το Κύπελλο, αλλά ο αποκλεισμός από τη Λαμία εκτιμώ πως άναψε το φιτίλι.

Το κακό για τον Πορτογάλο είναι πως δεν έχει μπροστά του ματς για να το “σβήσει”, δεν ξέρω αν θα αρκεί ένα διπλό εναντίον αυτού του Παναθηναϊκού. Το χειρότερο είναι πως για τον Ολυμπιακό το φετινό Κύπελλο δεν έμοιαζε με τα προηγούμενα.

ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ

Ο Ολυμπιακός για χρόνια έπαιρνε το πρωτάθλημα “άμα τη εμφανίσει”. Το Κύπελλο ήταν απλώς ένα ακόμα κομμάτι της “ψύχωσης” του “τα θέλουμε όλα” και της απαιτήσεις να μη χάνουν ποτέ οι ερυθρόλευκοι από τους μεγάλους αντιπάλους τους.

Οι αποκλεισμοί έφερναν πάντα τριγμούς, αλλά πάντα υπήρχε το “αλλά” του πρωταθλήματος, των νικών που είχαν έρθει στα ντέρμπι της Super League.

Φέτος το έργο ήταν διαφορετικό. Με δεύτερη χρονιά χωρίς πρωτάθλημα, με δύο σεζόν κακών αποτελεσμάτων στα ντέρμπι, το Κύπελλο ήταν κάτι παραπάνω από “ένας από τους τρεις στόχους”: ήταν το πεδίο στο οποίο ο Ολυμπιακός θα προσπαθούσε να δείξει αυτά που λέει όλη τη χρονιά.

Πως έχει την καλύτερη ομάδα, πως παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο, πως άλλα πράγματα φταίνε, κτλ. Χθες στο Φάληρο έχασε ακόμα και την ευκαιρία να παίξει για όλα αυτά, σε μια βραδιά που μάλλον ήταν πιο οδυνηρή κι από το 3-1 της Τούμπας.